Genealogie John Muijsers » Eduard "(the black prince)" van Woodstock (1330-1376)

Persoonlijke gegevens Eduard "(the black prince)" van Woodstock 

• Roepnaam is (the black prince).
• Hij is geboren op 15 juni 1330 in Woodstock, Oxfordshire, England, Verenigd Koninkrijk.
• Beroep: Prins van Wales, Hertog van Cornwall, Prins van Aquitanië.
• Hij is overleden op 8 juni 1376 in Westminster, hij was toen 45 jaar oud.
• Een kind van Eduard Iii van Engeland en Filippa van Henegouwen

Gezin van Eduard "(the black prince)" van Woodstock

Hij is getrouwd met Johanna van Kent.

Zij zijn getrouwd op 10 september 1361, hij was toen 31 jaar oud.

Kind(eren):

1. Eduard van Woodstock  1365-1372
2. Richard Ii van Engeland  1367-1400

Notities over Eduard "(the black prince)" van Woodstock

Eduard van Woodstock, Prins van Wales, Hertog van Cornwall, Prins van Aquitanië, K.G. (Woodstock (Oxfordshire), 15 juni 1330[1] – Palace of Westminster (Westminster), 8 juni 1376[2]), bijgenaamd de Zwarte Prins, was de oudste zoon van Eduard III van Engeland en diens vrouw Filippa van Henegouwen alsook de vader van koning Richard II van Engeland.
De bijnaam Zwarte Prins - Princi Negue in het Gascons - heeft hij mogelijk te danken aan zijn zwarte wapenrusting, maar deze bijnaam werd niet door zijn tijdgenoten gebruikt. Hij duikt pas in 1568 op in A Chronicle at Large van Richard Grafton.[3] Bij leven, gebruikte men in het algemeen zijn titels als men het over hem had, hetzij als de "Prins van Wales" en, tussen 1362 en 1375, als de "Prins van Aquitanië". Men vernoemde hem tevens naar zijn geboorteplaats: Eduard van Woodstock.
Eduard was de eerste zoon voor Eduard III en diens echtgenote. Op driejarige leeftijd werd hij reeds als graaf van Chester aangesteld.[5] We weten buiten een aantal van de titels die hij reeds op jonge leeftijd kreeg toegekend, maar weinig over zijn jeugd. Zo werd hij naast graaf van Cheshire in 1333, hertog van Cornwall in 1337 en tenslotte in 1343 prins van Wales.[6]

De prins zou tijdens de afwezigheid van zijn vader - die naar Frankrijk was overgestoken - namelijk als custos angliae (bewaker van het rijk) optreden van 16 juli 1338 tot 21 februari 1340 en opnieuw in de zomer van dat jaar tot 11 november en tenslotte van oktober 1342 tot maart 1343.[6] En hoewel het een grotendeels ceremoniële functie was, moesten officiële brieven in naam van de prins worden bezegeld en hierdoor werd het manor van de prins in Kennington (Londen) tijdens deze periode het hart van het rijk.[6]

We zijn iets beter ingelicht over zijn adolescentie. Zo onderscheidde de toen zestienjarige prins zich in 1346 reeds roemrijk in de slag bij Crécy. Hij bevocht hierbij voor zijn vader de overwinning op de Franse koning Filips van Valois. Jan de Blinde, de koning van Bohemen, vocht aan de zijde van de Fransen en sneuvelde in Crécy. Jan droeg struisvogelveren op zijn helm, die door Eduard III aan zijn zoon werden geschonken. De struisvogelveren zijn nog steeds te zien in het blazoen van de prins van Wales. Volgens de legende adopteerde Eduard ook het motto Ich dien van Jan de Blinde, maar er zijn ook aanwijzingen dat Eduard III van Engeland hetzelfde motto al gebruikte.

In 1356 won hij zelf de slag bij Poitiers, waarbij koning Jan II van Frankrijk door hem gevangen werd genomen.[7]

Op 10 september 1361 huwde Eduard met zijn volle nicht Johanna van Kent, bijgenaamd the fair Maid of Kent.[8] Door hun nauwe familieband, was voor dit huwelijk een dispensatie van de Paus noodzakelijk, dewelke ze ook kregen.[8] Het echtpaar kreeg twee kinderen:

Eduard (1365-1372), die op zevenjarige leeftijd reeds overleed;[9]
Richard (1367[10]-1400), die in 1377 zijn grootvader Eduard III opvolgde als Richard II.
In 1362 werd hij hertog van Aquitanië. Als dank voor zijn overwinningen, verhief zijn vader het Franse landschap Guyenne tot een prinsdom onder de naam van prinsdom van Aquitanië en beschonk hem in 1363 daarmee op plechtige wijze. Als stadhouder van Engelse bezittingen in Frankrijk vestigde Eduard in 1364 zijn residentie te Bordeaux.

In 1367 ging hij ten behoeve van Peter de Wrede in Spanje strijden en bevocht de overwinning van Nájera in Navarra tegen Bertrand du Guesclin. Van deze veldtocht keerde hij terug met een ziekte (amoebendysenterie,[11] sommigen suggereerden zelfs dat hij was vergiftigd[12]) die hem uiteindelijk fataal zou blijken te zijn. Er werd gezegd dat ziekte onder zijn troepen ervoor zorgde dat slechts één op vijf van zijn mannen Engeland ooit zou terugzien.[13]

Hij was echter niet geliefd in Aquitanië vanwege de zware belastingen die hij hief. De stad Limoges kwam daarom in 1370 tegen hem in opstand. Na deze opstand onderdrukt te hebben, liet hij volgens de kroniekschrijver Jean Froissart 3000 inwoners doden, zowel mannen, vrouwen als kinderen.[14] Dit cijfer wordt echter door moderne historici in vraag gesteld.
Doordat zijn gezondheid er steeds meer op achteruit ging, gaf Eduard op 28 december 1375 zijn positie als Prins van Aquitanië op.[16] Op 8 juni 1376 blies hij zijn laatste adem uit, waarna hij in de kathedraal van Canterbury werd bijgezet.[2] Hij kreeg een grafmonument in de kathedraal van Canterbury, waar later ook zijn vrouw te grave zou worden gelegd.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Eduard "(the black prince)" van Woodstock?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Eduard "(the black prince)" van Woodstock

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen