He is married to Maria Vinck.
They got married
Child(ren):
Koopman, waarschijnlijk om. in wijn en spiritualiën, eerst te 's-Hertogenbosch, later o.m. te Wesel, Amsterdam en Alkmaar (W.A. Basel, De Alkmaarse tak van het geslacht Van Vladeracken, in: Alkmaars Jaarboekje 1971, pag. 105-121); poorter van Amsterdam (1552) en van Alkmaar (1582). Hij testeert in Haarlem voor notaris W. van Trier op 14 mrt 1611. Hij was in 1625 pachter van de brandewijnaccijns te Alkmaar. Hij komt voor als adelborst op het stuk van W. Bartius (1629) voorstellende de adel van de schutterij aldaar.
In 's Hertogenbosch was hij op 12 dec. 1550 borg voor Gielis Vinck, kanunnik van de St. Jan aldaar (zijn zwager). Te Amsterdam bezat hij een huis aan de zuidzijde van het Nieuwezijdskerkhof. Hij werd op 17 sept. 1582 poorter van Alkmaar, waar hij aan de noordzijde van de Langestraat woonde. Na het overlijden van zijn eerste vrouw hertrouwde hij ca. 1591 met Trijn Jansdr. Wijn, uit Schoorl, waar hij zich toen vestigde. Hij testeerde op 19 febr. 1592 alleen, daarna in april 1594 met haar samen (dit stuk is verloren gegaan) en tenslotte op 12 febr. 1598 - ziekelijk van lichaam - weer alleen. Hij heeft waarschijnlijk de 'nieuwe leer' aangehangen. Daarop wijzen zijn herhaalde verhuizingen en het ongebruikt laten van de geslachtsnaam.
http://gw13.geneanet.org/gomesbr?lang=nl;p=anthony+adriaensz+van;n=vladeracken
De herkomst van de Alkmaarse Van Vladeracken's is lange jaren een mysterie geweest. In de jaren 1817-1890 hebben enige leden van dit geslacht getracht adelserkenning te verkrijgen, doch het is hun nimmer gelukt aan te tonen dat zij inderdaad uit de adellijke Brabantse familie van die naam stamden. Thans, nu zoveel meer archiefbronnen beschikbaar zijn, weten wij ongetwijfeld meer van deze familie, doch dit houdt niet in dat alle twijfels zouden zijn weggevaagd. Het is immers evident, dat sedert 1625 - toen zij in een jachtrechtprocedure gewikkeld raakten - de Alkmaarse Van Vladeracken's zich met hun afstamming hebben beziggehouden en aan de vertroebeling der archiefbronnen het hunne hebben bijgedragen, met het gevolg dat er eerder een overdaad aan genealogische gegevens is dan het tegendeel. Het was daarom in de eerste plaats zaak zich niet op een dwaalspoor te laten brengen, maar de gegevens hypercritisch te bezien. Het blijkt dan, dat de afstamming uit de Brabantse familie Van Vladeracken met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te bewijzen is, doch dat het niet is uitgesloten dat men uiteindelijk terecht komt in een van de bastaardtakken 1). Het zal niet eenvoudig zijn zoveel gegevens omtrent de Brabantse familie te verzamelen, dat inzicht verkregen wordt in de vele zijtakken, bastaardtakken en bastaarden van bastaarden.
Duidelijk is althans, dat de genealogie, die de Van Vladeracken's in verband met hun verzoek om adelserkenning opstelden, op verschillende punten niet klopt. Zij laten b.v. Jan Mathijs van Vladeracken afstammen van Gerard van Vladeracken, heer van Nuland en Geffen, terwijl elke kenner van de Brabantse archieven zal weten dat Jan Mathijs geen dubbele voornaam is, doch dat is bedoeld Jan zoon van Mathijs. De ambtenaar van de Hoge Raad van Adel heeft dan ook terecht bij deze filiatie een dikke potloodstreep gezet. Zo ook bij Anthony Adriaensz van Vladeracken, de stamvader van de Alkmaarder tak, wiens afstamming van de Bosschenaar Adriaen Mathijsz van Vladeracken X Margaretha van Breenen men niet kon bewijzen. Vandaag aan de dag weten wij veel meer van deze Anthony Adriaensz, al is de mogelijkheid niet uitgesloten dat men in de vorige eeuw sommige gegevens ook kende, aangezien uit de genealogische aantekeningen blijkt, dat men in verschillende archieven intensief heeft gezocht naar gegevens. Het vermoeden is gewettigd dat men ze niet durfde te gebruiken. De moeilijkheid is namelijk, dat de Van Vladeracken's te Alkmaar tot omstreeks 1625 alleen onder patronimica voorkomen en eerst toen de geslachtsnaam zijn gaan voeren. Voorts duurde het tot 1659 eer een lid van de familie in de stadsregering werd opgenomen. De stamvader, die na een verblijf te Amsterdam in 1582 naar Alkmaar kwam, wordt steeds Anthonis Adriaensz van 's Hertogenbosch genoemd. Zijn oudste zoon, die omstreeks 1590 schout van Bakkum was en in 1601 kastelein van de Hondsbossche en Duinen te Petten werd, noemde zich tot aan zijn dood in 1614 nooit anders dan Gerrit Anthonisz en zegelde met een wapen, dat een keper vertoont, die op de naar boven gerichte punt een klein kruisje draagt. Van de zonen van deze Gerrit Anthonisz noemde de oudste zoon Gerrit zich Vinck en omstreeks 1625 afwisselend Vinck en Vinck van Vladeracken, terwijl de tweede zoon Geldolph aanvankelijk bekend was onder de naam Van Herlaer 2). De stamvader Anthonis Adriaensz had nog twee zonen, namelijk Hendrik en Anthonis. Hendrik op zijn beurt had drie zonen, genaamd Cornelis, Gerrit en Frans Vinck, die in 1629 te Weesp woonden en zich toen Vinck van Vladeracken noemden. De zoon Anthonis Anthonisz was stoker van brandewijn (en ongetwijfeld ook van "fladderak") te Alkmaar. Hij komt nog in 1618 onder patronimicum voor, doch sedert 1624 tooide hij zich met de naam "Van Vladeracken".
Deze Anthonis Anthonisz was in de jaren 1625-1629 in een proces gewikkeld met de houtvester van Holland. Anthonis pretendeerde op grond van zijn adellijke afstamming het recht te hebben om te jagen, hetgeen de houtvester noopte hem te doen gijzelen. In verband met deze procedure liet Anthonis Anthonisz op 16 november 1629 een verklaring opmaken voor schepenen van Alkmaar, waarbij Pieter Wyertsz Haringcarspel en Jacob van Teylingen getuigden "dat d'eersame Anthonis van Vladeracken is in goede aensiene ende geacht voor een goet, vroom ende eerlyck man ...... ende dat deselve hem met geene mechanycke hantwercken ofte neringe is generende.....doende 't werck vant distilleren van alrehande costelycke wateren bescheyden door syne knechts ende dienstboden, daer toe hy alleen contribueert de conste die hy by hem heeft ende daerinne hy schynt te excelleren, bestaende sijne dagelycxe occupatie meer om 't land dienst te doen als om hem met het voors. werck te beledigen" 3)". Uit deze verklaring valt niets anders af te lezen dan dat de producent brandde van vader-landsliefde en een achtbaar en nuttig man was, doch een bewijs van adeldom behelst deze verklaring niet. Op 6 maart van dat jaar had hij echter te Amsterdam een notariële verklaring laten opmaken, waarbij Hendrick Servaes, oud omtrent 68 jaar, op verzoek van Joncker Anthonis Anthonisz van Vladeracken, wonende te Alkmaar, getuigde, dat hij diens vader Anthony Adriaensz van Vladeracken zeer goed had gekend en dat deze zich in het begin der troublen met vrouw en kinderen te Neder-Wesel in het Kleefse had gevestigd, waar hij zich enige jaren met koophandel bezighield. Hij verklaarde te weten, dat Anthony Adriaensz een wettige zoon was van Adriaen Mathijsz van Vladeracken, die een zoon was van Mathijs Jansz van Vladeracken, zoals hij gezien heeft in diverse Latijnse brieven van over de 200 jaar oud, die in de stad 's Bosch bezegeld waren en waarvan hij getuige nog een gedeelte onder zich had. Anthony Adriaensz van Vladeracken was van Wezel naar Amsterdam gekomen, maar tijdens de troublen weer vertrokken, doch na de Pacificatie van Gend was hij opnieuw naar Amsterdam gegaan en vandaar naar Alkmaar, waar hij na het overlijden van zijn eerste vrouw Marytje Gerritsdr Vincken, bij wie hij vijf kinderen had, te weten Gerrit, Hendrik, Marritgen, Neeltgen en Anna, gehuwd was met Catharina Jansdr Wijns, bij wie hij drie kinderen won, geheten Anthony (de producent), Jannetgen en Grietgen. Hij getuigde voorts, dat Anthony Adriaensz van Vladeracken van geslacht tot geslacht gesproten was uit het Brabantse geslacht en dat hij op 15 januari 1599 te Alkmaar was overleden 4).
Deze laatste getuigenverklaring, waarin onze "eersame" brandewijnstoker in een vreemde stad opeens als Joncker optreedt, verdient enig wantrouwen, aangezien de getuige Hendrick Servaes zijn volle neef was en de notaris Frederik van Banchem - die in 1621 het huis De Vergulde Schaal van de Van Vladeracken's had gekocht - kennelijk tot de familierelaties behoorde 5). Het is moeilijk zich aan de gedachte te onttrekken, dat men met vereende krachten de familiehistorie heeft opgesmukt om het jachtrecht veilig te stellen. Bedoelde procedure werd na de dood van Anthonis Anthonisz (1632?) voortgezet door zijn neven Geldolph en Gerrit, zonen van Gerrit Anthonisz, die assistentie kregen van Cornelis, Gerrit en Franchois Vinck (van Vladeracken), zonen van Hendrik Anthonisz. Op 30 mei 1633 moest hun advocaat te 's Hage echter berichten, dat hij onvoldoende bewijzen van adeldom had ontvangen en niet bij machte was de zaak tot een goed einde te brengen 6). Op 13 juni 1635 stelde hij hun voor met de houtvester tot een accoord te komen in dier voege, dat de zaak litis pendendi zou blijven en dat zij hangende het proces zouden blijven jagen 7). Uit de stukken blijkt echter, dat de opvolgers van de houtvester zich dit accoord niet altijd herinnerden, zodat in 1655 Gerrit Gerritsz Vinck van Vladeracken werd gegijzeld, in 1681 Geldolph Henricksz van Vladeracken, terwijl er ook in 1782 moeilijkheden waren.
Uit deze jachtrechtprocedure blijkt, dat reeds in de jaren 1625-1635 de Van Vladeracken's kennelijk niet in staat waren hun adeldom aan te tonen en tevens is duidelijk dat, indien in de familiehistorie fabels zijn ingeslopen, dit in die tijd gebeurd moet zijn. Anthonis Anthonisz wist met behulp van zijn neef Henrick Servaes zijn stamboom vijf generaties terug te voeren en zijn neef Geldolph Henricksz deed daar weinig voor onder, door in een brief van 28 maart 1634 8) aan zijn advocaat zich te herinneren, dat zijn overgrootvader Adriaen Mathijsz van Vladeracken heette, die gehuwd was met Margaretha van Breen.
Al met al blijft het merkwaardig, dat tegen het einde van de l6de eeuw in de omgeving van Alkmaar twee Brabantse families woonden - de Van Herlaer's en de Van Vladeracken's -, die elkaar ongetwijfeld hebben gekend, die onderling huwelijksbanden smeedden en die waarschijnlijk verbindingen hadden met het grafelijk huis van Egmond. Van Zuylen gewaagt van de legende, die zegt dat de Van Vladeracken's een schuilplaats bij de Van Egmond's hebben gevonden toen zij omwille van het geloof moesten vluchten en zelfs meende hij te kunnen aantonen dat de Van Vladeracken's aan de Van Egmond's verwant waren 9). Ook in het "Geslachts-Register van het Adelijk Geslacht van Vladeracken" wordt deze vlucht omwille des geloofs vermeld 10), doch gezien het feit dat men een aantal vrouwen, die met Van Vladeracken's gehuwd waren en die onder patronimica in de archiefstukken voorkomen, getooid heeft met familienamen als "Van Egmond", "Van Brederode" en "Van Teylingen", is men geneigd de bewijskracht van dit register niet te hoog aan te slaan.
Zeker is, dat Anthonis Adriaensz van 's Hertogenbosch, koopman, reeds in 1552 poorter van Amsterdam werd. Hij komt daar in 1557-1559 voor in het kohier van de 10de penning wegens een huis op het Nieuwezijds Kerkhof (= het huis De Vergulde Schaal). Hij komt niet voor in het kohier van 1553 en 1562, noch in het kohier van de 100ste penning van 1569 11). Als hij derhalve in 1552 naar Amsterdam kwam en daarvoor enige jaren in het Kleefse gewoond zou hebben dan moet hij wel een zeer vroege geus geweest zijn. Toch acht ik het aannemelijk, dat hij tot de hervormden behoorde en de vlucht moest nemen. Op 12 februari 1598 maakte hij namelijk zijn testament 12), waarin hij verklaarde dat hij in het begin der troublen, uit vrees dat ze zouden worden geconfiskeerd door de hertog van Alva, zijn goederen had opgedragen aan zijn overleden huisvrouw en voorkinderen, welke opdracht hij herriep. Het is zeker niet uitgesloten, dat hij zich na 1552 regelmatig te 's Hertogenbosch heeft opgehouden en dat zijn gezin daar woonde, zodat hij wel degelijk betrokken kan zijn geweest bij de activiteiten der hervormden aldaar in de jaren 1566-1568. Tevens is het niet uitgesloten, dat hij te Amsterdam en niet in zijn geboorteplaats Den Bosch bij de actdviteiten der hervormden betrokken was. In werk van J. Marcus, Sententiën en Indagingen van de hertog van Alva, komt op blz. 196 voor ene Anthony Adriaensz Toosschermer, die een aanhanger was van Hendrik van Brederode en wegens de gebeurtenissen van 1566 gebannen werd. Mogelijk is deze Toosschermer onze Anthony Adriaensz van 's-Hertogenbosch en moeten wij de akte van 1598 aldus interpreteren, dat hij ten gunste van zijn vrouw en kinderen over zijn goederen te Amsterdam beschikte.
In feite blijkt, dat - behalve de adellijke afstamming - de gegevens, die in de 17de eeuwse stukken te vinden zijn, wonderwel kloppen met die in de archiefbronnen. Anthony Adriaensz, die in 1582 poorter van Alkmaar werd 13) en een huis bewoonde op de Langestraat, blijkt inderdaad gehuwd te zijn geweest met Marritgen Gerritsdr Vinck. Op 12 mei 1582 werden namelijk de huwelijksvoorwaarden gemaakt tussen Symon Claesz van Amsterdam en Maritgen, dochter van Anthonis Adriaensz en Marritgen Gerritsdr. De bruid bracht in de helft van een huis aan de zuidzijde van het Nieuwerzijds Kerkhof waar de Vergulde Schalen uithangen 14). Op 14 april 1590 testeerde Maritgen Gerritsdr Vinck, "gebuere van Egmond opte Hoeve", huisvrouw van Anthonis Adriaensz 15). Het echtpaar had vijf kinderen, namelijk Maritgen, Neeltgen, Gerrit, Hendrik en Annitgen. Of Anthony Adriaensz ook op de Hoef woonde blijkt niet. Op 19 februari 1592 testeerde Anthonis Adriaensz van 's Hartogenbosch, "wonende nu ter tijt tot Schorel" en gehuwd met Trijn Jans, dochter van Jan Jansz Wijn 16). De vader van Trijn Jans was afkomstig van Schoorl 17), alsook twee van diens broers, zodat Trijn Jans uit dit dorp afkomstig zal zijn geweest. De naam Wijn zou erop kunnen duiden, dat de familie zich met de handel in (brande?) wijn bezig hield. Anthony Adriaensz woonde blijkens zijn testament in 1598 weer te Alkmaar, waar hij in 1599 overleed. Zijn weduwe huwde in 1600 18) met Jan Jacobsz Melcknap, schipper te Hoorn. Trijn Jans had uit haar eerste huwelijk drie kinderen, genaamd Anthonis Anthonisz en Jannitgen en Grietgen Anthonisdrs 19). In 1606 en 1609 blijken de kinderen uit de beide huwelijken van Anthonis Adriaensz geprocedeerd te hebben. In 1606 werd proces gevoerd contra Herman Fuyt c.s. te Utrecht (vermoedelijk om enige rentebrieven ten laste van de zes steden van Holland 20)) en in 1609 procedeerde men tegen Jor Gerardt Proeninck genaamd van Deventer 21). Waarover dit laatste proces liep heb ik niet kunnen achterhalen, doch Proeninck was zeker in Brabant woonachtig 22). Bij deze processen was tevens betrokken Servaes Goessensz van Limburch, die gehuwd was met een zuster van Anthonis Adriaensz, geheten Marritgen Adriaensdr. Hij was in 1574 en 1579 schepen te Alkmaar, doch sedert 158l woonde hij te Amsterdam, waar zijn zoon Hendrick Servaes - die we al eerder ontmoet hebben - tot grote welstand kwam 23). Opvallend is, dat onder de begunstigden van Anna van Vladeracken, dochter van mr. Christoffel van Vladeracken, die een bastaard van Gerard, heer van Nuland en Geffen, voorkomen ene Servaes van Weerdt en zijn huisvrouw Mayken 24). Deze zouden dezelfden kunnen zijn als Servaes Goessensz van Limburch en zijn echtgenote, waarmede weer een verbinding met Brabant gelegd zou zijn.
Men kan zich afvragen, waarom Anthonis Adriaensz sedert zijn vertrek uit 's Hertogenbosch in 1552 de naam van Vladeracken niet meer heeft gevoerd en waarom ook zijn zonen en kleinzonen er voor 1625 de voorkeur aan gaven onder patronimica of de namen Vinck en Van Herlaer te leven. Nog merkwaardiger wordt het als wij Elias ter hand nemen en lezen, dat zekere Willem Govertsz of Gerritsz of Geurtsz, zeepzieder, geboren c.1550 te Ransdorp en gehuwd met Niesgen Willemsdr Barnaerts, vijf kinderen tot de zijne mocht rekenen, waarvan de vier oudsten de geslachtsnaam Pauw voerden en de jongste zich Mathijs Willemsz van Vladeracken noemde 25). Ik acht het niet uitgesloten, dat Anthonis Adriaensz en zijn zonen zozeer voor de Hervorming hebben geijverd, dat ze het na hun vlucht veiliger hebben gevonden in de anonimiteit onder te duiken.
De afstamming van Anthonis Adriaensz uit de Bossche Van Vladeracken's wordt wel zeer waarschijnlijk als wij weten, dat op 12 december 1550 ene Anthonis zone Adriaens Mathijss van Vladeracken zich voor schepenen van 's Bosch borg stelde voor Gielis Vinck in diens geschil met de pachters van de imposten inzake 4 amen wijn 26). Nu wij gevonden hebben, dat de stamvader van de Alkmaarder tak gehuwd was met Marritgen Gerritsdr Vinck ligt de veronderstelling voor de hand, dat Anthonis Adriaensz dezelfde is als Anthonis z.v. Adriaen Mathijsz van Vladeracken. Tevens is het opvallend, dat wij opnieuw bij de spiritualiën zijn beland, zodat het dunkt me niet te boud is te veronderstellen, dat onze Alkmaarse brandewijnstoker Anthonis Anthonisz zijn naam niet ontleend heeft aan het product "fladderak", doch dat deze drank genoemd is naar de familie die hem maakte.
Genoemde Adriaen Mathijsz van Vladeracken komt enige malen in het Boschprotocol voor 27). Blijkens een akte van 6 februari 1514 kocht Adrianus filius quondam Mathie filius quondam Johannis Mathijss de Vladeracken een huis aan de Hoge Steenweg te 's Hertogenbosch en in september 1533 ontving Adrianus filius quondam Mathie Janss de Vladeracken een derde deel in een pacht uit een huis in Eerde onder St.Oedenrode en droeg hij een derde van dat derdedeel over aan Johannes filius quondam Gerardi filius quondam Johannis Mathijss de Vladeracken. Deze laatste akte is echter niet gepasseerd.
Van Sasse van Ysselt, die zonder meer stelt dat Adrianus zoon van Mathijs zoon van Jan Mathijsz van Vladeracken een zoon Anthonis van Vladeracken had, die de stamvader werd van de Noordhollandse familie 28), heeft met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gelijk, doch met deze Bossche tak blijkt hij ook niet verder raad geweten te hebben. Hij schrijft: “Nog vond ik in de Bossche schepenregisters vermeld eenen Mathijs van Vladeracken, wiens achterkleinzoon de stamvader was van de Noordhollandsche familie van dien naam; hoe hij aan de voornoemde van Vladeracken's - bedoeld is de tak van de heren van Nuland en Geffen - bestond, is mij niet met eenige zekerheid kunnen blijken 29)"
https://www.regionaalarchiefalkmaar.nl/collecties/archieven/archieven/ead/index/beginjaar/1600/eindjaar/1700/rubriek/Graft-De+Rijp/eadid/79.017/anchor/descgrp-content_and_structure-scopecontent
Anthonie van Vladeracken | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Maria Vinck | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
The data shown has no sources.