Stamboom Bas » Theophilos van Byzantium (813-842)

Persoonlijke gegevens Theophilos van Byzantium 

• Hij is geboren in het jaar 813.
• (Geschiedenis) .Bron 1

  Theophilos (Grieks: Te?f????) (ca. 804 - 842) was keizer van Byzantium van 829 tot 842. Hij was, als zoon van Michaël II, de tweede keizer van de Amorische of Frygische dynastie.
  Iconoclast
  
  Theophilos ontving een uitstekende opvoeding van Johannes Hylilas (beter bekend als Johannes de Grammaticus), een overtuigde iconoclast die in 837 tot patriarch van Constantinopel werd benoemd. De keizer was een liefhebber van muziek en de kunsten, en een groot bewonderaar van de Arabische cultuur. Hij was een mecenas die talrijke bouwwerkzaamheden liet uitvoeren aan zijn paleizen en aan de stadsmuren van Constantinopel; tevens stichtte hij een hospitaal dat bleef bestaan tot in de laatste dagen van het Byzantijnse Rijk.
  
  Theophilos toonde zich een uitgesproken iconoclast. In 832 vaardigde hij een edict uit dat de verering van iconen streng verbood. Over de wrede vervolging van weerspannigen werden gruwelverhalen verteld, bv. over de Palestijnse broers Theodorus en Theophanes, op wiens gezichten iconoclastische verzen werden getatoeëerd, of over de iconenschilder Lazarus, wiens handpalmen met gloeiende nagels werden bewerkt. Over het algemeen worden de verhalen overdreven geacht: de vervolging beperkte zich tot de hoofdstad en tot de publieke sfeer. Zijn eigen vrouw Theodora liet hij privé zo goed als ongemoeid haar iconen vereren. Hij was overigens de laatste iconoclast; na zijn dood liet zijn weduwe dadelijk alle iconoclastische wetten intrekken en werd Johannes de Grammaticus afgezet.
  
  Op de Balkan had de keizer weinig problemen. Een inval van de Bulgaarse khan Malamir in 831 werd snel gevolgd door een vredesverdrag, en in 838 en 839 werd Constantinopel bezocht door de eerste bekende Russische diplomatieke missie.
  Strijd met de Arabieren
  
  Meer last veroorzaakten de Arabieren. Gedurende Theophilos’ regering gingen delen van Sicilië, waaronder Palermo, verloren. De keizer zag zich echter gedwongen de meeste energie te besteden aan de oorlog tegen de Abbasidische kaliefen. De aanleiding voor deze oorlog lag bij Theophilos, die asiel bood aan een aantal Perzische vluchtelingen, van wie er één, die na zijn bekering tot het christendom Theophobus werd genoemd, trouwde met Helena, een zus van de keizer, en één van zijn generaals werd.
  
  Tegen de kalief Al-Ma’mun had de keizer aanvankelijk succes: in 830 veroverde hij Zapetra en in 831 viel hij Cilicië binnen. Vanaf de herfst van 831 leden de Byzantijnen echter een reeks nederlagen, waaronder de val van het fort Lulon dat de toegang tot de Cilicische Poort beheerste. Keizerlijke vredesvoorstellen werden afgewezen, maar de dood van Al-Ma’mun in 833 zorgde voor respijt.
  
  In 837 deden de Byzantijnen succesvolle invallen in Armenië en Mesopotamië. Al-Mu’tasim, de broer en opvolger van Al-Ma’mun, verzamelde hierop een enorm leger, waarvan één deel de Byzantijnen, persoonlijk aangevoerd door Theophilos, versloeg te Dasymon en Ankara innam, terwijl de rest optrok tegen Amorium, de wieg van de dynastie en toentertijd de tweede stad van het rijk. De stad viel op 23 september 838 door verraad in handen van Al-Mu’tasim. Duizenden inwoners werden gedood; van de overigen, die werden meegevoerd, zouden er volgens de overlevering slechts tweeënveertig de Abbasidische hoofdstad Samarra aan de Tigris bereikt hebben. Theophilos reageerde paniekerig en ging vruchteloze onderhandelingen aan met de Frankische keizer Lodewijk de Vrome en de Venetianen voor een gezamenlijk offensief. Pas in 842 vielen de Arabieren opnieuw aan, door een enorme vloot naar Constantinopel zelf te sturen die echter door een storm werd vernietigd.
  
  De keizer overleed op 20 januari 842 aan dysenterie, twee weken na Al-Mu’tasim, en nog vóór de Arabische vloot werd vernietigd. Zijn persoonlijkheid is het onderwerp geweest van aanzienlijke discussies, waarbij sommigen hem beschouwen als één van de bekwaamste Byzantijnse keizers, en anderen als een doorsnee oosterse despoot, een overschatte en onbeduidende heerser. Hij bestreed de corruptie van zijn ambtenaren, en sprak onpartijdig recht. Hij had de gewoonte om net als zijn grote voorbeeld Haroen ar-Rashid anoniem door de straten van zijn hoofdstad te trekken. Ondanks de kost van de oorlogen en de grote sommen die Theophilos besteedde aan gebouwen, bevonden handel, industrie en de keizerlijke financiën zich bij zijn overlijden in een uitstekende toestand, grotendeels de verdienste van de bijzonder efficiënte ambtenarij.
  
  Theophilos was gehuwd met de hooggeboren Paphlagonische Theodora (ca. 810-867), die na zijn dood regentes werd in naam van hun minderjarige zoon Michaël III.

• (Levens event) .Bron 2

  Theophilos (Greek: Te?f????; 813 – 20 January 842) was the Byzantine Emperor from 829 until his death in 842. He was the second emperor of the Phrygian dynasty, and the last emperor supporting iconoclasm. Theophilos personally led the armies in his lifelong war against the Arabs, beginning in 831.
  Contents
  Life
  Early
  Theophilos on a coin of his father, Michael II, founder of the Phrygian dynasty.
  
  Theophilos was the son of the Byzantine Emperor Michael II and his wife Thekla, and the godson of Emperor Leo V the Armenian. Michael II crowned Theophilos co-emperor in 822, shortly after his own accession. Unlike his father, Theophilos received an extensive education, and showed interest in the arts. On 2 October 829, Theophilos succeeded his father as sole emperor.
  
  Theophilos continued in his predecessors' iconoclasm, though without his father's more conciliatory tone, issuing an edict in 832 forbidding the veneration of icons. He also saw himself as the champion of justice, which he served most ostentatiously by executing his father's co-conspirators against Leo V immediately after his accession. His reputation as a judge endured, and in the literary composition Timarion Theophilos is featured as one of the judges in the Netherworld.
  War against the Arabs
  The Byzantine embassy of John the Grammarian in 829 to Ma'mun (depicted left) from Theophilos (depicted right)
  
  At the time of his accession, Theophilos was obliged to wage wars against the Arabs on two fronts. Sicily was once again invaded by the Arabs, who took Palermo after a year-long siege in 831, established the Emirate of Sicily and gradually continued to expand across the island. The invasion of Anatolia by the Abbasid Caliph Al-Ma'mun in 830 was faced by the Emperor himself, but the Byzantines were defeated and lost several fortresses. In 831 Theophilos retaliated by leading a large army into Cilicia and capturing Tarsus. The Emperor returned to Constantinople in triumph, but in the Autumn was defeated by the enemy in Cappadocia. Another defeat in the same province in 833 forced Theophilos to sue for peace (Theophilos offered 100,000 gold dinars and the return of 7,000 prisoners),[1] which he obtained the next year, after the death of Al-Ma'mun.
  
  During the respite from the war against the Abbasids, Theophilos arranged for the abduction of the Byzantine captives settled north of the Danube by Krum of Bulgaria. The rescue operation was carried out with success in c. 836, and the peace between Bulgaria and the Byzantine Empire was quickly restored. However, it proved impossible to maintain peace in the East. Theophilos had given asylum to a number of refugees from the east in 834, including Nasr (a Persian[2]), baptized Theophobos, who married the Emperor's aunt Irene, and became one of his generals. With relations with the Abbasids deteriorating, Theophilos prepared for a new war.
  Follis of a new type, minted in large quantities in celebration of Theophilos' victories against the Arabs from ca. 835 on. On the obverse he is represented in triumphal attire, wearing the toupha, and on the reverse the traditional acclamation "Theophilos Augustus, you conquer".
  
  In 837 Theophilos led a vast army of 70,000 men towards Mesopotamia, and captured Melitene and Samosata.[3] The Emperor also took Zapetra (Zibatra, Sozopetra), the birthplace of the Caliph al-Mu'tasim, destroying it. Theophilos returned to Constantinople in triumph. Eager for revenge, Al-Mu'tasim assembled a vast army and launched a two prong invasion of Anatolia in 838. Theophilos decided to strike one division of the caliph's army before they could combine. On 21 July 838 at the Battle of Anzen in Dazimon, Theophilos personally led a Byzantine army of 25,000 to 40,000 men against the troops commanded by Afshin.[4][5] Afshin withstood the Byzantine attack after which he then counter attacked and won the battle. The Byzantine survivors fell back in disorder and did not interfere in the caliph's continuing campaign.
  
  Caliph Al-Mu'tasim took Ancyra. Al-Afshin joined him there. The full Abbasid army advanced against Amorium, the cradle of the dynasty. Initially there was determined resistance. Then a Muslim captive escaped and informed the caliph where there was a section of the wall that had only a front facade. Al-Mu'tasim concentrated his bombardment on this section. The wall was breached. Having heroically held for fifty-five days, the city now fell to al-Mu'tasim on 12 or 15 August 838.
  
  And in 838, in order to impress the Caliph of Baghdad, Theophilus had John the Grammarian distribute 36,000 nomismata to the citizens of Baghdad.[6] Around 841, the Republic of Venice sent a fleet of 60 galleys (each carrying 200 men) to assist the Byzantines in driving the Arabs from Crotone, but it failed.[7]
  
  During this campaign some of Al-Mu'tasim's top generals were plotting against the caliph. He uncovered this. Many of these leading commanders were arrested, some executed, before he arrived home. Al-Afshin seems not to have been involved in this, but he was detected in other intrigues and died in prison in the spring of 841. Caliph al-Mu'tasim fell sick in October, 841 and died on 5 January 842.
  Relations with Bulgaria
  
  After the expiration of the 20-year peace treaty between the Empire and Bulgaria in 836, Theophilos ravaged the Bulgarian frontier. The Bulgarians retaliated, and under the leadership of Isbul they reached Adrianople. At this time, if not earlier, the Bulgarians annexed Philippopolis (Plovdiv) and its environs. Khan Malamir died in 836.
  
  It is known that the Serbs (Byzantine foederati) and Bulgars lived in peace until 839.[8] Vlastimir of Serbia united several tribes,[9] and Theophilos granted the Serbs independence,[10] thus Vlastimir acknowledged nominal overlordship of the Emperor.[8] The annexation of western Macedonia by the Bulgars changed the political situation, Malamir or his successor may have seen a threat in the Serb consolidation, and opted to subjugate them in midst of the conquest of Slav lands.[8] Another cause might have been that the Byzantines wanted to divert the attention so that they could cope with the Slavic uprising in the Peloponnese, meaning they would have sent the Serbs to instigate the war.[11] It is thought that the rapid extension of Bulgars over Slavs prompted the Serbs to unite into a state.[8]
  
  Khan Presian I[12] (r. 836–852) invaded Serbian territory in 839 (see Bulgarian–Serbian Wars). The invasion led to a 3-year war, in which Vlastimir was victorious;[13] Presian made no territorial gains, was heavily defeated and lost many of his men as the Serbs had a tactival advantage in the hills,[14] the Bulgars were driven out by the army of Vlastimir.[11] The war ended with the death of Theophilos, which released Vlastimir from his obligations to the Byzantine Empire.[15]
  Death and aftermath
  The image of Theophilos on a contemporary gold solidus.
  
  Theophilos never recovered from the blow; his health gradually failed, and he died on 20 January 842. His character has been the subject of considerable discussion, some regarding him as one of the ablest of the Byzantine Emperors, others as an ordinary and not a particularly significant ruler. There is no doubt that he did his best to check corruption and oppression on the part of his officials, and administered justice with strict impartiality. His personal leadership into battle with his troops indicates he was not afraid to command and put his life alongside that of his soldiers.
  
  In spite of the drain of the war in Asia and the large sums spent by Theophilos on building, commerce, industry, the finances of the Empire were in a most flourishing condition, the credit of which was in great measure due to the highly efficient administration of the department. Theophilos, who had received an excellent education from John Hylilas, the grammarian, was a great admirer of music and a lover of art, although his taste was not of the highest. He strengthened the Walls of Constantinople, and built a hospital, which continued in existence till the twilight of the Byzantine Empire.

• Hij is overleden op 20 januari 842, hij was toen 29 jaar oud.

  Let op: Was 9 maanden voor de geboorte (??-??-875) van kind (Marozia de Tusculum van Rome) al overleden (20 januari 842).

• Een kind van Michael II "de Stotteraar" van Byzantium en Thekla Tourkos
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 9 januari 2013.

Gezin van Theophilos van Byzantium

Hij is getrouwd met Theodora II van Armenië.

Zij zijn getrouwd op 5 juni 830 te Hagia Sophia, Constantinopel, hij was toen 17 jaar oud.Bron 3

Kind(eren):

1. Anastasia van Byzantium  
2. Anna van Byzantium  
3. Constantine van Byzantium  -835
4. Pulcheria van Byzantium  
5. Thekla van Byzantium  
6. Michael III van Byzantium  840-867 
7. Marozia de Tusculum van Rome  875-< 937 

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Theophilos van Byzantium?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Theophilos van Byzantium

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen