Family tree Baert » Louisa Johanna Baert (1877-1962)

Personal data Louisa Johanna Baert 

• She was born on November 23, 1877 in Hulst.
• Title: HET TESTAMENT

  Uit " Ware verhalen uit het Zeeuwse Land" , door juffrouw A.Wauters).
  
  van Louisa (Lewiesken) Baart = Baert, wonende in de Kleine Bagijnenstraat no. 15 in Hulst, de enige overgeblevene van 't gezin (16 kinderen) Alexander Cornelis Baart-Colletta Theodora van Gijzel. Ze woont daar in een groot vervallen huis en is na de dood van " onze Guust" eenzaam en bang. Hoewel een blind paard geen schade kan doen aan 't meubilair, heeft ze toch veel antiek en is bang voor dieven. 's Avonds, voor het slapen gaan, schuift ze een grote eikenhouten tafel voor de voordeur in de ruimte waar vroeger de kleermakerswinkel was en in de vooravond zijn alle deuren op knippen sloten en grendels.
  " Ja", zegt Louise zuchtend, " 'k zal ier toch uit moeten, en wij aaien zo'n schoon leven, ik en onzen Guust zaliger. We aten er goed van oor, alle avonden nen appelsien met z'n tweeën. En iedere zondag een pieleke-koud (ijsje) van een dubbeltje van de Suikeren Buysrogge=Bakker. Maar ja da's voorbij. Den Deken zeg het ook. Hij ed al ne'n kaomere veur mij besteld in 't Lievenhuis: 1e klas hoor. Ja da zee 'tie eerste klas.
  Nou goan ik mijn huis vrkopen. 'ksa d'r vast veel geld veur krijgen, wa dink te, zo'n schoan huis, en op stand. Maar geld eb ik genoeg. Want wij zijn mensen van geld, uizen en bossen".
  
  Da land eb ik al lang keunen verkopen. Ja, den burgemeester kwam ier eens, ze wouen een stuk land kopen, daor aan 'Jagertje. Ik zee: mijnheer den burgemeester, zee ik, waar edde gij da land veur nodig? Afijn 'hoge woord kwam t'er uit: 't was veur een zwembad, moar ik sprong op en en ik zee: meneer den burgemeester dan kunde gij da nie krijgen, op mijn land geen blote lijven. Ja, da zee ik. Siesa en ij kost vertrekken".
  
  " Wij ebben ook eens een stik land keunen verkopen aan den Deken. Deken Rops wel te verstaan , bij God mag 'tie rusten. Awel die kwam ier ook. Louise en Guust, zee 'tie, ik kom eens iets vagen. wij ebben stuk land nodig om een ziekenhuis op te bouwen. Afijn, ik keek eens naar onze Guust en Guust keek eens naar mijn en ik zee: Awel meneer den Deken da kan. Gij krijg van ons een stik land. Meneer den Deken was content, da zade wel aan zijn wezen. Hij zee: dan zullen wij daar gauw werk van maken want daor komt nogal wa bij kijken vóór 't gebouwd is. A ja zeeë 'kik, doe gij ons dan ook es een plezier: gij krijg da land, maor dan moet van Driessen den assietek zijn.
  Hij keek wel wa gek, maor ja van Driessen ed ons ook al es een groot plezier gedaon. Ja, die ed es veur ons naor Terneuzen gewist veur een zekere zaak. Da kwam zo: Onze Jan was dood en die dee vroeger alle zaken. Ja onze Jan was geleerd zulle. Die ed nog in de gemeenteraod gezeten. Maar nou zeeëk ik: Guust nou moete gij maor es ne keer naor Terneuzen gaon. Maar Guust ooi daar nie veel zin in, da zagge 'kik wel. Hij zee: da kan nie oor, want ik eb ne zwèrenden teen. Alij, maor da kan genezen! Der is niks zo goed as mee dien teen in 't Polka-water te (soda) te zitten. Afijn, ik dee heet water mee ne grote kluit polka in 't afwasbekken, en Guust er in, mee zijnen teen. Nou kwam just van Driessen bij ons, eest en eel praatjen over dien zere teen en dat ie naar Terneuzen moest. En weete wat dién man zee? Hij zee: "Wille ' kik die boodschap veur ulder eens doen in Terneuzen? " En die ed da gedaon. We waren toch zo content. Nie da 'k ed veur niks wilden ebben oor, neeë 'K eb hem een schoon boekeeken blommen uit onzen of gegeven. Maor allà om op da ziekenuis terug te kommen, den Deken ging zijn plan veurleggen aon den Biskop van Breda. Onderweg stapten ie uit uit de bus, in Teteringen, om inpassant zijn familie te gaon bezoeken. Hij wier nie goed, hij ging een stammeneeken binnen en ij zakten dood neer mee 't plan van 't ziekenuis in zijnen zak. Ja das echt gebeurd mee onzen Deken Robs zaliger gedachtenis.
  
  Nou is Lewiesken zover dat haor uis te koop is en ze gaat den boel opruimen. " ' ken ook nog veel boeken op de zoldre staon, zegt Lewiesken, daor zijn vast nog goeie bij, dao keuk vast nog veel geld van krijgen. Wie zal 't zeggen? Ik docht ineens aon Piet Brand die ed nogal verstand van aauwe boeken. En die eb ik ne keer laoten kommen. Meneer Brand, zee ik" wilde gij ne keer kijken naor die boeken die daor op taofel liggen, ze kommen van't zoldre. Schone boeken al zeg 'k zelf, daor zijn vast boeken bij die veel geld kosten. Nou, hij lee verschillende boeken opzij.
  Daor was nog 'n groot dik boek bij, da ging over de geschiedenis van vroegre. Een eel aad boek, da koste wel zien. " Da wil ik wel kopen Lewies, zee 'tie. " ja ik docht: zeker veur nen appel en een ei". " Wie weet wa kan ik daor nog van krijgen. Maor 'kzee ik arap: " da boek is nie te koop zee ik. Maor weete wa, as ge gij da zo'n schoon boek vindt, dan meugd gij daor alle daogen bij mij in kommen lezen. Das was toch schoon gepresenteerd zou 'k zo zeggen". " Hij zag ook nog nen boek, ne schoolprijs van Jan Fricot. Da kwam zo: die Fricots ebben vroeger nog in ons uis gewoond en da boek was op de zoldre blijven liggen". "Lewies zee 't ie da zal ik maor ne keer aan Louis Fricot geven, da's nog een veurvaderlijke gedachternis. Maor ik schootekik effekes uit mijnen slof: neeé, neeé, niks te geven, want bij de gemeenteraodsverkiezingen waren de Fricots tegen onze Jan". Maor nou kwam ter just nen Paoter van 't Paoterklooster binnen. Ja. bij Lewiesken kwam die pater dikwijs, 't was zowat Lewieskes privé huispater. Ze stond erg op zijn bezoek en had em dan ook al dikwijls laten begrijpen dat hij bij haar in 't testament stond. " Maor zo gaat Lewiesken verder, "ik zee: dag Paotre, zet oe. En mee dan over die Fricots aont bakkeleien was ' aai ik er geen erg in dat ie just dienen stoel pakt die nogal wa kaduuk is. En zakt ie daor toch wel nie deur zekre, plat op de vloer. Afijn wij hielpen em op en ik gaf em nen stoel, en Piet Brand zee: Paoter, is Louis Fricot nou genen treffelijke mens? De Paotre vond da toch ook wel zekre. Awel 'k eb 't dan maor zuu gelaoten en hij ed 't boek meegenomen naor Fricot. Ik eb nog anrde dingen te verkopen" zegt Lewies, " want ik kan toch nie alles meenemen naar 't Lievenuis. Moede nie een schoone tafel kopen, antiek, mee koperen pootjes lek as goud vanondren. Ik docht eerst die zalk wel aan de Lockefeers kunnen verkopen. Da's immers nog familie. Ik vroog et aon Marie, Riet noemen ze die, maor nee oor ze moest em nie ebben. Afijn die mensen ebben niks nodig ee, die ebben al veel te veel, da ziede zo". " Wete gij nie iemand, die twee wollen bedden wil kopen? Schoon en proper oor.Ge moet er nie vies van zijn, want onze Jan en onze Guust zijn der in gestorven aon een gezonde ziekte". En da tin, nee, da's antiek, da verkoop ik nie, da neeme 'k ik allemaol mee. Daor kan ik ten naor kijken tot an'k dood ga.
  
  En nu zit Lewieske in 't Liefdenuis eur huis is verkocht, voor afbraak. Van haar meubilair is 't beste meegekomen naor heuren kaomer. En de rest? Niemand ooi interesse. Ook niet veur de tafel mee de "gouwen pootjes" en de wollen bedden van de gezonde zieken. En zo is op een dag den uitdrager "De Necker" van Kapellebrug gekomen. Hij heeft heel den troep opgeladen en is't er mee weg gereden. Ziezo en dat was dat. En de ouwe boeken. 't oud papier was er goed mee.
  Maar het dikke boek over de geschiedenis van vroeger, waar Piet Brand zo'n zin in had, heeft ze toch maar meegenomen en zorgvuldig opgeborgen op de bovenste plank van heur kasse. En zo zit ze dan in haar kaumer: "eerste klas". het is een ruime kaumer en aan de straotkant met twee vuisters
  die uitzien op 't uis en de schuur van boer Verbist.In der kaumer staat een levensgrote klerekast mee de nagelaten garderobe van "onze Sjo, ons Stiene en ons Collette". Allemaol nog schoon goed zegt Lewieske ik moe nooit nemeer iets kopen.
  Verder staat er nog een opbergkasse waarin vanalles en nogwat zit. Lewieske heeft de sneutel altijd angstvallig in euren onderzak. Dan, bij 't binnenkommen, een ouderwetse "lavabo" met een wit-marmeren blad en daaronder drie laden. Het tin den theepot, de maatbekers en kannekes staan op een planke tegen de muur. Daor kan ze dan naor kijken totas ze dood gaot. Links in de kaomere is ne soortement alkoof, met een gordijn af te sluiten. Daor stao mijn bedde. Die alkoof is " je van het ", het stempelt de kaumere tot " eerste klas". Nau ligt, spijtig genoeg, de kaumer op het noorden en is zonder zon. Ik zoun eigelijk zonne moeten ebben want ik lig toch "Eerste Klas". Maar omdat de zon er geen klassesysteem op na houd, zo is het dat Lewieske zonder zonne zit en de kaumere van Lewiesken vrij kil en somber is. Maor Lewiesken weet er wel wa op: " Ik gaon in de veurmiddag maor nekeer naor ons Roos" , zegt ze A ja ee, Roos ist er ook nog . Da's de vraa van Piet Wuuters (Wauters) en die ed wel zon in euren kaumere En dien ed ook al'n stoofken op den eletriek veu ast nekeer kaad mocht zijn. Maar da schaffekik mij nie aon zulle, da's veel te dier. K'za ik een beetsen zot zijn. Ik zijn eerste klasse, en ten moeten ze mij maor eeste klasse verwermen wa gij. " Ja, en bij Roos leezek ik inpassant de krante, want die trekt "DE STEM" . Bij Roos keude altijd binnevallen, want wij kenneme makaor al eel lank. Eure man ee, Piet, die was altijd kameraod mee onze Jan en onze Guust. Jaa, onze Guust wilde nog nekeer gaon verkeren mee Piet zijn Zuster, Nele of Fiene, kweet nemeer wiea 't was ?. Maor da ging nie deur zulle ! Ons vaoder die zee: Geen vrijazes en nie traawen, ammel bij makaor blijven, ten blijf 't geld ook ammel bij makaor. Jaa en zo ist gebeurt geenenen van ons is getraawt". " Maor ge keud ook veel goed doen zonder dadde getraawt zijt. Veur de parochie onder andere. Ons Stiene ee die was prefecte van 'd eilige familie, van de zangersseksie wel te verstaon ee. Zij ooi iedre weke repetisie, mee de meskes en mee Guust Eeckaat en ze mankeerde nooit. En zingen da se deeën. En zo eeuwig schoon! Mij vaoder zee altijd: as ge iets doet moeden goet doen". " Nou en ik waarekik altijd in't wit mee nen blauwen centuur". Wij moste mee sijn vieren 't beeld van ons Lieve Vrouwke dragen. Die stond ten op een baar en ieder ooi nen fluwelen poot op zijn schouwers. Maor da mochten aleen meskes zijn van "opberispelijk" gedrag, maogden zu gezeed. Ge kost wel peizen dat ik goed aongeschreven stong. Ja. en zo te zien was Lewiesken een kerkelijk goedgekeurd maagd. En ten veur de Paoterkes wat eb ik daornie veur gedaon jonk? Altijd rond geweest om kèsen te verkoopen in de meimaand, oktober en november. Ja, ik vroog ten impassant wie at er een wild kernijntsen most kopen, want onze Jan en onze Guust gingen altijd jagen of kernijnen vangen mee de "fred" . A ja, de bossen aaien we toch aon ons eigen en de kernijnen liepen daor toch maor. Z'ebben zelfs nekeer nen marter gevangen. Van da vel enk ik een bontjen gemaakt en da poesken da draag ik nog altijd op mantelkestuumeke. Wij ooien ook nen eele grooten of. Daor aon de Zaatestraote , waor a nau 't kleuterparadijs is. Ne shoonen of, al zegge ik 't zelf. Onze Guust werkten daor veel in. As Guust naor den of ging ten zeeén de mensen: Kijk Adam gao weer naor 't Aards-Paradijs. En zaaien nog gelijk ook want dieen of grooden naoech van alles net lek as in 'taardsparadijs en daorbij: onze Guust heette feitelijk "Adam" . Da kwam zo: As onze Guust geboren wier zee vaoder Xander: Zijnen naom za'k wel zeggenin de kerk bij den doop. En de pastoor die vroog, alij Sander oe moetend heten.? En mijn vaoder zee: Adam Augustinus. En iedereen die der bij was verschoot, ook den pastoor a ja, wie noemt er zijn kind nou "Adam". Maor 'slot vant lieken was da iedereen em Guust is blijven noemen, naor zijnen tweede naam". " Maor ik gao naor mijne kaumer want 't is al alf elve en dan is 't tijd veur mijn siekelaotemelk. Jaja 'k mag kiezen wa'k wil drinken, koffie, Thee, melk, siekelaotemelk of boeljon maor ik pak altijd siekelaotemelk, aja ee, want ik zijn "eeste klasse: En nou komt er bij Lewiesken op geregelde tijen een nichte uit Bruusle. ' N veire achternichte wel te verstaon, want een kind van een broere of zustre zijn der niet. Die nichte is toch altijd suu vriendelijk veur Lewiesken. Ze bring altijd wa veu eur mee: Een marsepijnen hart mee Sinterklaus, ' n versiert siekelaoten ei mee Paosen en verder een ditsen en een datsen. Lewiesken neemt alles in dank aan en spaorzaom as ze is gaot aluus in de tweede schuive van euren Lavabo meeda marberen blad. Daor ligt het ten te beschemmelen bij daawe kerkboeken van onzen Sjo en ons Stiene en bij den bonte wollen Brabantsen omslagdoek mee mottegaoten van ons moeder-zaliger. Het dienstmeisken die den gang van euren kaumer kuist krijg geen kans om een stiksken van eur snoep mee te eten. " Ik betaol ier al genoeg "eeste klasse" zegt Lewiesken. " Die nichte komt ook wel nekeer binnenvallen as Roos bij mij is. Blijf maor oor zegt Lewiesken 't is ie ammol eigen volk. Enazo gebeurden 't nekeer dat die nichte aon mij vroog, as Lewiesken evekes uit eure kaumer was, waa dinkte madam Roos, zou ik in eur testament staon. Lewiesken ooi mee da wonderwoord "Testament" werkelijk al wonderen verricht, wonderen van dienstbaarheid en hulpvertoon. Iedereen ooi ze al laoten opdraven, ammel mee de geheimzinnige verwijzing van een beloning achter euren dood. En omdat er ook echt wa te verwachten viel ooi ze nog altijd succes ook. Afijn " Madame Roos" die zegt een van de volgende daugen " Loewiesken die nichte uit Bruusle gaode toch wel goed bedinken en in ouw testament zetten, zo'n brouf mens dat ouw altijd maor uit Bruusle komt opzoeken". Lewiesken lacht nekeer, geheimzinnig en ondeurgrondelijk: Eh, zij etted anders nie nodig oor , want ze bringt altijd zelf nog wa mee". " Ja zeg ze, over testament gesproken wij ooien alles aon makaor vermaokt allemaal. Ik bleef overe dus 't is ammel van mij. Maor toen onzen Guust dood was kwam den Deken. Louise zee 'tie Guust eb mij altijd veertigduuzend gulden belooft vuur een nief urgel. Maor niks oor, keude begrijpen veertigduuzend gulden!! Onze Guust is dood , ik zijn den baas van 't geld en ik doen der mee wat of ik wil. Veertigduuzend gulden. Niks te Urgelen". En toch kwam ter wat van Lewieske in de kerk waor ze euren portmenee most opentrekken. Weet wadof ik wel wil ebben" zee Lewiesken, en zal ik betaolen. Ik wil zo'n gebrandschilderd raom in de kertk, meer daorin gebrand: geschoken door de Familie Baart-van Gijsel. As kind stong ik daor al naor te kijken in taawe deel van de kerk. Endaor zijn der nogal wa , ammel gegeven deur rijke mensen van Ulst. Ja ja , g'ed gij daor " d'emelvaort van de familie van Waesberghe. 't raom mee den kerststal is van de familie Blemel. Burgemeester Piersens ed het Willibrordusraom gegeven, en Jozef Seydlitz het raom van d'eilige Jozef. De boodschap van d'engel aan Maria is van Mndame Verdurmen-Broeckaert. En den dieën daor die is van: Lenie Verdurmen en eur Grootouders. Ja. daor wieren altijd missen veur afgeroepen, 'keb het al van kinsaf zijn keunen oren: Eeuwig durende missen. Ja, da moet rijk volk geweest zijn.
  En op da raom van ons moet ons Lieve Vraake staen want ik zijn nie veur niets Ons Lieve Vraameiske geweest. Wij ooien ammaol devosie veur ons Lieve Vraa. Onze Jan ee, die is nekeer naor Lourdes gewist, naor t'echte Lourdes welteverstaon, in Frankrijk. As 'tie daor over vertelde kreegde traonen in au ogen . En ten die reis daarnaartoe. Ei ooi 't altijd over die majestueze bergen, zu eeuwig oog en schoon, ja, daor is de Wal niks bij. Maor afijn da raom van ons Lieve Vraaken is 'ter gekommen. G'ed het wel al gezien zekre daor bij den ingang van de Pema: Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, maor 'kzijn der nie over te spreken want de naom " Familie Baart- van Gijsel ist er toch wel maor opgeschildert en nie ingebrand zekre, da gaot er vaneigenst uit en ik zijn blijvend, veur eeuwigdurend". " Wel,wel ,ik peis nog dikkels aon den Deken mee z'n Urgel. Hij is ten wel "eksekuteur" , ja zo noemen ze da tegenwoordig. Maor ik zijn den baos over mijn geld zulle. Hij moet alleenig maor doen lik at et in't testament staot. Ik zee tegen onzen Guust: daor pakken wij iemand van't geestelijk veur. " Maor ik zit mijnen tijd ier weral te verpraoten. 'k gauw naar mijne kaumere 'kmoe zien wa veu eten da ze mij bringen want gistren brochten ze mij 'n stik vlees 'twas zu taai as ne lere lap. Ik zee: doe maor trug mee, 'k zijn eeste klasse en ten moeten ze maor eeste klas vlees bringen. Ziezo! Alla, salu oor. 'kaon eten.
