Stamboom Smeets » Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan (1918-2019)

Persoonlijke gegevens Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan 

• Roepnaam is Mieke - Mia.
• Zij is geboren op 1 januari 1918 in Ubach over Worms (Lb).
• Zij is overleden op 28 juli 2019 in Ubach over Worms (Lb), zij was toen 101 jaar oud.

  Let op: Leeftijd boven de 100 (101).

• Een kind van Hendrik Joseph Haan en Anna Gertrud Römkens (Roemkens)
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 3 januari 2022.

Gezin van Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan

Zij is getrouwd met Johan Michael Smeets.

Zij zijn getrouwd op 20 oktober 1939 te Ubach over Worms (Lb), zij was toen 21 jaar oud.

Kind(eren):

1. (Niet openbaar)
2. (Niet openbaar)
3. (Niet openbaar)
4. Peter Magdalena Vivian Emanuel Smeets  1949-2022 
5. (Niet openbaar)

• Het echtpaar heeft gemeenschappelijke voorouders.



Notities over Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan

Bussum, 30-07-2019 - 18:42 uur - Een prachtige weergave van de levensloop van Maria Gertrud geschreven door kleindochter Marieke Cornelia Gertrud Smeets (1975).

Maria Gertrud (Mia) Smeets - Haan, geboren 01-01-1918 Ubach over Worms (Lb) - overleden 28-07-2019 Ubach over Worms (Landgraaf (Lb).
d te zetten. Pas toen de kerkklok twaalf begon te slaan, liet ze de persweeen toe.
Om kwart over twaalf op 1 januari 1918 werd Maria Gertrud Haan geboren. Als vierde kind in een gezin van twee oudere broers Pierre en Sjef en een 14 maanden oudere zus Trautje. Waubach, het latere Ubach over Worms, was daar veel van te merken. Nederlandse soldaten zaten ingekwartierd bij Cafe Haan om de grens met Duitsland en het neutrale Nederland te bewaken. De familie verdiende goed aan de kostgangers, maar er was nog een voordeel. Voor smokkelaars waren het begin van de 20ste eeuw in het grensgebied goede tijden en als je Nederlandse soldaten in de kost had, knepen ze een oogje dicht. Een goed bewaard geheim was dat de hele familie smokkelde. Moeder was een veel gevraagde naaister en garen was veel goedkoper in Duitsland, dus met twee jonge meisjes in de kinderwagen en later aan de hand werd er veel gesmokkeld.

Ook Mia smokkelde later met haar zusje garen in zakjes onder haar jurken. Een moeder met twee schattige meisjes werd niet tegengehouden bij de grens. Wat vader in het gezin smokkelde is niet bekend gemaakt maar dat het meer was dan garen en boter was wel duidelijk, omdat ze het goed hadden.

Als metselaar en naaister hadden ze toen ze begin twintig waren al hun eigen cafe/ herberg met een groot stuk land om groente en fruit te verbouwen. De eerste gezinsfoto is gemaakt in 1922. Maria die Mieke of Mia werd genoemd was toen 4 jaar oud. Het is een statige foto met een mooie donkere man met donker haar en donkere ogen, een blonde moeder, met blauwe ogen die flets in de camera kijken en twee jongens en een meisje die voorzichtig een beetje onzeker van zich af staren. En dan in het midden op een krukje een klein meisje met pikzwart haar met een grote strik erin en donkere ogen die boos van zich af kijkt. De foto heeft altijd ingelijst in de woonkamer van mijn opa en oma gehangen en met plezier vertelde mijn oma het verhaal, datze een grote strik in haar haren moest en een nette jurk aan omdat de fotograaf zou komen. Ze wilde niet en de vastberadenheid van toen heeft ze nooit meer verloren.

Gemengde huwelijken in de grensdorpen waren heel normaal en een gevoel dat zuid Limburg bij de rest van Nederland hoorde, was er veel minder. eve moeder. Haar vader was een charismatische man, die ondeugend uit zijn ogen keek. Later keek hij vaak te diep in het glaasje en kon Mia haar vader vaak uit de kroeg halen of zelfs een paar keer onder aan de trap oprapen, waar hij dan dronken vanaf gevallen was. Met een vrolijke dronk verspeelde hij zo het familiekapitaal. Zijn levenslust en humor had Mia van hem.ht. Ze bleef altijd onzeker over het schrijven, lezen deed ze wel graag en dat ze op hoge leeftijd blind werd en niet meer kon lezen, handwerken of tv kijken vond ze heel erg.er als dienstmeisje.aar gelukkig was daar de kermis en carnaval. Twee momenten in het jaar die aangegrepen werden voor dorpsfeesten.

Het is op een van die momenten dat mijn oma 19 jaar oud, Jean, mijn opa die 2 jaar ouder was, leerde kennen. Hij was blond met blauwe ogen, machinist in de mijnen, een goede voetballer en een zanger met een zuivere tenorstem. Volgens de overlevering moet er in het dorp een boom scheef zijn gaan staan van hun liefde. burgse jongens uit gemengde huwelijken werkten over de grens en toen de oorlog uitbrak was het voor veel jongens moeilijk om te kiezen voor welke kant ze waren. Hoewel mijn opa en oma beide een moeder hadden van Duitse komaf kozen zij de kant van Nederland, maar veel familie koos de andere kant. Zo kwam Jean tegenover enkele broers te staan en zag hij middenin een schietpartij tussen Duitse en Nederlandse soldaten ineens zijn neef in een Duits uniform. Dat moet een rare situatie zijn geweest, want in plaats van te schieten, schudden ze elkaar de hand en werden over en weer kameraden aan elkaar voorgesteld.

Omdat de Tweede Wereldoorlog nog vrij plotseling startte en Jean werd opgeroepen voor actieve dienst en ze niet wisten wanneer hij terug zou komen, werd er voor de wet getrouwd op 20 oktober 1939. Een getrouwde man kreeg twee keer zoveel soldij en als mijn opa zou overlijden zou hij Mia verzorgd achter laten. Echter in het katholieke Limburg telde alleen het huwelijk voor de kerk. Mijn oma die het best naar haar zin had met haar werk, haar zus en vriendinnen, en nog heel graag bij haar ouders woonde, hoefde niet zo nodig voor het eggie te trouwen. Dat kon later ook wel. Maar de pastoor kwam steeds langs bij de familie Haan om te vragen wanneer de echte trouwdag zou zijn, want wat ze deden was zondig. Het feit dat Jean ver weg in Brabant gelegerd was, deed daar niks aan af. Dus toen de moeder van Mia weer de pastoor voor de deur zag staan en voor de zoveelste keer een standje kreeg over de zondigheid van haar dochter, werd er een varken vet gemest, een jurk genaaid en bij het volgende verlof van Jean werd er op 30 januari 1940 echt getrouwd.

Voor Mia veranderde er niet veel. Ze bleven bij haar ouders inwonen net als haar zus die nog ongetrouwd was en Jean werd weer weggestuurd de oorlog in. Omdat ze een grote tuin hadden voor groente en fruit, kippen en varkens hielden, leden ze geen honger. In 1941 werd hun enige dochter geboren en in 1943 een zoon. In 1943 trokken de Amerikanen bij hen in. Meer dan een jaar hebben ze Amerikanen in huis gehad waar ze voor zorgden en die hen daar goed voor beloonden met bescherming en lekkernijen zoals chocolade, maar vooral met jarenlange vriendschappen en pakketjes die uit Amerika werden gestuurd voor het jonge gezin. De vriendschap was zo hecht dat ze een van hun zoons als derde naam de naam van de vrouw van een van de Amerikaanse soldaten hebben gegeven. r nog twee zoons geboren en woonde het gezin nog steeds bij de ouders van Mia in. De kinderen groeiden er op met hun opa en oma en hun ouders. Jean werkte weer als machinist in de mijn en het leven ging verder. Hoewel er wel wat herstel nodig was in de familierelaties in het dorp. Familieleden die tegenover elkaar hadden gestaan in de oorlog, moesten elkaar weer leren vertrouwen. Zo ook een broer van Jean die voor de Duitsers tegen Rusland had gevochten en met een Russisch meisje en hun jonge baby terugkwam uit de oorlog. Jean en Mia vingen hen op.

Mia werd na de geboorte van haar vierde kind in 1949 ernstig ziek. Niertuberculose. Voor haar leven werd gevreesd. Ze verbleef bijna een jaar in een kliniek en omdat de ziekte besmettelijk was, zag ze haar jonge baby alleen vanachter de ramen. De baby was ondergebracht bij de broer en zijn Russische vrouw. Die met heel veel liefde voor de baby zorgden en als blakend gezonde bolle eenjarige kon hij weer naar huis, toen zijn moeder eindelijk beter was. Eind jaren vijftig kreeg ze haar laatste kind, een vierde zoon.

Inmiddels was het gezin verhuisd naar een huis van de mijnen. de de politiek nauwgezet tot op hoge leeftijd. s om maar voldoende geld te hebben voor de scholing van hun kinderen. En daar zijn ze in geslaagd. n inmiddels vijf kleinkinderen en dat was hun grote passie. Kleinkinderen waren altijd welkom om te logeren. Er werd veel gekaart, lekker gekookt en uitstapjes gemaakt en vooral schoenenwinkels bezocht. Oma was dol op schoenen, maar ook dol op winkelen.

Tot mijn veertiende sliep ik bij opa en oma op de kamer als ik kwam logeren. Dat vonden we gezellig. Maar het was een sport wie het eerste in slaap viel, want ze snurkten allebei zo hard dat ze van elkaar wakker werden. Oma viel altijd met de radioluid aan en een tijdschrift op haar neus in slaap en als je dan voorzichtig de radio uitdeed, het tijdschrift weghaalde en het licht uitdeed, werd ze wakker en dan begon alles weer opnieuw. tie in Limburg was en later toen ik ouder werd elke vier weken er wel een weekend was. Opa en oma boden een liefdevol thuis voor kleinkinderen die het nodig hadden. Later kwamen er nog drie kleinkinderen direct gevolgd door de eerste achterkleinkinderen.

Opa en oma zijn bijna 65 jaar getrouwd geweest tot opa in 2004 overleed. Gelukkig heeft oma nog veel gezonde jaren gehad waar ze het levensgeluk weer terug heeft gevonden. Het deed haar veel verdriet dat ze bijna blind is geworden en toen ze afgelopen maart haar been brak en afhankelijk van anderen werd, verdween langzaamaan de levenslust. at haar beide ouders, zus en broer op haar geboortegrond zijn overleden, is zij nu de laatste. 101 jaar geleden is ze geboren op de Grensstraat 21 en gisteren is ze in de vroegere tuin van haar geboortehuis overleden. De cirkel is rond. Maar wat zullen we haar verschrikkelijk missen.
.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!




Tijdbalk Maria Gertrud "Mieke - Mia" Haan

  Deze functionaliteit is alleen beschikbaar voor browsers met Javascript ondersteuning.
Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen