Geboorteadres
Op 15 september 1926 verklaarde de directrice van de modevakschool te Buitenveldert dat: "Een cursus in het vervaardigen van lingerie en costumes is gevolgd door Susanna de Koning en dat in overleg met de inspectrice der vereeniging aan haar kan worden uitgereikt het getuigschrift van bekwaamheid."
Vanaf die tijd ging Suzanna de Koning, San, uit naaien bij verschillende families thuis. Ze was er bedreven in en deed het graag. Ze zou het ook haar leven lang doen, van jongensbroeken tot en met fabeltjeskrantfiguren als meneer de uil. Suzanna de Koning woonde in het ouderlijk huis aan de Dorpsstraat 69 te Amstelveen. Na het overlijden van haar moeder in 1943 deed zij het huishouden voor haar vader. Aan het einde van een rijk leven raakte hij tenslotte gedementeerd en zag hij Suzanna aan als zijn vrouw. Zij verzorgde hem tot aan z'n dood in 1954. Ze erfde het pand aan de Dorpsstraat 69.
Suzanna de Koning voorzag in haar onderhoud door verhuur van een deel van het pand als "de werkplaats" en door koffie en thee te zetten voor de timmerlieden. Vanaf het eind jaren vijftig had ze regelmatig kostgangers in huis, die tegen betaling kost en inwoning hadden. Zo was er wat gezelligheid in huis.
Het grote huis aan de Dorpsstraat waar het nooit stil was. Het huis was altijd in beweging, het piepte, kraakte en kreunde. Het was niet gebouwd op palen maar had een fundering van gestapelde turven, gebruikelijk in die tijd. De bussen van Maarsen & Kroon denderden op een afstand van 60 cm aan de voorgevel voorbij. Het gehele huis stond te schudden. `s Morgens rond koffietijd als twee tegemoet rijdende bussen elkaar ter hoogte van nr 69 passeerden was koffie met voetbad meer regel dan uitzondering. Vreemdelingen voor het eerst aan de koffie bij Suzanna de Koning doken verschrikt onder tafel en vermoedden "de dag des oordeels" nabij. De aanschaf van een bronzen Christus Koningbeeld bij de firma Merdix en de plaatsing aan de voorgevel op een door vaardige timmermanshand gemaakte console van Slavonisch eikenhout, deed het ergste vermoeden. Christus Koning heeft één uur los gestaan en is daarna van het plankier gedonderd. De volgende dag werd de holle bronzen sculptuur voorzien van een gestoomd beuken stuk rondhout, dat stevig in de console verlijmd werd. De beeldenaar heeft hier nog tot aan de sloop van het huis gestaan met 1 of 2 vingers opgeheven als het wilde het zeggen; "Gij zult niet morsen". Suzanne de Koning was klein van stuk rond de 1,55 meter met een enigszins hoge rug. Bij opwinding, vreugde, afkeuring, teleurstelling of plezier liet ze altijd een kenmerkend gefluit horen. Iedereen herkende haar hieraan. Misschien wel juist door haar geringe lichaamslengte dwong ze respect af en kreeg ze van alles van iedereen gedaan. Toen in 1967 de zeer bekende schilder Schreinder langs de Poel zat te tekenen, keek Suzanne de Koning over zijn schouder en zij: "Och, meneer wat tekent u mooi. Zou ik dat van u mogen hebben". Schreinder glimlachte en zei: "Deze aquarel niet, mevrouw, maar ik maak iets anders voor u." Hij hield woord. De anekdoten zijn talrijk rond Suzanne de Koning, zoals: De verjaardag, 13 augustus, waarbij vaak zoveel mensen bleven eten, dat de lange tafel door het raam naar buiten stak zodat men in de tuin verder aan kon schuiven. Alle anekdoten zijn echter onlosmakelijk verbonden aan de Dorpsstraat 69. Voor velen het ouderlijk huis, dat na de dood van de ouders nog steeds een ontmoetingspunt bleef.
https://familysearch.org/
BS Nieuwer-Amstel, aktenummer 148, tienjaren tafel