  
  " Is't er nieufs in Ulst" vraug Lewiesken as ze binnenkomt bij Roos. " Is ter niemand dood ? Ja, den diën wete wel van diën boer oe is zijnen naom weer. Kweet al wie adde bedoel. Zo, zo ist nou toch eindelijk dood. Ik eb em goe gekent oor. ' Was ter ook maor eenen van den vierden kestdag.
  (Onozele kinderen) Maor ja oe za'k et zeggen: lomp geboren, suf gewiegd en niets bijgeleerd. En geld zat er ook nie bij . En ten tege Roos eur dochtre A. wa zijde nou weer aon t'borduren? Makes kijken? Aa oe schoon, oe schoon oe droelijg die kinderkes mee die koddekes. Oe verzin ' ed? " Is da taufelkleedsen mee die blommekes da ge veur oe moeder gemaokt ed al af. En ten mee een schuin oog op moeder Roos die al 'n beetsen doof begint te worren: As oe moeder dood is ee, ten moede da kleedsen aon mij geven, as gedachtenisse. Ja da plezier zoude mij moeten doen". En ten zalle kik oe ook es 'n plezier doen. Keb 't veurige keer al beloofd. Gij meug al mij gaad nekeer zien.
  Alij Roos gij meugd ook es kijken. In eure kaumere aolde Lewiesken vanonder allemaor eur laugen mee rokken euren sneutel en zee ' Das van die kasse, maor dien ek altijd bij mij, die krijgen ze nie in ulder anden. Die nonne zee overlest: geef oune sneutel nekeer, 'kzal au kasse ne keer opruimen. Maor ik zee niets op te ruimen, da doek zelf wel. Lewieske et onderwijl euren sneutel in't slot gestoken en trekt de schuive open. En daor ligt op de boveste planke euren aauwen boek over de geschienissen van vroegere waor ooi Piet Brand veel zin in ooi. Op de tweede planke staat het vol mee dozen en dooskes. Lewiesken pakt er eentse uit. 't is 'n grote schoendooze mee 'n dikke taaw der rond geknoopt. " Ge meug aluus ziene maor nieveransd aonkommen.Iedereen ooi zijn dooske. Mee potlood stond er opgeschreven, Jan, Sjo, Stiene, Guust en Louise. Ze peutert een touwke los. Ier sé, da's gaad van onze Jan. Kek, want da was ne fère oor. Die was toch zu gère schoon. Ier moete zien, da's zijn gaauwe orlosie mee zijn orlosiekettng, en daor angt nog zijn gaauwe madalie aon vn Lourdes. En ten diën zwaore gaauw rink mee zijne naam in J.B. Das toch wel schoon eé. En een spelle veur op zijn plastron, ammaal va echt gaad. En 't gaad van onze Sjo. Moete kijken die gaauw brosse mee een kruis 'n erte en een anker. Da sijn de drij goddelijke deugden. Geloof-Hoop en Liefde. Da leerden wij vroeger in de katekismis maor da keunen ze tegenwoordig nie meer. En ier is nog ne gaauwe rink en oorbellen en een gaauwe kruisken. En zo ed iedereen zijn eigen doosken. Kijk das mijn gaad, maor ik doen da noot aon 'k most 't maor nekeer verliezen. Kewk ier eb ik een stel, da's van mijn eeste kemminie: 'Ngaauwe kruis mee een kettinge en oorbellen. En ier eb ik een brosse mee ammaol iele diere diamanten, die is nog van ons Collette-zaliger, die was 't eeste dood en daor kregeme allemaol 'n gaauw gedachtenis van. En ier sè, da emelsblaauwe lint me die madaalie. die droogek altijd as ik Lieve Vraauwe meske was". " En ons Stiene", zegt ze, die was ook altijd gèren schoon. Die zou eur gaad 's zondags allemaol aongedaon ebben. 'k Zien eur nog veur mij as ze 't zondagssmiddags naor d'eilige familie ging, ten was ze nogal uitgekuist oor". En ten ooise zun nen pèrsen zije bloes, ze was nogal struis vanveur, en ten aai's ze dee's bloed koraule op die pèrsen bloes. Schoon da te was, nie te geloven!. En ier edde ten onze Guust zijn gaad. Zijne gaauwe rink, zijn gaauwe madalie van d'eilige familie, want ij was ten ook vijftig jaor en prefekt, lek as zijn vaudre. En moete zien: zijn orlosie mee de kettinge, ammel echt gaad, maor da deet ij alleen aon op oogtaugen, en ten ging die kettinge op 'n boogsken op zijn zwarte veste en ten zijnen boloed op." Ja das ammaol zu lank geleen. Nou doek ik 't scheel der weer op en 't taaken d'r rond en da gao weer terug in de kasse, g'ed 't gezien ee.
  Amme weer terug in Roos euren kaumere kommen zeg tie k' zijn 92 jaor en Lewiesken is veel jonger maor 't sa mij benieven waoras ze mee al da gaad en eur geld gao blijven. Ja' want ze ging altijd naor de arme boeren en neven en ten vroog se om wa'd eiren of 'n zij spek of 'n kortelettsen en ten zee se k' zal au goed bedinken in mijn testament. Ik zijn wel benieft naor eur testament, as ik't meug beleven. En toen is het gebeurt. In de nazomer van t' jaar 1962 werd Louise ziek. Een najaarsgriepje, omdat het nog geen winter was. We gingen Louise bezoeken. Maar't griepje duurde lang en tenslotte werd het griepje een ziekte en geen gezonde ziekte, zoals " bij onzen Jan en onze Guust", maar een dodelijke kwaal waaraan Louise wegkwijnde. Ze werd naar de ziekenafdeling gebracht en daar lag ze dan in een soort chambretje eerste klas haar einde af te wachten. Toen we haar de laatste keer bezochten kon ze nauwelijks nog spreken. Toch was ze goed bij kennis. Haar gebaren en oogopslag spraken boekdelen. Op onze vraag of ze nogal wat bezoek kreeg, makte ze 't geldgebaar met schuivende duim en wijsvinger. En weer was er dat raadselachtige, ondoorgrondelijke lachje van trioms in haar ogen. Nog was haar bezit haar glorie: " Wij zijn mensen van geld, land, uizen en bossen ". Ze ging steeds meer achteruit en op 29 oktober werd het gebed verzocht voor Louisa Johanna Baart en daarmee was er een eind gekomen aan 't gezin Baart van Gijsel, die allemaal bij elkaar moesten blijven zodat het geld bij elkaar bleef.
  Maar och, ook de laatst overgeblevene kon het geld niet meenemen, want in je laatste kleed zitten geen zakken. En waar bleef het bezit van Louise? 't was niet druk in de lijkdienst want Louise was niet bemind. Alleen de achterneven en nichten die ze allemaal zou gedenken in haar testament. Na de mis lieten ze Louise eenzaam naar het kerkhof trekken. De privépater was wijselijk op assistentie gestuurd. Achter het lijk liepen enkel en alleen een straathond en daarachter een achterneef en pachter. Toen deze zijn eenzaamheid bemerkte ging hij maar snel op het trottoir lopen. En zo werd Louise ten grave gedragen met achter haar lijk een snuffelende straathond. De verwanten en diegenen die hoopten iets te erven, volgens gedane beloften gingen in de "Koning van Engeland" de komst van de notaris afwachten. Ondertussen lieten ze zich de warme koffie en belegde broodjes goed smaken. En toen was 't plechtige ogenblik aangebroken.
  Notaris Seiydlitz opende het Testament. Een ademloze stilte volgde, begerige blikken, hoopvolle verwachting. Onbewogen las de Notaris voor: " Ik, ondergetekende, Louisa Johanna Baart vermaak al mijn geld en goed, land, huizen, en bossen voor Eeuwigdurende Heilige Missen voor mijn zielerust en die van mijn familie. Ze zullen worden afgeroepen als zijnde voor de familie: " Baart van Gijsel". Zo, en dat was dat. De bedrogen erfgenamen, verzameld aan het begrafenismaal verschoten van kleur. Plotseling was er een geroezemoes van stemmen. Eén sloeg van kwaadheid met zijn vuist op de tafel dat 't sevies opsprong. " Schande, grote schande !! Maor da neme we nie. We gaome protesteeren bij den Deken, sebiet se, en as 't moet naor den Biskop". Eén stak alvast de sigaren en sigaretten in zijn zak die nog op de tafel stonden. Een ander riep tegen de kastelijn: "laat nog eens een diner aanrukken op kosten van het sterfhuis. Maar het lot was niet meer te keren. Ook het protest bij den den Deken en zelfs bij den Bisschop leverde nul op het request. Testament is laatste wil en daarmee amen en uit. Louise haren kamer werd ontruimd. Den Deken in hoogst eigen persoon belastte zich met het ordenen !!!. De oude kleren, inclusief het mantelcostuum met het marterbontje, waar de motten in zaten werden bij de vodden gegooid. Het beschimmelde snoepgoed uit de tweede la van de lavabo werd verwijderd en kwam in de vuilbak terecht Toen stond den Deken met het dikke geschiedenisboek "van vroeger" in zijn hand. 't is nog niet te lezen ook, vond hij, dat ouwe geschrift met die middeleeuwse taal. Wat moest hij daar nou mee doen. "Wacht eens even, breng het maar naar Piet Brand op de Markt, dat is juist iets voor hem. En zo belandde uiteindelijk het dikke geschiedenisboek toch nog in de Boekenkast van Piet Brand. Een aandenken aan Louise die het hem niet gunde. Maar waar bleef het goud, zilver bloedkoralen, diamanten en tin ?. Allemaal voor Heilige Missen ????. Spijtig dat den Deken ook maar één heilige Mis per dag kan doen. Wel vragen wij ons af: Wie draagt het goud en de juwelen van de Fam. Baart van Gijsel en waar prijkt al haar tin. En wat prijkt er op het kerkhof?? Een samengesteld grafmonument bestaande uit 8 delen en opschriften. Daar ligt als laatste van het gezin: Louise: Geen plantje siert het graf en geen enkel bloemetje wordt daar als dankbaar aandenken neergelegd op Allerzielendag. De naam: "Louise Baart" zal de jongere generatie van Hulst en omstreken weinig zeggen. Wel zullen zij ten eeuwige dage in de Basiliek horen afroepen: Deze Heilige Mis wordt opgedragen voor de familie Baart van Gijsel.

• She died on October 29, 1962 in Hulst, she was 84 years old.
• A child of Alexander Cornelis Baert and Colleta Theodora van Gijsel

Household of Louisa Johanna Baert

Do you have supplementary information, corrections or questions with regards to Louisa Johanna Baert?
The author of this publication would love to hear from you!

Timeline Louisa Johanna Baert

Click on the names for more info. Symbols used:  grandparents    parents    brothers/sisters    children