Stamboom Welling » Antonius Johannes "Anton" Welling (1915-1941)

Persoonlijke gegevens Antonius Johannes "Anton" Welling 

• Roepnaam is Anton.
• Hij is geboren op 25 oktober 1915.
• Hij is overleden op 3 maart 1941 in Ierse Zee, hij was toen 25 jaar oud.

  Oorzaak: Als marconist omgekomen in de oorlog

• Een kind van Johannes Wilhelmus Welling en Euphemia Anthonia Bus
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 26 februari 2010.

Gezin van Antonius Johannes "Anton" Welling

Notities over Antonius Johannes "Anton" Welling

Adrianus Lelonardus (volgens Reunieboek 1991) heet volgens Hans Antonius Leonardus roepnaam Anton.
Kan eigenlijk ook niet anders want de naam van zijn oudste broer die in het Reunieboek 1991 Leonardus Adrianus heet moest volgens de Bussumse Courant Adrianus Leonardus zijn.

Uit het Reunieboek 21 april 1991: Dit verslag is woordelijk overgenomen, dus inclusief de ouderwetse spelling.
Note: zoals uit onderstaand verslag blijkt is het schip in moeilijkheden gekomen op 3-3-1941 en klopt derhalve de overlijdensdatum van 01-03-1942 niet !!

Adrianus Leonardus
25-10-1915/01-03-1942
Als marconist omgekomen in de oorlog

VERHOORD GEBED

Het m.s. "Rotula" van de Nederlandsch Indische Tankbootmaatschappij, groot 7980 B.R.T., met een draagvermogen van 12.000 ton, voer op den eersten Maart 1942 door de Iersche Zee op weg naar Swansea met een lading van ongeveer 11.000 ton vliegtuigbenzine. Het escorte bestond uit een bewapende Engelschen trawler, die vrijwel machteloos was toen het convooi bestaande uit zes schepen, door 2 groote Duitsche bommenwerpers werd aangevallen.
Mitrailleerend vloog een dezer machines over de "Rotula" en liet op het achterdek eenige bommen vallen. de kapitein en zij die met hem op de brug aanwezig waren, moesten daar dekking zoeken tegen het machinegeweervuur en toen zij weder uit hun schuilplaats te voorschijn konden komen, stond het achterschip vande m.s. "Rotula" in brand.

Kapitein C.Kris die ons de gegevens voor dit verhaal verstrekte, verzocht daarbij een bepaald gedeelte van zijn mededelingen vooral goed te doen uitkomen en gaarne geven wij gevolg aan dat redelijke verzoek. Het is om die reden, dat dit artikel in den trant van een vertelling is gesteld.

Nadat de bommenwerper was gepasseerd, keek ik dadelijk naar het achterschip omdat ik daar een explosie had gehoord. De zeer solide deksels, waarmede de toegangen tot de achterste tanks waren afgesloten, bleken door een ontploffing te zijn weggeslagen. Als gevolg daarvan werd een golf benzine over het achterdek uitgestort en er woede een hevige brand. De machinekamer, welk op een tankschip geheel achteruit is geplaatst, bleek niet te zijn beschadigd. De machines draaiden nog en ik zag het geheele machinekamerpersoneel aan dek staan, terwijl de hoofdmachinist met de noodafsluiters den toevoer van de olie naar de motoren afsloot. Reeds kort daarop hoorde ik, dat de machine stopte. Wij bevonden ons in een zeer hachelijke positie op een brandend schip, beladen met 11.000 ton vliegtuigbenzine. De kans om het er onder deze omstandigheden levend af te brengen was zeer gering. Zoolang het schip nog veel vaart liep, had het geen zin de sloepen te water te laten. Het geleidelijk verminderen van de vaart had evenwel tot gevolg, dat de brandende benzine, welke op het zeeoppervlak dreef, steeds meer naar voren kwam. In die vlammenzee - letterlijken zin - kon een reddingboot geen uitkomst geven. Zes der machinisten, die op het achterdek stonden, deden niettemin een poging. Vermoedelijk dreef op dat moment daar geen brandende benzine op het water, doch toen zij goed en wel in de boot waren, sloegen de vlammen hen tegemoet. Met grootte moeite slaagde vier hunner erin weder aan boord te klimmen, doch de beide anderen konden den dood, die overal dreigde, niet ontloopen. In doodsangst en geen anderen uitweg meer ziende, sprongen verschillenden overboord, doch spoedig verstijfd door het koude water, werden zij de een na de ander een prooi van de vlammen op het water. Met hen die toen nog over waren, waaronder de 2e en de 3e officier stond ik op den bak. Men vroeg mij wat ik van de situatie dacht en ik kon slechts antwoorden, dat wij ons op het ergste moesten voorbereiden. De brand op het achterschip nam steeds in omvang toe: loeiend stegen de vlammen omhoog uit de getroffen tank vol benzine en rondom het schip stond bijna overal de zee in brand. Van andere schepen kon men dus ook niet bij ons komen ter redding en ik was overtuigd, dat ons eide naderde. In wanhoop sprongen enkele overboord en trachtten duikend buiten de brandende benzine te geraken. Verstijfd door het ijskoude water, konden de meesten echter niet lang genoeg zwemmen en dreven daarom langzaam in de brandende massa. Alleen de 4e machinist slaagde er in om te ontsnappen aan den dood. Toen ik daar tussen mijn lotgenoten op den bak stond, gedoemd levend te verbranden, vroeg ik mij af, waaraan ik dit vreselijke lot te danken had. Ik wil trachten duidelijk te maken waarom ik mij die vraag stelde. Opgevoed in een godsdienstig gezin, heb ik reeds op zeer jeugdigen leeftijd geleerd, dat de menschen voor zijn Hemelschen Vader de knieen moet buigen. Behalve gedurende een korte periode, voor en na ik meerderjarig werd, heb ik altijd des morgens en 's avonds gebeden en voordat ik aan tafel ging deed ik aan boord steeds in mijn hut een kort gebed. Ook dien morgen had ik tot God gebeden en daar stond ik nu op mijn schip, waarover ik met zooveel dankbaarheid en toewijding het commando had gevoerd, met de zekerheid dat een verschrikkelijke dood mij stond te wachten. Kon het inderdaad de bedoeling van mijn Vader in de Hemelen zijn, dat ik, die altijd zijn hulp en bijstand vroeg, ook voor hen die met mij waren, dat wij zoo aan ons einde zouden komen? Dat kon ik mij niet indenken. Toen ben ik terug gegaan naar mijn verblijf en slaaphut, voor mijn bed heb ik mij op de knieen geworpen en den Almachtige gesmeekt om licht, nu alles zo duister leek te zijn om mij heen.
Ik bad dat ik niet begreep, waarom ik en zij die met mij waren, op zulke vreeselijke wijze uit het leven zouden moeten worden gerukt. Hoe lang ik daar lag weet ik niet, doch mijn laatste woorden van mijn gebed waren:
"Uw wil geschiede". Versterkt door dit gebed keerde ik terug naar mijn lotgenooten op den bak, die daar in vertwijfeling de vlammen nader zagen komen.Op den weg daarheen kreeg ik antwoord op mijn gebed. Ineens schoot mij door de gedachten, dat op de plaats waar de "Rotula" zich bevond, de zee ongeveer honderd meter diep was. De ankerkettingen van een schip meten elk 90 Engelsche vademen. "Let go the anchors"commandeerde ik, den bak opstormend. De 2e en de 3e officier keken mij verbaasd aan en dachten misschien aan verstandsverbijstering. Zij riepen mij toe, wat ons dat kon baten (of althans iets dergelijks).
De Chineese matrozen kregen blijkbaar de ingeving, dat mijn orders uitgang konden brengen. Zij renden als bezeten naar het ankerspil, gooiden de bandstoppers los en daarop snelden wij allen zoo dicht mogelijk tegen de railing. Met donderend geraas vielen beide zwaren ankers en kettingen de diepte in. Een wolk van roest steeg op en allen keken wij in grote spanning toe of de ankers den zeebodem zouden bereiken, voordat de kettingen geheel waren uitgeloopen. Eindelijk minderde de vaart waarmede de kettingen door de kluisgaten verdwenen. De ankers hadden dus den bodem van de Iersche zee bereikt en na nog een korten tijd was het mogelijk de bandstoppers weer aan te draaien en lagen beide kettingen rustig op het spil. Overal om ons heen was de zee bedekt met vlammen, angstig wachtten wij af wat het schip, thans voor anker liggend zou doen en plotseling riep iemand "wij draaien" en eerst heel langzaam maar daarna steeds sneller, zwaaide het schip op den stroom en de vuurmassa dreef geleidelijk naar achter. wij waren gered, God had mijn gebed verhoord en weldra kwam de reddingboot van het escortevaartuig langszij, waarin wij werden overgenomen en naar een veiliger schip gebracht, dat ons te Milfordhaven aan den wal zette. De 1e, 2e en 5e machinist en de marconist, alsmede 12 leden van de Chineese bemanning verloren bij deze ramp het leven.
Hun zielen rusten in vrede.

Dit verslag is overgenomen uit het boek "Varen in Oorlogstijd" de lotgevallen van de Nederlandse Koopvaardij in den Tweede wereldoorlog.

Samengesteld door S.J. graaf van Limburg Stirum
Tweede druk c.v. uitgeverij v.h.d. de Boer jr.
Amsterdam 1948.

Van internet de volgende verslagen opgediept:

Inleiding over de Shell-groep (periode 1890-1955) http://www.cnooks.nl/Groep.htm

03-03-1941 De Rotula onder gezag van kapitein C.Kris was op 8 februari 1941 met een volle lading vliegtuigbenzine in konvooi uit Halifax naar Liverpool vertrokken. Op 1 maart was ze veilig in het St.George’s Channel aangekomen en had dus bijna haar bestemming bereikt. De voor onderzeebootbestrijding omgebouwde trawler Leeds United begeleidde het kleine konvooi. In het begin van de middag werd de Rotula door enkele vliegtuigen met bommen en mitrailleurvuur bestookt. Het ‘’afweergeschut’’ van de Rotula bestond uit twee ouderwetse machinegeweren en twee gewone geweren. De deksels van de achterste tanks waren door een explosie weg geslagen en de vliegtuigbenzine stroomde over het achterschip en vatte snel vlam. De motor werd gestopt en zolang het schip nog vaart liep was het strijken van sloepen niet mogelijk. Echter doordat het schip vaart minderde liep de brandende benzine over boord en werden ze grotendeels omringd door een vlammenzee.

Zes machinisten op het achterdek trachtten toch de Rotula te verlaten maar toen ze in de sloep zaten sloegen de vlammen hun tegemoet. Met grote moeite probeerden ze weer terug aan boord te komen voor twee was het al te laat en ze kwamen in de vlammen om. In vertwijfeling sprongen anderen overboord om een zelfde wrede dood te sterven. Een aantal opvarenden waren naar het voorschip gevlucht waaronder kapitein Kris. Tot verbijstering van de bemanning gaf hij opdracht de beide ankers te laten vallen. In 100 meter diep water bereikten de ankers de grond en werden op het spil vastgezet. De ankers hielden en de Rotula keerde de kop op de stroming langzaam dreef de vlammenzee af naar achteren. Ze waren gered en de Leeds United kon langszij komen om 32 bemanningsleden van het schip te redden. Ze werden in Milford Haven aan wal gezet. Het Noorse m.s. Rena wist nog een Chinese drenkeling uit het water te redden. Vier Nederlandse ( 1e, 2e en 5e machinist en de marconist) en 11 Chinese bemanningsleden hadden het leven verloren. Op 3 maart 1941 meldde de sleepboot Goliath dat het achterschip van de Rotula op de zeebodem rustte en dat de boeg nog boven water zichtbaar was. De tot mijnenveger omgebouwde trawler Armana kreeg opdracht het wrak te vernietigen.

Rotula (La Corona): 7.981 brt. L X B X D 146,61 X 18,09 X 8,34 mt. MAN-diesel. 3.500 pk. 11,0 knp. Gebouwd in 1935 bij de N.S.M. Amsterdam (231).

De nieuwbouw van de Shell tankervloot in de jaren 1924-1940 (deel 2). http://www.cnooks.nl/vloot2.htm

Rotula (1) 1935 (roepnaam PHES ) Diensttijd 1935-1941
Bouwer : N.S.M. Amsterdam (bouwnummer 231)
Tonnage : 7.981 brt., 4.747 nto. en 12.241 dwt.
L X B X D X H : 146,61 X 18,09 X 8,34 X 10,26 mt.
Machines : Werkspoor-diesel 8 cil. 3.500 pk. snelheid 12 knopen.
In mei 1935 in dienst gesteld.
1935-1941 Rotula N.V.Petr. Mij. La Corona.
In maart ’41 tijdens Duitse luchtaanval in St.George Channel tot zinken gebracht.

Tweede Wereldoorlogslachtoffer

• Hij komt voor op de Erelijst van gevallenen
• Hij komt, volgens Online Begraafplaatsen, voor op een oorlogsmonument

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Antonius Johannes "Anton" Welling?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Antonius Johannes "Anton" Welling

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen