Stamboom Arts Wolters » Marie Jose Arts (1953-)

Persoonlijke gegevens Marie Jose Arts 

• Zij is geboren op 31 januari 1953.
• Een kind van Arie; Adrianus WIlhelmus Arts en Mientje (Wilhelmina) Wolters

De auteur van deze publicatie heeft toestemming van de persoon in kwestie (voor zover het een levende persoon betreft) voor het vermelden van de gegevens.

Gezin van Marie Jose Arts

Zij is getrouwd met Tom; Thomas Slaats.

Zij zijn getrouwd

Kind(eren):

1. (Niet openbaar)
2. (Niet openbaar)
3. (Niet openbaar)

Notities over Marie Jose Arts

 

De watersnoodramp van 1953 en Marie-José.....

Het stormt, het hagelt. Het regent dat het giet. Guur waait de wind om het huis en bliksemschichten verlichten de donkere nacht. Het is ijskoud op mijn kamertje dat ik met Jos en Hans deel. Er is daar geen verwarming en de isolatie van het huis kon ook wel wat beter. Ik, nu zeven jaar oud, bijna acht, vind het akelig in bed en kruip nog dieper onder de te dunne lappendeken, geen idee van wat er zich buiten mijn kleine wereldje afspeelt en de onrustige nacht.

 

Die nacht, van 31 januari op 1 februari 1953, woedt er in ons land een vreselijk noodweer, een westerstorm met daarbij een angstaanjagende springvloed. In Zeeland breken verschillende dijken door en grote delen van die provincie overstromen met het koude, opzwepende, alles verslindende en bulderende zeewater. Vele mensen, meer dan achttienhonderd horen we later, en nog meer dieren vinden de dood. Bewoners in het rampgebied dat grote delen van Zeeland bestrijkt, klimmen op de daken van hun huisjes, proberen met alles wat maar blijft drijven vlotten te maken en vechten voor hun leven. Velen zullen het niet redden door de kou, de storm, gebrek aan hulp en verdrinken.

 

De vreselijke geluiden uit het rampgebied dringen langzaam door in ons land, eerst via de radio’s van zendamateurs, later via de landelijke omroepen, dan via de kranten en vervolgens via polygoon journaalfilms in de bioscoop. TV hadden we nog niet maar het nieuw verspreidde zich als een lopend vuurtje, of beter als stromend water. Als Nederland ontwaakt krijgt het langzaam te horen dat er iets verschrikkelijks gebeurt is.

 

Maar dat is nog niet alles.

Bij ons in huis, in ons kleine wereldje, is volgens mij ook een ramp aan de gang want laat in de avond hoor ik beneden in de woonkamer allerlei geluiden die ik niet ken. Op en neer rennen, rammelen van pannen en potten, het huilen van mijn moeder, roepen om hulp en zo maar door. Als ik boven aan de trap aarzelend roep wat er is, krijg ik van pa te horen dat ik boven moet blijven en er gewoon niks aan de hand is. Tot ik opeens een baby'tje hoor huilen. Bijna helemaal onverwacht is er bij ons in huis een kindje gebracht, een meisje. Marie-José heet het kleintje.

 

Nu ze er is begrijp ik een beetje van wat er zich enkele dagen geleden heeft afgespeeld. Ik kwam thuis van school om een uur of vier. Ma stond zachtjes te huilen en te kreunen in de keuken en ze had een erge dikke buik, die me nu eigenlijk pas goed opviel. Van de pijn, zei ze. Aarzelend begon ze te vertellen over baby'tjes en dat die uit de buik van een mama komen. Ik vond dat te gek voor woorden, want ik wist niet beter dan dat daar een ooievaar voor rond vloog met een luier in zijn snavel en een baby er in. Dat had tante Dillie die mijn moeder een beetje hielp mij immers nog een paar dagen geleden verteld en een halve pak suiker op de vensterbank gestrooid aan de buitenkant om de ooievaar te lokken. Ik mocht haar daar nog bij helpen. En ze had met pa en ma samen in de goei kamer, onze voorkamer waar we nooit in mochten komen, een bed neergezet en een kleine wiegje. “Dat is ervoor als de ooievaar een nieuw kindje komt brengen”, had ze onze Jos en mij duidelijk uitgelegd. Maar nu ons moeder vertelde dat er helemaal geen ooievaars aan te pas komen moest ik toch wel even slikken. Mijn hele gedachtewereldje werd zomaar even overhoop gehaald. Baby’s die uit een moederbuik komen? Hoe kom je erbij? Ik geloofde er dan ook geen klap van, maar op een of andere manier bracht de dikke buik van ma me toch wel een beetje in de war, al had ik geen enkel idee hoe dat er in en eruit zou moeten komen! Dus enkele dagen heb ik verwarde gedachten gehad wat er nu eigenlijk aan de hand is. Tot op de morgen van de eerste februari.

