Hyrkanus II was de laatste heerser uit de Joodse dynastie van de Hasmoneeën. Hij was de oudste zoon van Alexander Janneüs en Salome Alexandra en de broer van Aristobulus II. Hij is de geschiedenis in gegaan als iemand met een niet erg sterke persoonlijkheid, die gemakkelijk door anderen te beïnvloeden was.
Tijdens de regering van zijn moeder Salome Alexandra bekleedde Hyrkanus het ambt van hogepriester. Het was Alexandra's bedoeling dat Hyrkanus haar na haar dood ook zou opvolgen, maar toen zij op sterven lag riep Aristobulus een leger bijeen en pleegde een staatsgreep. Hyrkanus vluchtte daarop naar de Nabateese koning Aretas III in Petra.
Aanvankelijk leek het erop dat Hyrkanus zich bij de situatie zou neerleggen. De Idumeese gouverneur Antipater wist hem echter op andere gedachten te brengen. Antipater had daar zijn eigen redenen voor: hij verwachtte via de beïnvloedbare Hyrkanus veel beter zijn eigen politieke ambities te kunnen bereiken dan via Aristobulus. In 65 v.Chr. sloeg Hyrkanus, geholpen door Antipater en Aretas, het beleg om Jeruzalem en het leek erop dat Aristobulus niet tegen de overmacht bestand zou blijken. De Romeinse legaat in Syrië, Marcus Aemilius Scaurus, vreesde echter een sterk machtsblok van Hasmoneeën en Nabateeërs en schoot Aristobulus te hulp. Hierdoor was Hyrkanus gedwongen het beleg om Jeruzalem op te geven en met Aretas terug te keren naar Petra (64 v.Chr.). Aristobulus achtervolgde het terugtrekkende leger en versloeg hen bij de Jordaan. Het lukte hem echter niet Hyrkanus gevangen te nemen.
Toen later dat jaar de Romeinse generaal Pompeius het rijk van de Seleuciden aan zich onderworpen had, probeerden Hyrkanus en Aristobulus beide bij hem in de gunst te komen. Pompeius gaf de broers de opdracht zich met elkaar te verzoenen, maar Aristobulus wilde de loop der gebeurtenissen niet afwachten en riep een leger samen om tegen Hyrkanus ten strijde te trekken. Pompeius meende dat Aristobulus het op hem gemunt had. Hij nam Aristobulus gevangen en nam Jeruzalem in (63 v.Chr.). Zo kwam er een einde aan de zelfstandige Joodse staat.
Hyrkanus als hogepriester en vazal van de Romeinen
Romeins Judea onder Hyrkanus II
Pompeius benoemde Hyrkanus tot hogepriester en gaf hem de politieke verantwoordelijkheid (onder de gouverneur van Syrië) voor Judea, waartoe ook Idumea nog gerekend werd. De overige Hasmoneese gebieden werden losgemaakt van Judea. De koningstitel mocht Hyrkanus niet dragen. Doordat Hyrkanus in ere was hersteld, groeide ook de invloed van Antipater, die Hyrkanus altijd gesteund had en die nog steeds gouverneur van Idumea was. Formeel was Antipater verantwoording verschuldigd aan Hyrkanus, maar doordat hij zelf als Hyrkanus' adviseur optrad en Hyrkanus goed besefte dat hij veel aan Antipater te danken had, leidde dit niet tot problemen. De Syrische gouverneur stond positief tegenover de toenemende invloed van Antipater, omdat Antipater en zijn zonen Herodes en Phasaël de Romeinen onvoorwaardelijk steunden, ook in militair opzicht.
In 48 v.Chr. kwam Antipater Julius Caesar te hulp toen deze in Egypte ingreep in de strijd rondom de troonopvolging (zie bij Cleopatra VII). Antipaters hulp bleek cruciaal en Caesar beloonde hem rijkelijk. Antipater werd aangesteld als procurator over Judea. Ook Hyrkanus werd beloond: hij mocht voortaan de titel ethnarch dragen. Sinds deze tijd stelde Antipater zich steeds onafhankelijker op ten opzichte van Hyrkanus.
In 42 v.Chr., twee jaar na de dood van Julius Caesar, kreeg Octavianus de zeggenschap over onder meer Syrië en Judea. Herodes en Phasaël (Antipater was inmiddels overleden) moesten zich bij hem verantwoorden voor de steun die zij eerder aan Octavianus' rivaal Marcus Antonius gegeven hadden. Mede op voorspraak van Hyrkanus mochten Herodes en Phasaël hun politieke functies behouden en ontvingen zij de titel tetrarch. Het gevolg was dat Hyrkanus' positie steeds verder ondermijnd werd. Officieel was hij nog steeds het hoogst in rang in Judea, maar in de praktijk lag de macht bij de zonen van Antipater (Antipater zelf was in 43 v.Chr. vermoord).
Hyrkanus' levenseinde
In 40 v.Chr. verscheen Aristobulus' zoon Antigonus opnieuw op het toneel. Geholpen door de Parthische kroonprins Pacorus I pleegde hij een staatsgreep. Hij verklaarde dat het Hasmoneese rijk in ere was hersteld. Hyrkanus en Phasaël werden gevangengenomen. Om ervoor te zorgen dat Hyrkanus voorgoed ongeschikt zou zijn voor het hogepriesterschap sneed Antigonus hem de oren af (een hogepriester mocht geen lichamelijke gebreken hebben). Vervolgens zond hij hem naar Babylonië en Parthië, waar hij verbleef zolang Antigonus in Jeruzalem aan de macht was. Phasaël pleegde zelfmoord. Herodes was op tijd ontkomen. Met de hulp van het Romeinse leger wist hij in 37 v.Chr. de opstand neer te slaan. Als beloning mocht hij zich voortaan 'koning der Joden' noemen.
De opstand van Antigonus was neergeslagen, maar Hyrkanus' politieke rol was definitief uitgespeeld. Herodes vertrouwde hem echter niet en nodigde hem uit terug te keren naar Jeruzalem. Waarschuwingen van de Joodse gemeenschap in Babel ten spijt ging Hyrkanus op de uitnodiging in. Daar leefde hij nog enkele jaren een teruggetrokken leven. In 30 v.Chr. wist Herodes echter definitief met hem af te rekenen, door Hyrkanus ervan te beschuldigen een staatsgreep te beramen. Hyrkanus werd veroordeeld en geëxecuteerd. Met de dood van Hyrkanus was de Hasmoneese dynastie definitief ten einde gekomen.
Hyrcanus II, a member of the Hasmonean dynasty, was the Jewish High Priest and King of Judea in the 1st century BC.
Accession
Hyrcanus was the eldest son of Alexander Jannaeus, King and High Priest, and Alexandra Salome. After the death of Alexander in 76 BC, his widow succeeded to the rule of Judea and installed her elder son Hyrcanus as High Priest.
When Salome died in 67 BC, she named Hyrcanus as successor to the Kingship as well. Hyrcanus was already High Priest but also shared his mother's religious views, sympathetic to the Pharisees. In contrast to this, Alexander Jannaeus had supported the Sadducees.
Deposition
Hyrcanus had scarcely reigned three months when his younger brother Aristobulus II, who agreed with his father's Sadducean stance, rose in rebellion. Hyrcanus advanced against him at the head of his mercenaries and his followers. The brothers met in battle near Jericho and many of Hyrcanus' soldiers went over to Aristobulus II, and thereby gave the latter the victory.
Hyrcanus took refuge in the citadel of Jerusalem; but the capture of the Temple by Aristobulus II compelled Hyrcanus to surrender. A peace was then concluded, according to the terms of which Hyrcanus was to renounce the throne and the office of high priest, but was to enjoy the revenues of the latter office.[1]
Alliance with the Nabataeans
This agreement however did not last, as Hyrcanus feared that Aristobulus was planning his death. Such fears were furthered by Hyrcanus' adviser Antipater the Idumean. According to Josephus, Antipater aimed at controlling Judea by putting the weak Hyrcanus back onto the throne.
Hyrcanus took refuge with Aretas III, King of the Nabataeans, who had been bribed by Antipater into espousing the cause of Hyrcanus by the promise of returning Arabian towns taken by the Hasmoneans.
The Nabataeans advanced toward Jerusalem with an army of 50,000 and besieged the city for several months. During the siege, the adherents of Hyrcanus stoned the pious Onias (Honi ha-Magel, also Khoni or Choni ha-Magel), who had refused to pray for the demise of their opponents, and further angered many Jews by selling a lamb of the paschal sacrifice to the besieged for the enormous price of one thousand drachmae and then instead delivered a pig, an animal deemed unclean among the Jews and therefore unfit as a sacrifice.
Roman intervention
Roman Judea under Hyrcanus II
During this civil war, the Roman general Gnaeus Pompeius Magnus defeated the Kingdoms of Pontus and the Seleucids. He sent his deputy Marcus Aemilius Scaurus to take possession of Seleucid Syria.
As the Hasmoneans were allies of the Romans, both brothers appealed to Scaurus, each endeavoring by gifts and promises to win him over to his side. Scaurus, moved by a gift of 400 talents, decided in favor of Aristobulus and ordered Aretas to withdraw his army. During his retreat, the Nabateans suffered a crushing defeat at the hands of Aristobulus.
When Pompey arrived in Syria in 63 BC, both brothers and a third party that desired the removal of the entire dynasty, sent their delegates to Pompey, who however delayed the decision. He favoured Hyrcanus over Aristobulos, deeming the elder, weaker brother a more reliable ally of the Roman Empire.
Aristobulus, suspicious of Pompey, entrenched himself in the fortress of Alexandrium, but when the Romans summoned their army, he surrendered and undertook to deliver Jerusalem over to them. However, since many of his followers were unwilling to open the gates, the Romans besieged and captured the city by force, badly damaging city and temple. Aristobulus was taken to Rome a prisoner and Hyrcanus restored.
Restoration
Hyrcanus was restored to his position as High Priest but not to the Kingship. Political authority rested with the Romans whose interests were represented by Antipater, who primarily promoted the interests of his own house. In 47 BC, Julius Caesar restored some political authority to Hyrcanus by appointing him ethnarch. This however had little practical effect, since Hyrcanus yielded to Antipater in everything.
Exile
In 40 BC, Aristobulus' son Antigonus allied himself with the Parthians and was proclaimed King and High Priest. Hyrcanus was seized and mutilated at his ears (according to Josephus, Antigonus bit his uncle's ears off) to make him permanently ineligible for the priesthood.
Then Hyrcanus was then taken to Babylonia, where for four years he lived amid the Babylonian Jews, who paid him every mark of respect.
Return to Jerusalem and death
In 36 BC, Herod I, who had vanquished Antigonus with Roman help and feared that Hyrcanus might induce the Parthians to help him regain the throne, invited the former High Priest to return to Jerusalem. Hyrcanus accepted and Herod received him with every mark of respect, assigning to him the first place at his table and the presidency of the state council.
However, in 30 BC Herod charged Hyrcanus with plotting with the Nabateans and put him to death.
Kind(eren):
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hyrkanus_II
en.wikipedia.org/wiki/Hyrcanus_II