Agilulf (? 616) was de opvolger van Authari als koning van de Longobarden in Italië. Toen Authari stierf in 590 nam zijn weduwe Theodelinde het initiatief tot het kiezen van een opvolger. Dat werd Agilulf, die de Thüringse hertog van Turijn was. Tevens sloten Theodelinde en hij een huwelijk. In 591 werd Agilulf formeel koning van de Longobarden.
Dat was bepaald tegen het zere been van de Langobardische hertogen die na de politiek van Authari een nieuwe inperking van hun macht vreesden. Zo werd het de eerste taak van Agilulf om de opstandige hertogen te onderdrukken. Dat deed hij genadeloos. Er vond een aantal executies plaats en Agilulf werd het mogelijk het Longobardische Rijk opnieuw in te richten. De autonomie van de hertogen werd opgeheven en Agilulf stelde aan hem loyale hertogen aan als een nieuwe type bestuurders van districten die hem onderdanig waren.
Dat was de eerste aanzet tot een periode van stabiliteit. Het rijk van de Longobarden werd in het noorden versterkt en kon zich zelfs uitbreiden naar het zuiden. Agilulf sloot een vredesverdrag met de Avaren en de Franken waarbij hij de laatsten trouwens beloofde als vazalstaat te dienen wat Karel de Grote later een alibi gaf om het Longobardische Rijk in te lijven.
Een belangrijke ontwikkeling voltrok zich onder het bewind van Agilulf op het gebied van de godsdienst. Waarschijnlijk onder invloed of druk van Theodelinda ging Agilulf en daarmee het Longobardische Rijk uiteindelijk over van het arianisme naar het katholieke geloof. Gevluchte bisschoppen mochten daarop terugkeren en geconfisqueerd kerkelijke eigendom werd weer teruggegeven. Hun enige zoon Adoald werd in 603 katholiek gedoopt en in 613 schonken zij land aan Columbanus om het klooster Bobbio te stichten.
Op het gebied van de buitenlandse politiek had Agilulf nog te maken met het Byzantijnse Rijk dat nog steeds zijn zinnen had gezet op de herovering van Italië. Hoewel het in 598 tot vrede kwam tussen Byzantium en de Longobarden ontstond er opnieuw strijd toen de nieuwe keizer Gallicinus Italië binnenviel en Parma veroverde. Ook slaagde hij erin de dochter uit Agilulfs eerste huwelijk te gijzelen. De Langobardische koning reageerde krachtig. Hij heroverde Padua en verwoestte Istrië. Vervolgens werden Cremona en Mantua ingenomen. Aan de Byzantijnen werd het zo duidelijk dat ze de oorspronkelijke grenzen van het Romeinse Rijk nooit meer zouden herstellen. Er kwam een wapenstilstand tussen de twee volken. Agilulf bevond zich op dat moment op het toppunt van zijn macht.
In 604 liet Agilulf zijn zoon Adoald die toen drie jaar oud was installeren als mede-koning. Om diens macht te versterken werd hij tevens verloofd met de dochter van de Frankische koning Theudebert II. Toen Agilulf stierf in 616 was Italië praktisch geheel veroverd.
Hoewel de Longobarden van oorsprong een Germaanse stam waren die vooral hun politieke structuur opdrongen aan de Romeinse bevolking was de invloed omgekeerd ook zichtbaar. Dit bleek eerder al uit het aanvaarden van het katholieke geloof, maar wordt ook geïllustreerd door een gedenkplaat van Agilulf: de plaat is het eerste voorbeeld van toepassing van technieken van Romeinse figuratieve opvattingen in Germaanse kunst.
Agilulf (died 616) called the Thuringian, was a duke of Turin and king of the Lombards from 591 until his death.
Biography
A relative of his predecessor Authari, he was selected king on the advice of the Christian queen and widow of Authari, Theodelinda, whom he then married. Although he assumed the royal dignity at the beginning of November 590, he was raised on the shield -- the ceremonial investment of his title -- by Lombard warriors in Milan in May 591.[2]
He was baptised to appease his wife and his nation followed suit, though they adopted the Arian denomination, not the Roman faith. In 603, under the influence of his wife, he abandoned Arianism for Catholicism, and had his son Adaloald baptised. He and his wife built and endowed the cathedral of Monza, where the Iron Crown of Lombardy is still preserved and where Agilulf's crown, dedicated to St John, exists, bearing the inscription rex totius Italiae, meaning "king of all Italy", as Agilulf evidently saw himself.
His long reign was marked by the cessation of war with Francia, whose chief peacemaker Guntram, king of Burgundy, had died in 592. Without him, the Franks descended into civil war which prevented a united assault on Lombardy throughout Agilulf's rule. A truce with the Papacy negotiated in 598 temporarily ended thirty years of Lombard terror in the Ducatus Romanus and he spent most of his warmaking energies on the Byzantine threat. In that year, he consolidated Lombard power, extending the dominion of his kingdom by taking Sutri and Perugia among other Umbrian cities from the exarchate of Ravenna, while maintaining good relations with the Bavarians. He fought the Avars and Slavs, and entered a truce with the Byzantine emperor Maurice in 598 with the aid of Pope Gregory the Great. The following year, Exarch Callinicus broke the truce by kidnapping the travelling daughter of the Lombard king.[3] War erupted and, in 602, the Byzantine emperor Phocas lost Padua, which Authari had cut off from Ravenna a decade prior. The loss of Padua in turn cut off Mantua and, before the year was out, that city too fell to Agilulf.
In 607, Witteric, king of the Visigoths, initiated a quadruple alliance against Theuderic II of Burgundy involving Theudebert II of Austrasia, Clotaire II of Neustria, and Agilulf. Theuderic's grandmother and sister had murdered Theuderic's wife, the daughter of Witteric. The alliance does not seem to have had success. Nothing of any actual combat is known except that it took place, probably around Narbonne.
In 605, he was recognized by the emperor Phocas, who paid a tribute and ceded Orvieto among other towns. The Persian Wars drew Byzantine attention to the Orient and gave respite to Agilulf's final decade on the throne. He had to put down some insurrections and the Avars did not desist from invading Friuli, where they slew its duke, Gisulf, in 610. Otherwise, his reign ended peacefully and he died in 616, after reigning for more than a quarter of a century. He was succeeded by Adaloald, his son by Theodelinda, who was still an adolescent, though he had been associated with the throne. He had a daughter Gundeberga who married Arioald who later became king.
Hij is getrouwd met Theodelinde van Beieren.
Zij zijn getrouwd in het jaar 591.Bron 3
Kind(eren):
Agilulf der Lombarden | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
591 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Theodelinde van Beieren | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||