Familienstammbaum Voorhaar » Wolf Grishaver (1933-2013)

Persönliche Daten Wolf Grishaver 

• Er wurde geboren am 22. November 1933 in Amsterdam.Quelle 1
• Wohnhaft:
• Burgemeester Tellegenstraat 1 II, Amsterdam.Quelle 2

  in 1978

• von 22. November 1933 bis 20. September 1937: Amsterdam.Quelle 3

  diverse adressen

• von 31. Oktober 1935 bis 11. Januar 1937: Kerkstraat 260 hs, Amsterdam.Quelle 4
• von 11. Januar 1937 bis 15. April 1937: Nieuwe Spiegelstraat 7, Amsterdam.Quelle 4
• von 20. September 1937 bis 19. September 1939: Kerkstraat 291 hs, Amsterdam.Quelle 3
• von 19. September 1939 bis 15. Januar 1940: Kerkstraat 302 hs, Amsterdam.Quelle 3
• von 15. Januar 1940 bis 11. April 1940: Kerkstraat 308 ohs, Amsterdam.Quelle 3
• von 11. April 1940 bis 22. Juli 1940: Kerkstraat 302 hs, Amsterdam.Quelle 3
• von 22. Juli 1940 bis 23. September 1940: Utrechtsedwarsstraat 17/19 I, Amsterdam.Quelle 3
• von 23. September 1940 bis 4. Januar 1941: Prinsengracht 698 IIv, Amsterdam.Quelle 3
• von 4. Juni 1941 bis 21. November 1941: Kerkstraat 302 hs, Amsterdam.Quelle 3
• von 21. November 1941 bis 7. April 1942: Kerkstraat 193 hs, Amsterdam.Quelle 3
• Er ist verstorben am 23. April 2013 in Amsterdam, er war 79 Jahre alt.Quelle 5
• Er wurde beerdigt am 2. Mai 2013 in Amsterdam - Begraafplaats Sint Barbara.Quelle 6
• Ein Kind von Gerrit Grishaver und Wilhelmina Engelina Hoevers
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 7. April 2023.

Familie von Wolf Grishaver

(1) Er ist verheiratet mit (Nicht öffentlich).

Sie haben geheiratet am 14. Dezember 1954 in Amsterdam, er war 21 Jahre alt.Quelle 7

Kind(er):

1. (Nicht öffentlich)
2. (Nicht öffentlich)
3. (Nicht öffentlich)
4. Wolfred Rolf Olof Grishaver  1953-2005
5. (Nicht öffentlich)
6. (Nicht öffentlich)
7. Mario Wolf Olof Grishaver  1961-1983

Das Ehepaar wurde am 11. Mai 1965 geschieden.Quelle 8

Oorzaak: echtscheiding

(2) Er ist verheiratet mit (Nicht öffentlich).

Sie haben geheiratet am 15. Januar 1971 in Amsterdam, er war 37 Jahre alt.Quelle 5

Kind(er):

1. (Nicht öffentlich)

Das Ehepaar wurde geschieden von 3. August 1977 bei Amsterdam.Quelle 5

Oorzaak: echtscheiding

(3) Er ist verheiratet mit (Nicht öffentlich).

Sie haben geheiratet am 27. Februar 1992 in Amsterdam, er war 58 Jahre alt.Quelle 5

Das Ehepaar wurde geschieden von 30. März 1994 bei Haarlem.Quelle 5

Oorzaak: echtscheiding

Notizen bei Wolf Grishaver

Eenzame uitvaart nummer 163
I.M. Wolf Grishaver, 22-11-1933 + 23-4-2013
Begraafplaats St. Barbara, donderdag 2 mei, 11.30 uur
Dichter van dienst: Eva Gerlach
Een bijzondere uitvaart. Als het allemaal is afgelopen, ik thuisgekomen ben en me aan het verslag wil zetten, vind ik geen begin. Een paar uur later mail ik aan Eva Gerlach: 'Weet je wat? Misschien ga ik hier eens helemaal niets over schrijven. Ik kan de toon niet vinden, ik weet niet wat ik wel en wat ik niet vertellen wil. Ik plaats je gedicht en dat is dat.' Zij mailt terug dat ze vermoedt dat de zoon van Wolf, Chiel, die de uitvaart bezocht het verhaal toch graag verteld wil hebben. En dat zij bereid is te proberen het verhaal te vertellen. Ik heb zijn mobiele nummer gekregen, dat geef ik aan Eva door. Zij zal de komende dagen intensief contact met de zoon die de uitvaart van zijn vader toch bezocht onderhouden. En ja, hij wil graag dat het verslag gemaakt wordt, en geplaatst. Daaruit volgt onderstaand verslag, van de hand van Eva Gerlach dus, met toevoegingen van en goedgekeurd door Chiel Grishaver:
Starik mailt: “In eerste instantie vond Van Bokhoven twee kinderen in de administratie van W., via het Bevolkingsregister kwamen er nog zes bij. Van de acht waren er inmiddels drie overleden. Alle vijf overlevende kinderen werden aangeschreven, sommigen reageerden. Die verhalen waren niet best. Geweld, ontzetting uit de ouderlijke macht, kindertehuizen, nee, men wilde er niet meer aan herinnerd worden.
W. is drie keer getrouwd geweest en ook weer drie keer gescheiden. Hij woonde op het laatst in een seniorenwoning in Noord (Van Bokhoven omschrijft de woning als chaotisch) en overleed in het Boven IJ ziekenhuis, op de afdeling cardiologie.
Als ik, met het oog op het gedicht, probeer me voor te stellen hoe het allemaal geweest moet zijn voor Wolf, merk ik dat het niet lukt. Het verhaal van W. heeft, tot de voorletter aan toe, zoveel gemeen met dat van mijn eigen vreemde vader dat ik me, telkens als ik het probeer, onmiddellijk verplaats in zijn acht kinderen. Maar voor hen hoef ik niets te schrijven.
Tenslotte schrijven 32 regels zich woensdagnacht min of meer vanzelf. Donderdagochtend vertrek ik ermee naar begraafplaats Sint Barbara, waar ik bij wijze van uitzondering 20 minuten te vroeg aankom. Het is fris, er staat een stevige wind. Starik is er nog niet; een meneer in zwarte trui en spijkerbroek, motorhelm in de hand, leunt tegen de deur van de koffiekamer; wat waardigheidsbekleders in het zwart houden zich gereed om de rouwauto, die juist komt aanrijden, te ontvangen. Als de auto stopt, wordt er diep gebogen: het ritueel van de laatste reis gaat over respect.
Terwijl de kist naar buiten glijdt, komt de meneer in zwarte trui en spijkerbroek naar mij toe. 'Bent u hier voor hem?’ vraagt hij.' 'Ja' zeg ik, ‘U ook?' 'Ja' zegt hij, 'Wie bent u?' Op dit moment weet ik dat hij een van de kinderen is en met grote kracht hoopt dat ik een zuster, halfzuster van hem ben. Ik zie zijn teleurstelling als ik mijn naam noem en zeg wat ik hier kom doen. 'En u?' vraag ik. Hij zegt het, spierwit. 'Ik ben een zoon.'
We stellen ons aan elkaar voor en wisselen wat verleden uit. Chiel Grishaver was twee jaar toen hij in het kindertehuis kwam, aan het gezinsleven heeft hij geen herinneringen. Op zijn zestiende is hij op bezoek geweest bij zijn biologische vader Wolf. Chiel: 'Je wilt toch weten wie het is, je denkt dat hij jou misschien ook… je weet nooit.' De vader deed open en zei hem zich nooit meer te laten zien. Chiel is nu 54 jaar jong en heeft zijn vader dus nooit meer gezien. 'En toen kwam die onpersoonlijke brief van de gemeente Amsterdam, dat hij – mijn vader dus – dood was, en ik dacht Ík ga. Maar ik laat niet vooraf weten dat ik kom. Als het niet lukt, ga ik niet.'
Hij staat rechtop, motorhelm tussen zijn handen, met alle stilte van Sint Barbara om zich heen. Het is gelukt.
Starik, ook al geen familie, is inmiddels gearriveerd en rookt een sigaret met Chiel, die vervolgens met zijn telefoontoestel in de kapel foto’s gaat maken van de kist. 'Dat heb ik dan toch nog, van hem.' Hij wil ook graag iets zeggen straks, meldt hij als hij terugkomt. Hij weet nog niet wat, 'maar dat komt wel,' zegt de uitvaartleidster. Hij knikt. Zij ook. We gaan naar binnen.
Na het eerste muziekstuk, een Partita van Bach, komt Chiel naar voren. Hij kijkt naar de kist en zwijgt een tijdje. Dan zegt hij met vaste stem: 'Ik weet niet wat ik moet zeggen' zwijgt opnieuw, brengt moeilijk uit: 'Behalve dat ik veel van je gehouden heb draait zich om naar de kist, aait geruime tijd over het hout. Tenslotte geeft hij het een soort van schouderklopje en loopt terug naar zijn plaats. Het is met gemak de meest indrukwekkende toespraak die ik ooit heb gehoord.
Ik lees mijn 32 regels. Ergens moet een deur opengewaaid zijn, het papier trilt vervaarlijk. We luisteren naar het tweede muziekstuk, Keith Jarrett, een gedeelte van Testament, live gespeeld in Parijs, geheel geïmproviseerd, af en toe stijgt er een kort intrinsiek kermen uit op. Daarna (de uitvaartleidster: '' We begeleiden straks meneer Wolf Grishaver naar zijn laatste rustplaats, ik vraag u allen nu te gaan staan uit respect voor zijn leven') klinkt het laatste stuk, opnieuw een Partita van Bach. De dragers zijn met ruisende stap naar voren gekomen, ze staan al aan weerskanten, hebben al gebogen, het 'Heren, mag ik u verzoeken?' heeft al geklonken, als Chiel zegt: 'Mag ik iets vragen? Ik wil hem ook dragen. Kan dat?'
Het mag, tussen de anderen loopt hij naast zijn vader. Carry that load. Jaspanden waaien op, links en rechts schieten bomen in blad en bloei. 'Dit neemt hij me niet meer af,' zal hij in de koffiekamer zeggen. 'Ik heb het gedaan zoals ik het wilde. Ik ben gekomen en hij heeft me niet weggestuurd. Dit regisseert hij niet meer.'
De moed om het te doen, zonder verdoving: wond dichtbranden, met een schoon litteken verder leven.
Starik maakt een foto met Chiel's telefoontoestel als ze de kist naar het graf tillen. We staan met zijn allen te zwijgen bij de groene holte, we gooien een handje zand, we gaan naar de koffie. Op de terugweg krijgt Starik zijn aansteker niet aan. Zijn handen trillen, maar dat is het niet. Het waait.

Voor een onvoorstelbare meneer
Ik heb een lege plek gemaakt, die dood heet.
Ik kijk van alle kanten, geen idee.
Je bent er niet. Daar niet en niet in mij.
Als iemand uit het midden nu ging fluiten
zou ik iets weten, hoe je klonk bijvoorbeeld,
dus ik verzin een fluittoon en het gras
komt overeind om die te horen, ik zou
zo’n toon zomaar in mijn hand kunnen houden,
die was dan even leeg als nu, maar ik
zou om die holte vingers dichtdoen, zeggen
dat ik je had, van iedereen gescheiden,
ik zou je aan de mensen laten zien
en iedereen zou dan die plek herkennen
als plek waar iemand is die er niet is
en weten dat de dood dus niet bestaat
en leegte niet. Want wat niet kan gedacht
kan niet bestaan. En als je dus opnieuw –
Maar het is denkelijk beter dat er leegte,
een lege plek, bestaat en dat de dood
een plek is, zo voorstelbaar als een mens
die je niet kent maar zijn kan, gedroomd huis.
Ik denk dat ik er uit en in zou lopen
zoals die toon in en uit mij, misschien
dat dood bestaat als je maar rond en rond
een soort van lege plek loopt, dat een plek
alles is wat een mens zich voor kan stellen:
dat er iets woont, desnoods alleen maar licht
of donker, desnoods leegte, ook al heeft
geen mens daar kennis van. Dode, ik was
daar waar je woonde, ik keek door je raam,
ik dacht dat ik je zien zou maar ik zag
niets, lege plek om te bestaan.
(C) voor gedicht en verslag: Eva Gerlach
(bron: www.eenzameuitvaart.nl)
=
Meerdere kranten publiceren in november 1963 een waarschuwing van de politie tegen Wolf Grishaver. Hij bedient zich ook van andere namen: Klaters, De Groot en Meijer. Vanaf oktober 1963 heeft hij zich al 20 keer schuldig gemaakt aan oplichting en flessentrekkerij. Winkeliers zijn al voor ruim fl 5.000 de dupe van hem geworden. Hij hangt als verhaal op dat hij werkt bij de stadsreiniging en van het geld van de kinderbijslag een cadeau voor zijn vrouw wil kopen. Echter, de verjaardag van zijn vrouw is eerder dan de uitbetaling van de kinderbijslag. Op deze manier bemachtigt hij o.a. sieraden, een bromfiets, een naaimachine en een radiotoestel. En ook voorbijgangers spreekt hij aan en besteelt hen van paspoorten, geld en giroboekjes. Zijn methoden worden steeds geraffineerder.
Op 22 november 1963 bericht De Telegraaf dat Wolf Grishaver is opgepakt in een restaurant op het Damrak in Amsterdam. Een vage kennis die de oproep van de politie kende sprak hem aan en stelde voor een kop koffie te gaan drinken. De kennis informeerde ongemerkt de portier die de politie waarschuwde.
(bronnen: o.a. Het Parool - Elburger Courant - De Telegraaf)
=
Wolf Grishaver is failliet verklaard. Het faillissement is in 1978 opgeheven bij gebrek aan baten.
(bron: NRC Handelsblad)

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Wolf Grishaver?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Wolf Grishaver

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder