Hij is getrouwd met Margaretha Annes.
Zij zijn getrouwd
Kind(eren):
In welke tijd leefden onze voorouders?1524—19 jan 1795: Heerlijkheid Friesland (1524-1795)
De Heerlijkheid Friesland ontstaat in 1524 als Karel V Friesland verwerft. In 1580 wordt het grootste deel van Friesland opgenomen in de Unie van Utrecht. Het gewest wordt dan aangeduid als een "algemene heerlijkheid" oftewel Heerlijkheid Friesland. De staten van Friesland worden samengesteld uit afgevaardigden van de dertig grietenijen en van de Friese Elf Steden (met stadsrechten sinds): Stavoren (1123), Hindeloopen (1225), Harlingen (1234), IJlst (1268), Dokkum (1298), Franeker (1374), Workum (1399), Sloten (1426), Leeuwarden (1435), Bolsward (1455) en Sneek (1456). Vanaf 1580 waren de stadhouders leden van het huis van Oranje-Nassau geweest. Dit zouden de Oranjes later gebruiken als basis voor hun claim op het koningschap over de Nederlanden; dus ook over Friesland.
26 jul 1581—19 jan 1795: Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden (1581-1795)
Het Plakkaat van Verlatinghe, ook wel Acte van Verlatinghe of akte van afzwering genoemd, ondertekend te Den Haag op 26 juli 1581 conform het besluit genomen op 22 juli 1581 door een vergadering van de Staten-Generaal van de Nederlanden in Antwerpen, was de officiële verklaring van een aantal Nederlandse provinciën, waarin Filips II werd afgezet als hun heerser. Het kan dus worden gezien als de Nederlandse onafhankelijkheidsverklaring; dit was de eerste keer in de Tachtigjarige Oorlog dat men expliciet tegen de koning in opstand kwam. Voorheen werd, in het Wilhelmus, de Pacificatie van Gent en zelfs in de Unie van Utrecht zelf, altijd gezegd dat men de koning trouw bleef en enkel de Spaanse soldaten bevocht. Aangezien men nu zonder een vorst zat, gingen de Staten-Generaal op zoek naar een nieuwe vorst, maar na de mislukkingen om de hertog van Anjou, Willem van Oranje die in 1584 vermoord werd, koningin Elizabeth I van Engeland en Robert Dudley, de graaf van Leicester op de troon te zetten, besloot men uiteindelijk in 1587 om een republiek te worden.
20 mrt 1602—31 dec 1799: Oprichting van de VOC
Mauritius, Hollandia en Amsterdam, zo heetten de drie koopvaarders die met het kleine jacht Duyfken op 2 april 1595 vanaf Texel naar ‘de Oost’ vertrokken. Het werd een spannend avontuur; drie van de vier schepen en slechts 87 van de 249 bemanningsleden keerden in augustus 1597 terug. De opbrengst was matig. Toch was deze ‘eerste Nederlandse schipvaart’ naar Azië een succes, want ze had de handelsroute naar de Oost geopend. Andere reizen volgden. Al snel overtroefden de kooplieden van Zeeland en Holland met hun sterke en zwaar bewapende koopvaarders de Portugezen die de route al langer kenden, en maakten ze de Engelsen jaloers. Rijk beladen met koloniale waar, zoals peper en nootmuskaat, keerden hun schepen terug. Om onderlinge concurrentie in te dammen, nam Johan van Oldenbarnevelt het initiatief tot de oprichting van de Verenigde Oostindische Compagnie (VOC). Op 20 maart 1602 verkreeg deze compagnie het Nederlandse monopolie op alle handel in de Aziatische wateren vanaf Kaap de Goede Hoop. In naam van de Republiek mocht de compagnie verdragen sluiten, oorlogen voeren en veroverde gebieden besturen. De Bataafse revolutie van 1795 maakte een einde aan de staatsstructuur van de Republiek. Op 24 december van dat jaar besliste de Staten-Generaal met het aannemen van het "Decreet tot vernietiging van het tegenwoordig bewind der VOC" dat er een einde ging komen aan de VOC. De Compagnie was nu een genationaliseerd bedrijf geworden. De VOC wordt op 17 maart 1798 formeel ontbonden; haar schulden en bezittingen worden overnomen door de Bataafse Republiek. Eind 1799 verliep het laatste octrooi en werd de VOC opgeheven. Na twee eeuwen werd de Verenigde Oostindische Compagnie definitief geschiedenis.
19 jan 1795—16 okt 1801: Bataafse Republiek (1795-1801)
De Bataafse Republiek werd na de Bataafse Revolutie uitgeroepen op 19 januari 1795, één dag nadat erfstadhouder Willem V naar Engeland was gevlucht. Het grondgebied was gelijk aan dat van de gewesten van de voormalige Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. De Bataafse Republiek was gevormd naar voorbeeld en met militaire steun van de Franse Republiek, waarvan de Bataafse Republiek een bondgenoot en de facto een vazalstaat was.
11 okt 1797: Zeeslag bij Camperduin
In de 'Zeeslag bij Kamperduin' op 11 oktober 1797 (het rampjaar) werd op 18 mijl (zo'n 33 km) voor de kust de Nederlandse vloot compleet verslagen door de Britten.
30 mrt 1799—4 jun 1802: Departementale indeling van de Bataafse Republiek
De vaststelling van de departementale indeling op 30 maart 1799 bekrachtigde nog eens dat de zelfstandigheid van de oude gewesten tot het verleden behoorde en vervangen was door een systeem waarin, vanaf 30 maart 1799, de departementale besturen als louter administratieve organen verantwoording verschuldigd waren aan het Uitvoerend Bewind van de Republiek. De gewesten werden opgeheven en er kwam een departementale indeling volgens Frans model, waarbij de oude gewestgrenzen verdwenen. (...Inderdaad was dien dag door het Uitvoerend Bewind der Bataafsche Republiek besloten dat alle administratieve besturen zich Zaterdag 30 Maart om 10 uur zouden ontbinden...) Departementale indeling van 1799 -1802: Departement van de Amstel, Departement van de Delf, Departement van de Dommel, Departement van de Eems, Departement van de Oude IJssel, Departement van de Rijn, Departement van de Schelde en Maas en het Departement van Texel. Gelijktijdig met de ontbinding van de intermediaire administratieve besturen van Friesland en Stad en Lande - op 30 maart 1799 - werd het departementaal bestuur van de Eems te Leeuwarden geïnstalleerd.
16 okt 1801—5 jun 1806: Bataafs Gemenebest (1801-1806)
Een grondwetswijziging, die op 16 oktober 1801 in werking treedt, luidde het einde van de Bataafse Republiek in. De staat werd voortgezet onder de naam Bataafs Gemenebest. Het Staatsbewind met zijn twaalf leden treedt in functie. De na de Bataafse omwenteling gevormde departementen worden vervangen door acht nieuwe departementen met de aloude provinciegrenzen: Departement Friesland, Departement Stad en Landen van Groningen, Departement Overijssel, Departement Gelderland, Departement Utrecht, Departement Holland, Departement Zeeland en het Departement Bataafs Brabant. Er is één uitzondering: het nog zelfstandige Ameland wordt bij Friesland gevoegd. De Patriottentijd is definitief voorbij.
4 jun 1802—14 mei 1807: Departementale indeling van het Bataafs Gemenebest
Het Wetgevend Lichaam keurde op 9 februari 1802 de verdeling in departementen en ringen goed. Het reglement voor Friesland werd door het Staatsbewind vastgesteld op 13 april 1802. Op 4 juni 1802 werden de oude departementale besturen formeel opgeheven en de nieuwe reglementen van bestuur ingevoerd. Op 21 juni 1802 konden de voor de eerste maal door het Staatsbewind benoemde leden met de nieuwe Departementale Besturen bijeen komen. Daarbij werd de departementale indeling van 1799 teruggedraaid; de bekende historische gewestnamen en -indelingen werden weer verwerkt in de departementale structuur: Departement Friesland, Departement Stad en Landen van Groningen, Departement Overijssel, Departement Gelderland, Departement Utrecht, Departement Zeeland, Departement Holland en het Departement Bataafs Brabant.
5 jun 1806—9 jul 1810: Koninkrijk Holland (1806-1810)
Met de invoering van het Koninkrijk Holland kwam het Bataafs Gemenebest tot een einde. Het koninkrijk werd opgericht om het voormalige Bataafs Gemenebest beter te controleren en was een vazalstaat, op last van Napoleon Bonaparte op 5 juni 1806 opgericht voor zijn derde broer, Lodewijk Napoleon Bonaparte. De naam van het leidende departement, Holland, werd nu aan het hele land gegeven.
12 jan 1807: Leidse buskruitramp
De Leidse buskruitramp (ook wel: de ramp met het kruitschip) vond plaats op 12 januari 1807 om kwart over vier 's middags, ten tijde van de Franse bezetting. Een schip dat van Haarlem naar Delft ging had 37 000 Hollandse ponden (dat wil zeggen 17 760 kg) buskruit aan boord. Het ontplofte midden in Leiden. Bij de ramp vielen 151 doden en ruim 2000 gewonden.
14 mei 1807—1 jan 1811: Departementale indeling van het Koninkrijk Holland
Na de oprichting van het koninkrijk Holland in 1806 werd bij wet van 13 april 1807 de departementale indeling opnieuw vastgesteld. Op 29 april 1807 werden de hoofdplaatsen aangewezen en kwam de verdeling in kwartieren tot stand. Van 14 mei 1807 tot 1 januari 1811 was de wet van 13 april 1807 van kracht, waarin Lodewijk Napoleon had bepaald dat er tien Departementen zouden zijn. De belangrijkste wijziging ten opzichte van de indeling tijdens het Bataafs Gemenebest was de splitsing van het departement Holland in de departementen Amstelland en Maasland en de afsplitsing van het nieuwe departement Drenthe van het departement Overijssel. Het departement Bataafs Brabant werd hernoemd tot departement Brabant en het departement Stad en Landen van Groningen tot departement Groningen. Verder werd bepaald dat de Maas de noordgrens van Brabant zou vormen. In juli 1807 kwam het Departement Oost-Friesland hier nog bij wat het uiteindelijke aantal departementen op elf bracht. Lijst van Departementen: Departement (Stad en Landen van) Groningen, Departement Vriesland, Departement Drenthe, Departement Overijssel, Departement Gelderland, Departement (Lande van) Utrecht, Departement Amstelland, Departement Maasland, Departement Zeeland, Departement Braband en Departement Oost-Friesland. De departementen waren onderverdeeld in kwartieren; in ieder daarvan kwam aan het hoofd een kwartierdrost. Hoofdstad van het Departement Friesland was Leeuwarden. Het telde drie kwartieren namelijk eerste kwartier Heerenveen, tweede kwartier Sneek en derde kwartier Leeuwarden. Ieder Kwartier is verdeeld in Gemeenten.
9 jul 1810—20 nov 1813: Napoleontisch Keizerrijk (1810-1813)
Koning Lodewijk loste niet Napoleons verwachtingen in. Hoewel Napoleon zijn broer op het hart gedrukt had Fransman te blijven, profileerde Lodewijk Napoleon zich als een zeer 'Hollandse' koning. Hij probeerde de Nederlandse belangen te dienen in plaats van die van zijn broer, en het leger te verkleinen in plaats van, zoals zijn broer wilde, te vergroten. Lodewijk Napoleon zet zich erg in voor de Hollandse zaak; veel meer dan zijn broer de keizer wenselijk vindt. De koning probeert zelfs Nederlands te leren. Ook toont hij zijn medeleven bij rampen en tracht hij kunsten en wetenschappen te bevorderen. Dat alles is uiteindelijk niet naar de zin van de keizer. Lodewijks pogingen de Nederlandse bevolking gunstig te stemmen vonden geen genade in de ogen van zijn broer. Napoleon was ontevreden over het functioneren van Lodewijk Napoleon als koning van Holland, die uiteindelijk zijn broer tot aftreden dwingt. In de hoop de Nederlandse zelfstandigheid te bewaren, deed Lodewijk, per 1 juli 1810, afstand van de troon ten behoeve van zijn zoontje Napoleon Lodewijk, als koning Lodewijk II. Napoleon negeerde dit besluit echter en op 9 juli 1810 wordt bij Keizerlijk Decreet (Decreet van Rambouillet) Holland ingelijfd bij Frankrijk.
1 jan 1811—20 nov 1813: Departementale indeling van het Napoleontisch Keizerrijk
Een keizerlijk decreet van 18 oktober 1810 verdeelde 'Hollande' in zeven departementen, namelijk Frise (Friesland), Ems Occidental (Westereems), Ems Oriental (Oostereems), Bouches de l' Yssel (Monden van de IJssel), Yssel Supérieur (Bovenijssel), Zuyderzée (Zuiderzee) en Bouches de la Meuse (Monden van de Maas). Het 'Gouvernement Général des Départemens de la Hollande' en de nieuwe Franse bestuursstructuur traden in werking op 1 januari 1811. In de militaire indeling van het keizerrijk behoorden de departementen Monden van de Maas, Bovenijssel en Zuiderzee bij de 17e Militaire Divisie te Amsterdam en de departementen Friesland, Westereems, Oostereems en Monden van de IJssel tot de 31e Militaire Divisie te Groningen.
20 nov 1813—16 mrt 1815: Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden (1813-1815)
Nadat Pruisische en Russische troepen de Franse troepen in 1813 grotendeels verdreven hadden uit het latere Nederland, werd Willem Frederik, de zoon van de in 1795 verjaagde stadhouder Willem V, gevraagd naar Nederland te komen. Op 17 november 1813 werd over heel Nederland een proclamatie verspreid, waarin de terugkeer van het Oranje geslacht op Nederlandse bodem werd aangekondigd. Op 20 november 1813 riepen Gijsbert Karel van Hogendorp, Johan Melchior Kemper, Leopold van Limburg Stirum, Frans Adam van der Duyn van Maasdam, Ennius Scholten en F.D.Changuion, namens de Prins van Oranje-Nassau, de Nederlandse onafhankelijkheid uit en namen het voorlopig Algemeen Bestuur op zich. Op hun uitnodiging zette op 30 november 1813 erfstadhouder prins Willem Frederik van Oranje-Nassau, na zijn landing op het strand bij Scheveningen, voet op Nederlandse bodem en keerde terug naar Den Haag, om er op 2 december 1813 de titel van Soeverein Vorst van het Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden te ontvangen.
16 mrt 1815—4 okt 1830: Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830)
Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden is de in de geschiedschrijving gangbare term voor het Koninkrijk der Nederlanden van 1815 tot 1830, de periode waarin het huidige Nederland en België één staat vormden onder koning Willem I. Nadat op 13 februari 1815 de Nederlanden definitief verenigd werden in het Traktaat van de 38 Artikelen riep Willem zich op 16 maart 1815 met instemming van de mogendheden uit tot Koning der Nederlanden, Willem I. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden telde 17 provincies: Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Utrecht, Holland, Zeeland, Noord-Brabant, Limburg, Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen, Antwerpen, Zuid-Brabant (in 1831 hernoemd tot Brabant), Henegouwen, Namen en Luik. In het onafhankelijke Verenigd Koninkrijk der Nederlanden werd voor zover het de gemeente betreft de klok grotendeels teruggedraaid naar de situatie van de 18e eeuw, met zelfstandige steden en door heren bestuurde heerlijkheden.
22 jun 1816: Grietmannen
Bij Koninklijk Besluit van Koning Willem I op 22 juni 1816 werden in de provincie Friesland weer grietmannen aangesteld.
1 apr 1818: Maatschappij van Weldadigheid
De 'Maatschappij van Weldadigheid' was een particuliere organisatie in de 19e eeuw opgericht door generaal Johannes van den Bosch die de armoedige gezinnen, veelal uit de grote steden, na de Franse overheersing wilde helpen om een eigen bestaan op te bouwen als boer. Het voornaamste doel van de Maatschappij was het stichten van landbouwkoloniën op woeste gronden in Drenthe en de ontginning van deze gronden door paupers die ter plaatse gehuisvest moesten worden. Nevendoel was de opvoeding van de kinderen van de kolonisten voor de 'gewone' samenleving, waarbij vooral het onderwijs van belang werd geacht.
4 okt 1830: Koninkrijk der Nederlanden (1830-heden)
Willem I had, zoals alle Europese regimes van na 1815, een autoritaire regeerstijl. Zo voortvarend als hij de economie stimuleerde, zo conservatief was zijn politiek. In bestuur en legerleiding waren de Zuid-Nederlanders zwaar ondervertegenwoordigd, hoewel ze een groter deel van de bevolking en het leger uitmaakten. De taaldwang zorgde voor de nodige weerstand in het Zuiden, waar niet alleen Wallonië Franssprekend was, maar ook de adel en de bourgeoisie in Vlaanderen. De katholieken, die de meerderheid van de bevolking uitmaakten, eisten vrijheid van onderwijs en godsdienst en de nieuwliberalen hadden bezwaren tegen de repressieve regeerstijl van Willem I. Dit leidde tot het Unionisme en toen dit samengaan, geleid door jonge en besliste intellectuelen, aan kracht won, werd de afscheiding een ernstig alternatief. Een opvoering van de opera de Stomme van Portici (La Muette de Portici) van Daniel Auber op 25 augustus 1830 lokte een opstand van de Franstalige burgerij uit, gevolgd door volksrumoer, dat door die zelfde burgerij dankzij een inderhaast gevormde Burgerwacht, in bedwang werd gehouden. Het Voorlopig Bewind van de Zuidelijke Nederlanden riep op 4 oktober 1830 de onafhankelijkheid uit.
De getoonde gegevens hebben geen bronnen.