 

De nieuwsgierigheid over wat er beneden allemaal gebeurd was werd zo groot dat ik de waarschuwing van pa negeerde en 's morgens al vroeg toch voorzichtig en bibberend van de kou, de trap afsloop naar beneden om poolshoogte te nemen over de toestanden van vannacht. Als ik in de donkerte voorzichtig mijn hoofd om de hoek om de voorkamer steek sta ik als aan de grond genageld. In de slecht verlichte ruimte zie ik vagelijk een gestalte van een levensgrote ooievaar en ik schrik zo erg dat ik maar twee sprongen nodig heb om weer in bed te komen. Nog steeds bibberend nu niet meer van de kou maar van angst heb ik bij liggen komen en na enige tijd krijg ik weer een beetje moed. Nieuwe poging.

 

Halverwege de trap echter kom ik pa tegen die juist op het punt stond ons te komen halen om het blijde nieuws te vertellen. Wij hebben een zusje gekregen! Als ik hakkelend en stotend vertel dat ik de ooievaar in de kamer gezien heb begint hij vreselijk te lachen. Wat blijkt? Op het moment dat ik de kamer in sloop stond pa zich juist aan te kleden. Hij stond in zijn witte ondergoed met zijn rug juist naar de deur en met zijn ene been op het bed om een sok aan te trekken, dus een beetje voorover. Juist op dat moment keek ik nieuwsgierig om de hoek en dacht de ooievaar te zien, staand op zijn ene been. Na wat verlegen lachen om mijn stomme gedrag mochten we mee naar de voorkamer om naar ons nieuwe zusje te kijken. En wat was die mooi! Echt een zusje om trots op te zijn.

 

We gaan een boterham eten en komen ondertussen niet uitgepraat over het baby'tje en hoe dat er gekomen is. Ook het vraagstuk van de handdoeken vol bloed die in een teiltje staan te wachten, heb ik toegeschreven aan de ooievaar die mijn moeder in het been had geprikt toen hij het baby'tje kwam brengen, werd tussen enkele boterhammen door opgelost.

 

Buiten regent en stormt het nog. Toch mogen Jos en ik, zo trots als pauwen, op mijn kleine fietsje, Jos achterop met zijn voeten over de grond slepend, om een uur of negen naar oma Wolters op de Genneperweg fietsen om haar het grote nieuws te vertellen. “Niet over het zwarte pad want dat is helemaal ondergelopen en wordt je kletsnat”, hoor ik pa nog zeggen, “ga maar langs de Bennekelstraat”. We hadden toch net zo goed over het zwarte pad, een paadje langs de spoorlijn naar Valkenswaard kunnen gaan want doornat komen we bij oma aan. Maar we zijn zo vol van verhalen over het baby'tje en de ooievaar dat tante Trees, die daar ook nog woont, niet de kans krijgt onze druppelende hoofden droog te wrijven en Jos zijn brilletje weer doorzichtig te maken. Als we weer, inmiddels opnieuw drijfnat, thuis komen, mogen we nog even naar Marie-José in het wiegje kijken die daar heerlijk ligt te slapen. Dan komt een of andere mevrouw in een zusterpak om ons moeder te wassen en ook de baby. Ze doet de schuifdeuren dicht en wij moeten in de achterkamer blijven en terwijl pa nog een kit kolen in de zwarte kolenkachel kiepelt zijn wij weer snel aan het spelen met onze blokkendoos.

 

Marie-José heeft haar intrede gedaan. De eerste februaristorm gaat langzaam liggen.......

 

Willem 1945

 

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Marie Jose Arts?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Marie Jose Arts

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen