Stamboom Bas » Desiderius II van Istrië (712-786)

Persoonlijke gegevens Desiderius II van Istrië 

• Hij is geboren in het jaar 712.
• (Geschiedenis) .Bron 1

  Desiderius van de Longobarden (ook bekend als Desiderius van Lombardije, Diederik van Lombardije, Didier in het Frans en Desiderio in het Italiaans; geboortedatum onbekend - 786) was de laatste koning der Longobarden. Hij regeerde van 757 tot 774.
  
  Hij was vooral bekend in relatie tot Karel de Grote, die met zijn dochter trouwde en Desiderius uiteindelijk zijn koninkrijk ontnam.
  
  Desiderius was oorspronkelijk hertog van Istrië en Toscane, alsook een belangrijk officier aan het hof van koning Aistulf. Zijn titel luidde dux Langobardorum et comes stabuli, een rang vergelijkbaar met de Frankische titel dux Francorum. Na de dood van Aistulf in 756 volgde Desiderius hem op als koning. Aistulfs voorganger, Ratchis, probeerde Desiderius er nog van te weerhouden de macht te grijpen en zelf weer koning te worden, maar Desiderius slaagde in zijn opzet dankzij steun van Paus Stefanus II.
  
  Bij zijn kroning beloofde Desiderius dat hij veel van de verloren pauselijke steden van de Heilige Stoel zou herstellen, in ruil voor pauselijke steun en erkenning van zijn koningschap. Deze overeenkomst hield echter niet lang stand daar Paus Stefanus III fel tegen het huwelijk tussen Desiderius' dochter en Karel de Grote was.
  
  Net als zijn voorganger wilde Desiderius de macht van de Longobarden in Italië versterken. Dit bracht hem in conflict met de paus en de hertogen in het zuiden van Italië. Als antwoord hierop liet Desiderius een monnik, Filippus genaamd, benoemen tot tegenpaus Filippus.
  
  Stefanus III was fel tegen het huwelijk tussen Karel de Grote en Desiderius’ dochter, Desiderata van Lombardije. Tegen zijn dood in 772 stond hij echter alweer op goede voet met de Longobarden. De nieuwe paus, Adrianus I, zette Karel de Grote er echter toe aan om Desiderata te verstoten. Karel stuurde haar terug naar haar vader. Mogelijk uit wraak voor deze belediging nam Desiderius Gerberga, de weduwe van Karels broer Carloman I, in bescherming en erkende haar zonen als zijn erfgenamen. Hij verklaarde tevens Adrianus I de oorlog omdat die weigerde Gerberga’s zonen tot koning te kronen.
  
  Deze zet bracht Desiderius in conflict met Karel de Grote, die de kant van Adrianus I koos. In 773 leidden Karel en zijn oom Bernard een leger door de Alpen tegen de Longobarden. De Longabarden leden zware verliezen in Mortara en moesten zich terugtrekken in hun hoofdstad, Ticinum (het huidige Pavia). Desiderius' zoon Adelchis probeerde in Verona een leger op de been te brengen om zijn vader te hulp te komen, maar hij werd gedwongen te vluchten naar Constantinopel.
  
  De belegering van Ticinum duurde tot juni 774. Uiteindelijk besloot Desiderius zich over te geven als het leven van zijn soldaten en ondergeschikten zou worden gespaard. Hij werd na zijn overgave afgezet als koning en verbannen naar het klooster van Corbie (hoewel sommige bronnen ook melden dat hij met zijn familie verbannen zou zijn naar Luik). Daar stierf hij uiteindelijk rond 786.

• (Levens event) .Bron 2

  Desiderius (also known as Desiderio in Italian) was the last king of the Lombard Kingdom of northern Italy (died c. 786). He is chiefly known for his connection to Charlemagne, who married his daughter and conquered his realm.
  Contents
  Rise to power
  
  Desiderius was originally a royal officer, the dux Langobardorum et comes stabuli, "constable and duke of the Lombards," an office apparently similar to the contemporaneous Frankish office of dux Francorum. King Aistulf made him duke of Istria and Tuscany and he became king after the death of Aistulf in 756. At that time, Aistulf's predecessor, Ratchis, left his monastic retreat of Montecassino and tried to seize the kingdom, but Desiderius put his revolt down quickly with the support of Pope Stephen II. At his coronation, Desiderius promised to restore many lost papal towns to the Holy See, in return for the papacy's endorsement of his claim. Conflict with the Holy See under Pope Stephen III arose, for Stephen opposed Charlemagne's marriage to Desiderius' daughter. Desiderius ceased delivery of the towns after only a few.
  
  Seeking, like his predecessors, to extend the Lombard power in Italy, he came into collision with the papacy and the southern duchies. In the same year Desiderius associates to his kingdom the son Adelchis. Alboin, the duchy of Benevento and Liutprand, that of Spoleto were coaxed by Pope Stephen to commend themselves to the Franks and thus separate themselves again from monarchy. They then [1] placed themselves under the protection of Pippin (Lat. Pipinus), the king of Franks. In 758, Duke Liutprand of Benevento attained his majority and rebelled. Desiderius defeated him and granted his duchy to one Arechis, tying the duchy more closely to Pavia than it had been since Grimoald's time. In that same year, Desiderius deposed Alboin of Spoleto and exercised himself the ducal powers there.
  Appointing Antipope Philip
  
  Intervening in the crisis that ensued after the death of Pope Paul I in 767, Desiderius seized a priest named Philip from the Monastery of St. Vitus on the Esquiline Hill in Rome on Sunday, July 31, 768, and summarily appointed him pope. Antipope Philip was never recognized nor gained a significant following, so he left the same day and returned to his monastery where he was never heard from or seen again.[2]
  Relations with Charlemagne
  
  Stephen III opposed Charlemagne's marriage to Desiderius' daughter, Desiderata, in 768, but by his death in 772, he had made peace with the Lombards. The new pope, Adrian I, however, implored the aid of Charlemagne against him, for the marriage of dynasties was dissolved by Charlemagne's repudiation of Desiderata in 771. Charles sent her back to her father. Moreover, Gerberga, the widow of Charlemagne's brother Carloman, sought the protection of the Lombard king after her husband's death in 771; and — probably in return for the insult Charlemagne had given to the Lombards by rejecting Desiderata — Desiderius recognised Gerberga's sons as lawful heirs, and attacked Pope Adrian for refusing to crown them kings and invaded the Pentapolis. The embassies of Adrian and Desiderius met at Thionville and Charlemagne favoured the pope's case.
  
  Such was the position when Charlemagne and his uncle Bernard led troops across the Alps in 773. The Lombards were severely defeated at Mortara (Ara Mortis) and soon besieged in their capital of Ticinum, the modern Pavia. Desiderius' son Adelchis was raising an army at Verona, but the young prince was chased to the Adriatic littoral and fled to Constantinople when Charlemagne approached.
  
  The siege lasted until June 774, when, in return for the lives of his soldiers and subjects, Desiderius surrendered and opened the gates. Desiderius was exiled to the abbey of Corbie, where he died, and his son Adelchis spent his entire life in futile attempts to recover his father's kingdom. Some sources state that the king and his family were banished to a monastery at Liège, Belgium. Desiderius died sometime around 786.
  
  The name Desiderius appears in the romances of the Carolingian period. Charlemagne took the title rex Langobardorum, the first time a Germanic king adopted the title of a kingdom he had conquered.

• Hij is overleden in het jaar 786, hij was toen 74 jaar oud.
• Een kind van Otto I van Nassau en Himiltrudis (Chimiltrudis: Amautru) van Ardennen
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 7 november 2012.

Gezin van Desiderius II van Istrië

Hij is getrouwd met Ansa van Lombardije.

Zij zijn getrouwd.Bron 3

Kind(eren):

1. Adelchis van Istrië  -788
2. Adelperga van Istrië   
3. Ansparge van Istrië  745-817 
4. Liutberga van Longobarden  745-????
5. Desiderate van de Longobarden  750-????

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Desiderius II van Istrië?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Desiderius II van Istrië

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen