Genealogie Seijkens » Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens (1987-1996)

Persoonlijke gegevens Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens 

• Zij is geboren op 27 maart 1987 in Helmond.
• Zij is overleden op 17 februari 1996 in Aarle-Rixtel, zij was toen 8 jaar oud.
• Zij is gecremeerd op 23 februari 1996.
• Een kind van (Niet openbaar) en (Niet openbaar)

Gezin van Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens

Notities over Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens

Manon Seijkens: het strikje, de haar en de schoenen

In het zuiden is het dertig graden, in Amsterdam gaat Sail van start. Donderdag 10 augustus 1995 is een warme zomerdag en in de Marslaan, aan de rand van Helmond, is het rustig. Veel mensen zijn met vakantie en de thuisblijvers zitten binnen: 't is te warm op straat. Manon Seijkens is acht jaar. Ze woont bij haar gescheiden moeder, Gertie Lamphen. Om half vier 's middags gaat ze naar buiten om op straat te spelen. Om half vijf moet ze thuis zijn, dan gaan ze patat eten. Als Manon op de afgesproken tijd niet komt opdagen, maakt haar moeder zich niet al te veel zorgen. Een familielid omschrijft Manon als 'een behoorlijk pittige tante. Als die op straat zwerft, redt ze zich wel.' Het schoolhoofd noemt haar 'een in wezen erg lief kind met af en toe naar buiten wat stevig gedrag'. Er was sprake van dat Manon naar een school voor kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden zou gaan. En haar eigen moeder noemt haar in het televisieprogramma van Jaap Jongbloed 'een kattekop'. Kortom, er is op die donderdagmiddag niet meteen sprake van wilde paniek. Maar als Manon om acht uur nog niet terug is, doet moeder Gertie toch maar aangifte bij de politie. 't Heeft nu wel lang genoeg geduurd. De ongerustheid slaat toe en vanaf vrijdag wordt er intensief gespeurd. Er wordt een buurtonderzoek gehouden, de mobiele eenheid kamt de omgeving minutieus uit en op televisie komt een opsporingsbericht met het volgende signalement: Manon heeft een normaal postuur, is blank en heeft rossig halflang krullend haar. Ze is gekleed in een opvallend geel rokje en een geel hesje met strik, allebei bedrukt met een rode-kersjesmotief. Ze is blootsvoets van huis gegaan.
In die eerste week is er meer hoop dat het nog wel goed af kan lopen dan in vergelijkbare vermissingszaken. Een jongen die Manon kende is ervan overtuigd dat hij haar op donderdagavond nog heeft gezien, rond een uur of half elf. Buurtbewoonster Ria, die Manon goed kende, vertelt op zaterdag tegen de politie dat zij Manon 'de vorige dag', dus op vrijdag, nog heeft gezien. Manon had haar gegroet en haar bij haar voornaam genoemd. Dat wekt de indruk dat Manon een beetje aan het zwerven is gegaan. Dat klopt ook met de verklaringen van getuigen die net als Ria beweren dat ze Manon op vrijdag nog hebben gezien. Ze was toen in het gezelschap van de 60-jarige Piet W., in de volksmond Piet de Zwerver genoemd. Eind augustus wordt hij drie dagen vastgehouden omdat hij ervan wordt verdacht Manon aan het ouderlijk gezag te hebben onttrokken. De gedachte is dat Manon niet terug wilde naar huis en met Piet is meegegaan. Dat de oude zwerver haar zou hebben vermoord, komt bij niemand op. Moeder Gertie: 'Piet? Die doet geen vlieg kwaad, iedereen kende hem.' Bij gebrek aan bewijs wordt de zwerver vrijgelaten, hij is inmiddels dood.
Mesjogge
Het jaar 1995 gaat voorbij en Manon lijkt een van de vaste namen en foto's te worden op de trieste lijst met spoorloos verdwenen kinderen, maar in de eerste maanden van het nieuwe jaar komt er licht in de duisternis. Gewelds- en zedendelinquent Toon R. (49) uit Helmond, een man met ondermeer zeven jaar tbs achter de rug, meldt zich als tipgever. Hem wordt anonimiteit gewaarborgd, maar op slinkse wijze weet de recherche zijn identiteit te achterhalen. De politie beschouwt hem als verdachte en verhoort hem honderd uur. Het verhaal van Toon is vaag. Hij kende Manon, ze speelde met zijn eigen kinderen. 'Ik word bijna mesjogge omdat ik iedere nacht over Manon droom,' zegt hij tegen de politie. Aan kennissen vertelt hij: 'Ik ben de enige die zeker weet waar Manon is. Ze is niet uit Helmond weggeweest.' Tegen de rechercheurs: 'Alle aanwijzingen zijn tegen mij, maar ik zal nooit bekennen. Want dan kom ik nooit meer vrij' en: 'Ik heb er wel wat mee te maken, maar het is uit de hand gelopen.'
Terwijl de rechercheurs Toon verhoren, wordt - toevallig - het lijkje van Manon gevonden, een paar honderd meter van haar ouderlijk huis. Op zaterdagmiddag 17 februari, om kwart voor vier, laat een buurtbewoner zijn hond uit in het natuurgebied langs het Nieuwe Kanaal. De hond verdwijnt snuffelend in het struikgewas en gaat daar staan blaffen, de eigenaar volgt hem en doet de gruwelijkste ontdekking van zijn leven: de hond staat bij overblijfselen van een mens. Iedereen denkt meteen aan Manon en dat blijkt te kloppen. Uit het onderzoek blijkt verder dat ze door geweld om het leven is gekomen. Vermoedelijk is ze met haar eigen onderbroekje gewurgd. De rechercheurs leggen Toon R. het vuur nog eens extra na aan de schenen, maar echt veel levert dat niet op. Wel komt het tot een proces, maar eigenlijk is voor iedereen duidelijk dat Toon niet de moordenaar is. Hij wordt vrijgesproken en krijgt een schadevergoeding van 30.000 gulden.
Junk Harry
Dan wordt het mei 1998. Op maandagavond 4 mei, als Nederland in de ban is van de dodenherdenking, stapt er een man binnen op het politiebureau aan de Kasteel Traverse in Helmond. Het is Harry W., een 27-jarige verslaafde uit Helmond met een waslijst van vermogensdelicten op zijn naam, die allemaal te maken hebben met zijn heroïneverslaving. Junk Harry is heel erg in de war. Aan zijn schoonzus heeft hij verteld dat hij Manon heeft vermoord. Zij dreigt hem aan te geven als hij niet zelf naar de politie stapt. Dus gaat Harry. De politie staat niet meteen te juichen, maar gaandeweg de verhoren groeit de overtuiging dat Harry de dader is. Hij kent veel details, waarvan de politie stellig denkt dat alleen de echte dader ze kan weten. Van cruciaal belang hierbij is het strikje op de onderbroek van Manon, maar juist met dit enige feitelijk lijkende technisch stukje bewijs wordt gesjoemeld. Dat er twee agenten onder ede hebben staan liegen over dit detail, is niet alleen de overtuiging van Harry's familie en vrienden, het blijkt ook uit het dossier.
De klap komt hard aan bij de familie W., maar ook bij Manons moeder. 'Onmogelijk,' is haar eerste reactie. Ze kent Harry. Hij had een relatie met haar beste vriendin, Hetty, en hij woonde in dezelfde buurt. Harry liep vooraan bij de speurtochten naar Manon, Harry liep mee bij de begrafenis, Harry zat bij haar aan tafel als ze 't over Manon hadden en hij keek haar recht in de ogen. Deze Harry een moordenaar? Maar als het proces vordert en Harry uiteindelijk in 1999 wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijftien jaar, lijkt ook moeder Gertie overtuigd. 'We hebben de videoband gezien waarop hij zijn bekentenis aflegt, op het politiebureau. Hij heeft verteld hoe hij het gedaan heeft, alles klopt,' zegt ze. Ook wie de huiveringwekkende bekentenis alleen maar leest, komt onder de indruk.
'Ik besloot dat ik Manon dood moest maken. Mijn handen zijn toen naar haar keel gegaan en ik ben haar met twee handen de keel dicht gaan knijpen. Ik ben toen hard gaan knijpen. In mijn beleving heb ik lang geknepen. Op een gegeven moment heb ik haar los gelaten. Ik hoorde toen dat er een zucht uit Manon kwam of een soort van hoest. Ik heb toen wederom aangezet met mijn twee handen en ben verder blijven knijpen. Ik heb haar zo lang geknepen. Ik zag dat haar ogen openbleven. Ik zag dat haar tong uit haar mond stak en dat die blauw was. Op een gegeven moment zag ik dat de tong bloedde. Ik liet haar toen weer los en hoorde nog een zucht. Dat was de laatste adem die bij haar ontsnapte. Ik wist niet zeker of ze dood was. Ik heb met het slipje ook haar mond afgeveegd. Ik denk dat ik het slipje in de mond heb achter gelaten om het beeld van de uitstekende tong niet meer te zien. Ik wilde het beeld niet meer zien. Ik heb toen verder zand gepakt en ben de mond vol zand gaan duwen. Ik deed dat met een bedoeling die ik nu niet meer weet. Ik kan geen reden daarvoor geven. Ik heb aan de houding van Manon niets meer veranderd. Ik heb takken en bladeren over Manon gelegd en ben weggegaan.'
Strikje

Volgens zijn advocaat, mr. B.G.J. de Rooij, is het gruwelverhaal overigens geïnspireerd op de gedetailleerde beschrijving die de ronde heeft gedaan binnen Harry's familie over een oma die zichzelf door ophanging had verwurgd. Wat wél klopt, is dat het onderbroekje van Manon in de buurt van haar hoofd lag, bij de onderkaak. Maar dat kon iedereen bedenken: in de eerste berichten had al gestaan dat Manon vermoedelijk met haar eigen slipje was gewurgd. Hetzelfde geldt voor nagenoeg alle details, over de manier waarop het lijk was achtergelaten en over de kleding van Manon. Er is maar één duidelijke uitzondering: het strikje op de onderbroek.
Dit is een detail dat door de politie angstvallig uit de publiciteit is gehouden en dat officieel in elk geval nooit naar buiten was gebracht. Tijdens het eerste verhoor proberen de rechercheurs op een niet-sturende manier te achterhalen wat Harry van het strikje weet. 'Zat er ook nog iets op die onderbroek?' is een van de vragen. Harry zegt: 'Modder misschien?' Even later probeert de rechercheur het weer. 'Zat er toen al iets op die onderbroek, eh., was dat effen, of was dat iets met dingetjes erop.' Harry: 'Ik dacht: effen.' Maar geen woord over een strikje. Merkwaardig genoeg weet Harry zich een paar uur later, tijdens een verhoor dat - helaas, helaas - niet op video is vastgelegd wél te herinneren dat het broekje een strikje had. In een verhoor daarna, dat dan wél op video staat, begint de rechercheur nog eens tamelijk opvallend alle details op te noemen die Harry heeft bekend. Harry heeft er geen problemen mee, op één na. Als de rechercheur het strikje noemt, zegt Harry spontaan - en volgens de mensen die de band hebben gezien erg overtuigend: 'Jíj hebt me verteld dat het een rood of wit strikje was, met een rood randje eromheen.' De waarheid is niet meer te achterhalen. Als de verbalisanten later onder ede worden gehoord, ontkennen ze. De rechercheur die Harry over het strikje zou hebben verteld, beweert zelfs dat hij helemaal niet wist dat er een strikje op de onderbroek zat.
Uiteindelijk wordt Harry W. in hoger beroep vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Als hij wél de moordenaar van Manon zou zijn geweest, is hij in elk geval uniek in zijn soort. Hij was die donderdagmiddag in augustus van huis gegaan op de fiets van zijn vriendin Hetty om een fiets te stelen. Met de opbrengst wilde hij heroïne kopen: een junk op jacht naar drugs. Maar de plannen veranderden toen hij op straat Manon tegenkwam. 'Die kan ik weleens seksueel gaan misbruiken,' had hij gedacht. Hij nam haar mee achter op de fiets, zo verklaart hij, en probeerde haar te misbruiken. Ze stribbelde tegen en toen had hij haar vermoord. Hij is bepaald niet het prototype van de kindermoordenaar, hij kwam als seksueel delinquent een beetje uit de lucht vallen. Hij heeft geen verleden als pedoseksueel, zijn familie en ex-vriendinnen kenden hem ook niet als zodanig, hij had seksuele relaties met volwassen vrouwen. Bovendien komt het vrijwel nooit voor dat een man die een kind heeft misbruikt en vermoord, daaruit zichzelf over begint. Harry W. had duidelijk last van achtervolgingswaan: 'Iedereen dacht dat ik die moord had gepleegd,' zei hij, 'ik werd er tot in Amsterdam toe mee achtervolgd.' Dat was echt een waanidee: tot hij er zelf mee kwam, had niemand gedacht dat Harry iets met de verdwijning van Manon te maken had.
Volgens zijn advocaat was het 'een bizarre schreeuw om hulp'. Het lijkt er zelfs op dat Harry er aanvankelijk zelf ook van was overtuigd dat hij de moord had gepleegd maar dat hij -eenmaal tot rust gekomen - besefte dat dat helemaal niet het geval was.
Uiteindelijk lijkt het recht te hebben gezegevierd: hij is vrijgesproken en ook in het nieuwe onderzoek is hij niet als verdachte aangehouden. Het betekent wel dat de echte moordenaar van Manon nog altijd vrij rondloopt."

De politie is er niet in geslaagd de 25 jaar oude moord op Manon Seijkens (8) uit Helmond op te lossen. De moordenaar is niet gevonden.
De Telegraaf 12 december 2020

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Manon Adriana Johannes Antonia Seijkens

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen