Stamboom Pot(t)jewijd » Tine Pottjewijd (1923-2019)

Persoonlijke gegevens Tine Pottjewijd 

• Zij is geboren op 12 januari 1923 in Winschoten.

  1968: Wonen Da Costastraat 14 te Hoogeveen

• Zij is overleden in het jaar 2019 in Hoogeveen, zij was toen 95 jaar oud.
• Een kind van Geert Pottjewijd en Maria Hiemstra
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 8 december 2021.

Gezin van Tine Pottjewijd

Zij is getrouwd met Jan Wildvank.

Zij zijn getrouwd op 11 september 1946 te Emmen, zij was toen 23 jaar oud.

Kind(eren):

1. (Niet openbaar)
2. (Niet openbaar)
3. (Niet openbaar)
4. (Niet openbaar)

Notities over Tine Pottjewijd

Interview door Marti Hagg-den Haan voor de Gereformeerde kerk in Hooegeveen
Even contact met.
Als ik voor een ‘even contact met’ aanbel bij Tinie Wildvank- Pottjewijd heb ik al enig idee hoe het gesprek zal verlopen. We zullen het hebben over de ouderenmiddagen in het Bavinckhuis en het kerkenwerk in Weidesteyn, waar Tinie zich veel mee bezig houdt. Het loopt echter heel anders en dat komt doordat zij tussen de gang en de kamer een deur heeft, die je op de hele wereld niet meer vinden zal. Een deur uit het huis van haar grootvader in Winscho¬ten. En als we daarover aan de praat raken hoor ik het verhaal over de familie Pottjewijd.
Zo’n mooi verhaal, dat ik het graag hier wil doorgeven.
Het begint achter in de 19e eeuw in Oude Pekela, waar haar grootvader opgroeit als zoon van een schipper die met zijn eigen zeilschip voor een reder een vrachtdienst onderhoudt op Riga, de hoofdstad van Letland. Op een kwade dag vergaat het schip tijdens een storm in het Kattegat. De enige overlevende is de scheepsjongen die de scheepspapieren, die bewaard wor¬den in een platte bus, kan redden. De scheepspapieren gaan naar de reder, maar de bus gaat naar de vrouw van de schipper. Momenteel is deze in het bezit van Tinie. Tijdens het verhaal staat ze op, loopt naar een kastje en haalt hem tevoorschijn. De bus is niet zo groot, een beetje afgerond, zodat hij precies tegen het bovenbeen past, zoals Tinie me ook laat zien. Op de bus staat de naam van het schip ‘Alida Petronella’ geschreven en is de vlag van Letland afgebeeld.
Haar grootvader, zo vertelt Tinie, treedt niet in de voetsporen van zijn vader, hij is heel kunstzinnig en volgt een opleiding aan de tekenacademie in Groningen. De afstand Oude Pe¬kela - Groningen moest wel te voet worden afgelegd. Als hij de opleiding voltooid heeft wordt hij geen schilder of tekenaar maar fotograaf. Hij vestigt zich in Winschoten en laat daar een huis bouwen naar eigen ontwerp. Het huis bestaat niet meer, maar Tinie heeft er wel een foto van. Het is een imposante villa met een kleine vijver ervoor, waarop Tinie nog heeft leren schaatsen. De foto is, omdat er nog geen kleurenfotografie bestond, handmatig ingekleurd
Wat niet op de foto staat, is het glazen atelier, dat zich achter het huis bevond. Daar oefende grootvader zijn beroep uit. Soms kwamen er hele families om zich te laten vereeuwigen.
‘Vooral op 2e kerst- en 2e paasdag was het druk’ zegt Tinie ‘dan hadden de mensen toch al hun mooie kleren aan, er was zelfs een wachtkamer, want zo’n foto was niet even snel ge¬maakt.’ Verder reisde haar grootvader het hele land af om schoolfoto’s te maken. En hij maakte in het huis de deur! De deur, het enige overblijfsel uit het huis, waar ik vanaf de plaats waar ik zit een goed zicht op heb. Hij is gemaakt van smeedijzer en gekleurd glas. In het midden is een beschilderd ovaal en daarom heen positieven van foto’s in glas. ‘Ik kijk daar graag naar, naar al die gezichten en afbeeldingen’ vervolgt Tinie ’vooral als de zon erop staat is het zo mooi!’ Grootvader mocht zich ook hoffotograaf noemen, het daarbij behorende schild staat ook afgebeeld op de foto van het huis. Tinie vertelt mij hoe hij daaraan is gekomen. In 1901 kwam koningin Wilhelmina een krans leggen bij het monument van de slag bij Heiligerlee.Omdat dat gedeelte van Groningen niet bepaald koningsgezind was en er zelfs sprake was van
vijandigheid bij de bevolking werd de ceremonie in ijltempo uitgevoerd. Op de foto die gemaakt werd door haar grootvader, is de koningin al verdwenen, maar wel staan de kransen erop. De foto werd opgestuurd naar het hof en na enige tijd schrijft haar grootvader, mede op aandringen van enige notabelen in het dorp, een brief aan Hare Majesteit de Koningin, waarin hij vraagt zich hoffotograaf te mogen noemen. Het klad van die brief heeft Tinie in haar bezit en ze leest hem mij voor. In prachtige bewoordingen, heel onderdanig, wordt het verzoek gedaan. Er volgt dan een hele correspondentie alvorens dit verzoek wordt ingewilligd. Al die brieven van het hof met echte lakzegels er op krijg ik ook te zien. Het schild met de vermel¬ding hoffotograaf is er niet meer. Waarschijnlijk in de oorlog meegenomen door de Duitsers.
Als inmiddels Tinie’s vader de zaak heeft overgenomen is fotograferen aan huis uit de tijd. Er moet een winkel komen met een etalage. Die komt er ook, echter niet in Winschoten maar in Emmen. Tot haar trouwen werkt Tinie daar bij haar vader. Na haar huwelijk blijft ze de eer¬ste jaren in Emmen wonen. Haar man heeft een conservatoriumopleiding, is koordirigent en geeft muzieklessen op piano, orgel en viool. Om gezondheidsredenen mag hij op een bepaald moment dat beroep niet langer uitoefenen, musiceren moet een hobby worden. Werk wordt gevonden bij Lucas Aardenburg, en dan volgt logischerwijze de verhuizing naar Hoogeveen. Het leven gaat daar voor Tinie niet over rozen. De gezondheid van haar man gaat achteruit, hij moet vervroegd ophouden met werken en overlijdt in 1978. Tinie komt te werken in Olden Kinholt. Met heel veel plezier trouwens. Het is dan ook met pijn in haar hart als zij op 65-jarige leeftijd met een groot feest afscheid moet nemen van col¬lega’s en bewoners. Maar dat houdt niet in dat zij achter de geraniums komt te zitten. En dan hoor ik toch nog over datgene waarover ik dit hele stukje had willen schrijven: haar werk als ouderling, wat ze vier periodes gedaan heeft, waarvan één in de geriatrisch psychatrische af¬deling van Weidesteyn. Over de ouderenmiddagen die begonnen zijn in het oude Bavinkhuis met het doen van spelletjes, wat later veranderde in middagen waarop een spreker werd uitge¬nodigd. Het werk dat zich uitbreidde via het verpleeghuis aan de Brinkstraat waar zuster Westerhof directrice was, naar het nieuw gebouwde Weidesteyn. En het gaat nog steeds door zo¬wel daar als in het Bavinckhuis.
‘Ze vragen me wel eens wanneer ik ga stoppen’ zo besluit Tinie, ‘ik ben uiteindelijk 79 jaar, maar ik vind dat je als oudere best nog wel wat doen kan en zo lang als ik mij goed voel wil ik ermee doorgaan’
Ik ben het hartgrondig met haar eens.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Tine Pottjewijd?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Tine Pottjewijd

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen