Familienstammbaum Beltzer » Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot (1887-1976)

Persönliche Daten Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot 

• Spitzname ist Nico.
• Er wurde geboren am 6. Juni 1887 in Amsterdam (NH).Quelle 1

  Zie Geboorteakte

  Tijdstip: 18:00

• Berufe:
• Directeur van Marcanti.
• Melkslijter(winkel in melk, boter, kaas, eieren enz.), bezorgwijk handkar.
• Ab vor 1941 Voorzitter RK Melkhandelarenvereniging Sint Rochus.
• Glaube: RK.
• Wohnhaft:
• von 1887 bis 12. Mai 1916: Marnixstraat 273-hs.
• von 12. Mai 1916 bis 8. November 1923: Bilderdijkstraat 72 hs,, Amsterdam (NH).
• von 8. November 1923 bis 24. April 1942: Bilderdijkstraat 92 hs,, Amsterdam (NH).
• Ab 24. April 1942: Keizer Karelweg 434, Nieuwer Amstel (NH).
• von vor 1953 bis 1976: Pieter Lastmankade 99, Amsterdam (NH).
• Er ist verstorben am 12. Mai 1976 in Amsterdam (NH), er war 88 Jahre alt.
• Er wurde beerdigt am 17. Mai 1976 in RK Begraafplaats Buitenveldert 3e graf.
• Ein Kind von Theodorus Helsloot und Maria Bon
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 14. Mai 2019.

Familie von Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot

(1) Er ist verheiratet mit Barbara Catharina Maria Helleganger.

Die Erlaubnis zur Eheschließung wurde am 29. April 1916 in Amsterdam (NH) erhalten.

Zie Huwelijksadv. 25 jr., akte

Kind(er):

1. Theodorus Nicolaas Helsloot  1918-2007
2. Maria Catharina Helsloot  1919-2003
3. N.N. Helsloot  1919
4. Elisabeth Maria Helsloot  1923-2012
5. Antonius Nicolaas Helsloot  1925-2013
6. Petrus Nicolaas Helsloot  1929-2018

(2) Er ist verheiratet mit Martina Maria Veenhof.

Sie haben geheiratet am 31. Mai 1955 in Amsterdam (NH), er war 67 Jahre alt.

Zie Huwelijksadvertentie NW Helsloot en MMVeenhof

Notizen bei Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot

Zie Gezinskaart, Grafzerk

"In 1898 deed Nico de eerste Communie in de parochiekerk van H.Ignatius. Het gedachtenisprentje is bewaard. Hij zat op de Sint Vincentius-tusschenschool aan de Bloemgracht, die hij in maart 1901 met een loffelijk getuigschrift verliet. Zijn leeftijd was dertien jaar en dat moet het einde van zijn schooltijd zijn geweest om in de melkslijterij te gaan werken. Het gemis van een voortgezette opleiding blijkt wel uit een levenslang tekort aan beheersing van taal in woord en schrift. Dit werd ruimschoots gecompenseerd door verstand en zakelijk inzicht.
Als kind reed hij met een bokkewagen op straat, waarmee hij eens onvermijdelijk in de gracht terecht kwam. Gevaarlijker was de typhus die hem overviel; hij moest in huis apart gelegd worden anders mocht er geen melk meer verkocht worden. Toen hij 18 jaar was kreeg hij het zwemdiploma van de Badinrichting aan de Westerdokdijk.
Bertha was op de lagere school in de Fokke Simonsz-straat, zijstraat van de Vijzelgracht. Maar terwijl Nico nooit een boek inkeek heeft zij altijd graag familie-romans en feuilletons gelezen. De wereld van wetenschap en kunst stond ver van hen af.
Bij deze schets moet in het oog worden gehouden de achtergrond van het dagelijkse leven, en dat was het katholieke geloof. Het Roomse leven doortrok elke dag. Althans gelet op de rituele uiterlijkheden. Het was de weerkerende en verplichte reeks van missen, sacramenten, communies, biecht, bidden.en nog veel meer. Het was geen innerlijk religieus leven. Er werden geen leergangen of retraites gevolgd- Er was zelfs geen bijbel in huis. De kerk, de priester hadden alles keurig geregeld en werden blindelings gevolgd. Omgang was er, als het even kon, steeds in uitsluitend katholiek verband: of het nu ging om school, vereniging, politieke partij, vakantie, collega’s-melkslijters, kegelclub. De familie Helsloot was hierin zeer traditioneel. Tante Anna en twee zusters van Nico werden non, een neef broeder, en dat zegt genoeg. Bij de Hellegangers was het geloof minder fel. Zij hadden een andere afkomst en waren meer stedeling. Zij hadden geen religieuze roepingen.
Een opvallend kenmerk van de familie Helsloot was de zucht naar deftigheid. Zij hadden dan wel melkinrichtingen (het woord melkboer werd vermeden) maar het ideaal was de burger van zekere stand. Nico had bolhoed, wandelstok en slobkousen en liep er mee. Ook zijn ouders en broers waren burgerheren en dame. Het standsbesef was nog levendig. Een overdreven uitspraak hoorde erbij, al was het verschil tussen kennen en kunnen hen onbekend. Het was de omhoog strevende middenstand die zich afzette tegen de arbeider. De familie Helleganger was eenvoudiger.
Nico bleef niet in de zaak van zijn vader (evenmin zijn broers) maar begon voor zichzelf met een melkinrichting. Bij zijn vader had hij het vak geleerd en ook tijd gevonden voor uitgaan, waterpolo, worstelen, kegelen en reizen naar de Harz. Hij was sterk en sportief. In 1916 vestigde hij zich in de nieuwe westelijke stadswijk, Bilderdijkstraat 72, op dit adres tot 1921. Daarna kocht hij het huis Bilderdijkstraat 92, iets verder, en verbouwde de winkel en gevel in moderne stijl. Aan de straatzijde was op tegels te lezen ’Roomboter- en Melkinrichting’ in art decostijl. De woning was achter de winkel, later betrok hij ook de eerste etage. Twee hogere verdiepingen werden verhuurd. Hier floreerde de melkzaak met ’wijken’ waar door knechten met handkarren huis aan huis dagelijks de melk werd uitgevent, en hier groeiden de kinderen op. Er werd kennelijk goed gewerkt en verdiend.
Aan de Bilderdijkstraat was door P.Cuypers een nieuwe parochiekerk gebouwd (zonder toren wegens geldgebrek) gewijd aan de h.h. Nicolaas en Barbara (mooi toeval), in de wandeling De Liefde genoemd. Met r.k. bewaar-, lagere en uloscholen, een kerkhof en zelfs een bioscoop De Liefde, leek het wel een katholieke buurt (vanouds Statie De Liefde buiten de Raampoort). De melkinrichting op nummer 92 bleef tot het jaar 1953 in familiehanden.

Huwelijk 1916
1916 was tevens het jaar van het huwelijk van Nico en Bertha, gesloten bij de gemeente Amsterdam op 11 mei. De kosten van de huwelijksvoltrekking 3e klasse waren ƒ 5. Van de kerkelijke inzegening, veel belangrijker, noch van de bruiloft is iets overgeleverd. Twee bewaarde ovalen portretten hebben ongetwijfeld met het huwelijk of de verloving te maken. Het bruidspaar telde 28 en 29 jaren. Hoe hadden zij elkaar gevonden? Bertha was verkoopster en cheffin bij Vroom en Dreesmann in de Kalverstraat. Dit vrouwelijke personeel was in die tijd intern (zie groepsfoto!). Het verhaal gaat dat Bertha ’s avonds laat door een raam naar buiten moest ontsnappen om met Nico op stap te gaan. Eerdere foto’s laten andere vriendinnen van Nico zien. Bertha heeft in de gelukkige jaren voor de eerste wereldoorlog plezier gehad in het Amsterdamse populaire variétéleven, bv. in Mille Colonnes of in de vele theaters rond het Rembrandsplein. De liedjes uit die dagen vergat ze niet. Met Nico en vrienden heeft zij ook een reis gemaakt naar het geliefde Harzgebergte in Duitsland. Het werd nu werken voor hen zelf en voor de kinderen die niet lang op zich lieten wachten.
Een oude passie verliet Nico echter nooit: de auto. Op foto’s zien wij hem eerst op een motorfiets, in het Vondelpark gekiekt. Daarna volgen foto’s aan het stuur van een eigen open auto, uit de jaren 1913-1915. Bijna steeds heeft hij daarna een auto gehad. Hij had geen belangstelling voor de techniek maar voor het rijden en ook wel de status.

Het nieuwe gezin 1918-1929
Vijf kinderen ontsproten uit het huwelijk in die jaren: 1918 Theo (Dick), 1919 Rie, 1923 Bep, 1925 Ton, 1929 Pieter. Bijna waren het zes geweest want Rie was de helft van een niet geheel gelukte tweeling.
En zoals het gaat, bij verschillende broers en zusters van Nico en Bertha kwamen de kinderen ook. Er was in Amsterdam dus heel wat familie, voornamelijk geconcentreerd in de driehoekige volkrijke wijk die voorheen de Stads- en Godshuispolder was (dat wisten de nieuwe bewoners misschien niet), begrensd door Overtoom, de Kostverlorenvaart en de Nassaukade. De oude structuur van sloten en paden was in het stratenplan zoveel mogelijk gevolgd. Belangrijke elementen waren het Vondelpark, het Wilhelmina Gasthuis.en de luidruchtige tramlijnen. Nu is dit het stadsdeel Oud-West. Nieuw werd oud.
Nico blijkt een gave te hebben gehad om voorzitter te zijn van verenigingen en vergaderingen. Waar het talent in school ? Hij was geen type van een leider. Het moet diplomatie en nuchterheid zijn geweest om tegengestelde meningen te bundelen en conflicten op verstandige wijze te voorkomen. Hij sloeg daarmee zijn blik verder, buiten het wat bekrompen bestaan van de melkboer. Al snel was hij voorzitter geworden van Amsterdamse r.k.Melkslijtersvereniging Sint Rochus. Bij de viering van de koperen bruiloft in november 1928 werd hij bedolven onder dankbetuiging van deze Amsterdamse melkboeren. Het gelukkige bruidspaar werd toegesproken namens de 87 leden, om hem te bedanken dat hij ’telkens en telkens weer zijn eigen werkzaamheden onderbrak om St.Rochus te vertegenwoordigen en de belangen te behartigen’. Als geschenk werd een cassette met tafelzilver overhandigd voorzien van een gegraveerd metalen plaatje met dankwoorden. Dat was nog niet alles: alle leden waren opgeroepen ’om een dezer dagen tot Uwer intentie ter H.Tafel te naderen om van God voor U te verkrijgen vele jaren van geluk’. Het waren vrome tijden.
Misschien was hij op dat moment ook al voorzitter van de Amsterdamse Kegelclub De Noordpool, in ieder geval werden hij en Bertha op de kegelbaan toegezongen ter viering van hetzelfde huwelijksfeest. De tekst van het lied is er nog. Tientallen jaren hanteerde hij de voorzittershamer van deze sport- en gezelligheidsclub.

De jaren dertig in Amsterdam
Het was een voorspoedige tijd dit decennium, waarover alleen de schaduw viel van beginnende manisch-depressies die Bertha met tussenpozen overviel. De kinderen werden groter en het was de bedoeling dat de twee oudsten, Dick en Rie, na een ulo-schooltijd in de zaak werkzaam werden en dat gebeurde. De twee jongsten, Ton en Pieter, gingen niet meer naar de parochieschool naast de kerk maar naar een lagere school in het betere nieuw-zuid. Deze school die voorbereidde op de h.b.s., vergde een half uur lopen, 4 keer per dag. Hogere ambitie had de familie nog niet vertoond.
Vakanties werden gehouden in Zandvoort in een gehuurd huis of in Megen aan de Maas waar de kinderen via de r.k.middenstandsvereniging voor een gulden per dag bij particulieren werden ondergebracht. Het waren verblijven van een maand
Zonder kinderen en vrouwen maakte Nico jaarlijks uitstapjes met de kegelclub, soms over de grens in België. In 1937 ging hij met Bertha en zuster Lena de Grijs naar Parijs en Versailles.
Elk jaar ondernam het gezin per auto tochtjes naar de twee nonnen in verschillende kloosters in Brabant.
Een harmonieus gezin was het daar, achter en boven de winkel, volop deelnemend aan het Amsterdamse leven. Met dagblad De Tijd, weekblad De Katholieke Illustratie en de radio was er het venster op de wereld. Er werd gepandoerd en er werden gezellige verjaardagen en feestdagen gevierd.
Belangrijk was de zakelijke stap die in 1934 werd gezet en die een radicaal andere financiële basis zou gaan betekenen. De opheffing van de nabij gelegen groentemarkt aan de Marnixstraat en de aanleg van een complex met moderne markthallen aan de Jan van Galenstraat bracht zes winkeliers en caféhouders uit deze buurt, die hun klanten zagen verdwijnen, ertoe het nieuwe marktcafé met kantines te pachten van de gemeente. Nico behoorde tot de oprichters van de naamloze vennootschap Marcanti, Maatschappij tot exploitatie van het Café-Restaurant en Cantinebedrijf, met een maatschappelijk.kapitaal van ƒ15.000. (Marcanti=marktcantine). Nico nam tien aandelen (een zesde). De aandeelhouders hadden de uitsluitende levering van hun producten, in zijn geval van zuivel, eieren, worst en vleeswaren. Spoedig werd K.Postema de motor van het bedrijf dat de eerste jaren weinig winst maakte. In 1937 moest Nico zelfs voorschieten. In dat jaar werd hij president-commissaris van de N.V., welke functie hij tot 1975 heeft behouden. De taak hield niet meer in dan het voorzitten van de verplichte vergaderingen van aandeelhouders, maar het was Nico op het lijf geschreven. Doorslaggevend was het bezit van de aandelen, die op den duur geheel in handen kwamen van Postema en Helsloot, ieder voor de helft.

Oorlogstijd 1940-1945
De bezettingstijd kwam men zonder veel kleerscheuren door. Als goede Nederlanders was de houding fel anti-Duits. Nico bleef als gewoonlijk voorzichtig. Dochter Bep en schoonzoon Theo waren actief in het verzet.
Marcanti werd nu het centrale punt. In juni ’40 gaat Nico ook werken in dit bedrijf, al werd het nooit geheel duidelijk wat hij er deed. Hij had geen vaste taak. Toch stond hij op de loonlijst voor ƒ 75 per week Postema was directeur maar verdiende weinig meer. Nico bleef in dienst tot 1960 en ging toen met pensioen, dus op 73-jarige leeftijd! Daarnaast bleef hij tot zijn dood aandeelhouder en deelde dus in de winst. Hij heeft er alles uitgehaald wat kon.
In dit beeld past dat in 1941 de afspraak wordt gemaakt dat ’elkanders kinderen’ (van de aandeelhouders) te zijner tijd in de zaak zullen worden opgenomen. Het is wel duidelijk dat het niet om een echte N.V. ging maar om een firma met meewerkende firmanten of familie- N.V. Het is de typische familiewinkel-gedachte van de kleine middenstand..
(Op grond van de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen - de enige archiefstukken die bewaard zijn - heb ik een apart overzicht gemaakt van het financiële en andere wel en wee van N.V.Marcanti, 1934-1983).
De volgende ingrijpende stap was dat de melkinrichting in 1942 in beheer werd gegeven aan Dick en Rie met haar echtgenoot Theo Hendriks. Bertha en Nico met de drie andere kinderen verhuisden naar een riant huis in Amstelveen aan de Keizer Karelweg (huur ƒ 70 p.m.). Deze groene omgeving was een groot verschil met de drukke stad.
In mei 1941 werd de 25-jarige echtvereniging gevierd met een copieus diner, natuurlijk in Marcanti. Ondanks de slechte tijden laat het menu 13 gangen of bijzondere gerechten zien. Een veertigtal familieleden en vrienden, en de aandeelhouders, waren aangezeten.
De twee zonen in Amstelveen moesten dagelijks naar Amsterdam voor les op het Sint Ignatius College (paters Jezuïeten) afdeling HBS, dochter Bep insgelijks naar kantoor. Ton ging na het eindexamen studeren aan de universiteit. Weer een hoger niveau.
Rond het huis in Amstelveen werden zware bunkers gebouwd en woningen gevorderd voor Duitse militairen van een commandopost in de Atlantikwall Ook de levensmiddelen werden benarder. De connecties met de boeren in Ouderkerk en de Haarlemmermeer zorgden voor aanvulling op het voedsel in de hongerwinter, en ook Marcanti en de melkwinkel waren er nog om de magen te vullen..
De bevrijding kwam hier zonder oorlogsgeweld.

