Stamboom Eijsermans » Edward Iii van Engeland (1312-1377)

Persoonlijke gegevens Edward Iii van Engeland 

• Hij is geboren op 13 november 1312.
• Hij is overleden op 21 juni 1377, hij was toen 64 jaar oud.
• Een kind van Koning Edward Ii van Engeland en Isabella van Frankrijk
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 3 december 2018.

Gezin van Edward Iii van Engeland

Hij is getrouwd met Filippa van Holland.

Zij zijn getrouwd.

Kind(eren):

1. Eduard van Engeland  1330-1376
2. Isabella van Engeland  1332-1379
3. Johanna van Engeland  ± 1333-1348
4. Willem van Hatfield  1337-1337
5. Lionel van Antwerpen  1338-1368
6. Jan van Gent  1340-1399
7. Edmund van Langley  1341-1402
8. Blanca van Engeland  1342-1342
9. Maria Plantagenet  1344-1362
10. Margaretha Plantagenet  1346-1361
11. Willem van Windsor  1348-1348
12. Thomas van Engeland  1355-1397

Notities over Edward Iii van Engeland

Eduard III van Engeland
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Eduard III
1312-1377
EdwardIII-Cassell.jpg
1e opvolger voor de Engelse troon
Periode 1312-1327
Voorganger Thomas van Brotherton
Opvolger Jan van Cornwall
Graaf van Ponthieu
Periode 1325-1336
Voorganger Eduard II
Opvolger Frans kroondomein
Koning van Engeland
Periode 1327-1377
Voorganger Eduard II
Opvolger Richard II
Graaf van Ponthieu
Periode 1360-1369
Voorganger Jacob I van La Marche
Opvolger Frans kroondomein
Vader Eduard II
Moeder Isabella van Frankrijk
Coat of Arms of Edward III of England (1327-1377) (Attributed).svg

Eduard III (Engels: Edward) (Windsor Castle, 13 november 1312 – Richmond upon Thames, 21 juni 1377) was koning van Engeland van 1327 tot 1377. Hij was de oudste zoon van Eduard II en Isabella van Frankrijk.

Na de arrestatie van zijn vader in 1326 werd hij aangewezen als opvolger. Binnen enkele maanden werd hij tot koning gekroond. Zolang hij echter nog minderjarig was namen zijn moeder Isabella en haar minnaar Roger Mortimer de zaken waar.

In januari 1328 trouwde Eduard, vijftien jaar oud, met de nog jongere Filippa van Henegouwen, dochter van graaf Willem van Henegouwen en Holland. In 1330 liet hij Mortimer gevangennemen en ter dood brengen. Isabella werd opgesloten in Castle Rising.

In 1328 was Eduard, naast Filips VI van Frankrijk, medekandidaat voor het Franse koningschap, aangezien de Franse koning Karel IV geen zoons had. De Franse edelen gaven de voorkeur aan Filips. Aanvankelijk erkende Eduard Filips als koning van Frankrijk en bracht hem leenhulde voor zijn bezitting in het zuiden van Frankrijk. Maar in 1337 kwam daar plotseling een einde aan. Hij trok de erkenning in en noemde koning Filips slechts hertog Filips van Valois en viel het land aan. Dit was het begin van de Honderdjarige Oorlog.

Eduard behaalde vele successen in deze strijd, waaronder de Slag bij Crécy (1346) en de Slag bij Poitiers (1356). In september 1340 werd hij in Gent zelfs tot koning van Frankrijk uitgeroepen, maar in 1360 moest hij zijn aanspraken opgeven. Uiteindelijk had hij praktisch al zijn gebied, op enkele steden na, verloren. In 1346 werd Eduard in Frankrijk vergezeld door zijn oudste zoon Eduard de Zwarte Prins, die met steun van John Chandos een bekwaam militair bleek. Hij liet veel van de Franse strijd aan deze zoon over en concentreerde zich zelf verder op de Schotten. Ook hier had Eduard aanvankelijk succes, maar in 1357 moest hij bij het Verdrag van Berwick de Schotten zelfstandigheid toezeggen.

Hoewel hij een goed huwelijk had, was Eduard een rokkenjager. Zijn minnares Alice Perrers had een grote invloed op hem.
Halve groot met portret van Edward III, geslagen in York

Een bekende gebeurtenis leidde tot de oprichting van de vermaarde Orde van de Kousenband. Tijdens een dans op een bal aan het hof verloor zijn danspartner een kousenband. Hij raapte deze op en, om haar gêne te besparen, bond hij het voorwerp om zijn eigen been met de woorden: Honi soit qui mal y pense ('Schande over diegene die er kwaad van denkt’), een uiting die het motto werd van de ridderorde.

Eduards leger had aanvankelijk wel vele successen, maar de almaar voortdurende oorlogen hadden zeer veel geld gekost. Dit leidde tot de verdere ontwikkeling van het parlement, dat door de steeds terugkomende vraag om meer geld zijn macht wist uit te breiden. Het parlement moest de financiering goedkeuren en daarmee gepaard gaande wetten voorbereiden. Het Lagerhuis ontwikkelde zich als een belangrijke factor als tegenwicht tegen de adel en de geestelijkheid in het Hogerhuis.

Tegen het eind van zijn leven liet Eduard de staatszaken grotendeels over aan zijn jongere zoon, Jan van Gent (John of Gaunt), zo genoemd omdat hij daar geboren was.

Eduard stierf op 64-jarige leeftijd aan een beroerte en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn oudste zoon Eduard was toen al overleden. Hij werd opgevolgd door zijn kleinzoon, die de troon besteeg als Richard II.
Kinderen

Eduard de Zwarte Prins (1330-1376), vader van koning Richard II van Engeland
Isabella (1332-1379), gehuwd met Engelram VII van Coucy
Johanna van Engeland (1333 of 1335 - 2 september 1348), overleden aan de Zwarte Dood
Willem van Hatfield (16 februari 1337 - 8 juli 1337)
Lionel van Antwerpen, 1ste hertog van Clarence (1338-1368)
Jan van Gent, 1ste hertog van Lancaster (1340-1399)
Edmund van Langley, 1ste hertog van York (1341-1402)
Blanca (1342-1342)
Maria Plantagenet (10 oktober 1344 - 1362), gehuwd 1361 met Jan IV van Bretagne
Margaretha Plantagenet (1346-1361)
Willem van Windsor (24 juni 1348 - 5 september 1348)
Thomas, 1ste hertog van Gloucester (1355-1397).
Bron: Wikepedia

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Edward Iii van Engeland?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Edward Iii van Engeland

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen