Hendrik I van Beieren (Nordhausen, 919/922 - Pöhlde, 1 november 955) was een zoon van Hendrik de Vogelaar en van Mathilde van Ringelheim. Samen met Liudolf van Zwaben en Koenraad de Rode, revolteerde hij tegen zijn broer Otto I, maar zij werden verslagen en Hendrik diende te vluchten naar het hof van Lodewijk IV van Frankrijk. Later verzoenden Hendrik en Otto zich en Hendrik kreeg in 939 het hertogdom Lotharingen toegewezen, maar moest dit al het jaar nadien terug opgeven. Door zijn huwelijk met Judith, dochter van Arnulf I van Beieren, werd hij in 948 hertog van Beieren. Hij breidde het hertogdom uit door oorlogen met Hongarije en door de verovering van Friuli. In 952 werd hij ook markgraaf van Verona.
Na de dood van zijn vader in 912 volgde hij hem op als hertog van Saksen.
Hoewel hij oorlog voerde met de Duitse koning Koenraad I tussen 912 en 915 over Thüringen, duidde die hem op zijn sterfbed aan als zijn opvolger en was daarmee de eerste die volgens het principe van designatio, geschiktheid, aangewezen werdals Duitskoning.
In mei 919 werd hij in Fritzlar door edellieden van Frankenland en Saksen als koning gekozen.
De twee andere machtige hertogdommen, Zwaben en Beieren, erkenden hem echter niet als koning. In 919 hadden Beierse en Oost-Frankische edellieden Arnulf, hertog van Beieren, tot koning verkozen. Na enkele veldtochten dwong hij de hertog van Zwaben in 919 aan hem trouw te zweren, waarna ook Arnulf in 921 de aanspraak op de Duitse troon opgaf. In 922 verjoeg hij Karel de Eenvoudige uit Lotharingen, die daar in 910 door de Lotharingse edelen tot koning was uitgeroepen ten nadele van Koenraad I.
In het jaar 925 lijfde Hendrik Holland, Kennemerland en Texel in bij het toenmalige Duitse Rijk als onderdeel van Lotharingen. Hendrik wilde door inlijving van deze gewesten rust aan de westgrenzen van zijn rijk zodat hij zich kon richten op de oostgrenzen.
In 924 vielen in het oosten de Magyaren vanuit Hongarije het rijk binnen en zag Hendrik zich gedwongen een negenjarig bestand (924-933) af te kopen in ruil voor zware oorlogsschattingen en de vrijlating van een Magyaars stamhoofd. Hij maakte gebruikvan dit bestand om zijn leger te versterken en burchten en versterkte steden te bouwen in de kwetsbaarste grensbieden.
Hij veroverde ook enkele Slavische stammen zoals de Havelli nabij Brandenburg en de Daleminzi nabij MeiÏen in 928 en onderdrukte een opstand in Bohemen in 929.
Toen het bestand met de Magyaren afliep en Hendrik weigerde nog meer oorlogschattingen te betalen vielen ze opnieuw binnen maar werden op 15 maart 933 bij Merseburg verslagen door Hendriks ervaren cavalerie.
Bij zijn laatste veldtocht in 934 viel Hendrik Denemarken binnen en veroverde hij Sleeswijk.
Hij is getrouwd met Judith van Wittelsbach (van Beieren).
Zij zijn getrouwdBron 3
Kind(eren):
grootouders
ouders
broers/zussen
kinderen
Hendrik I van Beieren | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Judith van Wittelsbach (van Beieren) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||