Oorzaak: Beroerte
She has/had a relationship with (Not public).
x; font-size: 12px; height: 12px; font-family: inherit; border-right: #101b49 1px solid; vertical-align: baseline; border-bottom-width: 0px; float: left; color: #101b49; padding-bottom: 0px; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin: 0px 4px 0px 0px; line-height: 12px; padding-right: 4px; border-top-width: 0px; font-stretch: inherit; border-image: initial;">Gepubliceerd op: 18 november 1972; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin: 0px 4px 0px 0px; line-height: 12px; padding-right: 4px; font-stretch: inherit;">Meer informatie
Les in koken en naaien voor gehandicapte huisvrouwen
; font-style: normal; margin: 0px 0px 9px; line-height: 1.2em; font-stretch: inherit; border: 0px; padding: 0px;">OPMERKELIJK INITIATIEF IN UTRECHTbsp;Huisvrouwen die xelf kunnen naaien zijn bevoorrecht. Zij besparen jaarlijks (linke bedragen op het kledingbudget van het gezin. Want vooral kinderkleding is in aanschaf tamelijk duur en dat is niet te verwonderlijk. Er mag misschien minder stof gebruikt worden, de loonkosten drukken hier veel zwaarder zodat jurkjes en pakjes voor kinderen onevenredig duur zijn wil men althans degelijke kleding hebben van goede kwaliteit. Maar er zijn in ons land ook vrouwen die graag zelf naaien doch hiertoe niet in staat zijn door een lichamelijke handicap. Zij hebben bijvoorbeeld een kwaal als reuma en kunnen de handen niet goed gebruiken. Ook brengt dit vaak vergroeiingen met .zich mee, zodat het zelf maken van een japon problemen geeft. In zo''n geval is het ook onmogelijk om confectiekleding te kopen en zal men dus maatwerk moeten nemen.
ont-family: inherit; vertical-align: baseline; margin: 0px auto; display: inline-block; font-stretch: inherit; border: 0px; padding: 0px;">30; margin: 1em 0px; line-height: 18px; font-stretch: inherit; border: 0px; padding: 0px;">De Stichting voor huishoudelijke voorlichting ten plattelande is vorig jaar met een initiatief gekomen om deze gehandicapte huisvrouwen in de gelegenheid te stellen aparte naaicursussen te volgen.In enkele plaatsen in de provincie Utrecht is deze cursus goed van de grond gekomen en door de deelneemsters wordt positief gereageerd op dit plan. De ,,promotor" van deze cursus is mevrouw H. W. de la Bey-Fokkens, lerares naaldvakken van de Stichting HVP. Ze woont in Maarn en brengt na aanmelding altijd een persoonlijk bezoek om de mogelijkheid met de leerling te bespreken. Dit gebeurt om geen verwachtingen te wekken waaraan niet kan worden voldaan. Mevrouw de la Bey startte vier jaar geleden op het revalidatiecentrum „De Hoogstraat" in Leersum met het geven van naailessen. Altijd kwam de vraag; „Maar als we weer thuis zijn waar kunnen we dan op naailes, zodat met onze handicap rekening wordt gehouden?" geldende cursuskosten en het provinciaal bestuur van Utrecht subsidieert de werkzaamheden die de lerares verricht voor bekendmaking, werving, voor- en nazorg van de lessen en de eventuele vergoeding van door derden gemaakte kosten van vervoer.
Het is vooral door de lerares bijzonder arbeidsintensief, want het aantal deelneemsters per cursus bedraagt drie tot vijf personen. De werkwijze verschilt dan ook wel van gewone naaicursussen. Vooral de reumapatiënten namen met veel voldoening aan de lessen deel. Dank zij moderne hulpmiddelen is ook het naaien voor lichamelijk gehandicapten mogelijk geworden. Er is bijvoorbeeld een elektrische schaar om stoffen te knippen, een handig lichtgewicht apparaatje om patronen uit te knippen, er zijn aangepaste elektrische naaimachines met een voetpedaal (als de handen niet goed gebruikt kunnen worden) of met handbediening. De naaimachine kan op een aparte tafel staan, zodat men geen problemen heeft met tillen. Het is zelfs mogelijk een naaimachine met braille-bediening uit te rusten.
PATROON
Tijdens de cursus zoekt men in een patronenboek een patroon uit. Onder leiding van de lerares wordt geleerd dit dan zó aan te passen dat men het kledingstuk zelf gemakkelijk aan en uit kan trekken. Juist omdat confectiekleding vaak moeilijk in het gebruik is voor de huisvrouw met een handicap kan zelfgemaakte kleding uitkomst bieden. De cursisten kunnen het uitgekozen patroon (met een datum er op en een lapje stof) bewaren om het naderhand weer te gebruiken.
In totaal zijn er 24 lessen. Er wordt vaak gevraagd om een vervolgcursus maar de subsidievoorwaarden laten dit niet toe.
In de praktijk is wel gebleken dat het sociale aspect van de cursussen als heel belangrijk wordt gevoeld. Veel gehandicapten leven geïsoleerd en een middag of avond naar de cursus is al een aanloop tot deelneming aan andere activiteiten. Het geval is bekend van een huisvrouw die graag in een kerkkoor wilde meezingen maar daar niet om durfde vragen. Toen ze eenmaal het zelfvertrouwen had om naar de naailes te gaan was ze ook over haar drempelvrees heen en ze zingt nu met liefde in het koor. Ook is de cursus vaak een plaats waar contacten ontstaan, waar recepten worden uitgewisseld, vakantie-adressen (met aangepaste accommodatie) worden. doorgegeven e.d. De deelneemsters blijven elkaar na afloop van de cursus opzoeken en elkaar helpen bij het naaien.
Hendrika Willlemina Fokkens | ||||||||||||||||||
(Not public) |
The data shown has no sources.