De laatste jaren 1945-1976
Per 1946 werd de melkinrichting definitief overgenomen door dochter Rie en Theo Hendriks. Ook het huis werd verkocht. Nico had voortaan alleen met Marcanti te maken.
Nu werden inderdaad de zonen van de aandelenbezitters volgens de opzet in het bedrijf gehaald in leidinggevende functies. Dit betrof ook Dick Helsloot. Jarenlang bleef de zware top met vier directeuren drukken op de financiën. Maar Marcanti werd groot, er werden andere kantines in Amsterdam gepacht en bij het marktcafé werd een grote toneelzaal voor 900 bezoekers aangebouwd, plus een kegelhuis. De toekomst leek verzekerd.
Het ging echter op en neer met de winstgevendheid. Eind jaren ’60 veranderden de tijdsomstandigheden radicaal (terugloop van verenigingsleven en markt). De pacht kon niet meer worden opgebracht. De gemeente gaf een andere bestemming aan de zaal. Daarmee was het lot bezegeld. In 1973/74 werd de exploitatie beëindigd. De commissarissen werden bedankt. Dick Helsloot kon als laatste directeur nog tot 1983 café en zalen in Artis onder vlag van N.V.Marcanti beheren. Dan verdwijnt na een halve eeuw een bekende naam uit de stad en wordt de vennootschap geliquideerd. Nico maakt de ondergang niet meer mee.

Uit Indië werden tijdelijk in het Amstelveense huis zuster Lena de Grijs met dochters opgenomen, die het Japanse interneringskamp hadden doorstaan. Greet de Grijs behield jaren een warme band met haar tante Bertha.
In Amstelveen richtte Nico met anderen het Comité Paardensport (opvolgster is de Harddraverij Vereniging Amstelveen) op, die op land van een boer wedstrijden organiseerde. Het comité werd omstreeks 18 januari 1946 opgericht en vergaderde veelal ten huize van een van de bestuursleden. Het comité transformeerde tot vereniging op 7 mei 1948. Helaas mocht er niet gegokt (totolisator) worden zodat het streven doodliep. Het notulenboek met het elegante handschrift van Nico berust in het Gemeentearchief van Amstelveen. Ruim 12 jaar vervulde Nico het penningmeesterschap van de Amsterdamsche Kegelbond, uit welke hoofde hij zich had ingezet voor het kegelgebouw bij Marcanti. Voor deze verdiensten werd hij tot erelid benoemd.
Zij gingen weer graag op reis, naar Valkenburg, terwijl ook het buitenland in trek was. Het paar ondernam twee ’pelgrimstochten’, naar Lourdes (1948) en Rome (in het Heilig Jaar 1950) per autobus. De laatste reis werd mede bekostigd door oom Nelis Bon in Ouderkerk a.d.Amstel, om voor hem de schriftelijke apostolische zegen van de Paus te verkrijgen, die een volle aflaat bij het sterven verzekerde. Dit polisbewijs werd uit Rome ook voor de zusters in het klooster meegenomen.
Mede met het oog op de manisch-depressieve perioden van Bertha moest Nico node het huis in Amstelveen, waar de kinderen waren uitgevlogen, in 1952 verruilen voor een gemakkelijk benedenhuis aan de Pieter Lastmankade in Amsterdam. Heeft hij er nog aan gedacht dat op enkele honderden meters afstand, zelfs in het gezicht, eens de boerderij Overveld stond?
Bertha heeft er het eerste kleinkind op schoot gehad. Maar zij zou er slechts een jaar wonen.
Haar depressie sloeg onverwacht weer toe. Zij zou voor de zoveelste keer ter behandeling worden opgenomen in een psychiatrische inrichting. Even alleen gelaten in huis maakte zij een eind aan haar leven door gasverstikking, op 29 oktober 1953. Zij was 66 jaar oud.
Bertha Helleganger was in leven een gezellige en goedlachse vrouw, die van een borrel hield. Een warme en spontane, ook krachtige persoonlijkheid Zij bezat aanleg tot zakenvrouw, die zij alleen in de melkwinkel tot gelding kon brengen. Zij kon stevig uitvallen. Begaan was zij met familieleden die het moeilijk hadden en gaf hen steun. Ze zat vol volkswijsheden. die na 50 jaar bij de kinderen nog niet vergeten zijn.
Nico lijkt op het tegendeel. Hij was rustig, beheerst, eigenlijk koel. Hij liet zijn innerlijk niet kennen. Uitspraken van hem zijn nauwelijks in herinnering gebleven. Hij wilde zakenman zijn (hij noemde het koopman). Voor kleinkinderen was hij geen opa die kon knuffelen. Het moet vaak gebotst hebben tussen deze twee naturen.
Voor de begrafenis in de ’gewijde aarde’ van Buitenveldert was wegens suicïde toestemming van de bisschop nodig. Volgens aloud gebruik werd een bidprentje, met foto, gemaakt, waarvoor ik op verzoek van Nico de tekst schreef in traditionele woorden. Toch verwerkte ik er wat persoonlijks in voor de goede verstaander: ’het zware leven’ - ’die haar moederlijke liefde uitdeelde aan allen die zij eenzaam in het leven zag staan’ - ’geef mij het minste was haar dagelijks devies’ (dit sloeg overigens op maaltijden), Een slotverwijzing naar de ’Eeuwige Geest’ kwam niet uit de kerk maar uit ’Een Winter aan Zee’ van de niet-christelijke A.Roland Holst.
Het graf werd niet alleen voorzien van een liggende zerk met de naam, ook met een grote opstaande steen met kruis, waarop de initialen IHS en de ferme tekst ’Familiegraf N.W.Helsloot’. Het hoofd van de familie was daarmee duidelijk.

Nico had spoedig besloten dat hij een nieuwe vrouw zou trouwen. Hij vond haar in Tine (Martina) Veenhof, 46 jaar.oud Zij woonde met een grote dochter uit een eerder huwelijk en met twee ongetrouwde zusters in de overbekende buurt van de Bilderdijkstraat. Hij zal haar daar opgemerkt hebben. De zusters Veenhof dreven een textielwinkel. Het tweede huwelijk werd gesloten op de H.Landstichting.op 30 mei 1955.
Tine was een andere type vrouw dan Bertha. Behalve dat ze twintig jaar jonger was, was ze in wezen artistiek en niet zakelijk of huishoudelijk. Zij was gul en hartelijk. Haar dochter Trins Snijders kwam mee naar de Pieter Lastmankade en ging studeren aan de Toneelschool. Met Nico heeft Tine ruim twintig jaar op dit adres een prettige tijd gehad, zeker toen de zusters ernaast kwamen wonen. Er was veel gelegenheid voor onderling contact en kaartspel en voor enkele buitenlandse reizen. De band tussen deze echtgenoten was evenmin zonder complicaties.

Het leven vloeide voort naar het einde. De kinderen trouwden en zorgden voor een tiental kleinkinderen. Nico zag dat het ze goed ging en dat zij plaatsen in de maatschappij innamen waarvan hij in zijn jeugd niet kon dromen en die hem tot tevredenheid stemden. Wat niet het geval was met de ontkerkelijking die ook in de familie een aanvang nam.
In de Koningszaal van Artis werd bij zijn tachtigste verjaardag in 1967 een receptie gehouden met 70 bezoekers uit de familie- en kennissenkring. Zusters Alie (zr.Theodoriana) en Annie (zr.Adéle), niet meer onder de strenge religieuze kloosterregels, gaven in een gedicht een overzicht van het leven van hun oudste broer. De kerk verleende hem alsnog het erekruis Pro Ecclesia et Pontifice.
Langzamerhand moest hij wat loslaten. Het commissariaat van Marcanti eindigde. Vaarwel wekelijkse kegelavonden, vaarwel dierbare auto. Sigaar en pijp, en het glaasje z.o.genever bleven onder handbereik.
Zonder ziekbed overleed Nico onverwacht op 12 mei 1976 in de leeftijd van 88 jaren. Bidprentjes waren uit de tijd. Bijzetting volgde in het familiegraf op het kerkhof Buitenveldert, waar zovele familiegraven de herinnering vasthielden aan de geslachten Helsloot, Helleganger, Bon en andere.

Tine Veenhof nam na enkele jaren met haar twee zusters intrek in een r.k.verzorgingshuis in Hoofddorp. Zij overleed daar in 1985, 78 jaar oud. Ook zij werd op Buitenveldert begraven, in het graf van haar vader en eerste echtgenoot."

Opgeschreven door Pieter Helsloot, mei 2005.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Nicolaas Wilhelmus "Nico" Helsloot

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder