Arbre généalogique Koolwaaij - Van Buuren » Arie Jongeneel (1850-1914)

Données personnelles Arie Jongeneel 

• Il est né le 5 février 1850 dans Oud-Alblas, Zuid Holland.
• Il est décédé le 28 février 1914 dans Oud-Alblas, Zuid Holland, il avait 64 ans.
• Un enfant de Jan Jongeneel et Pietertje van Buren

Famille de Arie Jongeneel

Il est marié avec Huiberdina Lidia de Baat.

Ils se sont mariés le 28 janvier 1872 à Oud-Alblas, Zuid Holland, il avait 21 ans.

Enfant(s):

1. Jan Huibert Jongeneel  1872-1873
2. Lidewij Pietertje Jongeneel  1874-1901
3. Jan Jongeneel  1876-1947 
4. Pietertje Jongeneel  1877-1944
5. Huibert Jan Jongeneel  1879-1924 
6. Jozina Wilhelmina Jongeneel  1881-1901

Notes par Arie Jongeneel

Arie Jongeneel te Oud-Alblas Jongeneel is een naam die vanouds veel voorkomt in de Alblasserwaard, vooral in de omgeving van Oud-Alblas. In de gemeente Oud-Alblas woonde een eeuw geleden Arie Jongeneel. Hij was een man die de Heere vreesde. Hij werd op 5 februari 1850 geboren in Oud-Alblas waar hij op 28 februari 1914 overleed op de leeftijd van 64 jaar. Zijn ouders waren Jan Jongeneel en Pietertje van Buuren. Op 28 januari 1872 trad hij in het huwelijk met Huiberdina Lidia de Baat. Zij werd op 13 oktober 1849 te Sliedrecht geboren en overleed op 28 november 1882, oud 33 jaar. Kinderen uit dit huwelijk waren: Jan Huibert, geb. november 1872, overl. 20 juli 1873, oud 1 jaar. Lidewij Pietertje, geb. 13 maart 1874. overl. 2 juni 1901, oud 27 jaar. Jan, geb. 9 februari 1876, overl. 1 maart 1947, oud 71 jaar. Pietertje, geb. 9 december 1877, overl. 28 mei 1944, oud 66 jaar. Huibert Jan, geb. 2 april 1879, overl. 14 november 1924, oud 45 jaar. Jozina Wilhelmina, geb. 26 oktober 1881, overl. 18 januari 1901, oud 19 jaar.

Toen Arie Jongeneel wat ouder werd, betreurde hij het zo weinig te weten van het geestelijk leven van zijn vader en zijn grootouders. Hij voelde zich toen gedrongen het een en ander uit zijn leven te schrijven, opdat zijn nageslacht zou weten van de grote daden des Heeren in zijn leven. Het handschrift waarin dit alles is opgetekend, is wel in de familie bewaard gebleven, maar nooit in druk verschenen. Weergegeven in de hedendaagse spelling en voorzien van tussenkopjes geven we het nu een plaats in dit boek. Boven het geschrift staat: De leidingen Gods met Arie Jongeneel.

(2) Het overlijden van zijn jongste dochter Jozina Wilhelmina

In de maand november van het jaar 1899 ben ik naar Barendrecht geweest bij vrienden. Over Dordrecht kwam ik naar huis met mijn jongste dochter Setina [Jozina Wilhelmina]. Toen wij op de Veerweg waren en mijn dochter naast mij liep, kwam onder het gesprek met elkaar deze waarheid in mijn hart:

