Bidprentje van Hermina Hendrika Vonder
In Dankbare herinnering aan Hermina Hendrika Tettero-Vonder, Mini
Sinds 3 september 1996 weduwe van Antonius Gerardus Tettero
Ze werd geboren te Ambt-Delden op 16 maart 1929. Zij is plotseling gestorven op 19 juli 2003 te Bornerbroek. De uitvaart vond plaats op 25 juli 2003 in de St.Stephanuskerk te Bornerbroek, waarna we haar ter ruste hebben gelegd op het kerkhof aldaar.
Mini werd geboren als oudste van een gezin dat twaalf kinderen ging tellen. Haar ouders hadden een boerderij. Ze groeit op in de crisisjaren en de oorlogstijd. Ze moest meewerken op de boerderij, net als haar moeder, die meehielp op het land. Ze kon goed leren en wilde eigenlijk verpleegster of maatschappelijk werkster worden, maar langer doorleren op school dat mocht niet. Haar vader was erg dominant en streng. Ze ging naar de huishoudschool en hielp thuis verder in het steeds groter wordend gezin. Jaren later werkte zij als dienstbode bij Zwiers in Almelo. Ze kreeg een eigen kamer en kon tot zichzelf komen. Ze ontmoette vrienden en vriendinnen en leerde uiteindelijk Antoon Tettero uit Hengevelde kennen. Na enkele jaren trouwden ze en gingen wonen in de schuur achter de Molen; Antoon werkte daar als knecht bij Braakhuis. Later hebben ze een huis gebouwd. De kinderen werden geboren: Corrie in 1955, Trudy in 1956, Peter in 1962 en Mathilde in 1966. Ze kregen een goede opvoeding. Ze was een warme en zorgzame moeder. Maakt het thuis gezellig en terwijl pappa prachtige verhalen vertelde, verzorgde zij de hapjes en drankjes. Alle kinderen genoten van hun jeugd en kregen een sterke band met elkaar. Voor mamma stond gezondheid, goede voeding en goede kleding voorop. Ze was daar heel precies in, want ze maakte zelf alle kleding.
De kinderen werden door haar gestimuleerd om goed hun best te doen op school. Ze waarschuwde dan met de woorden "Wil je later de hele dag alleen maar moeten poetsen zoals ik?" Uiteindelijk pakte iedereen de kern van haar boodschap op en kozen de vakgebieden waarin ze zichzelf graag had willen ontwikkelen.
De kinderen kozen vrienden en vriendinnen. Zij trouwden en gingen het huis uit van 1980 tot 1991. Ze kon hen vrij goed loslaten; ze gaf zelfs goede en begeleidende tips. Zo ambitieus, als ze was, ging ze, na hun vertrek, buitenshuis van alles doen: schoonmaken, thuiszorg en vrijwilligsterwerk op Huize St. Theresia. Ze hield van haar kleinkinderen. Stoeide met hen en ging met hen naar de speeltuin.
Haar oudste dochter Corrie werd ernstig ziek in 1989 en overleed aan kanker. Daar had de hele familie veel verdriet om. Zeven jaar later stierf haar man in 1996. Haar verdriet om dit verlies kon ze niet zo goed delen. En weer voelde ze zich van binnen alleen. Maar zij geloofde in God met wie ze kon praten. Haar geloof maakte haar ook tot wie ze was voor anderen in de buurt. Een vrouw met een sterk karakter die zich op haar gemak voelde in vaste patronen. Een vrouw die altijd zorgde en appeltaarten bakte op verjaardagen. Ze zag er altijd mooi gekleed uit. Een vrouw om dankbaar voor te zijn, omdat ze je leerde jezelf goed te verzorgen, mondig te worden en voor jezelf op te komen, maar ook om vergevingsgezind te zijn.
Mamma sterft plotseling. Daarover zijn we heel verdrietig. Dat God ons de kracht geeft om dit verlies te verwerken. Bidden wij dat zij de vrede en de rust moge vinden en altijd in het vreugdevolle gezelschap bij God moge wonen bij allen die haar al voorgegaan zijn. Onze vader...Weesgegroet.
Voor uw medeleven en warme troost na het overlijden van mamma willen wij u hartelijk bedanken. Familie Tettero.
Gebeurtenissen 19 juli 2003