Stamboom Voorhaar » Johanna "Annie" Voorhaar (1902-1974)

Persoonlijke gegevens Johanna "Annie" Voorhaar 

• Roepnaam is Annie.
• Zij is geboren op 3 mei 1902 in Weesp.Bron 1
• Woonachtig:
• vanaf april 1906: Kruislaan 10, Bussum.Bron 2
• tot 7 juli 1926: Hamerstraat 35, Bussum.Bron 3
• vanaf 2 augustus 1926: Turfpoortstraat 36, Naarden.Bron 4
• Zij is overleden op 22 maart 1974 in Naarden, zij was toen 71 jaar oud.Bron 5

  Oorzaak: kanker

• Zij is begraven op 27 maart 1974 in Naarden - begraafplaats Nieuw Valkeveen.Bron 6
• Een kind van Rutger Voorhaar en Aleida de Man
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 25 augustus 2023.

Gezin van Johanna "Annie" Voorhaar

Zij is getrouwd met Roelof Pieter Timmerman.

Zij zijn getrouwd op 7 juli 1926 te Naarden, zij was toen 24 jaar oud.Bron 7

Kind(eren):

1. Jannigje Klaziena Timmerman  1927-2016
2. Rutger Timmerman  1928-2016
3. Alida Johanna Timmerman  1930-2017 
4. Nicolaas Timmerman  1933- 
5. (Niet openbaar)
6. Aleida Timmerman  1939- 

Notities over Johanna "Annie" Voorhaar

herinneringen aan mijn moeder Johanna Voorhaar - door Ada de Lange-Timmerman:
Grootvader Rutger Voorhaar werkte bij de spoorwegen en werd op een bepaald moment seinhuiswachter in de Naardermeer, waarbij hij naast de spoorwegovergang ook de brug over de Karnemelksloot moest bedienen. Het gezin woonde in het zogenaamde ‘Spoorhuis’: twee woningen onder één kap, voor de beide seinhuiswachters.
Ik denk dat de oudere kinderen al het huis uit waren toen zij daar kwamen, maar de jeugdherinneringen van moeder zijn toch voor het grootste deel met deze plek verweven.
Zij woonde er toen nog met haar broer Jaap, die drie jaar ouder was en haar jongste broer Karel ,die drie jaar jonger was.
Deze drie gingen in Naarden op school. Iedere dag een lange wandeling. Een lange schoolweg waarop zij als kind van alles beleefden. Om gewapend te zijn tegen weer en wind moesten er iedere dag, naast de tas met brood en melk voor het overblijfuur, ook drie zware regencapes worden meegenomen. Zo gauw zij uit het gezicht van huis waren, werden de tassen en de capes aan zusje Annie toevertrouwd! Onder het motto: 'Daar zijn meiden voor'. Op een keer - toen zij daar geen zin in had - klom Kareltje in een lantaarnpaal en hing het hele zaakje daar bovenin. Maar ondanks deze discriminatie van het vrouwelijk geslacht, vertelde moeder vooral van de leuke dingen die zij samen met haar broers meemaakte.
Opoe (Aleida Voorhaar-de Man) was daar in de kleine gemeenschap in de afgelegen Naardermeer ook een geziene figuur. Het was zo dat men elkaar in geval van ziekte en nood bijstond, omdat in dat toch afgelegen gebied niet zo snel een dokter aanwezig was. Mijn grootmoeder heeft bij heel veel bevallingen en ziektes geholpen. Zij wist ook veel van allerlei huismiddeltjes en kruiden zoals moeder wel vertelde. Zelf leed zij aan malaria, die daar in die vochtige omgeving van de Naardermeer, veel voorkwam. Het was bij haar zo erg dat opa Rutger Voorhaar uiteindelijk overplaatsing aanvroeg en die ook kreeg. Zo verhuisden zij naar de vijf kilometer verder gelegen ‘Zandgrond’ van Bussum, naar de toen juist aangelegde Hamerstraat. Zij kregen een - voor die tijd - mooi huis.
Toen zij daar woonden brak de oorlog van 1914 – 1918 uit, wat voor Nederland de mobilisatie betekende. Het was hier dan wel geen oorlog, maar de tijden werden niet beter. Opoe werd getroffen door een hersenbloeding, of zoals men toen zei, een beroerte en werd halfzijdig verlamd. Aan mijn moeder de taak haar te verzorgen en ook voor de broers die nog thuis waren. Haar jonge jaren waren daardoor heel moeilijk.
Opa stierf in 1919 plotseling aan een hartaanval. Mijn moeder verzorgde háár moeder tot aan haar dood in 1922 en bleef toen tot aan haar huwelijk in 1926 samen met de anderen in de Hamerstraat wonen.

Zodoende had zij nooit de mogelijkheid om te werken en iets voor zichzelf te verdienen. De enige luxe die ze in die tijd kreeg was een huisorgel en orgelles. Zij was muzikaal. Later hebben wij daar in het gezin veel plezier van gehad als zij met ons liedjes bij het orgel zong. Graag had zij ooit een piano gehad, maar daartoe ontbraken de middelen.
Toen zij vader leerde kennen dacht zij een ander, wat makkelijker leven te krijgen door samen met vader een tuinmanswoning op één of andere buitenplaats te betrekken. Maar er kwamen helaas andere dingen op haar pad.
=
herinneringen aan het gezin waarin ik opgroeide - door Ada de Lange-Timmerman:
Het huwelijk van mijn vader en moeder
Moeders moeder was juist overleden toen zij vader leerde kennen. Vader was toen dertig jaar en moeder tweeëntwintig. Vader zei: 'Jij hebt dan wel geen geld maar ik heb gespaard en zo gauw als ik het geld dat ik mijn ouders geleend heb terug heb kunnen we trouwen. We zoeken een tuinmansbetrekking op een buitenplaats met woning en de faciliteiten van vrij wonen en een tuin en we hebben dan geld om ons in te richten. Dan kunnen we ons leven samen beginnen en dan zul jij het ook eens wat makkelijker krijgen!'
Helaas kwam er van deze plannen niets terecht. Het noodlot sloeg toe want opa Timmerman, die toen 59 jaar was, kreeg keelkanker. Twee jaar lang kon hij ook niet meer spreken omdat zijn stembanden werden weggenomen. De bloemenzaak van opa voortzetten werd een probleem evenals het terugbetalen van het geleende geld aan vader. Zodat uiteindelijk werd besloten dat vader en moeder dan de winkel maar voort zouden zetten om toch een inkomen te hebben. Een noodgedwongen erfenis dus.

Zij trouwden op 7 juli 1926 en gingen inwonen in het huis in de Turfpoortstraat. Moeder werd ook nu weer met ziekte geconfronteerd en kreeg geen eigen plek.
Intussen kondigde zich ook op het gebied van politiek en economie een andere tijd aan. Er werden in die jaren voor de oorlog al vele buitenplaatsen gesloten. Vooral van rijke Joodse families die naar het buitenland waren gegaan na de verontrustende gebeurtenissen in Duitsland waar de Jodenvervolging al in gang was. Al deze factoren waren er mede de oorzaak van dat onze ouders onder deze moeilijke omstandigheden hun huwelijk moesten beginnen. Vooral voor moeder veel zorgen.
Er was geen tuin bij het huis. Bij de winkel werd wel een ommuurde tuin gehuurd waar eigen bloemen en planten werden gekweekt. Mijn oudste zus Jenny herinnert zich dat zij als kleuter met vader naar deze tuin ging en dat er tegen de muur ook allerlei vruchten groeiden. Die tuin lag verderop aan de overkant, bijna aan het einde van de Turfpoortstraat, vlak voor de vestingwallen en de doorgang daarvan naar de Kippenbrug. De achterkant was aan De Beyert gelegen. Op de grond van die tuin werd later een pastorie gebouwd van de Hervormde gemeente. In onze tijd de woning van ds. Poldervaart. In het blad 'De Omroeper', Historisch tijdschrift voor Naarden ,jaargang. 7, no. 3, staat een foto uit 1882 van de Turfpoortstraat waarop de tuinmuur is afgebeeld.

Maar nu terug naar het winkelhuis. Dat was dus op de hoek met de Peperstraat en had achter alleen maar een klein plaatsje, zoals dat heette. Midden in het kleine stadje Naarden waar vooral moeder zich niet echt thuis voelde. In 1927 werd hun eerste kind Jenny geboren. Drie maanden daarna overleed opa Timmerman en verhuisde opoe Timmerman weer naar Laren met tante Guido en oom Henk. Vader en moeder bleven achter met de winkel. Aanvankelijk ging het nog wel redelijk en liep de verkoop wel. Het was een mooie zaak maar bloemen hebben ook het nadeel dat het een bederfelijk artikel is. Als je het niet snel verkoopt is het een financiële strop. Ook de tijden werden slechter en bloemen en ook fruit waren toch een luxe artikel. Vader moest er bij gaan werken voor anderen als tuinman en op moeder kwam dus ook de verkoop in de winkel neer. In 1929 werd Rutger geboren en toen zij in verwachting was van mij, hun derde kind kreeg zij niervergiftiging en moest rusten. Er was geen andere mogelijkheid dan, ook al op doktersadvies, de zaak te sluiten.
Op dat moment de winkel verkopen lukte natuurlijk niet en zo bleven onze ouders met hoge woonlasten zitten door de hypotheek die op het pand rustte. Een huurhuis was in die tijd stukken goedkoper. Vooral voor moeder die daar haar hele leven moest blijven wonen is dat toch wel heel erg geweest. Zo’n 'erfenis' gun je niemand! Om de winkel weer te verbouwen tot het oorspronkelijke huis was geen geld en zo werd de winkelruimte de voorkamer. Maar dit vertrek werd door ons ook nog wel altijd nog 'de winkel', genoemd.
Omdat wij geen tuin hadden maar alleen het kleine plaatsje vond moeder dat zij meer had aan een kamer voor de kinderen dan een 'mooie' voorkamer, zoals in die tijd nog gebruikelijk was. Het werd een speelkamer voor ons. Door de grote winkelramen een zonnig vertrek. In dat opzicht was zij, net als met zoveel andere opvattingen, haar tijd vooruit. Naarden was een klein conservatief stadje en als je geen echte Naarder was kwam je er niet zo makkelijk in. Daarbij waren mijn ouders wel gelovig maar geen lid van een kerk en dat werd niet goed begrepen. Het was moeilijk om ons '' in een hokje te plaatsen. Tot zover de voorgeschiedenis van onze ouders en de plek waar wij geboren werden en opgroeiden.
-
Onze jeugd
Wij groeiden op in een harmonisch, goed gezin. De sociale omstandigheden waren, zoals bij velen in die tijd, niet rooskleurig. Zeker voor onze ouders. Het waren de crisisjaren en voor vader die als kleine zelfstandige werkte extra moeilijk omdat op het onderhoud van tuinen als eerste bezuinigd werd.
Ondanks de zorgen van onze ouders hadden wij een goede jeugd in een warm gezin. Vader was een heel handige man die alles in huis zelf maakte, zelf onze schoenen verstelde maar ook heel mooi en degelijk speelgoed voor ons maakte. Ook in onze kleding zagen wij er altijd mooi en verzorgd uit. Deze kleding werd door moeder en haar zuster, onze tante Ger, zelf gemaakt, veelal van 'oud' 'nieuw'. Dat was voor hen beiden heel belangrijk en gaf hun voldoening.
Doordat er nog niet veel auto's waren konden als kinderen vrij op de straat spelen en waarschuwden elkaar als er dan eens een auto aankwam. Het spelletje: 'Schipper mag ik overvaren' wat wij voor onze deur in de Turfpoortstraat nog vrijwel ongestoord konden spelen zou nu wel levensgevaarlijk zijn! De straten leenden zich ook heel goed om verstoppertje te spelen, te knikkeren,te ballen en touwtje te springen. Doordat er ook nog veel kleine bedrijven in de stad waren.was er altijd wel wat te beleven.
=
Bij Roelof Pieter Timmerman, de man van Johanna, staan meer herinneringen van Ada de Lange-Timmerman: over haar vader zelf. De herinneringen van Ada aan de oorlogsjaren en de jaren daarna staan bij Ada de Lange-Timmerman zelf vermeld.
=
Nummer van op 3 oktober 1941 afgegeven persoonsbewijs: PB 6906.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Johanna "Annie" Voorhaar?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Johanna "Annie" Voorhaar

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen