Zij is getrouwd met johannes hendrikus ("cobbe handrie") gommans.
Ze zijn in de kerk getrouwd op 11 oktober 1915 te helden , zij was toen 24 jaar oud.
Dinsdag 12 okt. zal Panningen weer een gouden bruidspaar mogen huldigen. H. Gommans en J. Gommans-Gommans, in 't spraakgebruik beter bekend als Kobben Handrie en zijn vrouw Han" zullen in de kring van hun talrijke nakomelingenschare, op feestelijke wijze hun Gouden Huwelijks feest vieren. Op die dag zal tot dankzegging om 10 uur een Plechtige H. Eucharistieviering plaats hebben in de parochiekerk van O.L. Vrouw van Zeven Smarten te Panningen waarna het feest zal worden voortgezet in het parochiehuis. Van 13 tot 14,30 uur zal gelegenheid worden geboden het gouden paar met familie op deze heugelijke dag de hand te drukken en de allerbeste wensen voor de toekomst te uiten. Voor deze heugelijke gebeurtenis zal de buurt, zoals gebruikelijk, voor een passende feest versiering zorgdragen en het gouden paar in feeststoet naar het Godshuis begeleiden. Uit hun huwelijk zijn 8 kinderen geboren, allen gehuwd en die voor een schare van 39 kleinkinderen hebben zorggedragen. Het gouden paar, woonde eerst Egchelseweg 4, vervolgens op Kerkstraat 57, (waar ze het grootst aantal jaren doorbrachten) toen op de Stogger om via de boerderij op de Kerkstr. 57 op Egchelseweg 5 terecht te komen. Daar voerden ze de laatste 10 jaar hun eigen huishouden. Moeder Han, alhoewel niet tot de al- lersterksten uit de familie verzorgt nog zelf haar huishouden. Doorlopend wordt ze bezocht door een of meer der kinderen. Ze mag zich in een goede gezondheid verheugen. Dat mag dan ook wel na een leven vanzor gen om haar kroost en het dagelijks brood, want dat er in die tijd van hun 50 jarig hu welijksleven op een boerderij gewerkt moest worden en ook gewerkt werd, behoeft aan ingewijden niet verteld te worden. Ook de kleinkinderen kómen graag bij Oma op bezoek, de rakkers weten maar al te goed wat hun daar wacht. Moeder Han had maar één zorg, dat haar jongste dochter die thans 35 is, verzorgd zou zijn voor zij het hoofd in de schoot zou leggen. Die zorg is haar intussen wel afgenomen, maar ja, piekeren dat hoort er nu een maal bij. Ze meent dat ze haar diamanten feest niet meer zal mogen beleven. De moed er maar ingehouden. Dat ze nu al 10 jaar van de boerderij weg zijn, waar zoon Jac. de scepter zwaait, daarvan was ze toch ook wel een beetje geschrokken. De gouden echtgenoot, Handrie, die we tot onze grote spijt niet thuis troffen, was, zoals gewoonlijk, weer op roets", op familiebezoek of bij kennissen. Meneer zelf had ons eerder reeds toevertrouwd, liever niet in de publiciteit te komen. Handrie heeft de laatste jaren de pijp aan Maarten gegeven, tenminste in zover dat hij nog iets uitvoert als hij er zin in heeft en het zo uitkomt. Het kroost zorgt wel voor de moestuin. Hijzelf is een verwoed kaarter. Hij staat al te springen dat het donderdagmiddag wordt en hij zich, bij zijn kaartbroeders van de bejaardenvereniging in het Parochiehuis, aan zijn geliefkoosde bezigheid kan wijden. Dit is trouwens niet van de laatste jaren; het heeft hem altijd in 't bloed gezeten. Ook is hij een groot biljartliefhebber. Deze 50 jaar zijn in goede harmonie verlopen. Dat zal blijken op het feest volgende week dinsdag. Ter completering van dit verhaal: Moeder Han is in Dörp geboren op 27-3-1891 en thans 74, vader Handrie aanschouwde als 'ne Kepelse het levenslicht op 8-11-1887 en is dus 77 hele levensjaren oud. Mogen wiji de beste wensen uiten voor het Gouden Paar en familie.
Kind(eren):