Stamboom Kim de Wildt » (Jan) Johannes Suijkerbuijk (1900-1985)

Persoonlijke gegevens (Jan) Johannes Suijkerbuijk 

• Hij is geboren op 25 februari 1900 in Hoeven (St. Maartenspolder).
• Beroep: Zelfstandig ondernemer in de Kolenbranche.
• Hij is overleden op 8 november 1985 in Oudenbosch, 4731, Nederland, hij was toen 85 jaar oud.
• Een kind van Marijn Suijkerbuijk en Adriana de Jong

Gezin van (Jan) Johannes Suijkerbuijk

Hij is getrouwd met Maria Adriana van Loenhout.

Zij zijn getrouwd op 1 juni 1928 te Nieuw-Vossemeer, Nederland, hij was toen 28 jaar oud.

Kind(eren):

1. Johanna Gerarda Adriana Maria Suijkerbuijk  1929-2020 
2. Adriana Maria Gerarda Suijkerbuijk  1930-2015 
3. Christianus Gerardus Maria Suijkerbuijk  1932-2004
4. Marinus Josephus Gerardus Suijkerbuijk  1933-1933
5. Lucia Anna Maria Suijkerbuijk  1934-2007 
6. (Niet openbaar)
7. Theodora Francisca Johanna Josephina Maria Suijkerbuijk  1936-2022 
8. Petrus Antonius Gerardus Maria Suijkerbuijk  1937-1995
9. Josephus Fransicus Theodorus Gerardus Maria Suijkerbuijk  1938-2023 
10. Johannes Gerardus Maria Suijkerbuijk  1940-1943
11. (Niet openbaar)
12. Maria Adriana Cornelia Gerarda Suijkerbuijk  1947-2023 

Notities over (Jan) Johannes Suijkerbuijk

Johannes (Jan) Suijkerbuijk, S.U.5., wat betekent het 5e kind in het gezin van vader Marinus en moeder Jaan de Jong, was geboren om te werken. Zijn vader, die ook een groot gezin had, verdiende de kost met de verkoop ven huisbrandstoffen. Dat hij daar niet rijk van kon worden, was iets dat zeker was, daar hij een gezin had van twaalf kinderen. Het was Armoei troef. Zoals ik hoorde, moesten de kinderen na schooltijd bladeren rapen, die als voedsel dienden voor de koe. de melk van de koe, die zij eigenlijk zelf broodnodig hadden om de kinderen groot te krijgen werd gezuurd en tot boter gekarnd, die dan verkocht kon worden. Ook de enkele eieren die de paar kippen legden werden verkocht. De karnemelk liet men kapperen. Deze kappers, wat eigenlijk een soort van vetloze jonge kaas is, die dienden als boter en beleg. Het was een hele kunst om zoveel kinderen groot te krijgen. Er is zelfs een van de kinderen in de karnton gevallen en beina verdronken hier in. Gelukkig was men er op tijd bij, om hem van de verdrinkingsdood te redden. Toch zijn allen groot geworden en hebben een eigen gezin gesticht. Jan ontmoette een lieve jonkvrouw in de tram, die in die tijd het vervoermiddel was. Een van de voorlopers van de BBA bus voor het openbaar vervoer. Hij moest getuige zijn bij het huwelijk van zijn broer te Steenbergen. Daarom zat hij in die tram. Hij dacht , vertelde hij, die moet ik hebben. Hij kreeg ze ook. Ze trouwden in Nieuw/Vossemeer en gingen wonen in Dun Ouwenbosch, aan de Bosschevaart, thans Vaartweg 4/6. Ze hadden een geit, die Marie van haar vader als huwelijksgeschenk hadmeegekregen voor de melk en een tuintje voor wat groenten. Jan was een prima landarbeider en had wat gespaard, zodat hij dat kon kopen. Om wat beter in de financien te komen, ging hij met enige vrienden naar Holland om in de polders gras te maaien met de zeis. Niet iedereen kon dat zo goed, maar Jan wel. Hij bleef dan wel weken van huis, maar had bij thuiskomst een mooi extra centje bij hem. hij besloot, evenals zijn vader, om een kolenhandeltje te beginnen, wat hem aardig is gelukt. Kolenboer bleef hij, totdat een van zijn zonen het bedrijfje overnam.
Zijn kindertal breidde ook goed uit, waardoor zijn huisje te klein werd. Hij liet een nieuw groter huis bouwen, zodat ze allen een goed plaatsje kregen. Het oude huisje werd afgebroken en de vrijgekomen ruimte werd als opslagterrein voor de kolen gebruikt. Ook voor de groententuin werd een stukje grond gehuurd over de grote sloot, die pal achter het erf liep. Daar heeft hij op getuinierd tot op zijn 85e jaar. Zoals je op de voorgaande bladzijden kunt lezen, zijn er 12 kinderen levend ter wereld gekomen. Als alle zwangerschappen goed waren verlopen, zouden dat er 15 zijn geweest. Ik leerde deze Familie kennen in 1947. Ik kreeg verkering met de oudste dochter, waarmee ik dan op 7 Dec.1953 trouwde op het gemeentehuis. Kerkelijk werd dit ingezegend op 16 Juni 1954. Bij mijn allereerste bezoek bij haar aan huis, schrok ik wel wat van het grote gezin. Wij waren zelf maar met drie broers en zussen had ik al helemaal niet. Deze schrik was ik vlug te boven, want ik werd weldra in de groep opgenomen. Jan zat aan een klein tafeltje of liep op het kolenerf en moeder Marie, die toen al gehandicapt was vanwege een hersenbloeding bij een van de laatste bevallingen, zat altijd aan de grote keukentafel. De was hing dikwijls te drogen in de grote woonkeuken, waar men meestal de meeste tijd doorbracht. Je zat wel eens tussen de lakens, die te drogen hingen aan waslijn die aan de zolder gespannen was. Ook zat iedereen rond die tafel, wanneer het donker was geworden. Er was maar een lichtpunt in het hele huis. Een grote petroleumlamp hing aan de zolder, die voldoende licht moest geven, om rond die tafel te zitten om te lezen of huiswerk te maken. Electro was in het huis nog niet aanwezig. Ook gas kende men daar nog niet. Alle eten en ook de was enz moest op de kachels worden gekookt. In de woomkeuken stond een grote Belgische plattebuiskachel. Ook in de bijkeuken was zo,n plattebuiskachel maar van een ander model. Later moest die plaats maken voor een zg driegaats. Alleen in de zg voorkamer brandde in de winter een potkachel, die later plaats moest maken voor een echt haardje. Hieop kon Jan zijn antrachiet op uittesten. In de zomer was het in de keukens bloedheet, ook omdat er toen voor 14 man werd gekookt, soms nog meer, want zeer gastvrij waren zij zeker wel. Er werd dan meestal in de bijkeuken gekookt. Enige tijd daarna verkochten ze flessengas, butaan of propaan. Ook in de bijkeuken kwam een gaskomfoor op butagas om wat eten en drinken te koken . Koffie en thee bv. Ik heb meerdere malen de koperen wasketel, met gekookt wasgoed af helpen zetten, zodat er weer een tweede gekookt kon worden. dat was meestal op de Zondagmiddag. Die vele wassen heeft ons Joke dikwijls met plank en borstel geschrobd. Dat gebeurde dan nog echt met de hand.Een echte wasmachien hadden ze niet. Er was niet eens stroom daavoor. Ook de strijk deed ons Joke met gietijzeren strijkijzers, die op de kachel werden opgewarmd (verhit). Het vele verstel en stopwerk moest ook ons Joke met de hand doen. Ik heb ook wel eens enkele kerengeholpen. Na het stoppen van vader Jan zijn sokken, kon je gerust je handen weer wassen, want het kolenzwart ging er in de was niet uit. Dat er zulke grote gaten in zijn sokken zaten, kwam omdat hij altijd klompen droeg. Al zijn honderden tonnen kolen, die hij bij zijn klanten afleverden, vervoerde hij uitsluitend met de bakfiets. of ook wel eens een enkele keer met de transportfiets, als het maar enkele zakken waren. Met die vervoermiddelen kwam hij tot in Zundert toe. In de zomer, wanneer hij niet zoveel te doen had, stopte hij zijn kapotte kolenzakken, waarop hij dan meestal zijn middagdutje deed. In de wintertijd was het hard aanpoten en sjouwen met al die zakken met kolen. Allemaal op de rug bij de klant naar binnen. Maar op de Zondag nam hij op tijd zijn natje en pruimpje, terwijl hij met wat vrienden een kaartje legde. Hij was een verzot RIKKER. Eens hoopte hij rijk te worden met de staatsloterij, de toto of de lotto, maar dat is hem nooit gelukt. Met 1000 gulden ben je nog niet rijk. Toch heeft hij vele loten gekocht, maar nooit de poet uitgehaald. Ik vind, dat hij toch wel een goede vader voor zijn kinderen is geweest. Wel streng, maar zeker eerlijk. hij was een man van weinig woorden. Met zijn ogen, die streng konden kijken, hield hij zijn kinderen onder de duim. Mijn vrouw, ons Joke, was zelfs, toen zij al getrouwd was, nog bang van hem. Zij heeft eens met de klomp van hem op haar donder gehad, omdat zij te laat thuis kwam van de kapper. Uiteindelijk was dit een misverstand. Ik kon best wel met hem overweg. Toen wij trouwden voor de wet om vlugger een huis te kunnen krijgen, zei hij, nu is dat gevrij aan de deur afgelopen. Zij bleef, zoals gebruikelijk, gewoon thuis wonen totdat wij trouwden voor de kerk. Ook ik bleef bij mijn ouders thuis wonen tot 16 Juni 1954. Een samenwonen was er niet bij, zoals tegenwoordig heel gewoon is. Zo kan ik over deze familie nog uren doorgaan. Nog meer hieover in mijn verhalenboek. Zijn vrouw Marie, die meerdere maalen ziek was, overleed in het ziekenhuis St Elisabeth in Oudenbosch. Jan overleefde haar nog ruim 10 jaar in zijn eentje. Toch is hij niet van ouderdom gestorven. Hij werd voor zijn eigen deur aangereden meteen auto, waarna hij aan de gevolgen in het Franciscus te Roosendaal overleed. Ik was bij toeval hierbij aanwezig. Beiden zijn begraven op de alg begraafplaats te Oudenbosch.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot (Jan) Johannes Suijkerbuijk?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk (Jan) Johannes Suijkerbuijk

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen