Genealogy Richard Remmé, The Hague, Netherlands » St. Adelaide de Bourgogne (± 931-999)

Persönliche Daten St. Adelaide de Bourgogne 

• Sie ist geboren rund 931 in Bourgogne, France.
• Sie wurde getauft in Seltz, Alsace, France.
• Fetauft (im Alter von 8 Jahren oder später) von der Priestertumsvollmacht der HLT-Kirche am 23. Mai 1930.
• Sie ist verstorben am 17. Dezember 999 in Seltz, Alsace, France.
• Ein Kind von Rudolf II van opper- Bourgondië und Bertha von Schwaben
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 4. Dezember 2022.

Familie von St. Adelaide de Bourgogne

(1) Sie ist verheiratet mit Otto I 'de grote' von Sachsen-Ludolf.

Sie haben geheiratet Dezember 951.

Kind(er):

1. Adelheid [Liudolfinger] von Sachsen  ± 952-1004
2. Regelindis (Richilde Richlind) von Sachsen-Ludolf  ± 950-1035 
3. Otto II 'de Sanguinaire de rode' [Liudolfinger] von Sachsen  955-983 
4. Alde [Liudolfinger] von Sachsen  

(2) Sie ist verheiratet mit Lotharius II van Italie.

Sie haben geheiratet am 27. Juni 947.

Kind(er):

1. Emma d' Arles  ± 945-> 988 

Notizen bei St. Adelaide de Bourgogne

born: Au Chateau d'Orb

(bijgenaamd "de Heilige") was de dochter van koning ; Rudolf ll van Bourgondië (923-936). Na de dood van haar vader huwde haar moeder Bertha von Schwaben met Lothar ll (Lotharius) l, de koning van Italië en verloofde Adelheid zich met zijn zoon Lothar van Niederburg en Italië.  Lothar lll werd in 950 vergiftigd, vermoedelijk door Berengar ll, die zich nu koning van Italië noemde en dwong Adelheid in het huwelijk te treden met zijn zoon Adalbert. Toen Adelheid dit weigerde, liet Berengar haar opsluiten en mishandelen. Een priester hielp haar echter te vuchten via een onderaardse gang, waarna zij zich met haar dochtertje Emma enige tijd verborgen hield in een woud, waar zij zich met het vangen van vis in het meer in leven hield. Uiteindelijk werd Adelheid door Alberto Uzzo naar diens kasteel in Canossa gebracht. Na de huwelijksvoltrekking volgde Adelheid haar nieuwe echtgenoot naar Duitsland.

   In maart 953 wist Otto's zoon Liudolf, de hertog van Zwaben Koenraad de Rode (hertog van Lotharingen) en Hendrik, hertog van Beieren en broer van Otto en talrijke grote heren over te halen tot een opstand tegen de steeds groeiende inmenging van de koning in het bestuur van hun gebieden. Otto zette Koenraad af, waarop Reinier (Reginar) III van Henegouw, deze kans onmiddellijk aangreep om de "buitenlandse" hertog legitiem het land uit te schoppen. Reginar III's plan was tevens de goederen van zijn oom Giselbert te verwerven. Dat ging echter niet door, want Otto l stelde zijn eigen broer Bruno, de aartsbisschop van Keulen (953) aan als de nieuwe hertog. Bruno kon misschien beter met Lotharingers omgaan, want hij was immers in Lotharingen opgevoed.  Koenraad "de Rode" sloeg in 955 terug met een leger Magyaren en trok een spoor van vernieling door het gehele rijk, waaronder Lotharingen. Otto I zag zich genoodzaakt zelf in te grijpen. De verschrikkelijke verwoestingen die de Hongaren hadden aangericht, bewerkten dat allen zich weer eensgezind rond de koning schaarden. Op 10 augustus 955 werden de Magyaren door een gemeenschappelijk Duits leger verpletterd verslagen op het Lechfeld, (de vlakte tussen de Lech en de Wertach bij Augsburg), zodat er een eind kwam aan hun plundertochten naar het westen. In deze slag kwam Koenraad de Rode om het leven. Inmiddels had hij zijn bijnaam verdiend, Otto I de Grote. Hij was de stichter van het Duitse Roomse (= Romeinse) Rijk.

   In 958 werd het hertogdom Lotharingen gesplitst in de hertogdommen Neder-Lotharingen (Brabant) en Opper-Lothearingen (Moezel). Beiden beven echter vazalstaten van de Duitse kroon. Frederik van Bar werd als hertog in Opper-Lotharingen aangesteld.  Of Neder-Lotharingen van meet af aan ook een hertogdom was, is de vraag. In ieder geval kwam het ambtsgebied Neder-Lotharingen in handen van Godfried I, graaf van Keulengouw en paltsgraaf van Lotharingen. Bruno, de laatste hertog van Lotharingen, had Godfried goed gekend, want deze was een leerling van hem.

   Ondanks de de duistere regeling rond de hertogstitel komt Godfried I in 964 in de bronnen voor als "dux", maar zonder ambtsgebied. Om in zijn nieuwe hertogdom meer status te krijgen werd hij bekleed met de grafelijke macht in Henegouwen. De eerste opdracht van Godfried I was de uitschakeling van Irmfried II van Luikgouw. Hoe hij met zijn achterneef afrekende is onbekend, maar blijkbaar slaagde hij daar in. Veel tijd om een hertogelijke dynastie te stichten was Godfried I niet vergund. Al in 964 overleed hij aan de pest, toen hij keizer Otto I op zijn kroningsreis naar Rome begeleide. Godfried I overleed zonder kinderen achter te laten, waardoor er plotseling een hertogelijke functie vacant was. Neder-Lotharingen ging wederom onrustige tijden tegemoet. In Neder-Lotharingen werd een neef van Godfried I, Richer, graaf van Luikgouw, benoemd.  In 962 werd Otto I in Rome met de keizerskroon van Karel de Grote door paus  Johannes Xll tot keizer van het eerste Duitse keizerrijk gekroond. Zijn echtgenote  Adelheid werd gekroond tot keizerin. Daarmee verkreeg het rijksgezag een heilige karakter, ver uitstekend boven het ordinaire koningschap. Tegelijkertijd vaardigde Otto het Privilegium Ottomianum uit, die de verhouding regelde tussen de paus en de keizer. Iedere paus moest eem eed van trouw aan de keizer afleggen. Een jaar later werd de keuze van een nieuwe paus afhankelijk van de goedkeuring van de keizer. Het keizerschap werd pas na moeizame onderhandelingen erkend door keizer  Romanos ll van het Oost-Romeinse (Byzantijnse) Rijk , die nog steeds aanspraken maakte op het hele Romeinse keizerrijk. Het Heilige Roomse Rijk was leven ingeblazen. Otto I kreeg echter problemen met de pausen en zette enkele van hen af. Zijn beleid was gericht op het nauw samengaan van het rijksgezag met bisschoppen en hun colleges van kanunniken. Wie het daar niet mee eens was moest vertrekken. Otto I was sowieso druk in Italië, waar hij een oorlog voerde met koning  Berengarius. Ondertussen ontwikkelde er zich een aanzienlijke literatuur aan het hof en in enkele kloosters in het westen. Aan het thuisfront in Lotharingen was men ondanks het heilige randje van Otto I's bewind niet volgzamer of gedweeër geworden. Otto I's broer  Bruno, aartsbisschop van Keulen, liet zijn gezag als gedelegeerde geducht gelden. Dit leidde tot ontevredenheid en onwilligheid onder de plaatselijke potentaten.  Het Roomse Rijk (973 - 1002)   laatst bijgewerkt: 15-07-05

==============================
.
Empress of the Holy Roman Empire
SOURCES: LDS FHL Ancestral File #   (familysearch.org)
WEB:
"Ancestors/Descendants of Royal Lines" (Contributors: F. L. Jacquier (History of Charlemagne by Christian Settipani); L. Orlandini,  Manuel Abranches de Soveral, Reynaud de Paysac, F.L.  J P de Palmas (Aurejac et Tournemire; Frankish line; The Complete Peerage, Jacquier (Genealogy of Lewis Carroll, Justin Swanstrom, The Royal Families of England Scotland & Wales by Burkes Peerage; Debrett's Peerage & Baronage; Table of descendants French Canadian Genealogical Society; Families of Monfort-sur-Risle & Bertrand de Bricquebec; The Dukes of Normandy, XXXXI), A. Brabant ("Dynastie Montmorency, Michel d'Herbigny), Paul Leportier, Claude Barret, H.R. Moser (Burke Peerage), O.Guionneau, L.B. de Rouge, E. Polti, N. Danican (Britain's Royal Families; Buthlaw, Succession of Strathclyde, the Armorial 1961-62) A.Terlinden (Genealogy of the existing British Peerage, 1842), L. Gustavsson, C. Cheneaux, E. Lodge, S. Bontron (Brian Tompsett), R. Dewkinandan, H. de la Villarmois, C. Donadello; Scevole de Livonniere, H. de la Villarmois, I. Flatmoen, P. Ract Madoux (History of Morhange; Leon Maujean; Annuaire de Lorraine, 1926; La Galissonniere: Elections d'Arques et Rouen), Jean de Villoutreys (ref: Georges Poull), E. Wilkerson-Theaux (Laura Little), O. Auffray, A. Brabant (Genealogy of Chauvigny of Blot from "Chanoine Prevost Archiviste du Diocese de Troyes Union Typographique Domois Cote-d'Or 1925), Emmanuel Arminjon (E Levi-Provencal Histoire de l'Espagne Andalouse),  Y. Gazagnes-Gazanhe, R. Sekulovich and J.P. de Palmas ("notes pierfit et iconographie Insecula", Tournemire), H de Riberolles (Base Tournemire), Franck Veillon; ,(Histoire Généalogique de la Maison de Hornes, Bruxelles 1848; Notice Historique Sur L'Ancien Comté de Hornes, Gand 1850; Europäische Stammtafeln, Marburg 1978); E.Driant / "La Maison de Damas" par Hubert Lamant, 1977 (Bibliothèque municipale d'Eaubonne)
........... http://geneastar.org.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit St. Adelaide de Bourgogne?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken St. Adelaide de Bourgogne

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder