Arbre généalogique Van Ninhuijs » christiaan peter (chris) janssen (1941-)

Données personnelles christiaan peter (chris) janssen 

• Il est né le 28 mars 1941 dans helden-grashoek.

  geboren vliegert 329 te helden-grashoek.

• Un enfant de pieter jan janssen et maria petronella janssen
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 26 mars 2023.

L'auteur de cette publication a obtenu le consentement de la personne concernée (s'il s'agit d'une personne vivante) pour faire état des données.

Famille de christiaan peter (chris) janssen

Notes par christiaan peter (chris) janssen

HOE CHRIS JANSSEN LAZARIST WERD
Chris Janssen
Op 28 maart 1941 werd in Grashoek op de Vliegert bij de familie Janssen een jongetje geboren, die de naam van Chris kreeg. Dat kon bijna niet anders want de opa’s van beide kanten heetten allebei Chris en ook nog Janssen. Hij was het eerste kleinkind van de familie Janssen van Baarlo en ongeveer
het 80-ste kleinkind van de familie Janssen uit Sevenum. Chrisje was toen maar heel klein, volgens mijn moeder paste ik in een sigarenkistje. Maar hij werd groter en groeide op in de boerderij van de Vliegert. Toen hij groot genoeg was, ging hij naar de school in Grashoek,
meteen naar de eerste klas, want een kleuterschool was er niet – nog steeds een gebrek in mijn opvoeding. En Chrisje ging ook mee naar de kerk, de noodkerk van de Grashoek. Ik voelde er mij meteen toe aangetrokken, tot alles wat de pastoor in de kerk deed: alle rituelen en gebaren die in de kerk pasten. Ik wilde graag misdienaar worden en dat lukte. Als er iets in de kerk te doen was, wilde ik erbij zijn, met name de diensten van de Goede Week: die waren toen ’s morgens heel vroeg. Maar dat was niet erg, ook niet dat ik eerst twintig minuten moest lopen van de Vliegert naar de kerk.
Als ze me toen gevraagd hadden wat ik later wilde worden, dan was mijn antwoord helder en duidelijk geweest: pastoor. Niet dat ik een hekel had aan het boerenwerk. Ik hielp mijn vader graag met het werk op het land, vooral met het paard, steeds vaker alleen. Maar wat ik wilde worden was
pastoor en niks anders. Toen de pastoor de catechismus kwam uitleggen – ik weet het nog goed – was hij aan de lessen over de sacramenten. Bij de les
over het priesterschap was het net alsof hij tegen mij alleen sprak. Ik zat de hele les als verkrampt gespannen te luisteren. Ja, dat was mijn keuze:
het priesterschap !
En ik had ook al uitgevogeld waar ik moest zijn. Wij hadden indertijd een assistent in de parochie van Grashoek: Cees Konings. Op zekere dag kwam
het zo uit, dat ik met hem een heel stuk opliep naar huis. Toen heb ik het aan hem verteld. Eigenlijk gek, dat ik het niet aan de pastoor vertelde, maar
aan die pater. Misschien was het wel, omdat die pater in Panningen woonde,
bij meer van die jongemannen met die zwarte togen aan. Want daar, zo begreep ik, moest ik zijn voor de opleiding tot priester. Dat er nog andere
paters waren in de wereld, daar wist ik niks van. Via Truke Mouës werd alles concreter, toen ik daar de leeftijd voor had na de lagere school. Zo werd mij de weg gewezen naar Wernhoutsburg. Met Pinksteren 1953 gingen mijn moeder en ik met de bus van Roetje Ghielen op bezoek in Wernhoutsburg. Ik weet nog precies wat mijn vader vroeg toen we ’s avonds thuis kwamen. En …. Was het daar op kostschool niet te deftig? Nee, zei mijn moeder, ze hadden gewone planken vloeren, heel gewoon. In september 1953 ging ik als 12 jarig jongetje met Leo Mouës en vele andere jongens uit de buurt naar Wernhoutsburg voor minstens zeven jaar. Maar dat viel niet mee. Heimwee, heimwee en nog eens heimwee!! Tranen met tuiten heb ik gehuild, minstens een paar maanden lang. Maar ik wilde toch niet weg. Ik zei tegen mezelf: Chris, als je nu opgeeft, is pastoorworden voorbij! En dat wilde ik nog steeds: pastoor worden. En zo ging het na elke vakantie: Heimwee! Maar de periodes werden steeds korter.
Ja, en zo kwam ik bij de Lazaristen terecht. Van Wernhoutsburg naar Eefde, in toog naar het noviciaat. En daarna naar Panningen voor de theologie-studie. Zo gingen de jaren voorbij, na het een kwam het ander. Tot in 1967, het jaar van mijn priesterwijding. Toen was er toch nog een
aarzeling: zal ik het wel doen, die wijding? Zal ik het wel volhouden? En wat zal ik voor een benoeming vragen? Toen heb ik gemerkt, dat de toenmalige overheid van de Lazaristen zeer verstandig was. Ik werd niet benoemd voor een ver missieland, maar tot kapelaan in Lindenheuvel. Ik wist niet goed waar dat lag en wat er op me af zou komen, maar ik ging erheen. Het was een wijk van Geleen, ook wel Geleen West geheten. Er lagen drie parochies die nog maar pas aan de Lazaristen waren toevertrouwd. In de O.L.Vrouweparochie aan de Bloemenmarkt was Dorus te Braake pastoor. Nog voordat hij was
geïnstalleerd, werd hij ziek. Hij hield veel last van hoofdpijn en duizeligheid. Jo de Maat was kapelaan en woonde in de Rozenlaan. Ook Toon van den Hout was er één jaar kapelaan en ging toen studeren in Leuven. Ik werd zijn opvolger en ging wonen in de pastorie bij Dorus. Frits Peeters en Miel Lammers waren ook allebei nog een paar jaar kapelaan. In de Engelbewaarders was Harrie van Aarssen pastoor en Chris Loeffen kapelaan. En in de Barbara zat Frans ter Horst als pastoor. Ook zijn er nog één jaar twee studenten stage komen lopen: Harrie Bol in de Engelbewaarders en Ton Vocking in de Barbara. Ook was er in Lindenheuvel een gezellenhuis, waar toen Jac Smeets en Beb Hendrikx als Lazaristen woonden. Toen Dorus te Braake wegens ziekte na lang aarzelen zijn pastoorschap in Lindenheuvel opgaf, werd Beb Hendrikx zijn opvolger. Ik bleef kapelaan en had nog vele fijne Chris en Bep Hendrikx in Lindenheuvel

Priesterwijding

jaren met Beb Hendrikx samen in de pastorie. Ik blijf Dorus te Braake dankbaar: van hem heb ik het vak van zielzorger geleerd. Zeventien jaar lang mocht ik kapelaan zijn in Lindenheuvel. Ik heb er enkele goede vrienden aan overgehouden, tot nu toe. En toen kwam de benoeming tot pastoor, wat ik van kleins af aan wilde worden: in januari 1985 verhuisde ik samen met Beb Hendrikx naar Baarlo, het geboortedorp van mijn moeder. Het washet begin van zevenentwintig jaren pastoor: een gouden tijd voor mij. Daar ben ik vele jaren echt gelukkig geweest: eerst met Beb Hendrikx samen en na zijn dood in oktober 1996 nog ruim vijftien jaar alleen. Op één maand na hebben Beb Hendrikx en ik 25 jaar samengewoond en samengewerkt: eerst in Lindenheuvel en toen in Baarlo. Een reden tot grote dankbaarheid ! Zo regen de jaren zich aaneen. Met de feesten die vanzelfsprekend op mijn pad kwamen en die ik vierde samen met medepastoors uit de buurt en collega-klasgenoten en Lazaristen met wie ik te maken had: 25-jarig priesterfeest, 40-jarig priesterfeest – wat een feest was dat, zeg !! – en 25-jarig pastoor in Baarlo. Allemaal feesten voor mij, maar vooral voor de parochie; allemaal redenen tot grote dankbaarheid. Terwijl ik wist dat pastoor-zijn ooit voorbij zou gaan en ik zou moeten vertrekken uit de mooie pastorie van Baarlo – een ambtswoning - leefde ik er en voelde me er thuis, alsof ik nooit zou vertrekken. Mijn gezondheid liet te wensen over. In 2011 constateerde de dokter op twee plaatsen
in mijn lijf kanker. Dat was voor mij te veel om nog als pastoor door te gaan. Baarlo heeft niets aan een zieke pastoor. Baarlo verdient een gezonde
pastoor. Ik schreef aan de bisschop mijn ontslagbrief en kreeg van Mgr. Wiertz een begripvol antwoord terug met mijn ontslag per 1 januari 2012.
Toen begon het opruimen van de pastorie en het verhuizen naar Panningen. Voor een rustige oude dag, dacht ik. Maar niets was minder waar. De
bezoeken aan doctoren, specialisten en ziekenhuizen volgden elkaar in rap Installatie als pastoor in Baarlo tempo op. Vooral de eerste tijd moest ik telkens weer terug naar het ziekenhuis van Maastricht: operaties die niet goed gingen, angst voor een volgende operatie, en toch telkens weer er bovenop komen en weer terug naar Panningen. Soms leek het goed te gaan en soms heel slecht. Meer dan eens heb ik de dood in de ogen gekeken. Het bleek dat ik niks te vroeg ontslag had aangevraagd. En toen, op een nacht in september 2017 kon ik plotseling niet meer lopen. Ik moest verhuizen naar Kerkstraat 8 en werd in een mum van tijd geïndiceerd in ons Zorgcentrum Vincent Depaul. Wat was ik toen dankbaar en wat kreeg ik een goede verzorging. Dat heb ik menigmaal uitgesproken tegenover al diegenen die mij elke avond en morgen kwamen verzorgen. Niet meer kunnen lopen!! Dat leek me verschrikkelijk en dat was het ook. Marieke van Knooppunt Baarlo werd te hulp geroepen en we begonnen samen te oefenen. Het was of er een wonder gebeurde. Heel langzaam, gedurende twee jaren, begon ik te lopen. En het ging telkens beter. Met de hulp van fysiotherapeut Marieke Peeters ging ik weer lopen. Nu loop ik buiten met rollator en binnen over de gang zonder enige steun. Marieke is overigens familie van de Lazaristen Giel en Frits Peeters. Het was een lange weg, maar ik heb er van geleerd, dat alles in dit leven reden heeft tot grote dankbaarheid; dankbaarheid tegenover God en vele medemensen. Ik heb ervaren dat ik God elke dag nodig heb om me te helpen en kracht te geven. Dat vraag ik ook elke dag aan God, dat ik die hulp van Hem telkens weer mag ontvangen. En als ik die ervaar, is dit telkens weer een reden voor mij tot grote dankbaarheid. Als ik bedenk, hoeveel mensen hier elke dag klaarstaan om mij en ons te verzorgen, dan word ik telkens weer emotioneel. Wat ben ik toch goed terecht gekomen bij de Lazaristen in het Zorgcentrum Vincent Depaul in Panningen. Dank aan allen !!

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant christiaan peter (chris) janssen?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique christiaan peter (chris) janssen

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants