Genealogische data Golse Genen » Eduard Franciscus "Ed" Brok (1941-2015)

Personal data Eduard Franciscus "Ed" Brok 

• Nickname is Ed.
• He was born on January 3, 1941 in Goirle.
• He died on December 14, 2015 in Goirle, he was 74 years old.
• He is buried on December 18, 2015 in Goirle (Kerkhof Sint Jan).
• A child of Johannes Brok and Monika Martha Barbarski
• This information was last updated on December 29, 2015.

Household of Eduard Franciscus "Ed" Brok

He is married to Adriana Francisca Maria Donkers.

They got married on July 31, 1965 at Goirle, he was 24 years old.

Child(ren):

1. (Not public)

Notes about Eduard Franciscus "Ed" Brok

Tel 013-5341880, email: (XXXXX@XXXX.XXX)
Tijdens de begrafenisplechtigheid in de kapel van het Cultureel Centrum Jan van Besouw heeft Jan Eijsermans, op verzoek van de familie een toespraak gehouden, welke hieronder integraaql is weergegeven.

Ed was net als ik een oorlogskind uit een arbeidersgezin in de Goirlese Fabriekstraat, Gezinnen met elk 5 kinderen. Gezinnen die de oorlog overleefd hadden. Dat gold helaas niet voor iedereen in de Fabriekstraat.

Ik was zo'n anderhalve maand ouder dan Ed en we woonden nagenoeg als buren in de Fabriekstraat. Alleen de boerderij van Jantje van Wezel stond er tussen in. Op de hooizolder van deze boerderij speelden Ed en ik nog al eens doktertje met de meisjes uit de buurt. Ed was toen bij-de-handter dan ik.
Hij was de specialist en ik was blij om zijn assistent te mogen zijn. Omdat we toen nog niet wisten dat de hel een verzinsel was net als sinterklaas hebben wij deze doodzonden als gevolg van onze ontluikende seksualiteit, wel steeds eerlijk gebiecht bij pastoor van Riel. De reactie van deze pastoor was elke keer uitsluitend en onveranderlijk: “5 onzevaders, 5 weesgegroetjes en nu een oefening van berouw”. Toch mocht Ed misdienaar zijn en ik niet.

We doorliepen samen alle klassen van de Thomasschool. Ed en ik waren steeds de besten uit de klas.
Tijdens deze jaren hebben wij zowat elke woensdagmiddag samen rondgestruind op de Rechte Heide, de bossen van Nieuwkerk en rond het Rietven dat toen nog heel groot was en altijd vol water stond. Weinigen hebben jaar op jaar zoveel tijd besteed om te proberen een hagedis te vangen op de Rechte Heide als Ed en ik. Het is ons in al die jaren slechts eenmaal gelukt. Omdat we niet wisten wat wij er verder mee aanmoesten, hebben we het beestje daarna weer de vrijheid gegeven.

Na de Thomasschool ging Ed naar de Mulo en ik naar de ambachtsschool, beiden op de fiets naar Tilburg..

Ed en ik hebben beiden nogal wat met journalistiek te maken gehad. Beiden zijn we een tijd lang de plaatselijke verslaggever van het Nieuwsblad van het Zuiden geweest. Ed was daar mijn opvolger.
Ik was precies 25 jaar min of meer de uitgever van het Goirles Nieuwsblad en Ed veel langer het aanzien van het Goirles Belang. Beiden hebben we op deze manier ook een stempel gedrukt op ons dierbare Goirle.

Ofschoon Goirles Belang en Goirles Nieuwsblad elkaars concurrenten waren en beide huis-aan-huisbladen een eigen signatuur hadden zijn Ed en ik al die tijd goede vrienden gebleven. We waren al die tijd ook een trouw lid van de Goirlese PvdA.

Een illustratie van deze vriendschap was ons bezoek van een volle week, eind jaren 70 aan Oost Duitsland. We ondernamen deze reis in mijn 2de hands rode Mercedes, samen met Betty van Leeuwen, net als Ed en ik lid van de Goirlese PvdA. We besloten om een hotel in Braunschweig te nemen en daarna de volgende ochtend vroeg de grens met Oost-Duitsland over te steken. Zuinig als we waren bestelde Ed bij de balie van het hotel voor ons een Drei Zimmer Bett. Hij bedoelde natuurlijk een Drei Bett Zimmer. Aan deze verspreking werd hij natuurlijk tijdens de reis vaak herinnerd.

We hadden geen visum voor Oost Duitsland bij ons want tijdens de Leipziger Messe kon je aan de grens voor 5 mark een Aufenthaltsberechtigung voor het Bezirk Leipzig kopen.

Toch was er een kleine hindernis bij de grens. Ik was zo onvoorzichtig geweest om een boekje van de PSP (Pacifistish Socialistische Partij) voor het achterraam van mijn auto te laten liggen. De Oost-Duitse grenswacht had dat gezien en hij wilde daar meer van weten. Ik legde hem uit dat het om een Nederlandse pacifistische partij ging. Ter verduidelijking zei ik hem “Sociaslismus ohne Waffen. Waarop de Duitse grensbewaker reageerde met: Blodsinn, Wir kampen fur Frieden.
Toch kregen we onze Aufenthaltsberechtigung en mochten we doorrijden.

Omdat tijdens de Leipziger Messe alle hotels volgeboekt waren, moesten we ons in Leipzig melden bij het Auslander Treffpunk, waar gezorgd werd voor een slaapplaats bij particulieren in Leipzig. Toen we door dit Oost-Duitse gezin ontvangen werden zagen we dat in de huiskamer de TV aan stond. Het gezin zat naar de West Duitse TV te kijken en wie zagen we bij binnenkomst op het sherm: Rudi Carell! En wat zong hij toen we binnenkwamen: Jawel “Tulpen aus Amsterdam”.
Verbaasd vroegen we of je in Leipzig wel naar de West Duitse TV mocht kijken
De reactie van de vrouw des huises was: Jedermann macht das, selbts der Genosse Ulbricht.
Met deze Walter Ulbricht, destijds de grote baas (secretaris generaal) van de Oost-Duitse communistische partij zouden we de dag na ons bezoek aan de Leipziger Messe nog oog in oog komen te staan.
In het centrum van Leipzig was een gigantisch en zeer druk verkeersplein. Je kon van diverse kanten onder dit plein doorlopen via zo'n 5 meter brede voetgangers tunnels. In het midden onder het plein was een groot restaurant, dat ook via deze tunnels bereikbaar was.
We wilden lopend door zo'n tunnel veilig de overkant van het drukke verkeersplein bereiken en we waren nog geen 20 meter onderweg toen wij door 2 Vopo's werden gemaand om tegen de wand te gaan staan. Alle mensen in de tunnel deden dat onmiddellijk. Meteen bleek waarom dat moest. Walter Ulbicht kwam er aan, omringd door 4 of 5 mensen. Hij had kennelijk het restaurant bezocht en ging weer naar huis. Hij passeerde ons met een minzaam glimlachje op nog geen 2 meter afstand
Ed, Betty en ik beelden ons in dat hij ons echt aangekeken had.

De volgende ochtend gingen we de stad Leipzig bezichtigen. We bezochten natuurlijk eerst de bekende Thomaskirche en Nikolaikirche en daarna het stadspark. In het stadspark was op zo'n 100 meter van de weg een enorm spandoek opgehangen met de tekst: Die Bruderschaft zwishen die Sovjet Union und die DDR ist unverbruchlich. Ed wilde dat ik een foto maakte met hem geposeerd voor het spandoek. Hij drukte mij zijn fotototoestel in de hand, liep over het gras naar het spandoek en ging er voor staan. Ik had nog maar net de foto gemaakt toen er een politieauto stopte. Er stapten 2 Vopo's uit die vroegen wat we daar aan het doen waren en bovendien mocht daar niet over het gras lopen. Daar waren immers de paden voor.
Ed was in het geheel niet uit het veld geslagen en hing spontaan het volgende verhaal op.
In Holland haben die Menschen Angst fur een neue Weltkrieg. Oder die Russen kommen oder die Amerikaner.
Wenn die Russen kommen zeig ich diese Foto und sag ich: damals war ich shon dabei und wenn die Amerikaner kommen hab ich ein andere Foto. De Vopo's moesten er om lachen en ze vertrokken weer.

Ed had inmiddels ontdekt dat de stad Golditz amper 50km van Leipzig verwijderd was. Weliswaar hadden we alleen een Aufenthaltberechtigung voor het gebied Leipzig en Golditz hoorde daar niet bij, maar we gingen er gewoon van uit dat niemand dat zou merken. Dat bleek ook zo te zijn toen we die autorit ondernamen. Enkele dagen later bezochten we ook zonder problemen de steden Dresden en Maagdenburg, waar we ook niet mochten komen. En dat we in die tijd toch wel erg opvielen met onze rode Mercedes tussen al die Wartburgen en Trabantjes.

In de stad Golditz ligt het oude Slot Golditz. Dit kasteel werd internationaal bekend als gevangenis voor vooraanstaande geallieerde krijgsgevangenen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Colditz was een spannende TV-serie van de BBC. Ed, Betty en ik waren destijds fanatieke kijkers naar elke aflevering van deze serie.
Ed vond dat we dit kasteel moesten gaan bezoeken en wel onmiddellijk. Daar aangekomen bleek het kasteel in gebruik te zijn als een grote kliniek. Verpleegsters en dokters liepen er af en aan. Ed klampte een verpleegster aan om meer te weten te komen. Die vertelde dat alleen de zolder van het kasteel niet in gebruik was maar daar mochten we niet komen. Dan ken je Ed nog niet. Binnen de korstte keren had hij uitgevogeld hoe je op die zolder kon komen en kwam hij ons halen. We bereikten ongehinderd deze zolder. Met z'n drieën op de grond zittend keken we onze ogen uit. Die enorme oude zolder met die oude balken en ramen, precies zoals wij die ons herinnerden van de TV-serie. Meer dan een half uur waanden wij ons in die andere wereld.

Toen de vrouw van Ed, Jenny nog leefde gingen Riet en ik vaak bij hen op bezoek in de Pastoor Minorettistraat en we dronken dan met elkaar tot in de late uurtjes. Ik woog destijds meer dan 105 kilo en toen ik een keer terug kwam van de WC en iets te enthousiast terug in de bank ging zitten waarop ook Riet zat, brak een poot van de.bank Er werden stoelen aangesleept en we gingen door alsof er niets gebeurd was.

We hadden Ed weer uit willen nodigen voor mijn 75ste verjaardag, toen zijn jongste broer Ferd bij mij achterom binnen liep en vertelde dat dat niet zo'n goed idee was omdat Ed terminaal was, hetgeen wij toen nog niet wisten.

Nog geen twee weken voor zijn dood hebben Riet en ik afscheid van Ed genomen. In zijn huis in de Pastoor Minorettistraat hebben wij oude herinneringen van vroeger opgehaald en aan zijn veel te vroeg gestorven vrouw Jenny. Ik vertelde hem over hoe gezellig het was, die keren dat hij bij mij gewoon achterom kwam met Monnie, zijn oude moeder in een rolstoel. Ed vertelde hoe hij altijd volop genoten had van zijn beide kleinkinderen Danniek en Morris. Hij klaagde er over dat hij de laatste maanden van zijn leven veel te veel moest eten. “Onze Markt sleept mij overal mee naar toe en elk reisje wordt besloten in een goed restaurant”. Typisch Ed. Dat was zijn manier om te laten blijken hoe trots hij op zijn zoon was. Nadat wij tot de conclusie gekomen waren dat wij beiden het er goed van af gebracht hadden in ons leven, hebben Riet en ik afscheid van hem genomen.

Tot slot:, met een lach en een traan:
Ed bedankt voor alles wat we samen mee hebben mee mogen maken in ons leven en dat ik daar de beste herinneringen aan heb overgehouden..

Do you have supplementary information, corrections or questions with regards to Eduard Franciscus "Ed" Brok?
The author of this publication would love to hear from you!

Timeline Eduard Franciscus "Ed" Brok

Click on the names for more info. Symbols used:  grandparents    parents    brothers/sisters    children