Stamboom familie Kers-Lageveen » Meijert Spigt (1907-1996)

Persoonlijke gegevens Meijert Spigt 

• Hij is geboren op 18 augustus 1907 in Koogerveld, Texel, North Holland, Netherlands.

  geboren in plaggenhut

  Jan Spigt (1865-1958) aangekomen 21 april

  Getrouwd met Anna Halsema uit Eijerland, 11 kinderen, de jongste was Meijert Spigt, die geboren werd in een plaggenhut in het Koogerveld.

  bron https://www.irenemaas.nl/pages/Verhalen/Schoolkinderen.htm

• Beroep: landarbeider (1928, 1932); landbouwer (1947).
• Volkstelling in het jaar 1945, De Koog, Texel.
• Hij is overleden op 13 augustus 1996, hij was toen 88 jaar oud.

  Hij is overleden op 13 augustus 1996 in het rusthuis 'De Gollards', De Zes 12 in den Burg, hij was toen 88 jaar oud.

• Hij is begraven in De Algemene Begraafplaats aan De Kogerstraat in den Burg (Texel).

  Hij is begraven op 16 augustus 1996 in de Algemene begraafplaats aan de Kogerstraat in den Burg (Texel).

• Een kind van Johannes Anthonius (Jan) Spigt en Anna Halsema

Gezin van Meijert Spigt

Hij is getrouwd met Leme (Lemelda) Smit.

Zij zijn getrouwd op 28 april 1932 te Texel, North Holland, Netherlands, hij was toen 24 jaar oud.

Getuigen bij het huwelijk: Hendrik Harmen Spigt, 40 jaar, werkman, broeder van de bruidegom en Cornelis Smit, 24 jaar, arbeider, broeder van de bruid; beiden wonende op Texel, de moeder van de bruidegom kon niet schrijven

Kind(eren):

1. Janna Spigt  1933-2011
2. Wilhelmina Anna "Mien" Spigt  1937-2017

Notities over Meijert Spigt

Terwijl de rest van Nederland al volop de bevrijding vierde, was de Tweede Wereldoorlog op Texel nog in volle gang. Tussen 5 april en 20 mei 1945 was Texel het decor van een bloedige veldslag tussen de Duitse bezetter en de Georgische soldaten: de Russenoorlog.

 

MEIJERT SPIGT
Opa en oma Spigt_ (Meiert en Ieme) van Iemelda.
Meiert en Ieme Spigt woonde aan de Kogerveld K9 wat nu Ruigediek 14 ze hadden toen drie dochters, Janna en Mientje en Anna.
In de oorlog mochten de Texelaar niet op het strand en duinen komen om dat het bezet was door Duitsers. Mijn opa kon het niet laten om toch heen te gaan om wat bij elkaar te scharrelen bv wat hout voor de kachel of witte flessen voor voorraad eten in te maken, maar ook wel bloem en vet en drank. Er spoelden velen dingen aan tijdens de oorlog. Alleen was het gevaarlijk jutten want de Duitsers liepen patrouilles tussen de Koog en de Slufter. Het was af en toe moeilijk te zien of het nou een paal was of een wachter in de vroege ochtenduren. Maar het was het gevaar wel waard, want er was armoede en dan had je weer eens wat luxe.
Op een dag zag me opa een vliegtuig neer stortte. Hij was naar de hoge duinen gegaan om te kijken. Hij zag het vliegtuig vreselijk branden in de Slufter. Op de terugweg werd hij gegrepen door de Georgiërs die daar in de bunkers zaten. Ze zeiden dat ze hem naar de commandant zouden brengen. Mijn opa heeft zich er met handen en voeten er uit kunnen praten en nam de Russen mee naar zijn boerderij om een bakkie koffie. Sinsdien had hij goede contacten met de Georgiërs.
De Georgiërs namen hem ook wel mee naar hun bunker. Zo wist mijn opa hoe de route door de mijnenveld was en kon hij gemakkelijker te jutten. De Georgiërs kwamen sinds toen gewoon bij me opa te eten, later kwamen ze in drie groepen te eten. Maar ook de Duitsers kwamen te eten bij me opa. Me opa mocht dan naar Texla om aardappels te halen voor de Duitsers. Maar de Duitsers wisten niet dat hij het ook haalde voor de Georgiërs.
Het kwam wel eens voor dat de Georgiërs zaten te eten en dat de Duitsers dan kwamen. Dan verstopte me opa snel de Georgiërs even. Het is een keer voorgekomen dat de Duitsers de voordeur binnen kwamen en dat de Georgiërs de achterdeur uit gingen. Het ging altijd maar weer net goed. Aan de eind van de oorlog kwam er een Duitse officier aan de deur om de route door de mijnen veld te vragen. Mijn opa hield toen stug vol dat er niet een route was. De officier wou de route hebben om de Georgiërs te vangen, want ze waren heel erg bang op een mijn te stappen in de duinen.
Een paar uur later kwam de commandant met een paar soldaten langs de boerderij, ze hadden een stel Georgiërs gevangen. Een van die Georgiërs werd gedragen dus die was gewond. Mijn oma vroeg wat ze met hun gingen doen. De commandant antwoorden hier op: DOOD SCHIETEN. Mijn oma liet toen niet merken dat ze heel verdrietig was want het waren hun vrienden die werden vermoord. Mijn opa en oma hebben hierom veel getreurd en niks tegen iemand verteld. Na de oorlog is er nog een Georgiër geweest om hun te bedanken hij had een schilderij van de boerderij gemaakt. Dit schilderij heeft altijd bij hun in de kamer gehangen.
Mijn opa begon pas dingen te vertellen toen ze naar Den Burg zijn verhuisd. Ik vond het altijd interessant en mooi hoe hij het vertelde. Hij had ook de bel meegejat bij de Georgiërs vandaan. De bel stond altijd op het randje en als de vijand kwam dan belden ze met de bel om alarm te slaan. De bel hadden ze pas na een hele tijd in de kamer gezet. Sommige dingen hoor ik hem nog zeggen!
Hij vertelde ook dat ze de radio's en fietsen in moesten leveren maar hij leverde niet alle fietsen in hij verstopte ze in de slootkant tussen het riet achter de koeienstal.
Hij vertelden ook dat hij naar het Oorlogschip ging naar de Duitsers en bracht daar ook wel eten. Ik denk dat ik het verkeerd onthouden had want er zaten daar Georgiërs, dus dan zouden het de Georgiërs zijn .
Hij vertelde me ook dat op een keer dat hij kolen uit het kolenhok ging halen dat er een gewonde soldaat lag. De soldaat keek hem met grote ogen aan. Hij bracht hem wat water en ik weet niet meer zeker van eten. De volgende dag toen mijn opa weer naar het kolenhokje ging was de soldaat weg.
Heeft u meer info over dit verhaal, zoals u misschien iets meer weet over het vliegtuig dan zou ik dat graag willen horen.
vriendelijke groeten Iemelda

In Russenoorlog was ik onzichtbaar. Russen, Duitsers, politie. Niemand deed me wat, ongelooflijk, beschermd door hogere macht.
Ze hielpen iedereen geen onderscheid tussen Russen of Duitsers.
Russen: Jullie kennen hier eten, maar ik jullie geweren. Altijd een raam open om snel weg te kunnen.
Imme: ik begreep die vrouwen niet, die later naar Calefornië gingen met krentenbrood.

Politieagent aan de deur. Nou zit ik erin, dacht Spigt. Agent vroeg: Kan jij me aan eieren helpen? Die had hij niet, maar kon ze wel regelen (80 cent per stuk) Wat kosten ze? Niets. Met zo’n agent kan niks meer verkeerd gaan.

Bonne haalde graan op en bracht meel terug, later niet meer tot huis, moest Spigt het ophalen van De Koog. Meteen de eerste keer al staande gehouden. Wat zit er in die zak? Kunstmest. Kijken: Meel. Spigt zei: kunstmest voor de maag.
Mocht doorgaan, maar deze Duitser kwam wel sindsdien elke dag om melk en had praatjes. Blij dat die werd overgeplaatst.

Paadje door mijnenveld was precies zijn strandpaadje. Spigt vroeg zout aan Moffen, liep tussen 2 Moffen naar bunker, om spullen. Kun je nog meer gebruiken, ze gooiden van alles buiten, hij deed het in een kruiwagen, bovenin een hakbijl. Terug door de Nederlanden, zette de kruiwagen in het duin, daar zaten Russen.
Geen een Rus gezien, maar toen hij het ophaalde was de bijl weg.

S mocht van de Russen op strand. Duitse patrouille om de zoveel uur, tussentijds jutten. Komt duinen uit, ziet een Duitser die daar zomaar liep hem: Wat moet dat? Houtjes zoeken. Die man ging hem helpen.

Bij razzia’s gingen de Moffen hooischelven in brand schieten. Rus die er uit sprong lieten ze lopen, tot hij over een tuinwal sprong, toen in de sprong geraakt.

Bij huis hadden ze een hooischelf waarin een smokkelhok verstopt was.
Moffen wilden ruigtebaal bij huis aansteken. Spigt donderde: Hier niet schieten! Ze gingen weg. Later kwamen er 2 Russen uit dat hok.
Bij broer ook zo’n schelf met een Rus erin en een smokkelhok. Dat stond wel in brand, Rus kwam er niet uit, die zou wel verbrand zijn.
Spigt ging bij zijn vader kijken, die was niet makkelijk, die zou een Mof doodslaan. Sloop mee met erwtenstro, aangehouden- wat is daarin? Tabak. Lachen, doorlopen.
Vader had ze overal voor uutscholden en ze weggestuurd- en ze gingen. Daar waren ook 2 Russen.
Later kijken bij het verbrande hok, Rus had zich in wollen dekens gerold, gewacht tot hij bijna stikte en achteruit de sloot ingekropen, was helemaal zwart.
Gestolen schrijfmachine stond ook in hok, die was wel verbrand. Daar was zijn vrouw op tegen, die zei net goed. De dekens waren van Duitsers gestolen, dat gaf niks, die had zijn vrouw zelf niet willen houden.

Naar die ouwe [vader] toe, dwars door het land. Schoten vlak naast zijn klomp. Toch maar verder, 3 km lang kogels om zijn klompen, maar werd niet geraakt, onbegrijpelijk.

Ze zagen Duitsers gaan met een troep Russen, 1 op brancard, die kreeg water bij Spigt. Wat gaat er met die mensen gebeuren, vroeg zij. Vielleicht erschossen.
Dat mocht ze niet meer vragen van haar man. Wie weet nemen ze jou ook mee.
Bij Pomona moesten ze zich uitkleden, zelf een graf graven en werden ze doodgeslagen met een schop. Een rende weg, de Moffen konden er niet achteraan, want dan zou de rest ook weglopen. Die is door veldbosjes gelopen en over de weel gezwommen en stond toen bij onze Frans voor de deur.

Rantsoenkoeken van Duitsers. Spigt ging meer halen op Texla: Wij hebben honger, ik wil wat noodrantsoenkoeken. Die stonden op zolder in het huussie van Jan Troet.
Er zat een Duitse soldaat bij op wacht. “De Inselkommandant het segd dat ik een baaltje van die koeken mag”. Soldaat gaf geen baaltje mee, maar wel al zijn zakken vol. ’s Avonds gaf hij die aan de Russen.

Toen de oorlog over was stond een Duitser in de kamer- Verrek, ik dacht dat je dood was! Door dak geklommen bij hotel Texel en zo gered.

Een andere Duitser had gezegd: Als de Krieg over is stuur ik een kist wijn. Wijn was er nog wel, maar de man niet.

Het was de dag voor het vertrek van de Russen van Texel. Er kwam er een keurige heer bij de familie Spigt aan de Ruigedijk, die de melk kwam vergoeden die hij daar had gekregen. Meiert en Imme herkenden hem niet. “Sie haben mein Leben gerett”, zei hij nog. Uiteindelijk wisten ze het weer- die man was aan hun deur gekomen, uitgeput, onder het bloed, kon niet meer lopen. Ze hadden hem opgeknapt en naar een schuur in het land gebracht waar meer Russen zaten. In huis konden ze hem niet hebben met vier kleine kinderen.
Hij was de enige die ooit nog wat van zich heeft laten horen.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Meijert Spigt?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Meijert Spigt

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen