Door Ds. W.D. Linthout
Toegekend vanwege het levensreddend werk voor hun pleegzoon Jos ten tijde van de 2e wereldoorlog en daarna. Datum is de datum van uitreiking
UTRECHT - De geest is nog helder, maar het lichaam wil niet meer. Jan van Eck (93) kan niet meer lopen en zelfs zitten is een hele klus.
Praten gaat ook al steeds moeilijker. Dankzij de thuishulp hoeft hij zijn woning, vlakbij Park Oog in Al, niet te verlaten. Hij woont er boven zijn voormalige kapsalon. Nu zit er de Albert Heijn.
Er waren tijden dat hij meer energie had, om het zacht uit te drukken. Uit zijn moeizame verhalen, soms ’vertaald’ door echtgenote Hedwig, stijgt het beeld op van een man met oneindig veel optimisme en dadendrang.
Hij stond zes dagen per week in zijn kapsalon, dirigeerde allerlei koren - ’Jan was zeker vier avonden per week van huis, meneer’, zegt echtgenote Hedwig van Eck (75) - maar studeerde ook dagelijks op zijn viool.
Eigenlijk had hij violist willen worden. Maar ja, daarmee kon je niet je brood verdienen, vond zijn vader, die buffelde in de metaalindustrie. Vandaar die kapsalon. Op de een of andere manier zag Van Eck ook nog kans te gaan schilderen, naast al het bovenstaande. Dat pakte hij, als alles, serieus aan.
Hij ging studeren aan een kunstacademie en maakte honderden schilderijen. Een paar ervan hangen in zijn huis: Koningin Beatrix met een bos bloemen, een paar stillevens en een enorm paneel met alle veertig leden van een orkestvereniging herkenbaar in beeld gebracht.
Zijn laatste schilderij maakte hij zo’n drie jaar terug: een portret van een joods jongetje met zijn moeder, gemaakt aan de hand van een vergeeld fotootje. Het jongetje, Jos van Klaveren, had hij als onderduiker in huis. ,,Hier in de kelder, meneer’’, mompelt hij. ,,Ik had wel meer onderduikers. Je dééd dat gewoon.’’
Van Klaveren - blijkens een foto inmiddels een statige heer van 66 - kreeg het schilderij als aandenken aan zijn moeder, die hij nauwelijks heeft gekend. Want zijn ouders werden weggevoerd en kwamen nooit meer terug.
Van Ecks eigen gezinsleven ging niet over rozen. Zijn enige kind Bertjo is geestelijk en lichamelijk gehandicapt, zijn eerste vrouw stierf op jonge leeftijd. Met allerlei activiteiten hield hij zich overeind.
De restanten daarvan - zo’n honderd schilderijen - bevinden zich in een opslagruimte van de firma Shurgard. Het is Jan van Ecks laatste wens dat ze worden geëxposeerd en geveild voor het goede doel: een tehuis voor Palestijnse én joodse gehandicapten.
Dankzij het programma Max Maakt Mogelijk van de seniorenomroep Max wordt deze wens morgen vervuld.
De uitzending is eind september of begin oktober. ,,De thuishulp doet mij een net pak aan’’, fluistert hij. ,,En dan zetten ze mij in de stoeltjeslift naar beneden. Bij die expositie zetten ze een bed voor me neer, want ik kan niet zo lang zitten. Het is een wonder, meneer, dat ik dit nog mag meemaken. Een wonder.’’
(1) Hij is getrouwd met Bertha Knoppers.
Zij zijn getrouwd op 22 september 1938 te Utrecht, Utrecht, Nederland , hij was toen 24 jaar oud.
Kind(eren):
Gebeurtenis (Yad Vashem) in het jaar 2014 in Jeruzalem, Israël : Yad Vashem.
Het echtpaar is gescheiden 21 januari 1966 te Utrecht, Utrecht, Nederland .
(2) Hij is getrouwd met Hadewieg Grietje Heikens.
Zij zijn getrouwd op 29 oktober 1976 te Utrecht, Utrecht, Nederland , hij was toen 62 jaar oud.
Johannes Abraham van Eck | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
(1) 1938 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Bertha Knoppers | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
(2) 1976 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Hadewieg Grietje Heikens |
De getoonde gegevens hebben geen bronnen.