Zij is getrouwd met "Karel Alexander" August Johan van Saksen-Weimar-Eisenach.
Zij zijn getrouwd op 8 oktober 1842 te 's-Gravenhage,Zuid-Holland, Nederland , zij was toen 18 jaar oud.Bron 4
Kinderen:
Karel August (31 juli 1844 – 20 november 1894), gehuwd met Pauline van Saksen-Weimar-Eisenach
Marie (20 januari 1849 – 6 mei 1922), gehuwd met Hendrik VII Reuß
Sophie (29 mei 1851 – 26 mei 1859)
Elisabeth (28 februari 1854 – 10 juli 1908), gehuwd met Johan Albrecht van Mecklenburg-Schwerin.
Wilhelmine Marie Sophie Louise (Den Haag, Paleis Lange Voorhout, 8 april 1824 — Weimar, 23 maart 1897), prinses der Nederlanden, prinses van Oranje-Nassau, groothertogin van Saksen-Weimar-Eisenach, was een dochter van koning Willem II der Nederlanden en Anna Paulowna van Rusland, grootvorstin van Rusland.
Sophie was het jongste kind van koning Willem II. Ze kreeg de namen Wilhelmine, naar haar vaders moeder, Marie Sophie, naar haar moeders moeder, Louise, naar een tante van haar vader. Sophie had drie oudere broers.
Willem liet haar opvoeding over aan zijn vrouw. Tijdens haar opvoeding werd haar meer geleerd wat zij niet moest doen, dan wat ze wel moest doen. Hierdoor had ze een kleine leerachterstand.
Eind jaren dertig werd Sophie zwaar ziek. Om op krachten te komen, ging ze met haar moeder naar Weimar. Hier ontmoette ze erfgroothertog Karel Alexander van Saksen-Weimar-Eisenach. Toen hij op zijn beurt in 1841 in Nederland kwam, werden zij tijdens een tocht door Friesland verliefd. Ze huwden op 8 oktober 1842 op Paleis Kneuterdijk in Den Haag. Karel Alexander was haar volle neef. Zijn moeder was een zus van haar moeder. Het was een goed huwelijk.
In oktober 1892 vierden Sophie en Karel Alexander hun gouden bruiloft. Er werd een grote bijeenkomst gehouden. Ook Wilhelmina en Emma waren aanwezig. Op deze reünie ontmoette Wilhelmina voor het eerst haar latere man, prins Hendrik. Hij was hier aanwezig omdat zijn halfbroer getrouwd was met de dochter van Sophie, Elisabeth.
Door de dood van haar dochtertje Sophie in 1859 versomberde haar leven. In 1894 stierf haar oudste zoon. Dit trof haar zwaar. Sinds dat moment ging haar gezondheid langzaam achteruit en verergerde bovendien haar allergische kwaal.
Het hof in Weimar onderscheidde zich van andere Europese hoven, doordat Weimar in 1816 een aantal constitutionele wetten had aangenomen dat er de toon aangaf. De cultuur speelde er ook een belangrijke rol. Haar echtgenoot besteeg in 1853 de troon van het als centrum van cultuur en wetenschappen bekende Saksen-Weimar-Eisenach. Zij en haar man waren bevriend met onder anderen Hans Christian Andersen en Richard Wagner die allebei een tijd in Weimar verbleven.
Groothertogin Sophie wijdde zich ook aan de literatuur en initieerde, nadat de kleinzoon van Johann Wolfgang von Goethe diens literaire nalatenschap aan haar had vermaakt, de 143-delige Sophienausgabe van diens werk. Nadat haar in 1889 ook de papieren van Friedrich Schiller waren toevertrouwd, richtte zij te Weimar het Goethe-Schiller-Archiv op.
Omdat haar man en zoon gedurende de Frans-Duitse Oorlog (1870-1871) bij hun troepen verbleven was zij regentes over het hertogdom Saksen-Weimar-Eisenach.
Sophie bleef de gang van zaken in Nederland op de voet volgen en hield contact met haar Nederlandse verwanten. Ze was een trouw adviseur van de koninginnen Emma en Wilhelmina. Ook was haar nichtje Wilhelmina erg op haar tante gesteld, daar haar vader overleden was toen zij nog maar tien jaar oud was.
In de zomer van 1896 kwam Sophie met haar man voor het laatst in Nederland. Een half jaar na haar laatste bezoek aan Nederland overleed Sophie, 72 jaar oud. Haar man was die dag niet thuis.
Na de dood van Willem III was zij, in de eerste jaren van de regering van Wilhelmina, eerste in de lijn voor de erfopvolging in Nederland. Na Sophies dood zou, indien Wilhelmina kinderloos was gebleven, Sophies kleinzoon Willem Ernst waarschijnlijk de opvolger zijn geweest.
Sophie heeft veel voor Weimar gedaan. Op 8 oktober 1924 werd daarom haar 100e geboortedag groots herdacht in Saksen-Weimar-Eisenach.