Arbre généalogique Voorhaar » Anoeska Grishaver (1983-1986)

Données personnelles Anoeska Grishaver 

• Elle est née le 19 octobre 1983.Source 1
• Elle est décédée le 22 octobre 1986 dans Rotterdam, elle avait 3 ans.Source 1
• Elle est enterrée le 31 octobre 1986.
• Un enfant de (Ne pas publique) et Monica le P.
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 8 avril 2023.

Famille de Anoeska Grishaver

Notes par Anoeska Grishaver

Anoeska Grishaver is gedood door de vriend van haar moeder. Haar vader heeft het falen van overheidsinstanties rond haar dood met succes aan de orde gesteld. Ook heeft hij zich ingespannen voor het oprichten van een monument ter haar gedachtenis op de plek waar zij door haar moeder en die vriend is 'gedumpt' (in een park onder de Euromast). Vele media besteedden aandacht aan deze zaak. Dat begint al in 1986 rondom de vermissing, het opgraven van het lichaam en de bekentenis van de dader. Ook een eerdere mishandeling van haar broer Angelo krijgt aandacht. Uit onderzoek blijkt dat zijn opname in het Sophia Kinderziekenhuis ten tijde van de verdwijning van Anoeska niet het gevolg is van een mishandeling. De dader wordt in eerste aanleg en in hoger beroep tot 9 jaar gevangenisstraf veroordeeld. De moeder krijgt eerst 1 jaar, maar het gerechtshof verdubbelt de straf voor haar aandeel tot 2 jaar.
Later komen er berichten vanuit het perspectief van haar vader Chiel Grishaver. Het Algemeen Dagblad schrijft bijvoorbeeld bij een foto van Chiel bij het monument:
ROTTERDAM, 9 januari 2008
Eindelijk heeft hij rust, ruim 21 jaar na de moord op zijn kleine meisje. Exact op de plek in het park bij de Euromast waar het lichaam van zijn 3-jarige dochter ‘als oud vuil’ werd gedumpt, ligt nu een zwarte, glanzende gedenksteen. 'Dat heeft Anoeska verdiend' zegt vader Chiel Grishaver. 'Een monument, om iedereen eraan te herinneren wat voor afschuwelijks mijn lieve, soms ondeugende kind is aangedaan.'
De oud-Rotterdammer besefte 21 jaar geleden niet in welk gevaar zijn dochter verkeerde. Zijn ex had een nieuwe vriend, die hem weghield van zijn twee kinderen. Dat zijn zoon zwaar mishandeld in het ziekenhuis lag, wist hij niet. ,,Als ik dat had gehoord, had ik ingegrepen. Maar ik wist niets en kon niets voor Anoeska doen.’’ Zijn ex-vrouw vertelde de politie dat ze haar dochtertje was kwijtgeraakt in het warenhuis Ter Meulen. Een paar dagen later biechtte ze op dat het meisje was begraven op de kade, vlakbij restaurant Parkheuvel. Het meisje was door haar nieuwe vriend geslagen, geschopt en gebeten tot de dood volgde. Chiel hoorde pas over de dood van zijn dochter, toen hij op televisie haar naam hoorde vallen. Voor de eerste keer zag hij de beelden van haar vindplaats. 'Als ik hier nu sta, tril ik nog altijd. Door de emoties. Alles is nog hetzelfde als toen.
Het duurde lang voor de gedenksteen er kwam, tot ver na de vrijlating van Anoeska’s moeder en haar vriend. Maar Chiel en Angelo, haar oudere broer, zijn blij dat het tóch is gelukt, met hulp van de gemeente. Deze zomer moeten speciale planten vlinders trekken naar de nu nog grauwe plek.
Chiel hoopt dat voorbijgangers stil zullen staan bij de steen met onder de foto van Anoeska de woorden: 'Geboren 19 oktober 1983. Vermoord 22 oktober 1986. ’ De tekst is kort, maar heeft veel impact. Ik hoop dat mensen beseffen dat er nog steeds kindermoorden worden gepleegd. En nog steeds weten politie en hulpverleners van de problemen. Dit moet stoppen.'
=
De Panorama besteedt in september 2006 uitgebreid aandacht aan deze zaak.
Anoeska, het Meisje van de Euromast (reportage uit Panorama 38, september 2006)
Zijn kruistocht begon door het nieuws over ‘het meisje van Nulde’, Rowena Rikkers. Doodgemaakt door de nieuwe vriend van moeder, weggegooid als oud vuil. Was zijn kleine Anoeska vijftien jaar eerder niet hetzelfde overkomen? Vader Chiel Grishaver (45) vroeg het politiedossier op en werd boos. Héél boos. Op de politie en op kinderartsen. Zij hadden zijn dochtertje moeten beschermen. Zijn strijd om de schuldigen aan de kaak te stellen wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. De Rotterdamse politie wees hem zelfs een verkeerde plek aan toen hij had gevraagd waar Anoeska was gedumpt: hij wil daar een monumentje oprichten. Vorige week kwam er eindelijk een excuusbrief.
"U had het op 2 juli 2004 bij het rechte eind toen u stelde dat u de verkeerde plaats werd aangewezen. Het spijt me zeer dat het zo gelopen is en dat u pas in tweede instantie, adequaat bent geholpen. Hoewel er allerlei (toevallige) omstandigheden voor zijn aan te voeren, had dit zo niet mogen gebeuren. De politie is in eerste instantie te oppervlakkig te werk gegaan. Ik bied u daarvoor ook mijn verontschuldigingen aan." Schrijft de plaatsvervangend korpschef van de politie Rotterdam-Rijnmond in een brief van 24 augustus 2006. Chiel Grishaver is blij dat hij voor het eerst in al die jaren een excuus hoort, maar ze zijn nog niet van hem af. Het feit dat een onverschillige rechercheur hem eerst een verkeerde plek aanwees ( "Daar bij dat struikie") heeft hem niet alleen veel hoofdbrekens bezorgd, maar ook geld gekost. Hij moest zelfs een advocaat inschakelen om politie en justitie ervan te overtuigen dat ze verkeerd zaten.
De ellende begon in 1986. Chiel Grishaver leefde toen al enige tijd gescheiden van Monica, de moeder van hun twee kinderen Angelo (4) en Anoeska (3). Eerst was er een goede bezoekregeling, maar er kwam een nieuwe vriend in Monica’s leven, de agressieve Fred P., een man met een strafblad vol geweld. Hij wil niet dat Chiel de kinderen nog ziet. Chiel maakt zich ernstig zorgen, vermoedt dat de kinderen worden mishandeld, maar zijn noodkreten bij politie en justitie vinden geen gehoor. Op maandagavond 27 oktober 1986 hoort hij op het journaal ineens de naam van Anoeska.
Grishaver: "Er was een filmpje van het park bij de Euromast. Je zag een begrafenisauto en agenten die met een brancard de bosjes inliepen. Even later lag mijn dochtertje onder een laken. Ik wist helemaal niet wat er aan de hand was, niemand had mij iets verteld, ik wist ook niet dat ze haar gingen opgraven."
Vijf dagen eerder had Fred P. Anoeska zo hard geslagen, geschopt, gebeten en tegen de muur gegooid dat ze overleed. De reden was 'dat ze haar boterhammetje niet wou opeten'. Monica was erbij, maar ze deed niets: ze was bang. Diezelfde avond was ze wel samen met Fred naar het park bij de Euromast gegaan om een gat te graven. Ze reden terug naar huis, trokken Anoeska kleren aan, stopten haar in een doos en dumpten het in het gat. De volgende morgen deden ze aangifte van vermissing.
Toen het lijkje was gevonden, werden ze uiteraard aangehouden, maar Monica werd vrijwel meteen weer vrijgelaten omdat volgens de rechter-commissaris haar aandeel in de moord te verwaarlozen was. Monica wordt uiteindelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee jaar, Fred P. tot negen jaar, maar de manier waarop het allemaal is verlopen, laat Grishaver niet los. Als hij in 2001 het dossier in handen krijgt, ziet hij pas goed hoe het gegaan is. Angelo is op 5 oktober naar het ziekenhuis gebracht omdat hij mishandeld was: hij had in zijn broek geplast en was door Fred in elkaar geslagen. In het rapport van de orthopedist staat dat ‘de nieuwe vriend van moeder’ beide kinderen regelmatig mishandelt en dat er een vertrouwensarts moet worden ingeschakeld, maar door laksheid blijft het rapport liggen: de vertrouwensarts wordt pas ingeschakeld als Anoeska al dood is.
Ook de politie grijpt niet in. Een dag nadat Angelo in het ziekenhuis is gekomen, belt Monica met de politie: ze kan haar huis niet in en haar dochtertje is alleen bij haar nieuwe vriend. Ze wil bij hem weg: de kinderen en zijzelf worden door hem mishandeld. De politie gaat samen met Monica naar binnen. Fred P. verklaart dat hij inderdaad wel eens hardhandig optreedt ‘en dat mevrouw Le P. het nu alleen maar erger heeft gemaakt door de politie in te schakelen.’ Een agent constateert dat de rug van Anoeska onder de blauwe plekken zit. Ze zetten Monica en Anoeska af bij een Blijf-van-mijn-lijf-huis.
Grishaver: "Verder hebben ze helemaal niets gedaan. Ik vind dat ze daarmee ernstig tekortgeschoten zijn. De politie is er om weerloze kinderen te beschermen, je kunt toch niet volstaan met ze te dumpen bij een opvanghuis? Ze hadden in elk geval mij als biologische vader op de hoogte moeten stellen, dan had ik samen met de instanties maatregelen kunnen nemen om de kinderen te beschermen." Monica loopt na één dag al weg uit het opvanghuis en gaat terug naar Fred, met het fatale gevolg.
Grishaver deed aangifte tegen twee inmiddels ex-politiemensen en hun toenmalige baas hoofdcommissaris J.A. Blaauw en tegen twee orthopedisten. Hij wilde dat ze alsnog werden vervolgd omdat ze "de feitelijke dader bewust, opzettelijk hebben aangezet en de gelegenheid hebben gegeven om mijn dochtertje Anoeska te vermoorden." Officieel krijgt hij nul op het rekest, omdat de zaken zijn verjaard, maar advocaat-generaal mr. M. van Capelle van het Haagse parket schrijft wél: "Het is dan ook niet uit te leggen dat artsen en (oud-)politieambtenaren -onder wie de zich als gerenommeerd deskundige en strafrechtelijk ethisch geweten van de Nederlandse politie presenterende oud-hoofdcommissaris Blaauw- niet ingrijpen. Dat terwijl zij wetenschap hebben van voortdurende ernstige mishandelingen van een onschuldig, weerloos kind. Een moreel verwijt dat deze beklaagden -zo ik het zie- volkomen terecht te maken valt. "
Grishaver: "Strafrechtelijk is er niets meer aan te doen, maar het morele verwijt blijft overeind, de heren zijn echt nog niet met mij klaar. Ik ga door tot de onderste steen boven is. Civielrechtelijk zijn er nog wel mogelijkheden, ik heb zowel de politie als het kinderziekenhuis aangeschreven met betrekking tot stuiting der verjaring. Ze zijn nu in elk geval verplicht de dossiers nog vijf jaar te bewaren.
Op 4 mei 2004 heeft Chiel Grishaver een gesprek met de Rotterdamse hoofdofficier mr. H.A. van Brummen. Grishaver verzoekt hem mee te werken aan het zoeken naar de plek waar bijna achttien jaar eerder zijn dochtertje Anoeska is ‘begraven’. Destijds, kort na de moord, was Grishaver wel ter plekke geweest, dus hij wist wel ongeveer waar hij moest zijn, maar niet exact. Omdat hij graag een gedenkteken wil oprichten voor zijn dochtertje, vindt hij het belangrijk dat op de juiste plek te doen. De hoofdofficier kan dat billijken en zegt toe dat hij daar aan zal meewerken: hij zal het precies laten uitzoeken, de technische recherche zal een onderzoek instellen.
In juli 2004 krijgt Grishaver inderdaad een telefoontje van een medewerker van de Rotterdamse politie die hem vraagt naar het Euromastpark te komen, dan zal hij daar wel even de exacte dumpplaats aanwijzen. Op de afgesproken tijd verschijnt er inderdaad een rechercheur in burger, die Grishaver naar de plek zal leiden. Grishaver loopt achter hem aan, "maar ik zag meteen al dat er geen meter van klopte, hij liep veel te ver door. Met een wat vaag handgebaar maakte hij een zwaaiende beweging en zei: "Daar, bij dat struikie." Nu was Grishaver destijds, bijna achttien jaar geleden, uiteraard ook in de buurt geweest en hij weet heel zeker dat het niet klopt, het komt ook helemaal niet overeen met de foto’s en de andere gegevens uit het dossier. Hij vraagt de rechercheur of ze niet precies het spoor kunnen volgen zoals dat in het proces-verbaal beschreven staat, maar daar heeft de politieman geen trek in. "Ik heb mijn nette pak aan, ik ga niet door die bosjes heen," zegt hij.
Grishaver heeft stukken meegenomen, maar daar wil de rechercheur helemaal niet naar kijken. Zelf heeft hij niks bij zich: hij zegt dat hij zich goed heeft voorbereid. Grishaver zegt dat hij dit niet accepteert, dat hij het een onheuse en onmenselijke handelwijze vindt, het aanwijzen van een onjuiste plaats delict, en dat hij justitie hierover gaat inlichten. "Hij zei dat ik dat dan maar moest doen en hij liep gewoon weg, hij liet mij als nabestaande en slachtoffer gewoon in het park staan."
Op 1 september 2004 schrijft Grishaver een brief aan hoofdofficier Van Brummen om zich te beklagen over de gang van zaken en verzoekt hem nogmaals mee te werken, om de juiste plek te laten aanwijzen. Van Brummen reageert gepikeerd. Hij schrijft dat hij zich totaal niet herkent in de opmerkingen van Grishaver. "Ik betreur het dat u op een dergelijke wijze op de inspanningen van mij, mijn medewerker en de politie Rotterdam-Rijnmond reageert. Temeer omdat ik u meermalen over de ernstige zaak van uw dochtertje heb gesproken en de gemaakte afspraken met u ben nagekomen."
De hoofdofficier gaat ervan uit dat de politieman de exacte plek aangewezen heeft gekregen door een lid van de technische recherche. Een nieuwe afspraak is dan ook overbodig: dat zal er slechts toe leiden dat dezelfde plek nog een keer wordt aangewezen. Zo gemakkelijk laat Grishaver zich niet afschepen. Hij schakelt een advocaat in, die de hoofdofficier verzoekt mee te werken aan het vinden van de juiste locatie. Dit keer wordt het verzoek doorgezonden naar het politiekorps, dat er kennelijk aanleiding in ziet een nieuw onderzoeksteam te formeren, dat tot de conclusie komt dat er inderdaad fouten zijn gemaakt. Op 11 oktober 2005 is er een nieuwe plaatsbepaling in het Euromastpark, in het bijzijn van Grishaver, diens advocaat en twee politiemensen van het nieuwe team.
Dit keer is er inderdaad zorgvuldig gekeken, maar Grishaver voelt zich ernstig gegriefd door de hele gang van zaken. Hij besluit bij het college van procureurs-generaal een klacht in te dienen over de rol van hoofdofficier Van Brummen. Grishaver: "Ik ging ervan uit dat de verantwoordelijk bij hem lag: ik had mijn diverse verzoeken bij hem neergelegd." De reactie op het indienen van de klacht is opmerkelijk: het college laat weten dat de hoofdofficier helemaal niet verantwoordelijk is voor het incident, maar de politie Rotterdam-Rijnmond. Grishaver: "Uit een telefoongesprek met iemand van het college is mij duidelijk geworden dat de Hoofdofficier mijn verzoeken helemaal niet zelf had moeten behandelen, hij heeft helemaal geen verstand van het bepalen van de juiste vindplaats. Hij had mijn verzoek moeten doorspelen aan de politie. Hij is buiten zijn boekje gegaan en heeft mij op het verkeerde been gezet. En de politie heeft de hoofdofficier op het verkeerde been gezet, daar zijn grote fouten gemaakt. Het College was trouwens ook van mening dat een excuusbrief van de zijde van het Rotterdamse politiekorps niet had misstaan."
Op 30 mei 2006 dient Grishaver zijn klacht in. "Ik vind de hele gang van zaken zó minderwaardig en mensonwaardig. Ik begrijp het niet. Er zijn grote fouten gemaakt, maar ik heb nooit enig excuus gehad. De politieagent die er bij die laatste plaatsbepaling bij was, zei: ‘Als we ’t nu aanwijzen, is het over en uit.’ Maar zo gemakkelijk komen ze er niet vanaf, wat dat betreft ben ik zeer vasthoudend."
Nadat Grishaver het ziekenhuis had aangeschreven, kwam dit ineens op de proppen met een bedrag van 250 euro netto, voor het op te richten monumentje. "Er stond bij dat ik het als een symbolisch bedrag moest zien. Dus niet, zoals ze eerder duidelijk schreven, dat ze zich verantwoordelijk zouden voelen voor de dood van mijn dochtertje. Ik heb er nog niet op gereageerd, maar ik kan natuurlijk nooit op zo’n achterlijk voorstel ingaan."
(bron: www.misdaadjournalist.nl)
=
De website anoeska-memorie.webklik.nl doet op vergelijkbare wijze als De Panorama verslag van de feiten. Ook wordt daarin geschreven over de meerdere begrafenissen en crematie van het meisje:
Anoeska word begraven. In de jaren daarna verhuist Chiel een paar keer. Hij kan het niet over zijn hart verkrijgen zijn dochtertje achter te laten en laat haar herbegraven bij zijn nieuwe woning in de buurt, zodat hij haar kan bezoeken. Na de tweede verhuizing besluit Chiel de stoffelijke resten te laten cremeren. De urn met de as staat sindsdien bij hem thuis. Toch vindt hij na een aantal jaren dat het tijd is de periode af te sluiten. En vraagt BACA om, samen met hem en zijn vrouw en een groep BACA rijders de as van zijn Anoeska op 3 oktober op zee te gaan begraven. Met als gevolg een verzoek aan de vele BACA supporters in Nederland om mee te rijden van Rotterdam naar Scheveningen.
=
Het tv-programma Eén Vandaag besteedt aandacht aan het uitstorten van de as. Vanaf minuut 18 is het te zien op deze link: http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/101401/Eenvandaag.html
=
Op 7 augustus 2018 bericht De Telegraaf over beschadigingen die zijn aangebracht aan het monument voor Anoeska Grishaver bij de Euromast in Rotterdam. Kort daarvoor had haar vader, Chiel Grishaver, het monument vernieuwd. Hij is zwaar aangeslagen door wat er is gebeurd:
'Alsof Anoeska weer is vermoord'
ROTTERDAM - Het monument ter nagedachtenis van de 3-jarige, op gruwelijke wijze vermoorde Anoeska Grishaver in het Park in Rotterdam is wreed vernield. De foto van het meisje is, evenals die van haar lievelingspoes Loesje, bekrast.
"Het is alsof mijn dochtertje opnieuw is vermoord. Wie doet nou zoiets", zegt de aangeslagen vader Chiel Grishaver, bij wie het vandalisme is aangekomen als een dolksteek.
Anoeska werd in oktober 1986 op gruwelijke wijze doodgeslagen door Fred P., de toenmalige partner van haar moeder Monica le P. Dat gebeurde in haar bijzijn. De twee begroeven het verminkte lichaampje vervolgens in het Park aan de voet van de Euromast. Op een paar meter afstand van die plek heeft haar vader tien jaar geleden in samenwerking met de gemeente Rotterdam een monument laten maken. "Ik heb door de gruwelijke moord op Anoeska chronische posttraumatisch stresssyndroom (ptss) opgelopen. Ik doe er alles aan om daar vanaf te komen. De vernieling van het monument hakt er behoorlijk in. Het voelt alsof ik weer terug bij af ben."
Machteloos
Net als in de tijd dat zijn dochtertje werd vermoord, voelt Grishaver zich machteloos. "Het plaatsen van het monument was het laatste wat ik voor haar kon doen. Toen ze nog leefde kon ik haar niet beschermen. Alles wat ik nog wél kan doen, probeer ik voor haar te doen. Daarom komt dit ook zo verschrikkelijk hard aan."
"Ik ben hier zo boos en verdrietig over"
Een paar weken geleden heeft Grishaver de oude gedenkplaat vervangen voor een nieuwe. "Ik was toe aan iets nieuws. Ik heb de nieuwe gedenkplaat in Anoeska’s favoriete kleur roze laten maken met een gedicht van een vriend. Een paar weken nadat de nieuwe plaat was neergelegd, zag ik dat iemand de foto van Anoeska en die van haar lievelingspoes Loesje helemaal heeft bekrast. Het is afgrijselijk. Ik ben hier zo boos en verdrietig over", vertelt Grishaver emotioneel. Afgelopen weekend heeft hij aangifte gedaan bij de Rotterdamse politie.
De politie neemt de zaak hoog op. "Dit monument heeft een enorme emotionele waarde voor de vader en andere betrokkenen. Daar blijf je gewoon van af", aldus een politiewoordvoerder. De politie heeft de aangifte van vernieling opgenomen en zal een onderzoek instellen.
Wie doet zoiets?
Grishaver begrijpt niet wie zoiets doet. "Dan heb je totaal geen empathie. Die persoon heeft geen idee wat de impact van deze vernieling is. Het baart mij zorgen." Grishaver heeft geen idee wie er achter de vernieling zit. Wel is hij druk bezig om een nieuwe vandalismebestendige plaat te laten maken. "Er komt waarschijnlijk veiligheidsglas op." Hij krijgt hulp van de politie. "In de wijk wordt gekeken of er mogelijk fondsen zijn die de vader financieel kunnen helpen bij het herstel van het monumentje", zegt de politie.
(bron: De Telegraaf)

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Anoeska Grishaver?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Anoeska Grishaver

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants