West-Europese adel » Edward III Plantagenet Koning van Engeland (1312-1377)

Persoonlijke gegevens Edward III Plantagenet Koning van Engeland 

• Hij is geboren op 13 november 1312 in Windsor Castle, Berkshire.

  Let op: Leeftijd bij trouwen (23 januari 1328) lag beneden de 16 jaar (15).

• Hij werd gedoopt op 17 november 1312 in St. Edwardskapel, Windsor Castle, Berkshire.
• Hij is overleden op 21 juni 1377 in Sheen Palace, Richmond, Surrey, hij was toen 64 jaar oud.
• Hij is begraven in Westminster Abbey, Londen.
• Een kind van Edward II Plantagenet Koning van Engeland en Isabelle (de Schone) (de Wolvin van Frankrijk) Capet
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 15 mei 2007.

Gezin van Edward III Plantagenet Koning van Engeland

Hij is getrouwd met Philippa van Avesnes.

Zij zijn getrouwd op 23 januari 1328 te York, Yorkshire, hij was toen 15 jaar oud.

Kind(eren):

1. Edward (Zwarte Prins) Plantagenet Prins van Wales  1330-1376 
2. Isabelle Plantagenet Gravin van Soissons  1332-1379 
3. Lionel Plantagenet Hertog van Clarence  1338-1368 
4. Jan (van Gent) Plantagenet Hertog van Lancaster  1340-1399 
5. Edmund Plantagenet Hertog van York  1341-1402 
6. Maria Plantagenet Prinses van Engeland  1344-1362
7. Margaretha Plantagenet Prinses van Engeland  1346-1361
8. Thomas Plantagenet Hertog van Gloucester  1355-1397 

Notities over Edward III Plantagenet Koning van Engeland

Koning van Engeland (25 jan 1327-21 juni 1377; gekroond in de Westminster Abbey). Hij eigende zich in 1364 de tiltel van Koning van Frankrijk toe.

Edward III (13 november 1312 - 21 juni 1377) was koning van Engeland van 1327 tot 1377. Hij was de oudste zoon van Edward II en Isabella van Frankrijk.

Na de arrestatie van zijn vader in 1326 werd hij aangewezen als opvolger. Binnen enkele maanden werd hij tot koning gekroond. Zolang hij echter nog minderjarig was namen zijn moeder Isabella en haar minnaar Roger Mortimer de zaken waar.

In januari 1328 trouwde Edward, vijftien jaar oud, met de nog jongere Filippina van Henegouwen, dochter van de graaf van Henegouwen en Holland. In 1330 liet hij Mortimer gevangennemen en ter dood brengen. Isabella werd opgesloten in Castle Rising.

In 1328 was Edward, naast Filips van Valois, medekandidaat voor het Franse koningschap, aangezien de Franse koning Karel IV geen kinderen had. De Franse edelen gaven de voorkeur aan Filps. Edward betwistte dit en viel de Fransen in 1337 aan. Dit was het begin van de Honderdjarige Oorlog.

Edward behaalde vele successen in deze strijd, waaronder de grote veldslagen bij Crecy en Poitiers (zie onder). In september 1340 werd hij in Gent zelfs tot koning van Frankrijk uitgeroepen, maar in 1360 moest hij zijn aanspraken opgeven. Uiteindelijk had hij praktisch al zijn gebied, op enkele steden na, verloren. In 1346 werd Edward in Frankrijk vergezeld door zijn oudste zoon Edward de Zwarte Prins, die een bekwaam militair bleek. Hij liet veel van de Franse strijd aan deze zoon over en concentreerde zich zelf verder op de Schotten. Ook hier had Edward aanvankelijk succes, maar in 1357 moest hij bij het Verdrag van Berwick de Schotten zelfstandigheid toezeggen.

Hoewel hij een goed huwelijk had, was Edward wel een rokkenjager. Zijn minnares Alice Perrers had echter een slechte invloed op hem.

Een bekende gebeurtenis leidde tot de oprichting van de vermaarde Orde van de Kousenband. Tijdens een dans op een bal aan het hof verloor zijn danspartner een kouseband. Hij raapte deze op en, om haar gêne te besparen, bond hij het voorwerp om zijn eigen been met de woorden: Honi soit qui mal y pense ('Schande over diegene die er kwaad van denkt’), een uiting die het motto werd van de ridderorde.

Edwards leger had aanvankelijk wel vele successen, maar de almaar voortdurende oorlogen hadden zeer veel geld gekost. Dit leidde tot de verdere ontwikkeling van het parlement, dat door de steeds terugkomende vraag om meer geld zijn macht wist uit te breiden. Het parlement moest de financiering goedkeuren en daarmee gepaard gaande wetten voorbereiden. Het Lagerhuis ontwikkelde zich als een belangrijke factor als tegenwicht tegen de adel en de geestelijkheid in het Hogerhuis.

Tegen het eind van zijn leven liet Edward de staatszaken grotendeels over aan zijn jongere zoon, Jan van Gent (John of Gaunt), zo genoemd omdat hij daar geboren was.

Edward stierf aan een beroerte in 1377 en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn zoon Edward was toen al overleden. Hij werd opgevolgd door zijn kleinzoon als Richard II.

Slag bij Crécy (Picardie)

De slag bij Crécy is een veldslag uit de Honderdjarige Oorlog die plaatsvond op 26 augustus 1346 nabij het plaatsje Crécy in Picardië, waarbij de Franse koning Filips VI werd verslagen door de Engelse koning, Edward III.

Aanleiding voor de Honderdjarige Oorlog tussen Frankrijk en Engeland was het uitsterven van het Franse koningshuis. De kinderloze Karel IV, zoon van Filips IV de Schone, maakte in 1328 op zijn sterfbed zijn troon over aan Filips VI, hoewel ook de Engelse koning Edward III aanspraak kon maken op de Franse troon. Edward III was immers de kleinzoon van Filips IV de Schone. Zijn moeder, Isabella, was de dochter van Filips IV. Daarbovenop was hij hertog van Guyenne en dus leenman van de Franse koning. Edward III hield zich echter op de achtergrond en betoonde zelfs leenhulde aan zijn nieuwe leenheer, Filips VI.

Maar het leengebied van de Engelse koning op Franse bodem was een doorn in het oog van de Franse koning, die het wilde annexeren. Na herhaalde pogingen om het gebied in te lijven kwam het in 1337 tot een openlijk conflict, Edward maakte nu wel aanspraak op de Franse troon.

Nadat de Engelsen vrij onverwacht op 12 juli aan land kwamen in Normandië, veroverden ze vrij snel Caen. Vervolgens trokken ze verder noordwaarts, waar ze op de vernietigde Seine-bruggen stoten. Dat dwong hen langs de Seine op te rukken naar Parijs. Bij Poissy slaagden ze erin een brug te herstellen en vanaf daar konden ze weer verder noordwaarts oprukken. Uitdagingen aan het adres van Filips VI werden echter niet beantwoord.

Bij Crécy hielden de Engelsen halt om de strijd aan te gaan, die plaats lag in Ponthieu, dat sinds 1279 Engels bezit was, maar nu door de Fransen werd bezet. Een gevecht op wat men als "thuis" beschouwde had voordelen voor het moreel. Belangrijker was de positie die de Engelsen innamen op de heuvelrug tussen Crécy en Wadicourt, de uitgelezen plek om een sterke verdedigingslinie op te stellen. Het dal werd begrensd door een steile helling, wat de Fransen weinig ruimte bood.

Het Engelse leger was waarschijnlijk 15.000 man sterk en telde zo'n 3000 ridders. Het waren grotendeels betaalde manschappen die tegen een vooraf vastgestelde prijs bereid waren te vechten. In de achterhoede werden karren in een cirkel opgesteld om de bagage te beschermen. Hier stonden ook enkele luidruchtige, maar weinig doeltreffende kanonnen opgesteld. Het effectief bestond uit 3 eenheden. De prins van Wales voerde samen met de graven van Northampton en Warwick de eerste eenheid aan, de koning de tweede, en de graven van Huntington en Arundel de derde. De Engelse ridders en krijgslieden stegen af om te voet te vechten, iets wat ze in de oorlogen tegen de Schotten hadden geleerd.

De Fransen waren ongetwijfeld in de meerderheid, maar werden veel minder goed geleid. Er werd zelfs getwist over de vraag of ze nog een dag langer met aanvallen moesten wachten. Ten slotte won het ongeduld het van het verstand. De Fransen zwaaiden met hun versierde standaard, de Oriflamme, en aan beiden zijden klonk het bevel dat men geen duimbreed moest wijken. De Genuese boogschutters aan Franse zijde, die door tijdgebrek niet eens al hun wapens gereed hadden kunnen maken en hun pavises (grote schilden) moesten missen, werden als eersten naar voren gestuurd. Zij werden afgeslacht of teruggedrongen, waarbij ze door de oprukkende Franse cavalerie onder de voet werd gelopen.

Waarschijnlijk voerden de Fransen hierop verschillende charges uit op de Engelse linies van afgestegen krijgslieden. De eenheid van de prins van Wales kreeg het meeste te verduren, de prins werd door een Franse aanval tot twee maal toe op de knieën gedwongen, maar kon stand houden. De Engelse longbows bleven voortdurend pijlen afvuren op de Fransen, wat uiteindelijk tot hun nederlaag leidde. De Engelsen hielden stand op de heuvelrug en verloren waarschijnlijk minder dan 100 ridders. De Fransen moesten met zwaardere verliezen afrekenen, er wordt geschat dat zij zo'n 1500 ridders en een onbekend aantal voetvolk verloren.

De Engelsen wonnen om verschillende redenen: ze kozen een goede positie en beschikten over uitstekende boogschutters met longbows die drie tot vier keer zo veel pijlen konden afvuren als mannen met een kruisboog. Bovendien raakten de paarden van de vijand in paniek van al die pijlen. In de strijd met de Schotten hadden de Engelsen geleerd dat ridders en krijgslieden die te voet vochten veel meer konden uitrichten. De Fransen hadden geen lessen getrokken uit hun nederlagen, zoals die van de Guldensporenslag in 1302. Ook minder tastbare factoren, zoals goed leiderschap van de koning, speelden een rol. Filips VI was misschien wel dapper, maar had lang niet zo'n charisma als Edward III. De Genuese kruisboogschutters waren geen partij voor hun Engelse tegenhangers, en in de Franse strategie was geen rekening gehouden met de manier waarop de Engelsen vochten.

De Engelsen wonnen met de slag bij Crécy niet de oorlog, maar als Edward zou zijn verslagen, zou hij Frankrijk zeker hebben opgegeven. Nu kreeg hij de kans om verder te gaan naar Calais, dat 11 maanden later werd ingenomen.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Edward III Plantagenet Koning van Engeland?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Edward III Plantagenet Koning van Engeland

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen