Hij is getrouwd met Hester Goudeket.
Zij zijn getrouwd op 20 juli 1937 te 's Gravenhage , hij was toen 25 jaar oud's Gravenhage.
Kind(eren):
Guus Belinfante groeide als rector magnificus in Amsterdam uit tot symbool van het vermolmde gezag tijdens de Maagdenhuisbezetting. Scherp én met empathie laat zijn biograaf zien waarom deze bestuurder zo krampachtig reageerde op de tijdgeest.
Lange tijd ontbrak zijn portret in de galerij van rectoren van de Universiteit van Amsterdam. Een gapend gat. Toch was Guus Belinfante (1911-2000), hoogleraar bestuursrecht aan wat toen nog de Gemeentelijke Universiteit heette (na 1971 werd het Universiteit van Amsterdam), er rector magnificus geweest, van 1968 tot 1971. Een beruchte rector in een onstuimige periode, waarin studenten in opstand kwamen tegen het gebrek aan democratie aan de universiteit en medebeslissingsrecht eisten. Belinfante werd bestempeld als prototype van de gehate regent. In 1971 vertrok hij met stille trom. Pas in 2015 kreeg hij eerherstel en kwam op de lege plek zijn portret te hangen.
Het was een gedenkwaardige dag, 16 mei 1969. Honderden studenten drongen het Maagdenhuis binnen, het administratieve centrum van de universiteit. Ze doorzochten de kantoren van bestuurders en haalden rapporten, noties en brieven uit lades, ook die van Belinfante, die ze triomfantelijk toonden als bewijs dat de machthebbers niet deugden. Ze noemden zich actiegroep ‘De Loze Kreet’, een geuzennaam. Belinfante had gezegd dat hij ‘medebeslissingsrecht voor alle geledingen op alle niveaus’ zonder precisering een loze kreet vond.
Vijf dagen duurde de bezetting. Eten en drinken werd aangevoerd via een luchtbrug. De sfeer werd allengs grimmiger. Het gebouw was omsingeld door politiebusjes en politie te paard. Ook andere jongeren roerden zich, er waren rellen. Op 17 mei sprak de rector de studenten vanuit een commandowagen toe, door een megafoon: ‘Attentie! Hier spreekt professor Belinfante. Zoals u bekend is, is een bezetting van het Maagdenhuis onaanvaardbaar. Ik verzoek u het gebouw te verlaten. Anders zult u de gevolgen zelf moeten dragen.’ Hoongelach was zijn deel.
Op 21 mei besloten de rector en burgemeester Ivo Samkalden het pand te ontruimen. Politiemensen sleepten de studenten hardhandig naar buiten. Belinfante bleef nog twee jaar rector, maar had als bestuurder elke greep verloren. In de jaren erna verzonk hij in een depressie en sloot hij zich op in zijn werkkamer.
Symbool van het vermolmde gezag
Geke van der Wal begint haar biografie van Guus Belinfante, In plaats van woede, in de proloog met de scène van de machteloos door de megafoon toeterende rector. Het is een symbolisch beeld: dat van de zichzelf redelijk vindende bestuurder, die begrip toont voor studenten maar niet geïntimideerd wenst te worden. Onhandig genoeg liep hij niet rustig bij de studenten naar binnen om met hen te praten, maar benadrukte hij de afstand door vanuit een commandowagen te toeteren. Ook later in het boek, als we in 1969 zijn beland, is het een indrukwekkende scène, die tegelijk medelijden en afkeer oproept.
Bron: https://www.volkskrant.nl/boeken/geke-van-der-wal-schetst-het-leven-van-de-lang-verguisde-bestuurder-guus-belinfante-scherp-en-met-empathie~b3d67bb6/?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F
August David Belinfante | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1937 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hester Goudeket |
De getoonde gegevens hebben geen bronnen.