Benjamins-Poppes family tree » Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden (1909-2004)

Personal data Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden 

• She was born on April 30, 1909 in 's-Gravenhage, Zuid Holland, Nederland.
• She was christened on June 5, 1909 in 's-Gravenhage, Zuid Holland, Nederland.
• She died on March 20, 2004 in Baarn, Utecht, Nederland, she was 94 years old.

  De bijzetting van Juliana vond plaats op 30 maart 2004 in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk in Delft.

• She is buried on March 30, 2004 in Delft, Zuid-Holland, Nederland.
• A child of Hendrik Wladimir Albrecht Ernst van Mecklenburg-Schwerin Prins-gemaal van Nederland and Wilhelmina Helena Pauline Maria Prinses van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden
• This information was last updated on February 7, 2024.

Household of Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden

She is married to Bernhard Leopold Frederik Everhard Julius Coert Karel Godfried Pieter Prins der Nederlanden Prins van Lippe-Biesterfeld.

They got married on January 7, 1937 at 's-Gravenhage, Zuid Holland, Nederland, she was 27 years old.

Notes about Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden

Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau (Den Haag, 30 april 1909 – Baarn, 20 maart 2004) was koningin der Nederlanden van 4 september 1948 tot en met 30 april 1980 (de inhuldiging vond plaats op 6 september 1948). Zij had onder andere de titels prinses der Nederlanden, prinses van Oranje-Nassau, hertogin van Mecklenburg en prinses van Lippe-Biesterfeld. Juliana was getrouwd met prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld (1911-2004), met wie zij vier dochters kreeg en was enig kind van koningin Wilhelmina der Nederlanden (1880-1962) en prins Hendrik van Mecklenburg-Schwerin (1876-1934).

Geboorte en doop
Eind 1908 maakte minister-president Theo Heemskerk bekend dat koningin Wilhelmina in verwachting was. De Orangisten waren behoorlijk opgelucht, aangezien haar huwelijk al jaren kinderloos was. Door een levensbedreigende ziekte van Wilhelmina in 1902 met miskraam en een aantal miskramen erna, bestond er grote vrees dat er geen troonopvolger zou komen. In dat geval zou de troon overgaan naar de nakomelingen van Wilhelmina's tante, prinses Sophie. De meest genoemde naam was die van Willem Ernst van Saksen-Weimar-Eisenach, een zoon van een volle neef van Wilhelmina.

In de tweede helft van april 1909 waren er meer dan eens valse geruchten dat het kind geboren was, aangezien de baby medio april al verwacht werd. Uiteindelijk was de geboorte op 30 april in paleis Noordeinde in Den Haag. De melding aan de media werd gedaan door een jonkheer in plechtig Frans. De volgende dag werd door de vader in paleis Noordeinde de aangifte voor de burgerlijke stand gedaan.

Na enkele weken werden de namen van het prinsesje openbaar gemaakt:
Juliana, vernoemd naar Juliana van Stolberg, de moeder van Willem van Oranje
Louise, naar Louise de Coligny, de echtgenote van Willem van Oranje[1]
Emma, naar koningin Emma, grootmoeder van moederskant
Marie, naar Marie van Schwarzburg-Rudolstadt, grootmoeder van vaderskant
Wilhelmina, naar de moeder

De officiële roepnaam werd Juliana, terwijl haar moeder haar vaak junior noemde, en haar informele roepnaam Jula was.

Op zaterdag 5 juni 1909 werd prinses Juliana gedoopt in de Haagse Willemskerk. Voorafgaand botste de koets van koningin-moeder Emma op die van de ouders met de kleine Juliana. Juliana droeg de doopjurk die haar moeder had gedragen bij haar eigen doop. De plechtigheid werd geleid door waarnemend-hofpredikant Jan Hendrik Gerretsen. Hij preekte over Luk.7:15 "En Hij gaf hem zijne moeder". Sommige aanwezigen waren gechoqueerd, anderen, zoals minister van Koloniën Alexander Willem Frederik Idenburg vonden de preek juist briljant, artistiek en origineel. De oorzaak van de opwinding was de zinsnede: "Wij gaan onze prinses begraven". Gerretsen doelde op het begraven van het aardse leven, het afleggen van de oude mens al in dit leven. Dit gebeurt symbolisch bij de doop. Hij zei dit alles tegen de achtergrond van zijn tekstkeus: "De opwekking van de jongeling te Nain".

De slotzang van de kerkdienst was psalm 105:24. De beginregels zijn: 'Die gunst heeft God Zijn volk bewezen, opdat het altoos Hem zou vrezen'. De preek verscheen in druk onder de titel 'Aan Hare Moeder gegeven'. Haar acht doopouders waren de grootmoeders Emma van Waldeck-Pyrmont, Marie van Schwarzburg-Rudolstadt, overgrootmoeder prinses Mathilde von Schwarzburg-Rudolstadt, prinses Marie van Oranje-Nassau, Louise Marie Elisabeth van Pruisen, oudtante vorstin Elisabeth van Waldeck-Pyrmont en haar ooms hertog Johan Albrecht van Mecklenburg-Schwerin en hertog Adolf Frederik van Mecklenburg.

Opleiding
Haar moeder trachtte Juliana een iets minder afgeschermde opvoeding te geven dan die van haar zelf. Zij doorliep tot elfjarige leeftijd de lagere school in het paleis, in een klasje met enkele dochters uit zorgvuldig uitgezochte families. Deze meisjes waren de freules Miek de Jonge, Elise Bentinck en Elisabeth van Hardenbroek. Daarna kreeg zij privé-onderwijs, opgesteld door de pedagoog J.B.Gunning. Het leerplan bevatte onder andere viool- en zangles en Indische land- en volkenkunde. De opleiding voldeed overigens niet aan de eisen voor toegang tot een universiteit.

Na het beëindigen van haar middelbare school verhuisde Juliana naar Katwijk om ondanks het ontbreken van het juiste schooldiploma een verkorte studie te volgen aan de Rijksuniversiteit Leiden, die geheel werd toegespitst op de taak die haar wachtte. In september 1927 schreef zij zich er in als studente en werd lid van de Vereniging van Vrouwelijke Studenten te Leiden. Haar jaarclub, met veertien andere studentes, heette de zestigpoot.[2] Meer dan honderd studenten schreven als eerstejaars een jaarlied en het lied van Juliana werd als beste gekozen, waarbij opgemerkt moet worden dat de jury de namen van de dichters niet kende. Juliana mocht geen examens afleggen, maar wel tentamens doen. Zij deed er drie om op 31 januari 1930 de studie af te sluiten met een eredoctoraat.[2]

Koningin Wilhelmina vond het van groot belang dat Juliana op haar 18e jaar voldoende zou zijn toegerust om het koningschap zo nodig direct te kunnen overnemen. In 1922 werd de erfopvolging gewijzigd, waarbij werd geregeld dat Juliana de enige opvolger van haar moeder werd.

Zoektocht huwelijkskandidaat
Om de troonopvolging veilig te stellen moest er een echtgenoot voor Juliana gevonden worden, maar een ontmoeting met een aantal kandidaten, onder wie prins Karel van Zweden, liep op niets uit. "Is u het met me eens dat kennismaking met Duitse prinsen thans ongewenst is?", vroeg Wilhelmina aan haar raadgevers. Het antwoord was genadeloos: "Beggars are no choosers".

Uiteindelijk liet prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld zijn interesse blijken. Juliana ontmoette hem voor het eerst op 11 februari 1936 in Igls. Bernhard was ernaartoe gegaan om haar het hof te maken. Juliana hield van Bernhard en Wilhelmina gunde haar een huwelijk uit liefde.[4] Gezien Juliana's relatief gevorderde leeftijd - zij was inmiddels 26 jaar - liet de situatie volgens Wilhelmina niet veel keus. Wilhelmina was voor veel kandidaten ook al geen aantrekkelijke schoonmoeder. De zoektocht had bijna zeven jaar geduurd en Juliana's zelfvertrouwen was aangetast. Op 8 september 1936 werd de verloving bekendgemaakt.

Huwelijk
Op 7 januari 1937 trouwde Juliana met Bernhard. Alle kinderen in het lager en voortgezet onderwijs kregen op die dag een rijmprent cadeau met een gedicht van P.C. Boutens en een tekening van André van der Vossen: Een nieuwe lente op Hollands erf. Het paar vestigde zich in paleis Soestdijk. Zijn komst in Juliana's leven betekende in allerlei opzichten een keerpunt voor haar. In de eerste huwelijksjaren zorgde Bernhard dat Juliana radicaal brak met de kleinburgerlijke levensstijl waarin zij was opgevoed. Beginnend met hun huwelijksreis naar Krynica Zdrój (in Hotel Patria) en Zakopane in Polen, nam Bernhard Juliana voor het eerst mee naar de grote steden van Europa, liet haar kennismaken met de moderne mode en stijl van opmaken; ofwel het leven in de wereld buiten het minder mondaine en enigszins stijve achtergebleven Nederland. Juliana begon zich voor het eerst te kleden als een mondaine vrouw en niet langer als een sprookjesprinses voor de camera of een halve Hollandse boerin als zij niet voor het volk verscheen.

De bezettingsjaren
Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef Juliana met haar dochters Beatrix en Irene in Canada. Prinses Margriet werd geboren in een ziekenhuis te Ottawa. Juliana kreeg in Canada één miskraam.[5] Bernhard stond koningin Wilhelmina in Londen terzijde en kwam sporadisch over.

Juliana bezocht minstens acht keer de Amerikaanse president Franklin Delano Roosevelt en zijn echtgenote en hield zestig toespraken over de strijd tegen het Duitsland van Adolf Hitler, de zogenoemde "pep talks". Roosevelt was hiermee zeer ingenomen, omdat het hem rugsteunde bij zijn streven het Congres te winnen voor Amerikaanse interventie in Europa om de invloed van Hitler tot staan te brengen. Het Nederlands bataljon in Stratford werd door haar zes keer met een bezoek vereerd. Van Amerikaanse universiteiten ontving zij drie eredoctoraten.

In 1943 bezocht zij het eiland Sint-Maarten en verrichtte de officiële opening van het plaatselijke vliegveld dat naar haar vernoemd werd, het Princess Juliana International Airport. Vlak na het einde van de oorlog in Europa keerde zij met haar dochters via Engeland terug naar Nederland.[5]

Op persoonlijk vlak zorgden de 'Canadese' jaren van zelfstandigheid - met haar moeder en echtgenoot tijdens de oorlog in Engeland - ervoor, dat Juliana opbloeide. Vóór 1940 was ze altijd als een klein meisje geweest dat erg aan haar moeder en echtgenoot hing. Bernhard zou in later jaren geregeld opmerken dat Juliana toen ze uit Canada terugkeerde veel meer een zelfstandige vrouw was geworden: een ervaren moeder, een vrouw die stevig in haar schoenen stond en op eigen benen durfde te staan en vooral onder de schaduw van haar moeder vandaan was gekomen.

Regent- en koningschap
Juliana oefende haar eerste politieke daden uit als prinses-regentes voor haar moeder, toen deze tijdelijk het Koninklijk Gezag had neergelegd (van 14 oktober 1947 tot 1 december 1947 en van 14 mei 1948 tot 30 augustus 1948). Zij was toen betrokken bij haar eerste kabinetsformatie. Nadat Juliana de troon van haar moeder had overgenomen, bleek zij een geheel andere stijl dan haar moeder te hebben.

Van 1950 tot 1956 was Juliana ook "Hoofd van de Nederlands-Indonesische Unie", een soort Gemenebest. Tot 25 november 1975 maakte ook Suriname nog deel uit van het koninkrijk. Tijdens haar regering kreeg de monarchie gekscherend de bijnaam 'fietsende monarchie'. Juliana's losse stijl verkleinde de afstand tussen koningshuis en volk. Op het jaarlijkse defilé op haar verjaardag bij Paleis Soestdijk kwam de bevolking even ten paleize. Mede hierdoor bleef zij tot haar dood zeer populair. Onder Beatrix werd de stijl weer monarchaler.

In februari 1953 vond de grote watersnood in Zeeland en op de Zuid-Hollandse eilanden plaats. Juliana was snel ter plaatse, geschoeid met kaplaarzen, om de getroffen bevolking te troosten en moed in te spreken. Later zou deze alom zeer gewaardeerde actie als kenmerkend voor haar persoon en de invulling van haar koningschap worden betiteld.

Juliana had in de 32 jaar dat zij koningin was te maken met tien premiers. Onder Piet de Jong werd het wekelijkse spreekuur tussen staatshoofd en regeringsleider ingesteld. Zij bleek zeer geïnteresseerd in maatschappelijke vraagstukken, meer dan in financieel-economische en defensiekwesties. In een televisie-interview dat zij zes jaar na haar aftreden gaf, bekende Juliana dat zij, was zij in een burgergezin geboren, waarschijnlijk maatschappelijk werk was gaan doen.

Crises
Tijdens haar koningschap deden zich enkele crises voor, zoals de affaire in 1956 rond de gebedsgenezeres Greet Hofmans, die te veel invloed zou uitoefenen op Juliana. Bernhard had haar hulp gevraagd in een uiterste poging uitkomst te vinden voor Marijke, hun jongste dochter, die aan een oog nagenoeg blind was geboren. Hofmans nam na enige tijd haar intrek in paleis Soestdijk. Juliana begon openlijk te spreken over pacifistische idealen. Zij deed dit onder meer in een zelfgeschreven toespraak in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. De overtuiging was dat Hofmans daarop van grote invloed was geweest. Juliana's woorden wekten bevreemding bij de NAVO-bondgenoten. Ook prins Bernhard verschilde hierover sterk van mening met zijn vrouw. Het westen was immers onder aanvoering van de Verenigde Staten verwikkeld in de Koude Oorlog met het Oostblok. De crisis zette het huwelijk van Juliana en Bernhard zwaar onder druk. Ook het paleispersoneel was in twee kampen verdeeld. De Commissie Beel bracht deze verwikkeling tot een einde. Greet Hofmans verdween voorgoed uit het paleis, het huwelijk hield stand en Juliana bleef koningin.

Rond prinses Irene brak een crisis uit, nadat zich in 1964 verloofd had met prins Carlos Hugo van Bourbon-Parma, die aanspraak maakte op de Spaanse troon. Om te kunnen trouwen, besloot Irene zich te bekeren tot het rooms-katholieke geloof. Om deze twee redenen kreeg Irene voor haar voorgenomen huwelijk geen parlementaire goedkeuring; daarmee verloor Irene haar plaats in de lijn van Nederlandse troonopvolgers.

In het voorjaar van 1975 was er een plan van Zuid-Molukkers om Juliana te gijzelen. Door een tip kon dit verijdeld worden, waarna een deel van de beramers veroordeeld werd tot een celstraf van vijf jaar.

Prins Bernhard raakte in datzelfde jaar betrokken in een smeergeldaffaire (de Lockheed-affaire). Een onderzoekscommissie beoordeelde een aantal handelingen van de prins als laakbaar. Dit had belangrijke politieke consequenties en zowel Juliana als de toenmalige minister-president Joop den Uyl hebben indertijd overwogen af te treden.[6] De schade aan de monarchie werd afgewend door Bernhard zijn functie te ontnemen van inspecteur-generaal der Krijgsmacht en zijn zakelijke contacten met het bedrijfsleven te beëindigen.

Opvattingen
Apartheid
Al in 1949 had Juliana haar mening hierover al bepaald. De regering van premier Daniel Malan had het jaar daarvoor de Apartheid in Zuid-Afrika formeel ingevoerd. Zij liet Malan, toen hij haar bezocht op paleis Soestdijk, weten dat zij nooit een tegenbezoek zou afleggen zolang de Apartheid, als officiële politiek in zijn land zou bestaan.
Prins Bernhard bezocht Zuid-Afrika wel, bv. om te jagen. Juliana bleef bij haar afkeuring, die bij haar volk eerst in de jaren '80 meer ingang zou vinden. Zij was ook hier haar tijd vooruit. In 1971 maakte zij bekend geld te hebben gegeven aan Betaald Antwoord, de Nederlandse afdeling van het anti-racismeprogramma van de Wereldraad van Kerken.

Troonsafstand en laatste levensjaren
Op 31 januari 1980, de verjaardag van haar dochter Beatrix, maakte zij bekend dat zij op 30 april 1980, haar 71ste verjaardag, afstand zou doen van de troon ten gunste van haar dochter Beatrix. Na haar troonsafstand is Juliana steeds actief gebleven in het sociale circuit en verscheen ze regelmatig in het openbaar. Zij had te kennen gegeven om na de abdicatie niet langer als koningin, maar als prinses Juliana aangesproken te willen worden. Een van haar liefhebberijen was het dineren in voortreffelijke restaurants – een favoriet was de Auberge de l'Ill, in Illhaeusern, in de Elzas. Na 1995, toen haar algemene gezondheid begon af te nemen en ze last kreeg van geheugenverlies, werden de verschijningen in het openbaar steeds minder. Juliana's laatste openbare optreden was bij het huwelijk van haar kleinzoon prins Maurits met Marilène van den Broek in 1998. Vooraf was door de Rijksvoorlichtingsdienst bekendgemaakt dat de prinses na een heupoperatie soms last had van acute verwardheid. Er ontstond enige opschudding over het feit dat zij tijdens het kerkelijk huwelijk van prins Maurits als protestant ter communie ging. Prinses Juliana maakte in 1999 per brief bekend dat het haar door haar hoge leeftijd te zwaar viel om nog officieel op te treden. In een interview ter gelegenheid van de negentigste verjaardag van prins Bernhard in 2001 zei de prins over zijn vrouw dat ze soms de mensen niet meer herkende: "het geheugen kan je zeggen, is nul". Ze verliet het terrein van paleis Soestdijk soms in een busje om een rondrit te maken door de omgeving van Soestdijk. Daarbij werd ze enige jaren voor haar overlijden gefotografeerd door een fotograaf van het roddelblad Weekend. Het bleek de laatste publieke foto van de prinses.

Na de geboorte van haar achterkleindochter prinses Amalia op 7 december 2003 waren er in Nederland weer vier troongeneraties tegelijkertijd in leven tot Juliana's overlijden in 2004. Dit was eerder ook het geval van 4 september 1840 (de geboorte van prins Willem) tot 12 december 1843 (overlijden van koning Willem I). Overigens was Juliana toen al een paar jaar overgrootmoeder, namelijk sinds de geboorte van prins Maurits' dochter Anastasia Margriet Josephine op 15 april 2001. In totaal heeft Juliana vier achterkleindochters en één achterkleinzoon gekend; haar tweede achterkleinzoon werd daags na haar overlijden geboren. Alle achterkleinkinderen die Juliana en Bernhard nog hebben meegemaakt, kwamen van Beatrix en Margriet; de kleinkinderen van Irene en Christina werden pas geboren nadat zowel Juliana als Bernhard waren overleden.

Nadat zij door een verslechterende gezondheidstoestand al enige weken het bed had moeten houden, is Juliana op zaterdag 20 maart 2004 kort voor zes uur in de ochtend op 94-jarige leeftijd in het bijzijn van haar drie oudste kinderen ten gevolge van een longontsteking in haar slaap overleden.[8] Juliana overleed op de dag af zeventig jaar na haar grootmoeder koningin-regentes Emma. Conform haar wens werd zij opgebaard in haar voormalige werkkamer aan de achterzijde van paleis Soestdijk.

Juliana was sinds 20 december 1993 de langstlevende Oranje ooit. Eind 2004 eindigde ze op nr. 14 in de verkiezing van De grootste Nederlander.

Uitvaart en bijzetting
De bijzetting van Juliana vond plaats op 30 maart 2004 in de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk in Delft. Op uitdrukkelijk verzoek van Juliana stond de kleur wit centraal in een groot gedeelte van haar uitvaart. De uitvaartdienst werd geleid door de remonstrantse dominee Welmet Hudig-Semeijns de Vries van Doesburgh. Prinses Christina zong het lied It's a gift to be simple. Onder de klanken van Morgenstimmung van Edvard Grieg daalde de kist met het stoffelijk overschot de trappen af naar de laatste rustplaats. De kist werd gevolgd door prins Bernhard, koningin Beatrix, prinses Irene, prinses Margriet, prinses Christina en Pieter van Vollenhoven. Vervolgens sloot Hein van Oorschot, de burgemeester van Delft, het gordijn dat een inkijk gaf tot de grafkelder, zodat de familie in beslotenheid afscheid kon nemen. Na de bijzetting vertrok de stoet weer naar Paleis Noordeinde, waar de familie gecondoleerd kon worden en een lunch plaatsvond.

Vanaf de bijzetting wordt Juliana officieel weer betiteld als 'Koningin Juliana'.

Persoonlijke titels
Juliana voerde tijdens haar regeerperiode de volgende aan het koningschap verbonden titels:
Hertogin van Mecklenburg
Markiezin van Veere
Markiezin van Vlissingen
Gravin van Katzenelnbogen, Vianden, Dietz, Spiegelberg, Buren, Leerdam en Culemborg
Burggravin van Antwerpen
Barones van Breda, Diest, Beilstein, de stad Grave, het land van Cuijck, IJsselstein, Cranendonck, Eindhoven, Liesveld, Herstal, Warneton, Arlay en Nozeroy
Vrijvrouwe van Ameland
Vrouwe van Borculo, Bredevoort, Lichtenvoorde, Loo, Geertruidenberg, Klundert, Zevenbergen, Hooge en Lage Zwaluwe, Naaldwijk, Polanen, Sint-Maartensdijk, Soest, Baarn, Ter Eem, Willemstad, Steenbergen, Montfoort, Sankt Vith, Bütgenbach, Dasburg, Turnhout en Besançon.
Bij restaurantreserveringen heeft Juliana Van Buren als schuilnaam gebruikt.

Do you have supplementary information, corrections or questions with regards to Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden?
The author of this publication would love to hear from you!

Timeline Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina van Oranje-Nassau Koningin der Nederlanden

Click on the names for more info. Symbols used:  grandparents    parents    brothers/sisters    children