U zullen, als op Mozes bêe, Wanneer uw pad loopt door de zee, Geen golven overstromen. Ik hield dadelijk, door eigenliefde, maar rekening met de laatste regel en dacht er niet aan hoe zwaar me die twee andere zouden vallen. Niet de allerminste gedachten had ik dat het haar zou gelden, die naast mij liep, omdat zij een gezond kind was van 18 jaar. In het begin van het jaar 1900, in de maand februari, vatte zij kou. Dit bleef slepende, zodat ik haar in april bij mij thuis haalde, daar zij bij mijn broer die naast mij woonde, na de dood van mijn vrouw was thuisgehaald. De omstandigheden gaven reden tot bezorgdheid. Doch er was weer hoop op herstel. Maar in de herfst ging het over tot tering. Over haar ziels- en lichaamstoestand was ik benauwd, alles lag aan haar en mijn zijde verbeurd. Ik zag dat haar lichaam al afbrak. Het was de dag voor Kerst, ik ging uit de benauwdheid naar het land, wat meer mijn gewoonte was in tijden van mijn benauwdheid. Toen ik daar was gekomen, mocht ik mijn benauwde klachten uitstorten voor het aangezicht des Heeren en ik kreeg deze woorden: God zal ze Zelf bevestigen en schragen, En op Zijn rol, waar Hij de volken schrijft, Hen tellen als in Isrel ingelijfd, En doen de naam van Sions kind'ren dragen. Met geloof in mijn ziel ging het gepaard dat de Heere machtig was dit woord te vervullen. Ook was er een stille hoop, dat de Heere het ook doen zou. Nu had ik allang met een zaak in mijn gemoed gelopen, namelijk dat ik het als een plicht gevoelde om een voorganger in mijn huis te zijn. Ik deed dit wel, dat wij na het overlijden van mijn vrouw 's avonds samen onze knieën bogen, doch overigens was het mij toch zo'n onoverkomelijk bezwaar. Vooreerst had ik geen vrijmoedigheid en ten tweede was ik onbekwaam. Hierbij kwam de bestrijding dat ik in ergerlijke zonden zou vallen en wat moest dat dan zijn. En boven dit alles de bestrijding, of ik wel ooit ware genade ontvangen had. Maar nu deed ik in de eenzaamheid de belofte dat, als de Heere zo'n belofte aan mij en mijn kind zou vervullen, dan zou ik onder beding van genade vanaf die dag een voorganger in mijn huis zijn. Dat zou ik voor mijzelf als een blijk van genade aanmerken. Nu keerde ik huiswaarts en zoals wij mensenkinderen - tenminste ik - gewoon zijn, begon ik elke dag al uit te zien of de Heere de belofte aan haar begon te vervullen en of ik in haar werkzaamheden ontwaarde. Als ik haar aansprak over de toestand van haar ziel, dan beantwoordde zij dit gewoonlijk met tranen. Zij was goed overreed, dat zij zo niet kon sterven. Dit verliep zo ongeveer veertien dagen en zij nam naar het lichaam verder af. Ik kreeg weleens een bemoedigend woord, maar niet genoegzaam voor de eeuwigheid. Mijn benauwdheid werd zo groot, want ik zou mij mogelijk bedrogen hebben. Ik liep als een radeloze de schuur op en neer, zag met jaloersheid op de beesten neer en schatte ze gelukkig boven mij en inzonderheid boven dat zieke kind. Uit de benauwdheid riep ik: 'God, waartoe ben ik toch uit de baarmoeder voortgekomen. Is er nog genade? Heb ik mijzelf bedrogen, openbaar het mij toch.' In deze toestand kreeg ik deze woorden: 'Hij kan, en wil, en zal in nood. Zelfs bij het naad'ren van den dood, Volkomen uitkomst geven.'

Hierdoor werd ik weer opgebeurd, gelovende dat de Heere zulks machtig was en hopende bij vernieuwing dat de Heere het vervullen zou. Haar lichaam brak dagelijks af en ik ontwaarde wel haar bewustzijn van zo niet te kunnen sterven. Zij gaf mij weleens blijken van inwendige werkzaamheden, maar datgene wat onze grond van zaligheid moet zijn, namelijk de kennis van Jezus Christus, miste zij. Zo brak de 18e januari 1901 aan, de dag van haar sterven en verlossing, zo ik geloven mag, en wij uit haar mond mochten horen. Doch de nood zou nu nog op het hoogste stijgen voor mijzelf, want zij kreeg benauwdheden, zodat ik zag dat haar einde naderde. Wij gaven de familie kennis van haar naderend einde. Die waren spoedig tegenwoordig. Zij nam van allen afscheid, behalve van haar oudste broer en zijn vrouw, want die waren er nog niet bij. Zij raakte ondertussen buiten kennis. Ik was als een radeloos mens, want ik zag al mijn hoop en verwachting ten ondergaan. In deze benauwdheid vluchtte ik in het verborgen en viel voor God neer, niet wetende wat te bidden. Ik riep uit de benauwdheid: 'God, mijn kind leeft nog en hebt Gij in haar kindsheid in de doop Uw driewerf heilige Naam niet op haar voorhoofd laten tekenen? O, Heere, gedenk toch nog aan Uw verbond, zij leeft nog.' Ik ging als een gejaagd mens weer naar het vertrek waar zij lag en aanschouwde het opsteken van haar uitgeteerde armen, die zij dan opwaarts stak en dan op haar borst samenvouwde. Ik hoopte nog dat dit bewijzen waren van haar inwendige werkzaamheden. Haar zusters stonden bij haar en daar zegt zij opeens: 'Dag Pietje, nu ben ik niet benauwd meer om te sterven.' Ik loop naar haar en zegt: 'Wel Setina, heb je nu vrede met God gekregen?' 'Ja vader', zegt ze, 'laten wij nu danken.' En allen die bij haar tegenwoordig waren, hebben de knieën rondom haar ledikant gebogen. Toen ik gebeden had, zei ze: 'Wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel. En nu zal ik aanzitten met Abraham, Izak en Jakob in het Koninkrijk der hemelen.' Ik zei: 'Setina, is de Heere Jezus je nu boven alles dierbaar geworden?' 'Ja, vader', zei ze, 'door U, door U alleen, om 't eeuwig welbehagen.' Ik zei: 'Je zal nu wel in kunnen stemmen met de dichter, die zei: 'Mijn God, ik zal U eeuwig loven." 'Ik zal niet anders kunnen dan eeuwig loven, vader', zegt ze. Mijn dochter vroeg: 'Moet je nog drinken?' 'Nee', zei ze, 'ik heb nu geen drinken meer nodig. Ik zal nu drinken uit de Fontein des heils.' Een ander vroeg: 'Zouden wij de dokter nog eens halen?' 'Nee', zegt ze, 'ik heb nu een andere Medicijnmeester.' Ik zei: 'Setina, zou gij nog beter willen worden?' 'Nee', zegt ze. Toen vroeg zij: 'Waar is Pieter', een neefje met wie zij opgegroeid was. Die zat te schreien en moest bij haar komen. Toen nam zij afscheid van hem en zei: 'Pieter, nu ga ik naar Jezus toe, zie er ook maar te komen, hoor.' Verder nam zij van allen afscheid en zo is zij zacht ontslapen.

Toen alles voorbij was, was ik als degenen die droomden. Uitwendig bedroefd, inwendig verheugd in dubbele mate. Ten eerste voor haar, ten tweede voor mijzelf.

Op de dag van haar begrafenis kreeg ik deze woorden: Die kind'ren voortbrengt tot Gods eer, Verkrijgt een erfdeel van den Heer'. Welk een tegenstelling enige dagen van tevoren riep ik wanhopend uit: '0 God, waartoe ben ik toch uit de baarmoeder voortgekomen!' De volgende dag kreeg ik een brief van een bekeerde vriend, die op haar begrafenis geweest was, dat hij onderweg (hij moest anderhalf uur lopen) zulk een zalige ontmoeting gehad had uit Openbaring 14, dat gelezen was, en hij het volle bewustzijn had ontvangen van mijn dochter, dat zij was onder de maagden die in de hemel waren. Hij had haar voor de kerstdagen bezocht en aangesproken. Toen werd zij hem bijzonder op zijn ziel gebonden. Dus was hij er ook erg mee verblijd, toen hij de tijding ontving, maar nu bij vernieuwing in die ontmoeting. Hij schreef: 'Al had ik niets van u omtrent haar gehoord, dan was er bij mij geen twijfel of zij is in de hemel.' Nadien kwam er nog een vrouw bij mij die de Heere vreesde. Die was in de kerk toen mijn dochter gedoopt werd, en ze kreeg toen voor haar de belofte dat die doop aan haar ziel zou geheiligd worden. Ik zei onder die omstandigheden, dat ik al mijn kinderen zo wel voor mij uit naar het graf zou kunnen zien dragen of brengen.

(3) De oudste dochter Lidewij Pietertje, geb. 13 maart 1874. overl. 2 juni 1901, oud 27 jaar. Maar o, wat viel het mij vier maanden later zwaar. Daar nam de Heere de oudste dochter Lidewij, die de plaats van haar moeder bij mij innam, door de dood van mij weg. O, hoe zwaar viel mij die slag, want van haar miste ik het bewustzijn dat haar dood met vrede voor haar ziel gepaard ging, hoewel niet zonder hoop.

Bron: 12 vrouwen eren hun verbondsgod,

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Arie Jongeneel?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Arie Jongeneel

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants