Bron:Willem Regenhardt DOSSIER VAN GASTEREN
Elisabeth Christina Menagé Challa werd geboren op 14 juni 1888. De
volgende dag trok haar vader, vergezeld door zijn twee broers, naar het
Gemeentehuis van Amsterdam om zijn dochter in te schrijven in het
geboorteregister.19 Een routinehandeling voor hem, ondanks het feit dat Elise
zijn eerste kind was. Nico Menagé Challa was namelijk ambtenaar van de
Burgerlijke Stand en had als taak aangiftes van geboorte administratief te
verwerken. Vijf jaar later konden de drie broers dezelfde feestelijke gang
maken. Elise kreeg op 7 maart 1893 een broertje, Herman.20
Het gezin van Nico en Josephina Menagé Challa woonde in een huis
met tuin aan de Plantage Lijnbaansgracht (tegenwoordig Plantage
Muidergracht geheten) vlakbij de Muiderpoort en het toenmalige Muiderplein.
Zie overl.adv.
Oorzaak: Zelfmoord
She is married to Louis Augustaaf van Gasteren.
They got married on January 3, 1917 at Den Haag, Zuid-Holland, Nederland, she was 28 years old.
Zie huw.akte
Haags Gemeentearchief te Den Haag, BS Huwelijk
Ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente 's-Gravenhage, 's-Gravenhage, archief 335-01, inventarisnummer 877, 03-01-1917, Huwelijksakten Den Haag, aktenummer 1
Permalink https://hdl.handle.net/21.12124/D1CCEAF2C40C48A0BE1649A45F4FAA95
Bronvermelding
Haags Gemeentearchief
Haags Gemeentearchief te Den Haag, BS Huwelijk
Ambtenaar van de burgerlijke stand van de gemeente 's-Gravenhage, 's-Gravenhage, archief 335-01, inventarisnummer 877, 03-01-1917, Huwelijksakten Den Haag, aktenummer A1
Permalink https://hdl.handle.net/21.12124/D1CCEAF2C40C48A0BE1649A45F4FAA95
Aan het prille begin van 1917 kwam voor Lies en Lou de heuglijke dag. Of heuglijk? Lies en Lou waren romantische zielen en waarschijnlijk daarom vonden zij het onromantisch en zelfs kleinburgerlijk om van hun huwelijksdag de mooiste dag van hun leven te maken: ‘Wij trouwden zo maar eventjes weg, op 3 januari. We hebben die datum heel dikwijls vergeten, omdat er niets bijzonders was die dag. Alleen op het stadhuis drukte Lou mijn
hand eens extra toen we ‘ja’ moesten zeggen. Daarna ging Lou naar repetitie bij Verkade en ik naar huis.’168 Het pasgetrouwde stel verhuisde naar de Schenkkade in Den Haag. Lies richtte de kinderkamer in en had totaal geen behoefte aan concerten. Zij voelde het kindje in haar groeien en dat bracht een volledige omwenteling in haar teweeg. Zij was bang om Mengelberg te
vertellen dat ze zwanger was omdat zij wist dat hij het haar kwalijk
zou nemen. Toen ze het hem uiteindelijk vertelde reageerde hij inderdaad als een Hun, aldus Lies. Hij vond het verkeerd, zo zei hij haar, dat zij ‘een andere weg’had genomen. Lies dacht dat Mengelbergs reactie uit jaloezie voortkwam en zij was ervan overtuigd dat zijn er leven heel anders eruit had gezien wanneer
hij niet was getrouwd met ‘die vreselijke, onmenselijke en onvruchtbare vrouw’. Mengelberg zou dan mens geworden zijn, dacht zij.
Child(ren):
Bron:Willem Regenhardt: DOSSIER VAN GASTEREN
Hoe Elise Menagé Challa en Louis van Gasteren elkaar ontmoet hebben, ligt in de duisternis van de geschiedenis. Hoogstwaarschijnlijk kruisten hun wegen zich aan het begin van 1906. In ieder geval wandelden zij sinds september van dat jaar voortaan op een gezamenlijk levenspad, zo blijkt uit een opdracht in
een dichtbundel die Lou aan Lies heeft gegeven. Hij gaf haar in 1909, ter gelegenheid van hun driejarige verkering de dichtbundel Verzen van Hélène Swarth. ‘Voor Lies, herinnering aan ’n onvergetelijk tijdvak 1906 – 1909…weet je nog wel?-?-?’ schreef hij als opdracht in zijn zwierige handschrift op het titelblad. Een goede keuze, want Swarth, de lievelinge van de Tachtigers, legde in haar gedichten ‘grootsche accenten’ en ‘oerkreten des harten’ vast, aldus J.C. Bloem. Emotioneel grote gebaren waarmee Lies zich kon
identificeren, net als met het zielsverdriet waarmee het werk van Hélène Swarth is doordrenkt. Kloos sprak van het ‘zingend hart’ van onze literatuur en dit zorgde ervoor dat Frederik van Eeden spottend gewag maakte van het ‘herkauwend hart’, doelend op Swarth’s eeuwige hang naar zinloos lijden. Een dergelijke sublimatie van het eigen zielsverdriet zou bij Lies een onderdeel worden van haar leven. Het lijden aan de wereld en het lijden dat haar, in haar
beleving, werd aangedaan door naasten en geliefden veroorzaakten bij haareen hoge graad van zelfmedelijden.
Lou was een knappe slanke jongeman, die als vrouwenverleider uit een Italiaanse opera leek gestapt. Lies daarentegen was, met haar blonde haren en haar rondborstige stevige figuur, het toonbeeld van Hollands welvaren. Terwijl Lou ijdel was op zijn uiterlijk, hij veroorloofde zich dure pakken en geparfumeerd haar, wantrouwde Lies frivoliteiten. Zij droeg wijde onflatteuze reformjurken en maalde niet om uiterlijk vertoon.
‘Misselijk’, snoof Lies, ‘m’n vader vindt je een verwaande kwast en m’n moeder vindt je een stuk steenkool’. Dit vanwege zijn zwarte haar en donkere ogen. Lou was een dandy maar op aandringen van Lies stond hem niets anders te doen dan het parfum uit zijn haar te wassen en de strikken van zijn schoenen te verwijderen.
Zij zocht hem vaak op in zijn ouderlijke woning aan de Amsterdamse
Tweede Helmersstraat en beiden beleefden genoeglijke uren op zijn
achterkamertje. Naar eigen zeggen waren het vooral de gesprekken over literatuur en kunst die de uren daar zo heerlijk maakten, de kunst die hen bond en hen de hoop gaf om te ontsnappen aan hun eenvoudige afkomst.
Twee kinderen uit een weinig kunstzinnig milieu die droomden van een schitterende artistieke carrière in het theater.
Elisabeth Christina Challa, Menagé | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
1917 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Louis Augustaaf van Gasteren |
The data shown has no sources.