Stamboom Veenstra, Dijkstra, Peperkamp en Van den Dobbelsteen » Evert Timmer (1918-2003)

Données personnelles Evert Timmer 

• Il est né le 7 novembre 1918 dans Heeze.
• Profession: epidemioloog.
• Fait: diversen.

  In het Laboratorium voor de Gezondheidsleer aan het Oosterpark was de arts-epidemioloog Evert Timmer een markante figuur. Hij bracht de medische studenten van de UvA inzicht bij in het hoe en waarom van ziekten en sterfte. Intelligent en erudiet liet hij ze de samenhang begrijpen van die zaken met maatschappij, levensstijl, milieu en erfelijkheid. Dat sprak lang niet alle studenten aan; maar wel Pieter Bol, de verteller van dit verhaal.
  
  Vanaf september 1968 was ik medisch student aan de Universiteit van Amsterdam. Mijn kandidaats haalde ik in september 1972 en toen had ik al college gevolgd bij Evert Timmer. We hadden bepaald geen persoonlijk contact. De afstand tussen docenten en studenten was in die tijd meestal groot. En bij nader inzien was zijn persoonlijkheid zo dat hij niet toeschietelijk naar studenten geweest zal zijn.
  
  Zijn colleges waren fascinerend. Nu moet ik zeggen dat hij stond temidden van vele begenadigde lesgevers. Zoals Arie de Froe, geneticus en enige tijd rector magnificus, die eigenlijk filosofiecollege gaf, professor James, de histoloog en de anatoom professor Van Limborg. Maar als iets mij aansprak waren dat de colleges van ET.
  
  Dit duidt al op mijn sluimerende belangstelling voor epidemiologie. Wel, de enige echte epidemiologie-colleges kregen we van ET. En daar zat altijd een enorme hoeveelheid historische reflexie in, mijn andere hartstocht.
  
  De man stelde het literair. Niet: “Tyfus was een grote factor voor het (dis)functioneren van legers.” Nee: “In dat jaar stond het leger van die-en-die aan de Rijn, gereed om het hele gebied aan zich te onderwerpen. Getalsmatig en in bewapening zou dit een fluitje van een cent zijn. Maar plots sloeg de tyfus toe, de manschappen waren volstrekt gevechtsonbekwaam en de veel zwakkere vijand sloeg toe. Einde oefening.” En zo ging het constant. Hier stond een erudiet iemand die medische kennis, epidemiologische gegevens en historisch inzicht combineerde tot een feest voor wie als student reeds dezelfde tendenties had.
  
  Ik durf te beweren dat ik tot de minder dan één procent van de studenten behoorde die zijn colleges ten volle waardeerden. Dit op zichzelf was achteraf al een teken dat ik niet geschikt was om helemaal op te gaan in de medische professie als huisarts of specialist. Zoals ET wel gepraktiseerd had, maar uiteindelijk toch het wetenschappelijke pad ingeslagen was.
  
  Toen ik in mei 1980 als versbakken arts in het Lab voor de Gezondheidsleer ging werken, zag ik uit naar een (her)kennismaking met ET, de inspirerende docent. Het viel niet mee. Hij was een wat wantrouwige, afhoudende knorrepot die mijn adhesiebetuigingen over zijn colleges begin jaren 70 gereserveerd aanhoorde. Hij resideerde in een grote ruimte boven de collegezaal, en werkte aan stevige grote houten bureau’s waaraan dito stoelen stonden. Het geheel ademde degelijkheid (doortimmerdheid) uit.
  
  In het lab zaten mijn mede-promovendus Lodewijk Spanjaard en onze secretaresse Mieke van Doorn met mij dicht opeengepakt in een klein kamertje naast de vroegere hoofdingang. Later kwam daar ook nog biochemicus René Nieuwint bij. Dat maakte dat ik vaak asiel zocht bij ET op zijn royale balzaal van een werkruimte.
  
  Begin jaren 1983 moesten we verhuizen naar het AMC. Achteraf besef ik dat dit de tijd was van ET’s pensionering. Hij was van 1918 dus was 1983 zijn pensioenleeftijd. Hij repte hier niet over en ook was er generlei afscheidsfuif. Hij verscheen dagelijks als altijd en nooit besefte ik dat hij in de verlenging speelde. Hij kreeg dankzij beschermers als de viroloog prof. Jan van de Noordaa een ruimte toegespeeld, die hij weliswaar met anderen moest delen, maar die toch meer was dan wat menig oudgediende mag verwachten.
  
  Ook daar zocht ik vaak mijn toevlucht. Temeer omdat het enige computertje van de vakgroep daar stond, een Apple-tje. Verrassend blijmoedig ontving en begeleidde ET de vele bezoekers en invadors van die ruimte en hij en ik raakten langzamerhand meer vertrouwd.
  
  Hij speurde naar de nullijn van de epidemiologie en de formule voor het verdwijnen van een jaargang mensen. Dat had mijn volle belangstelling en nooit heb ik getwijfeld aan de waarde van zijn moedige pogingen daartoe. Hoewel ik maar ten dele de exercities en resultaten kon begrijpen en bediscussiëren. Maar ik was en bleef een fan.
  In de loop van 1982 wordt duidelijk dat het verblijf van de microbiologen van de UvA aan het heerlijke Oosterpark ten einde loopt. Begin 1983 zullen we naar het AMC moeten. In november 1982 maakt ET, die goed kan tekenen, een affiche van een bandiet die zijn gezicht verbergt achter een doek. De tekst verzoekt uitlevering van deze schurk – namelijk de basisformule van de sterfte van jaargangen mensen (verborgen door de doek) – tegen elke prijs, dood of levend. Mede door deze poster en omdat het sinterklaastijd is, krijg ik een vreemde droom.
  
  Ik zie een gedicht voor me waarvan de titel luidt: “EVERT TIMMER”. De twee T’s in het midden zien eruit als hamertjes en plots vallen ze weg. En er blijft over: “Ever, immer….” Ik besefte dat dit een ware typering van mijn leermeester is en ik sta op om het gedicht, dat me min of meer ingegeven werd, op te schrijven.
  
  Toen ik het de volgende dag aanbood was hij licht gegeneerd door zoveel (ongewenste) intimiteit. Maar inmiddels was onze verstandhouding goed genoeg om hem dit gedicht naast zijn affiche te laten ophangen gedurende een paar weken. Uiteraard waardeerde hij de bewondering die uit het gedicht sprak maar de betrokkenheid van een jongere collega was hem te nabij. Helaas heeft niemand een afdruk of kopie van het gedicht kunnen vinden. Vanuit mijn geheugen kan ik deze flarden melden:
  
  Ever. .immer
  
  Evert Timmer
  Timmert verder.
  Immer, ever,
  Ever, immer
  Klinkt de klop
  Van Evert Timmer
  ....................
  De hartdood van de trimmer en
  De val ook van de bergbeklimmer
  Tussen veldspaat, gneis en glimmer
  ...................
  ...................
  En de formule vinden zal
  Die, al verbergt zij haar gezicht,
  In het materiaal besloten ligt.
  ........…………
  ......………….
  Immer, ever,
  Ever, immer
  Klinkt de klop
  Van Evert Timmer...

• Il est décédé le 2 avril 2003 dans Rotterdam, il avait 84 ans.
• Un enfant de Willem Silvester Timmer et Nieske van Kalkeren
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 5 novembre 2012.

Famille de Evert Timmer

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Evert Timmer?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Evert Timmer

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants