The author of this publication has the consent of the person concerned (if still alive) for the publication of the data.
Hij groeide op in de Noord-Mechelse wijk Kauwendael.
[bewerken] Sportjournalist
De televisiecarrière van Mark Uytterhoeven begon in 1980, toen hij door Ivan Sonck werd aangenomen als sportcommentator, verslaggever- en presentator bij de toenmalige BRT. Tien jaar lang werd hij ingeschakeld als sportjournalist voor de televisieomroep. Hij presenteerde ook de shows rond de Wereldbeker Voetbal in 1990, 1994 en 1998, in 2000 het Europees kampioenschap voetbal en versloeg tijdens de jaren '90 ook regelmatig de Ronde van Frankrijk.
[bewerken] Radio
Van 1985 tot eind 1987 maakte Uytterhoeven deel uit van het radioprogramma De Taalstrijd met Daniël Van Avermaet. De uitzendingen kenden heel wat succes dankzij de vele woordspelingen en andere taalspelletjes. In 1992 volgde een soortgelijke radioserie in de gedaante van De Perschefs.
De Taalstrijd werd ook naar televisie gebracht, onder de naam De Drie Wijzen[1]. Doordat de overbrenging naar televisie het format veranderde van humoristisch programma naar een familiekwis, hield de oorspronkelijke Taalstrijd-ploeg - waaronder Mark - er al snel mee op, en werd doorgegaan met nieuwe panelleden.
[bewerken] Boeken
Naast zijn radio- en televisiewerk publiceerde hij in de jaren '80 ook enkele boeken: Monumentenzorg uit 1986 bevat sportcolumns die hij voor het blad Panorama schreef, en in Wat een jaar, beste sportliefhebber schreef hij commentaar bij cartoons van Karl Meersman (Karl) uit het sportjaar 1988.
[bewerken] Televisie
Uytterhoevens beroemdheid in Vlaanderen nam toe toen hij van 1991 tot 1992 samen met Wouter Vandenhaute het televisieprogramma Het Huis Van Wantrouwen presenteerde. Dit werd gevolgd door een soortgelijke talkshow, Morgen Maandag (1993), die door Uytterhoeven zelf werd gepresenteerd. Uytterhoevens stijl was op de Vlaamse televisie nooit gezien en via de onvoorspelbaarheid, humor en vernieuwing deden ze heel wat stof opwaaien. Beide shows groeiden uit tot cultprogramma's die uiteindelijk een groot publiek wisten te bereiken.
Uytterhoeven kreeg via deze programma's een legendarische status in Vlaanderen, nog versterkt door het feit dat hij slechts om de paar jaar een nieuw televisieprogramma presenteerde. De media-aandacht rond Het Huis Van Wantrouwen en Morgen Maandag zorgde ervoor dat Uytterhoeven lange tijd uitsluitend televisieshows voor een kleiner publiek maakte.
In 1994 presenteerde hij het improvisatieprogramma Onvoorziene omstandigheden wat een nieuwe lichting improvisatieacteurs opleverde. Velen kregen later hun eigen televisieprogramma, zoals Tom Lenaerts, Michiel Devlieger, Ineke Nijssen en Johan Terryn.
Van 1995 tot 1996 presenteerde hij samen met Tineke Verburg ook nog het (taal)spelprogramma Tien voor Taal, waarin Nederland tegen Vlaanderen strijdt.
Van 1995 tot 1997 presenteerde hij op "Filmnet" (nu Canal Plus) de ludieke sport-spelprogramma's "Megascore" en "Aankomst Bergop".
In 1990 werd Uytterhoeven voor zijn televisiewerk bekroond met de HA! van Humo.
[bewerken] Woestijnvis
Uytterhoeven zou in 1996 samen met Bart De Pauw Schalkse Ruiters presenteren, maar haakte op de valreep af en liet Tom Lenaerts zijn plaats innemen.
In 1997 sloot Mark Uytterhoeven zich aan bij het nieuwe Woestijnvis. Op de al even nieuwe tv-zender Canvas (het vroegere tv2) maakte hij het programma Alles Kan Beter (1997-1999), dat uitzonderlijk meer dan 500.000 kijkers lokte naar het tweede net. Dankzij dit programma werd Rob Vanoudenhoven bekend, hij zat samen met Guy Mortier en een afwisselende derde gast in het panel van 'Alles kan beter'. Mark zelf vindt 'Alles kan beter' het beste wat hij ooit gemaakt heeft.
In 2001 maakte hij, na lang wachten, een nieuwe comeback met Alles Komt Terug dat hij samen met Rob Vanoudenhoven presenteerde. Er zouden ook plannen geweest zijn om in Man Bijt Hond een rubriek met Mark te maken waarin hij het publiek de Provence zou laten zien, maar hij had hier - zo bleek later - te weinig tijd voor[bron?].
In 2002 presenteerde hij afwisselend met Bruno Wyndaele het laatavondprogramma De Laatste Show. Uytterhoeven verklaarde in interviews dat hij van zijn "goddelijke status in medialand" af wou en door regelmatiger op televisie te verschijnen hoopte hij dat hij wat alledaagser zou worden voor de Vlaamse tv-kijker. Rond die tijd maakte hij ook nog het amusante wielerprogramma De fiets van Pavlov. Vanaf het najaar van 2003 presenteerde Uytterhoeven drie jaar lang De Laatste Show. Hij voegde zijn eigen stempel toe aan het programma en inviteerde goede vrienden om bijdragen te leveren, zoals Guy Mortier. In 2006 speelde Uytterhoeven de presentatie van de show door aan Frieda Van Wijck.
Uytterhoeven was in 2003 een van de drijvende krachten achter een reddingsactie voor zijn favoriete voetbalclub, KV Mechelen, die met financiële problemen kampte.
In de Vlaamse versie van de tekenfilm Finding Nemo (2003) sprak hij de stem in van de haai Enco.
Hij eindigde in 2005 op de 35ste plaats in de Vlaamse versie van de verkiezing van "De Grootste Belg". Voor diezelfde verkiezing presenteerde hij ook de documentaire die Eddy Merckx nomineerde voor de prestigieuze titel. Mede dankzij zijn inspanningen eindigde Merckx tenslotte op de derde plaats.
Samen met een aantal andere televisiecollega's is Mark één van de stichtende leden van de "Vlaamse Televisie Academie".
[bewerken] Privé
Mark Uytterhoeven, een kleinzoon van kunstenaar Prosper De Troyer, woont samen met zijn vrouw de helft van het jaar in Mechelen, en de andere helft in het zuiden van Frankrijk, waar hij een huis heeft in de Provence. Hij heeft een dochter genaamd Tess. Opmerkelijk genoeg was Prosper De Troyer in zijn tijd een lid van Racing Mechelen[2].
bron; Wikipedia
The data shown has no sources.