ús heit en ús mem » Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar (1917-1996)

Persoonlijke gegevens Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar 

• Alternatieve naam: vader / heit (other)
• Hij is geboren op 2 juni 1917 in Arum Grauwe Kat.
• Hij is overleden op 12 januari 1996 in IJlst, , hij was toen 78 jaar oud.

  
  Leeftijd: 78

• Hij is begraven in IJlst, .
• Een kind van Johannes (rinses) 5.1. (R) Tichelaar en Tjitske (oepkes) (Tichelaar) Ydema
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 22 juni 2023.

Gezin van Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar

Hij is getrouwd met Anna Westra.

Referentienummer: MH:F500001

Zij zijn getrouwd op 28 oktober 1947 te Witmarsum (per volmacht), , hij was toen 30 jaar oud.

Kind(eren):

1. (Niet openbaar)
2. (Niet openbaar)
3. (Niet openbaar)
4. (Niet openbaar)
5. (Niet openbaar)
6. (Niet openbaar)
7. (Niet openbaar)
8. (Niet openbaar)

Notities over Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar

Geboren in Arum, preciezer: in het buurtschap De Grauwe Kat, een naam die de suggestie die erin besloten ligt waar maakt. Ook voor zijn vader was de realiteit een hard bestaan als boerenarbeider. (Gemobiliseerd in 1917 in Ede). Veel Ti(g)chelaars kozen voor een leven als gardenier: een eigen stuk land voor het verbouwen van groenten en aardappelen om zoveel mogelijk onafhankelijk te kunnen zijn. Ti(g)chelaars stonden bekend als aardappelspecialisten.(Broer Rinse werd aardappelteler in de N.O.P ) Het gezin bestond uit vier jongens en twee meisjes. Joep is de op een na oudste. Zijn vader overlijdt in 1929. Op jonge leeftijd half wees geworden wacht hem, met alleen lagere school een toekomst als boerenknecht. Dat lokt hem niet. Dat zou een slavenleven worden. Hij heeft dit een aantal jaren gedaan maar, ondanks het feit dat hij het werk op zich prettig vond, kon hij vanwege de slechte, onbeschofte behandeling daar geen perspectief in zien. Gestimuleerd door zijn moeder besluiten ze een poging te ondernemen te emigreren met voorkeur voor Argentinie. Het wordt echter een aanmelding bij het leger. Zo gaat hij op 19-jarige leeftijd als buitengewoon dienstplichtig militair naar Nederlands Indie. Voor iemand van zijn komaf, leeftijd en opleiding tamelijk uitzonderlijk. Veelal werden oudere jongens met een betere opleiding geselecteerd voor het KNIL. Het Koninklijk Nederland Indisch leger.
Er zijn redelijk veel afbeeldingen van zijn start als KNIL militair op weg naar en in Nederlands Indie. Dat heeft te maken met het feit dat er een industrie is ontstaan rond de vele Hollanders in Nederlands Indie, waaronder deze militairen. Ze konden gekiekt worden en deze afbeeldingen kopen voor toezending naar het thuisfront. Een half jaar na aankomst in Batavia krijgt hij bericht dat zijn moeder is overleden. Het leger biedt hem de duidelijkheid van een systeem van regels, rechten en plichten. Maar daarnaast ook kameraadschap. Met 1 man in het bijzonder, Frans Zandstra. Ze worden gezworen kameraden. In zijn eigen termen: bloedbroeders. Een heel leven lang. In Indie gaan de eerste jaren heen met het reguliere werk van het leger in die tijd in die situatie. Orde handhaven en het gezag van de Nederlandse overheid vertegenwoordigen. In die tijd heeft hij redelijk veel kontakten met de lokale bevolking. Binnen de gegeven omstandigheden zijn die kontakten vriendelijk. Hij leert ook de taal, het Maleis. Veel KNIL militairen die ruim voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog naar Indie waren gegaan hadden veel gevoel voor contact met de lokale bevolking. Zij maakten gebruik van de taal en de gewoontes van de lokale bevolking, dit in tegenstelling tot veel dienstplichtige militairen die na 1945 naar Indie kwamen. Persoonlijk gaat het met Joep in die periode goed. Zijn leven verloopt gestructureerd. Hij voelt zich thuis. Al die overzichtelijkheid en betrekkelijke rust wordt hard onderuit gehaald als de oorlog uitbreekt.

Hij wordt van een orde handhavende militair een soldaat in oorlog. Het leven wordt heel veel harder. Het leger waar hij deel van uitmaakt verliest. Hij wordt krijgsgevangen gemaakt door de Japanners en, met heel veel lotgenoten, te werk gesteld aan de beruchte Birma spoorlijn. Uiteindelijk worden dat drie heel zware jaren: werken op commando en alles op alles zetten om te overleven in een regiem van vijandschap.Joep vertelde dat hij en zijn medegevangenen rode pepers jatten om een beetje in de behoefte aan vitamines te kunnen voldoen. In de tijd dat hij moest werken aan de spoorlijn, doet hij belijdenis van zijn geloof in de Engelse kerk. Een stap die verder heel zijn leven voor hem van groot belang is geweest. Naast de duidelijkheid en de zekerheid van het leger heeft hij nu ook een sterk persoonlijk baken: zijn geloof geeft hem duidelijkheid en zekerheid. Naast de moeilijk te peilen geestelijke gevolgen (hij is er voor de rest van zijn leven door getekend) houdt hij ook een duidelijk lichamelijk gevolg over: een niet te genezen wond aan zijn been die hem, ook veel later nog, bij vlagen heel veel pijn bezorgde. Hij kon die pijn verdragen omdat hij zich daarbij de in het kamp dreigende amputatie steeds weer realiseerde. Na zijn bevrijding ervaart hij de vrijheid om zijn leven weer actief ter hand te nemen. Nadat hij geleefd werd kan hij nu zelf weer stappen zetten Er volgt geen vakantie of ziekteverlof, de kampgangers worden zonder enige deernis weer ingezet. Er is nog een met potlood geschreven brief aanzijn broers en zusters in Tresoar. Hij meldt dat hij in goede gezondheid verkeert en wenst hen hetzelfde. Hij maakt melding van een, van voor zijn vertrek naar Indie reeds bestaand contact met Anna Westra, de oudste dochter van de bakker uit Wons. Hij geeft aan dat hij graag weer wat van haar wil vernemen. Zijn familie heeft daar duidelijk werk van gemaakt en bezorgt de brief in Wons. Hij heeft dus altijd op haar gewacht, maar ook Anna heeft uiteindelijk op hem gewacht. Contacten met andere mannen in deze periode zette ze niet door. Het gevolg is een uitgebreide, bijna dagelijkse briefwisseling tussen Joep in Indie en Anna in Wons. Na al vele brieven geschreven te hebben vraagt hij haar op enig moment per brief ten huwelijk. Zij reageert daar enthousiast op.
Het streven om samen te zijn wordt echter gehinderd door de grote financiele last die dat met zich brengt. En omdat Joep geen verlof kon krijgen om naar Holland te komen, blijft het twee jaar lang bij schrijven.
Er wordt een oplossing gevonden: Anna trouwt bij volmacht (met de handschoen) met Rinse, de oudste broer van Joep. Daardoor wordt het voor Anna mogelijk om op kosten van de Nederlandse staat in het kader van gezinshereniging met de boot naar Indie te gaan. Het bijzondere van deze onderneming wordt onder meer geiilustreerd door de volgende citaten uit brieven met felicitaties t.g.v. het huwelijk: neem vooral witte en bruine bonen, custard, zelfrijzend bakmeel en elastiek mee. Als je het zelf niet gebruikt is het een goed ruilmiddel.

Bij wijze van spreken rechtstreeks vanaf de kade waar de boot aanmeert gaan Joep en Anna naar de kerk om hun huwelijk te laten inzegenen. De meegenomen radio was het afgesproken herkenningsteken. Bij het zoeken naar de douane bood een vriendelijke militair aan de radio alvast over te brengen naar Joep. Met de door de militair bijgeleverde pas voor de radio kon Joep de douaneloods binnen komen maar inmiddels was Anna naar buiten gelopen en zag daar geen man en geen radio. Bijna liepen ze elkaar en de radio nog mis en had Joep aan een toevallig passerende vrouw gevraagd: bent u misschien mijn vrouw? Dat vond hij toch te gek en liep maar weer naar buiten waarna ze elkaar daar toch vonden. De radio en de meegebrachte naaimachine werden later nog veel gebruikt bij de naaiclub, gevormd door de buurvrouwen van de Coppenweg. Ze hebben een goede tijd samen (ondanks het feit dat er een burgeroorlog aan de gang was; maar wat hebben ze daar van gemerkt? ) in een omgeving die naar inrichting en regels sterk wordt bepaald door Joep zijn werk als militair. Het was goed, maar er waren duidelijke rangen en standen die gehandhaafd dienden te worden. Men leefde veelal in de eigen groepen als b.v. de planters, de militairen, de ambtenaren, de alochtonen etc. En onder de militairen dan nog eens in groepen naar rangen. Pas veel later ontstaan er in Nederland contacten met medemilitairen die hoger in rang stonden waarmee contact in Batavia niet mogelijk was. In Batavia wordt de eerste van hun latere acht kinderen geboren. In 1949 gaanze met tijdelijk verlof naar Nederland met in hun bagage allerlei presentjes voor de familie.
Tijdens hun verblijf in Nederland verslechtert de situatie In Indie dusdanig, dat besloten wordt het verlof om te zetten in een definitief verblijf. Jammer genoeg hadden ze voor zichzelf geen souvenirs uit Indie meegenomen. Het KNIL wordt na de soevereiniteitsoverdracht gereorganiseerd en volgt er eervol ontslag bij het KNIL. De eerste drie jaar werkt Joep in Amsterdam Oost en is alleen de weekenden thuis. Ze wonen in bij de ouders van Anna in de bakkerij. Daar worden twee dochters en een zoon geboren. Later verhuizen ze naar een eigen woning in Wons. Hij vraagt overplaatsing aan van de landmacht naar de luchtmacht zodat hij in Leeuwarden kan gaan werken. Na deze overplaatsing van Joep verhuisde het gezin van Wons naar Leeuwarden, waar ook de andere (4) kinderen geboren zijn. Joep kon nu op de fiets naar zijn werk en volkstuin op de vliegbasis . Via allerlei cursussen op administratief gebied maakt hij stilaan promotie om uiteindelijk af te zwaaien in de hoogste onderofficiersrang: adjudant. Na36 jaar trouwe dienst ontvangt hij een gouden medaille. Vanwege de jaren in Indie (die dubbel tellen) gaat Joep met 48 jaar met pensioen. Zo een lange militaire loopbaan is voor iemand met zo een geschiedenis (KNIL militair met kampverleden vrij uitzonderlijk.
Direct na zijn pensionering verhuisde de familie naar IJlst, waar Joep nog verschillende functies heeft gehad. Op 15 augustus 1981 gaan Joep en Anna op reis naar Thailand en Indonesie. Dit werd o.a. door hen gefinancierd met het geld dat ze alsnog ontvingen als achterstallig soldij. Ze bezochten o.a.het graf van Kees van de Loos in Kanchaoburi Thailand. Joep was o.a. voorzitter van de Madjoe afdeling Friesland. Vereniging van oud onderofficieren van het KNIL. Madjoe betekent Voorwaarts. Op 12 januari 1996 is Joep Tichelaar in IJlst overleden.

Opgekomen in de Prins Hendrik Kazerne in Nijmegen.
Bij het Departement van Oorlog per 22 september 1936 ingeschreven als soldaat voor de Overzeesche militairen dienst zowel in als buiten Europa voor vijf jaren. Geschikt bevonden voor uitzending op 4 december 1936, premie f 100,--
Op 23 december 1936 ge embarkeerd aan boord van het stoomschip Jan Pieterszoon Coen vanuit Amsterdam naar Indonesie. Op 24 januari 1937 ge debarkeerd te Batavia.
nb. Veel militairen gingen vanaf Sabang, Noord Sumatra met de trein naar Batavia.
In Batavia geplaatst bij het depot bataljon te Bandoeng. En na een half jaar naar het 21e liner half bataljon van de Infanterie op Solo.
Op 22 juli 1937 overlijdt zijn moeder.
Op 30 mei 1939 wordt hij voor zes jaren herverbonden bij de Koloniale troepen. Joep werkt o.a. op Semarang en tot 1942 op Solo. Soerakarta
Acht maart 1942 gecapituleerd en 12 maart 1942 krijgsgevangen te Bandung. Overgebracht via Tjilaptjap, Batavia naar Singapore. Op twee februari 1943 overgebracht naar Siam. Aangekomen te Chungkai op 7 februari 1943.
o.a. gewerkt in Wampo en LumSum,dit ligt tussen Wampo en Chungkai.
Het eerste werkkamp heette Nom Paradai, door de gevangenen vertaald als Geen Paradijs.
16 augustus 1945 bevrijding te Nakorn Paton.
Vertrek uit Bangkok pas op 21 maart 1946 en op 26 maart 1946 aangekomen in Batavia.
Verstuurd vanuit Thailand 12 september 1945 een met potlood geschreven brief aan zijn broers en zusters.

Anna was 14, 15 jaar toen hij vertrok. Ze hadden in Wons, waar ze toen beiden woonden, samen al wel wandelingen gemaakt. De laatste brief uit Holland die Joep ontving voor zijn krijgsgevangenschap, was een brief van Anna Westra. Via de familie m.n. tantje Antje Huisman, zuster van zijn moeder uit Schettens, werd het contact hersteld. Ook speelden de dominee in Batavia en de dominee in Wons mogelijk een rol.
Deze correspondentie is niet bewaard gebleven. Anna heeft de brieven verbrand in de oven van haar vaders bakkerij, om te voorkomen dat naar haar zeggen onbevoegden de brieven zouden lezen. Ook de brieven die door de familie aan Joep zijn gestuurd zijn niet bewaard gebleven.
Joep wordt bevorderd, eerst tijdelijk tot korporaal Leger Materieel Dienst op 16 april 1947. Door de opgelopen beenwond is hij niet meer operationeel inzetbaar en wordt hij magazijnmeester. Op 2 juni 1947 wordt hij gemachtigd tot het dragen van het Oorlogsherinneringskruis.

Het met de handschoen trouwen was eigenlijk een vooroorlogse manier om naar Indie te komen. Anna hoorde hiermee in 1947 tot de laatsten die op deze manier naar Indie zijn vertrokken.
30 augustus 1947 in ondertrouw. 28 oktober 1947 trouwen per volmacht met Rinse Ti(g)chelaar in Witmarsum, gemeente Wonseradeel
27 januari 1948 vertrekt MS de Sibajak vanuit Rotterdam. Via Port Said, Aden, Sabang en Belawan naar Batavia. Men sliep op slaapzalen, er was dus geen enkele privacy.
Op 8 maart 1948 wordt aan Joep machtiging verleend tot het dragen van het Ereteken voor Oorlog en Vrede.
Volgens het telegram aan Anna haar ouders in Wons is zij de 11e maart 1948 om 8.00 uur behouden aangekomen. En om 11.30 uur vindt de kerkelijke huwelijksinzegening plaats.
Bij de kerkelijke huwelijksinzegening waren ook drie neven aanwezig die daar onder dienst lagen en speciaal verlof hadden gekregen. De namen van deze neven zijn helaas niet met zekerheid vast te stellen. Mogelijk waren neef Gerrit Tigchelaar en neef Douwe Tigchelaar daar bij. Ook de neven Huisman uit Schettens komen in aanmerking. Ze wonen vanaf 15 maart 1948 aan de Coppenweg H71 te Batavia. 25 oktober 1948 verhuizen ze naar een grotere woning (klasse H58) gelegen Kampement Oude Sub Kade nr. 1COp 6 november 1948 krijgt Joep de zilveren medaille toegekend voor 12 jaar trouwe dienst. 29 Januari 1949 geboorte Johannes Willem (Jos) Op 30 augustus 1949 met troepentransportschip de Sibajak. Zij hebben verlof voor vier maanden....uit en thuisreis tot een maximumvan twee maanden niet meegerekend.
Aankomst 2 oktober 1949. Op 18 oktober 1949 ontvingen zij een uitrustingstoelage van f 320,-- van de toenmalige kapitein van het KNIL. Vanaf 26 juli 1950 werkt Joep bij het regiment Intendance troepen voor onbepaalde tijd als vrijwilliger bij de Koninklijke Landmacht in de Sarphatistraat Amsterdam.
Er volgt bevordering tot sergeant der 1e klasse op 1 januari 1952 ingegaan op 13 mei 1953. Opleiding voor sergeant-majoor administrateur. Per 1 maart 1961 bevordering tot adjudant vliegbasis Leeuwarden.

English:
Born in Arum, more precisely: in the hamlet De Grauwe Kat, a name that makes the suggestion that is contained in it true. For his father, reality was a hard life as a farmworker. (Mobilized in 1917 in Ede). Many Ti(g)chelaars chose a life as a gardener: apiece of land for growing vegetables and potatoes to be as independent as possible. Ti(g)chelaars were known as potato specialists (Brother Rinse became potato grower in the N.O.P) The family consisted of four boys and two girls. Joep is the second oldest. His father past away in 1929. At a young age (11) half orphaned awaits him, with only primary school a future as a farmhand. That does not attract him. That would become a slave life. He did this for a number of years but, despite the fact that he likedthe work in itself, he could not see any perspective because of the bad, often rude treatment. Stimulated by his mother they decide to try to emigrate with preference for Argentina. However, it becomes a notification to the army. At the age of 19 he wentto the Netherlands Indies as extraordinarily conscripted soldier. For someone of his origin, age and education fairly exceptional. Often, older boys with better education were selected for the KNIL. The Royal Netherlands Indian army. There are quite a few images of his start as KNIL military...on his way to and in the Dutch East Indies. This has to do with the fact that an industry has arisen around the many Dutchmen in the Dutch Indies, including these soldiers. They could be tagged and buy these images for sending to the home front. Half a year after arriving in Batavia he receives a message that his mother has died. The army offers him the clarity of a system of rules, rights and duties. But also camaraderie. With one man in particular, Frans Zandstra. They are sworn comrades. In his own terms: blood brothers. For a lifetime. In the Indies the first years go with the regular work of the army in that time in that situation. Maintain the order and represent the authority of the Dutch government. At thattime he has a lot of contacts with the local population. Within the given circumstances, those contacts are friendly. He also learns the language, Malay. Many KNIL soldiers who had gone to the Indies well before the outbreak of the Second World War had agreat sense of contact with the local population. They made use of the language and habits of the local population, in contrast to many conscripted soldiers who came to Indie after 1945. Personally, Joep is doing well during that period. His life is structured. He feels at home. All that clarity and relative peace is severely undermined when the war breaks out.

He becomes a soldier at war from an order-keeping soldier. Life becomes much harder. The army he is part of loses. He is taken prisoner of war by the Japanese and, with many fellow sufferers, put to work on the infamous Burma railway. In the end, that will be three very difficult years: working on command and putting everything to survive in a regime of enmity.Joep said that he and his fellow prisoners swipe red peppers to be able to satisfy the need for vitamins. During the time he had to work on the railway, he made a profession of his faith in the English church. A step that has been very important to him throughout his life. In addition to the clarity and security of the army, he now also has a strong personal beacon: his faith gives him clarity and certainty. In addition to the mental effects that are difficult to gauge (he was signed for the rest of his life), he also retains a clear physical consequence: a wound that can not be healed to his leg which is very painful to him. He could endure that pain because he always realized the amputation threatening him in the Japanese camp. After his liberation he experiences the freedom. He can now take new steps again. There is no holiday or sick leave, the POW's are used without any pity. There is also a letter written with a pencil to his siblings (Tresoar), he reports that he is in good health and wishes them the same, and he mentions a contact with Anna Westra, the oldest daughter of the baker from Wons, that existed prior to his departure to Indionesia.He indicates that he would like to hear from her again, his family has made a clear job of it and delivers the letter to Wons, so he has always been waiting for her, but also Anna has finally come to him. Contact with other men in this period she did not continue. The result is extensive, almost daily correspondence between Joep in Batavia and Anna in Wons. After having written many letters, in one of these letters he asks her to be his spouse...at any time. She reacts enthusiastically to this. However, striving to be together is hampered by the great financial burden that this entails. And because Joep could not get a leave of absence to come to Holland, it continues to write for two years.

A solution is found: Anna marries by proxy (with the glove) with Rinse, the oldest brother of Joep. This makes it possible for Anna to go to the Dutch East Indies with a boat, at the expense of the Dutch state in the context of family reunification. The special feature of this company is illustrated, among other things, by the following quotations from letters with congratulations due to the marriage: take mainly white and brown beans, custard, self-rising flour and elastic. If you do not use it yourself,it is a good exchange tool.
In a manner of speaking directly from the quay where the boat is moored, Joep and Anna go to church to have their wedding consecrated. The radio was the agreed identification mark. When searching for customs, a friendly soldier offered to transfer the radio to Joep. Joep was able to enter the customs warehouse with the pass for the radio, but Anna had walked outside and saw no man and no radio. They nearly missed each other and the radio and Joep had asked a woman who happened to be passing by: are you perhaps my wife? He thought that was too crazy and just walked out again, after which they found each other there. The radio and the sewing machine brought from Holland were later still widely used at the sewing club, formed by the neighbors of the Coppenweg. They have a good time together (despite the fact that there was a civil war going on, what did they notice?) In an environment that is strongly determined by Joep's work as a soldier. It was good, but there were clear grades and positions that needed to be maintained. People lived mostly in their own groups as e.g. the planters, the military, the civil servants, the alochtones, etc. And among the soldiers in groups to ranks. It was not until much later that contacts with fellow soldiers arose in the Netherlands that were higher in rank, which made contact in Batavia impossible. In Batavia the first of their later eight children is born. In 1949 they went to the Netherlands with all kinds of presents for the family in their luggage.

During their stay in the Netherlands, the Indies situation deteriorates in such a way that it is decided to convert the temporary leave into a permanent residence. Unfortunately, they did not bring any souvenirs or personal possesions from the Indies for themselves. The KNIL is reorganized after the transfer of sovereignty and follows honorable dismissal at the KNIL. The first three years Joep works in Amsterdam East and is only the weekends at home. They live with Anna's parents in the bakery. Two daughters and a son are born there. Later they moved to a private home in Wons. He is requesting transfer from the army to the airforce so that he can start working at the airbase in Leeuwarden. After this transfer the family moved from Wons to Leeuwarden, where the other (4) children were born. Joep was now able to cycle to his work at the airbase. Through all sorts of courses in the administrative field, he is gradually making a promotion and finally waving in the highest non-commissioned rank: adjutant. After 36 years of loyal service, he receives a gold medal. Because of the years in Indie (who double count) Joep retires at the age of 48 years. Such a long military career is for someone with such a history (KNIL military with camp past quite exceptional. Immediately after his retirement, the family moved to IJlst, where Joep had various functions. On August 15, 1981 Joep and Anna went on a trip to Thailand and Indonesia. This was financed, among other things, by the money they received as an outstanding pay. They visited the grave of his friend Kees van de Loos in Kanchaoburi Thailand. Joep was, among many other things, chairman of the Madjoe division Friesland. Association of old non-commissioned officers of the KNIL. Madjoe means Forward. On 12 January 1996 Joep Tichelaar past away in IJlst.

Emerged in the Prins Hendrik Kazerne in Nijmegen.
At the Department of War on 22 September 1936 registered as soldier for the Overseas military service both in and outside Europe for five years. Appropriate for broadcast on 4 December 1936, premium f 100, -
On December 23, 1936 embarked aboard the steamer Jan Pieterszoon Coen from Amsterdam to Indonesia. On 24 January 1937 Joep arrived at Batavia.
Many soldiers went to Batavia from Sabang, North Sumatra by train. In Batavia he was placed at the battalion depot in Bandoeng and after half a year to the 21st liner battalion of the Infantry on Solo.
His mother past away on 22 July 1937.
On May 30, 1939, he is reconnected to the Colonial troops for six years. Joep works among others on Semarang and until 1942 on Solo. Surakarta
March 8, 1942 the army capitulated and March 12, 1942 he became a prisoner of war in Bandung. Transferred via Tjilaptjap, Batavia to Singapore. On February 2, 1943 transferred to Siam. Arrived in Chungkai on February 7, 1943.
Worked in Wampo and LumSum, this is between Wampo and Chungkai.The first labor camp was called Nom Paradai, translated by the prisoners as No Paradise.
August 16, 1945 liberation at Nakorn Paton. Departure from Bangkok on March 21, 1946 and on March 26, 1946 he arrived in Batavia.

Anna was 14, 15 when he left Friesland. They had already taken walks together in Wons, where they both lived then. The last letter from Holland that Joep received before his captivity, was a letter from Anna Westra. The contact was restored through the family ...Tantje Antje Huisman, sister of his mother from Schettens. The pastor in Batavia and the vicar in Wons also played a role. This correspondence has not been preserved. Anna burned all the letters in the oven of her father's bakery, to prevent unauthorized people from reading the letters. Also the letters sent by the family to Joep have not been preserved. Joep is promoted, first temporarily, to Corporal on 16 April 1947. Due to the leg injury caused during his captivity, he is no longer operational and becomes warehouse manager in the army. On June 2, 1947, he is authorized to carry the War Remembrance Cross.

Getting married with the glove (by proxy) was actually a pre-war way to come to Indie. In 1947, Anna belonged to the last who left for Indonesia this way.
30 August 1947 notice of marriage. 28 October 1947 marry by proxy with Rinse Ti(g)chelaar in Witmarsum, municipality Wonseradeel
January 27, 1948 MS de Sibajak departs from Rotterdam. Via Port Said, Aden, Sabang and Belawan to Batavia. They slept in dormitories, so there was no privacy.
On 8 March 1948, Joep was authorized to carry the Honorary Sign for War and Peace.
According to the telegram to Anna her parents in Wons, she arrived at the 8th of March 1948 at 8.00 am. and at 11.30 the church wedding blessing takes place.
At the ecclesiastical ceremony, three cousins were present who were there and had received a special leave. Unfortunately, the names of these cousins can not be determined with certainty. Possibly nephew Gerrit Tigchelaar and nephew Douwe Tigchelaar were there. Also the cousins Huisman from Schettens are eligible. They live from 15 March 1948 at the Coppenweg H71 in Batavia. 25 October 1948 they move to a larger house (class H58) located Kampement Oude Sub Kade nr. 1COp 6 November 1948 Joep receivesthe silver medal for 12 years of loyal service. 29 January 1949 birth of Johannes Willem (Jos) On 30 August 1949 with troop transport ship the Sibajak. They have been on leave for four months ... not counting traveling time, to a maximum of two months.
Arrival on October 2, 1949. On October 18, 1949 they received an equipment allowance of f.320, - from the captain of the KNIL batallion. From 26 July 1950 Joep has been working for the Regiment Intendance troops for an indefinite period as a volunteer at the Royal Netherlands Army in Sarphatistraat in Amsterdam. A promotion to sergeant 1st class follows on January 1, 1952, starting on May 13, 1953. Training for sergeant-major administrator. On March 1, 1961 promotion as adjutant at the airbase in Leeuwarden.

Referentienummer: MH:I500001

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Oepke (johannes) (Joep) 6.2. (R) Tichelaar

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen