Zij is getrouwd met Johannes Cornelis van der Kaa.
Zij zijn getrouwd.
Kind(eren):
In memoriam tante Nel van der Kaa - Hereijgers.
Nel Hereijgers is geboren in Chaam op 3 mei 1919.Ze was de tweelingzus van Jan in het gezin Hereijgers,dat 8 kinderen telde.Een typisch kenmerk was dat ze twee verschillende kleur ogen had.Het gezin trok naar de Baolbrug waar haar ouders cafe hielden.Dat zat tante Nel in het bloed.Ze hielp al vanaf jonge leeftijd mee.Achter de tap staan was haar lust en leven.Tante Nel ontmoette Jan van der Kaa en toen ze trouwden, gingen ze wonen op de boerderij aan de Haldijk in Ulicoten.Helaas heeft ze hem al na 18 jaar huwelijk verloren,door vroegtijdig sterven na een ziekte.Tante Nel heeft de laatste jaren goed voor hem gezorgd.Tante Nel had vele adressen waar ze ging behangen of schoonmaken.En koken was haar passie.Ze was een uitstekende kok bij vele buurtfeesten en bruiloften. De buurt van de Strumpt was bij haar thuis evenals de jagers. De jacht was heilig, daar moest alles voor wijken. Die jagers hebben er veel gelachen onder het genot van een borreltje of pintje. En de salades stonden vaak gereed in de badkuip. Traditie was ook dat na de carnavalsoptocht in Wortel iedereen nog even bij haar aan kwam. Dan was er drank en spek op tafel. Vele neven en nichten kwamen graag bij Tante Nel, al had ze altijd wel het een of ander voor je te doen. Je moest er altijd werken: hout zagen, de werft hakken, matten kloppen, afwassen etc. Je moest wel eten wat de pot schafte. Er was er eens ene die durfde zeggen, dat hij geen bloemkool lustte. Tante Nel wist wel raad, ze zei: Ik heb nogwel wat stamp voor jou. Hij had toen lekker gegeten, waarop tante Nel zei: " dat waren nou die bloemkolen die je niet lustte" Haar gezegde was altijd: "eten wat de pot schaft, aanders legd 'oewe kop 'r mar neffe ". Vele hebben ook bij tante Nel gelogeerd, soms met 8 tegelijk. Als zij dan s'morgens naar de markt in Baal ging, kreeg iemand de opdracht de rooi kolen om 11uur alvast op te zetten. Dan was het klaar tegen etenstijd. Tante Nel heeft wat afgesjouwd, ging ze met lege tassen weg, metvolle kwam ze terug. En als ze onderweg hoge nood had, geen probleem, even in de kant dan maar. Sokken en bedsloffen breien heeft ze tot het laatst gedaan, het liefst met allerlei restjes wol. Eeen potje kaarten, alleen of met anderen, maar dan wel volgens haar regels. Ze kon gezellig buurten al hoorde ze steeds slechter. Aan de telefoon zei ze kort maar krachtig: mee Nel Kaa. Het hoorde allemaal bij tante Nel, net als het ruilen en handelen. Als ze vernam dat iemand iets nodig had of dingen spaarde, dan kregen de anderen opdracht dat te brengen. Ze had een goed gevoel voor humor. Als ze af en toe een kon bekvechten en plagen was ze in haar element. Ach je wist wie het zei. Ze vertelde graag over Ulicoten, en over wie er geweest waren en het laatste nieuws en eindigde dan met: " En zo is 't allmaol wa in de wereld ". Toen haar gezondheid minder werd, verhuisde ze naar de Bernardusstraat, waar ze graag woonde met, net als in de Strumpt, fijne buren om haar heen. Verjaardag vieren duurde bijna een maand. Zelf nam ze in plaats van gebak een boterham met kaas. Ze hield streng dieet voor haar suikerziekte. Ruim van tevoren werden er boodschappen besteld, vooral als er iets in de reclame was. Ze nodigde iedereen uit in kleinegroepjes, dan genoot ze er zelf het meest van en kon ze het gesprek een beetje volgen. Vanaf 30 april dit jaar moest ze nog meer inleveren qua gezondheid en is, na een periode in het ziekenhuis, tijdelijk in Janshove geweest. Ze genoot daar een goede verzorging, ook later toen ze weer in haar huisje was. De laatste tijd moest iedereen komen en was ze haar inboedel al aan 't verdelen. De diepe en platte borden van tante Nel, ze kwamen met Kerst heel goed van pas. Donderdag 21 december werd ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis waar bleek, dat ze zieker was dan iedereen dacht. Zaterdag 23 december is het kaarsje plotselig gedoofd.
We kunnen het amper geloven dat tante Nel, die kleine dappere vrouw, ofwel.. dieje kleine van ons of onzen bram nu voorgoed uit ons midden is , maar we afscheid nemen. Tante Nel zal zeker voortleven in de verhalen die we elkaar vertellen. We bewaren de vele dierbare herinneringen aan haar. Wat hebben we veel gelachen met haar. We mogen nu maar hopen en vertrouwen dat ze nu thuis bij God is, herenigd met haar man Jan en dat we haar eens weer zullen zien. Tante Nel: Je was een tante om nooit te vergeten. het was goed zo voor haar en wij zeggen nu zoals ze zelf altijd zei:"Bedankt en houdoe hè!
Petronella Maria Hereijgers | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Johannes Cornelis van der Kaa | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
De getoonde gegevens hebben geen bronnen.