Stamboom Bas » Esiko van Ballenstedt (985-> 1059)

Persoonlijke gegevens Esiko van Ballenstedt 

• Hij is geboren in het jaar 985.
• (Geschiedenis) .Bron 1

  Esiko van Ballenstedt (ca. 985-na 1059), graaf van Ascanië-Ballenstedt, is de eerste weerlegbare vertegenwoordiger van het geslacht der Ascaniërs die in 1039 in de Schwabengau in Zuid-Duitsland leefde.
  
  Hij was een zoon van Adalbert I van Ballenstedt, graaf van Ballenstedt en voogd van Hagenrode, en een niet bij naam genoemde dochter van Odo I van de Lausitz, markgraaf van Lausitz, graaf van Nizizi 966, graaf van Zizizi/Ciervisti (met Trebnitz) 972-974 en vanaf 974 graaf van Noord-Thüringen.
  
  Rond 1027 trouwde hij met Mathilde van Zwaben-Werl (ca. 988 - 29 juli 1031/1032), de dochter van Herman II van Zwaben (963-1003), hertog van Zwaben 997-1003 en Gerberga van Bourgondië (966-1019). Mathilde was al weduwe van achtereenvolgens Konrad I van Karinthië (975-1011) en Frederik II, hertog van de Moezelgouw en graaf van Bar (995-1027).

• (Levens event) .Bron 2

  Esico of Ballenstedt (died around 1060) is the top ancestor of the House of Ascania, i.e., he is the oldest member of the house known for certain. Little is known about him, but he is assumed to have been count of the Schwabengau and of the Harzgau with his seat at Ballenstedt. His father is sometimes assumed to have been called Adalbert (counted as Count Adalbert I), but there is no evidence for this. Esico is assumed to have inherited properties from Odo I, Margrave of the Saxon Ostmark, who may have been his maternal grandfather.
  
  He was succeeded by his son Adalbert II, Count of Ballenstedt.

• (Levens event) .Bron 3

  Esico von Ballenstedt, auch: Graf Esiko von Ballenstedt und Aschersleben oder Esichos (* um 990/1000; † nach 1059, vermutlich 1060) gilt als Stammvater der Askanier.
  Leben
  
  Esicos Vater war vermutlich Graf Adalbert von Ballenstedt; seine Mutter Hidda, Tochter des Markgrafen Hodo I. (965–993) der Lausitz. Seine mutmaßliche Schwester Uta war mit dem Markgrafen von Meißen, Ekkehard II. verheiratet. Beide waren Stifter des Naumburger Doms. Als weitere Schwester wird Hazecha, seit 1043 Äbtissin des Stifts Gernrode, angenommen.
  
  Eine erste urkundliche Erwähnung Esicos liegt 1036 in einer Urkunde Konrads II. vor.[1] Auch wenn in der Chronik des Annalista Saxo Esico bereits im Jahr 1030 erscheint [2] ist hierbei anzumerken, dass der Annalista Saxo erst ca. 150 Jahre später schrieb und somit nicht als zuverlässige Quelle erscheinen kann. [3]
  
  Esico erbte über seine Mutter Allodien in verschiedenen Gebieten, die Grafenrechte in diesen Gebieten gingen jedoch nicht komplett an ihn über. Es kann hier also ein Ausgleich zwischen zwei Erbberechtigten Parteien angenommen werden. [4] Die Frage nach dem Stammbesitz Esicos ist nicht endgültig zu beantworten, jedoch wird in der neueren Forschung davon ausgegangen, dass es im Gau Serimunt in der Nähe von Köthen liegen dürfte.[5]
  
  Ebenso ist die Bezeichnung Graf von Ballenstedt für Esico nicht durch zeitgenössische Quellen zu belegen. Der erste Askanier, der in einer zeitgenössischen Quelle mit Ballenstedt in Verbindung steht, ist Adalbert II., der Sohn Esicos. [6] Dass Esico jedoch einen Bezug zu Ballenstedt hat, ist dennoch richtig. [7] Otto der Reiche, ein Enkel Esicos, ist der erste Askanier, der zeitgenössisch als „Graf von Ballenstedt“ erscheint.[8]
  
  Neben dem ererbten Allodialbesitz von Seiten der Mutter, der nach Partenheimer nur einen geringen Teil am Besitz Esicos ausmacht, gelingt es den ersten Askaniern vor allem durch eine geschickte Heiratspolitik ihren Besitz zu vermehren. So heiratet Esicos Vater die Tochter eines der wichtigsten Grafen der Ostmark und Esico selbst die Schwägerin Konrad II., dies war Mathilde von Schwaben (* um 988; † 29. Juli 1031 in Worms), die Schwester von Kaiserin Gisela von Schwaben.[9]
  
  Zwischen den Jahren 1036 und 1059 gibt es neun urkundliche Erwähnung Esicos. [10] Da die letzte urkundliche Erwähnung auf das Jahr 1059 datiert ist, ist davon auszugehen, dass Esico kurz darauf verstarb, vermutlich im Jahre 1060. [11]
  
  Esico gilt als Stammvater des Geschlechts der Askanier. Durch Lehen war Esico Graf des Schwabengaues, Harzgaues, Hardagaues, des Nordthüringgaues und Gau Serimunt sowie Vogt von Hagenrode (bei Alexisbad) und Nienburg – einem Gebiet also, das mehr oder weniger dem späteren Land Anhalt entspricht. [12] Er gründete ein Kollegiatstift auf der Burg in Ballenstedt. Bei der Kircheneinweihung am 10. Juni 1046 war Kaiser Heinrich III. anwesend.
  
  Esicos Nachfolger war sein Sohn Adalbert II.

• (naam) .Bron 4

  The House of Ascania (German: Askanier) was a dynasty of German rulers. It was also known as the House of Anhalt, after Anhalt, its longest-held possession.
  
  The Ascanians are named after Ascania (or Ascaria) Castle, Schloss Askanien, which is located near and named after Aschersleben. The castle was seat of the County of Ascania, a title that was later subsumed into the titles of the princes of Anhalt.
  Contents
  History
  
  The earliest known member of the house, Esiko, Count of Ballenstedt, first appears in a document of 1036, and is assumed to have been a grandson (through his mother) of Odo I, Margrave of the Saxon Ostmark. From Odo, the Ascanians inherited large properties in the Saxon Eastern March.
  
  Esiko's grandson was Otto, Count of Ballenstedt, who died in 1123. By Otto's marriage to Eilika, daughter of Magnus, Duke of Saxony, the Ascanians became heirs to half of the property of the House of Billung, former dukes of Saxony.
  
  Otto's son, Albert the Bear, became, with the help of his mother's inheritance, the first Ascanian duke of Saxony in 1139. But he lost control of Saxony soon to the rival House of Guelph.
  
  However, Albert inherited the Margraviate of Brandenburg from its last Wendish ruler, Pribislav, in 1157, and became the first Ascanian margrave. Albert, and his descendants of the House of Ascania, then made considerable progress in Christianizing and Germanizing the lands. As a borderland between German and Slavic cultures, the country was known as a march.
  
  In 1237 and 1244 two towns, Cölln and Berlin were founded during the rule of Otto and Johann, grandsons of Margrave Albert the Bear, (later they were united into one city, Berlin). The emblem of the House of Ascania, red eagle and bear, became the heraldic emblems of Berlin.
  
  In 1320 the Brandenburg Ascanian line came to an end.
  
  After the Emperor had deposed the Guelph rulers of Saxony in 1180, Ascanians returned to rule the Duchy of Saxony, which had been reduced to its eastern half by the Emperor. However, even in eastern Saxony, the Ascanians could establish control only in limited areas, mostly near the River Elbe.
  
  In the 13th century, the Principality of Anhalt was split off from the Duchy, and later, the remaining state was split into Saxe-Lauenburg and Saxe-Wittenberg. The Ascanian dynasties in the two Saxon states became extinct in 1689 and in 1422, respectively, but Ascanians continued to rule in the smaller state of Anhalt and its various subdivisions until monarchy was abolished in 1918.
  
  Catherine the Great, Empress of Russia from 1762–1796, was a member of the House of Ascania, herself the daughter of Christian August, Prince of Anhalt-Zerbst.

• (Voorouders) .

  De Ascaniërs zijn een Duitse dynastie van vorsten die vanaf 1036 bekend is.
  
  Als eerste vertegenwoordiger van het geslacht der Ascaniërs verschijnt in 1036 graaf Esico die in 1039 in de Schwabengau in Zuid-Duitsland leefde. Het achterkleinkind van Esico en zoon van graaf Otto de Rijke, Albrecht de Beer of Albrecht I, (rond 1100 – 1170), heroverde op 11 juni 1157 de Brandenburg op de Slavische vorst Jaxa van Köpenick, noemde zich op 3 oktober 1157 voor de eerste keer „markgraaf in Brandenburg“ en trok immigranten aan. Onder de zonen van Albrecht de Beer begon de versplintering van de macht der Ascaniërs.
  
  Zijn opvolger als markgraaf was Otto I van Brandenburg. Otto I zette de expansionistische politiek der Ascaniërs voort. Tegen 1300 slaagden de Ascaniers er in, de mark Brandenburg tot de Oder uit te breiden. Tussen 1253 en 1262 werden de Brandenburgse Ascaniërs ook heersers van Opper-Lausitz (tot 1319).
  Herman I (1140 – 1176) stichtte de jonge lijn van de graven van Weimar-Orlamünde.
  Bernhard III van Saksen was in het begin alleen erfgenaam van het stamland Anhalt, maar als hertog van Saksen heerste hij van 1180 over delen van het verdwenen oude hertogdom Saksen aan de Midden-Elbe, meer bepaald over de gebieden Lauenburg en Wittenberg, die in 1260 verdeeld werden. Tot 1422 voerden de Wittenbergse Ascaniërs de titel van hertog van Saksen. Later werden zij verheven tot keurvorst. Na het uitsterven van de Wittenbergse Ascaniërs (1422) ging in 1423 de keurvorstelijke waardigheid naar de Wettiner van Meißen. Van 1260 tot 1689 waren de Ascaniërs ook hertog van Saksen-Lauenburg.
  Na de dood van hertog Bernhard III van Saksen in 1212 ontstond het vorstendom Anhalt, dat echter door erfdelingen uiteenviel. Pas in 1570 was het vorstendom weer verenigd, maar in 1603 werd het alweer verdeeld. Door het uitsterven van de mannelijke lijn Anhalt-Zerbst in 1793, de mannelijke lijn Anhalt-Köthen in 1847 en de mannelijke lijn Anhalt-Bernburg in 1863 kon de lijn Anhalt-Dessau (sedert 1807 met hertogelijke waardigheid) de Anhaltse landen verenigen tot het hertogdom Anhalt en tot 1918 regeren.
  
  Bekende leden van de lijn Anhalt waren tsarin Catharina II van Rusland (geb. prinses Sophia Frederika van Anhalt-Zerbst), vorst Lodewijk van Anhalt-Köthen, stichter van het Vruchtbrengende Genootschap, de oude Dessauer (vorst Leopold I van Anhalt-Dessau) en Leopold Frederik Frans, stichter van de parken van Wörlitz.
  
  De laatst regerende hertog Joachim Ernst van Anhalt, in 1918 als minderjarige enkele maanden op de troon, stierf in 1947 in Russische gevangenschap. De huidige chef van het huis der Askaniërs is zijn zoon Eduard, die op het jachtslot in Ballenstedt woont. Hij is ook grootmeester van de Huisorde van Albrecht de Beer, de huisorde van de familie.
  
  De Ascaniërs, anders dan andere vorstengeslachten, voerden pas in 1727 het principe van de primogenituur in, waardoor hun gebieden tot dan onder alle zonen dienden verdeeld te worden. Dit leidde tot politieke versplintering en verminderde de invloed van de Ascaniërs in het Duitse Rijk.

• Hij is overleden na 1059.
• Een kind van Adalbart I van Ballenstedt en Hidda van de Lausitz
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 13 november 2012.

Gezin van Esiko van Ballenstedt

Hij is getrouwd met Mathilde von Wetterau (van Zwaben).

Zij zijn getrouwd in het jaar 1027, hij was toen 42 jaar oud.Bron 1

Kind(eren):

1. Otto van Ballenstedt  1025-????
2. Adelheid van Ballenstedt  1028-????
3. Adalbert II von Ballenstedt  1030-1083 

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Esiko van Ballenstedt?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Esiko van Ballenstedt

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen