Arbre généalogique Van Hilten en Otto » Otto Willem de Nobel (1867-1950)

Données personnelles Otto Willem de Nobel 

• Il est né le 10 février 1867 dans Haarlem.Source 1
• Professions:
• Boekdrukker.Source 2
• Koordirigent en componist..

  Hij componeerde o.a. het Morgenrood.

• Muziekonderwijzer.Source 3
• Zanger.Source 4
• Il est décédé le 28 novembre 1950 dans Voorburg, il avait 83 ans.Source 5
• Enregistrement de décès le 30 novembre 1950.Source 6
• Un enfant de Willem George Lodewijk de Nobel et Susanna Maria Otto
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 12 novembre 2018.

Famille de Otto Willem de Nobel

Il est marié avec Theodora Groeneveld.

Ils se sont mariés le 12 janvier 1893 à Amsterdam, il avait 25 ans.Source 7

Otto en Theodora kregen 2 zonen

Getuigen waren: Jacobus de Nobel, neef, 30 jaar en koffiehuishouder
Jan de Nobel, broer, 23 jaar en onderwijzer
Elias Otto, oom, ambtenaar.

Enfant(s):

1. Otto Willem de Nobel  1895-????

Notes par Otto Willem de Nobel

Otto Willem de Nobel was aanvankelijk voorbestemd om in de drukkerij van zijn vader te werken, maar alras bleek dat zijn belangstelling voor muziek niet te onderdrukken was. Op zeventienjarige leeftijd werd hij koorlid van Haarlemsch Zanggenot en ging hij studeren aan de Haarlemse muziekschool. Vervolgens studeerde hij in Amsterdam zang bij Ambrosius Knoop, en na het vervullen van zijn militaire dienstplicht verbond hij zich als baszanger aan de toen net opgerichte Hollandsche Opera van J.G. de Groot. Na een keelaandoening zette hij in de jaren 1889-1894 zijn muziekstudie voort aan het Amsterdamse conservatorium in de vakken piano en zang. In deze periode maakte hij deel uit van Daniel de Langes Amsterdamsch a Capella-Koor. Na het eindexamen werd hij aan hetzelfde conservatorium plaatsvervangend leraar solozang; hij verving daar Joh. M. Messchaert, die door zijn talrijke concertreizen vaak afwezig was. In het seizoen 1894/ 1895 was De Nobel verbonden aan de NederlandscheOpera van Cornelis van der Linden te Amsterdam. Voor een operacarrière bleek hij echter niet geschikt. Hierna vond hij een bestaan als privéleraar in zang- en spraakkunst, en in de avonduren dirigeerde hij koren in enkele steden in het westen des lands. Door zijn bekwame leiding bereikten deze doorgaans een hoog artistiek niveau. Ook componeerde hij verscheidene koorwerken, zoals Super flumina Babylonis (ca. 1900), Psalm 8 (ca. 1900) en Gloria in excelsis Deo (ca. 1920).
In mei 1898 werd De Nobel gevraagd dirigent te worden van het socialistische koor 'De Stem des Volks' in Amsterdam, dat op 17 januari van dat jaar was opgericht. Aangezien hij welwillend tegenover de arbeidersbeweging stond, aanvaardde hij het dirigentschap. Uit vrees echter zijn betrekking aan het conservatorium te verliezen, omdat hij voor 'de rooien' werkte, trad hij aanvankelijk op onder de schuilnaam Lebon (een woordomkeer). In korte tijd slaagde hij erin dit koor, waarvan veel diamantbewerkers lid waren, tot grote bloei te brengen. In sociaal-democratische kringen was men zeer ingenomen met het aanzien dat dit arbeiderskoor - ook buiten de eigen kring - verwierf. Binnen enkele jaren rezen in verschillende plaatsen van ons land soortgelijke koorverenigingen als paddestoelen uit de grond. Deze arbeiderskoren lieten zich graag horen: bij vergaderingen van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en de vakverenigingen, bij protest bijeenkomsten en één-meivieringen. Op initiatief van de Amsterdamse 'Stem des Volks' werd in 1902 de Bond van Arbeiderszangvereenigingen in Nederland opgericht, waarbij de 'rode' koren zich aansloten en waarvan De Nobel adviseur was.
Al meteen ergerde De Nobel zich aan het lage artistieke peil van de werken die de Amsterdamse 'Stem' aanvankelijk vertolkte. Het duurde dan ook niet lang of hij ging zelf strijdliederen componeren. Vanaf ca. 1900 heeft hij tientallen dichtwerken van socialistische strijders getoonzet, waaronder De Nieuwe Tijd (ca. 1900), Morgenrood (ca. 1900), Eens komt een klare, schoone dag (1905) en Heil u, vaandel van den arbeid (1930). Binnen korte tijd oogstten de arbeiderskoorvereniging met deze werken heel veel succes. Nog grotere bekendheid kregen De Nobels strijdliederen vanaf 1926 door de talrijke uitvoeringen voor de VARA-microfoon en de verkoop van grammofoonplaten. Na de Tweede Wereldoorlog verflauwde evenwel geleidelijk de belangstelling voor zijn liederen, omdat de socialisten, door de verbeterde levensomstandigheden, niet meer zo strijdbaar waren en de retorisch-stichtelijke teksten wat ouderwets begonnen te vinden en ook omdat de arbeiderszangverenigingen met hun repertoire andere wegen insloegen. Alleen het Morgenrood, op tekst van Dirk Troelstra, behield nationale bekendheid.
Ondanks de roem die hij vergaarde met de Amsterdamse 'Stem des Volks' ontstond er toch gaandeweg een verwijdering. De Nobel was een man met een moeilijke en driftige aard, en veel rechtzinnige Amsterdamse koorleden vonden hem 'een burger'. Na een langdurige ziekte en strubbelingen daarna, werd in 1914 de band tussen dirigent en koor verbroken; zijn opvolger werd de eveneens bekwame dirigent Frans Rigter. Wel is Otto de Nobel daarna nog jarenlang dirigent geweest van 'De Stem des Volks' in Den Haag, Leiden, Dordrecht, Gouda, Haarlem en Rotterdam. In 1917 vestigde hij zich in Den Haag, waar hij overdag muziek- en zanglessen gaf. In de jaren dertig was hij directeur van een bescheiden muziekschool aan de Haagse Adelheidstraat, waar hij ook woonde. Enkele jaren voor de Tweede Wereldoorlog moest hij zijn dirigeerstok neerleggen, omdat zijn gezondheid en vooral zijn gezichtsvermogen achteruit gingen. Op 3 maart 1945 werd hij zwaar getroffen - bij het bombardement op het Bezuidenhout werd zijn woning verwoest; daarbij verloor hij zijn vleugel, boeken en muziek. Gedurende zijn laatste levensjaren bewoonde hij in Voorburg een gemeubileerde kamer, waar het luisteren naar de radio hem veel afleiding schonk. Dank zij bijdragen van socialistische organisaties en particulieren, benevens een subsidie van het ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen, bleven hem ernstige financiële zorgen bespaard.

"Het zijn rode honden, maar ze blaffen mooi".
Zo oordeelde de burgerpers in die tijd over de arbeidersliederen, de zanggroep en zijn dirigent.
Maar algemeen werd erkend dat Otto Willem de Nobel met zijn Stem des Volks, en niet in het minst met Morgenrood prestige gaf buiten de rangen aan de socialistische beweging in Nederland.

Morgenrood op tekst van D. Troelstra en muziek van O.W. de Nobel.

Morgenrood, uw heilig gloeien
Heeft ons steeds de dag gebracht;
Breek toch door, o lichtvernieuwer,
In de grote volk'rennacht.
Laat uw glorie hope geven
Hun die worst'len in de nacht;
Geef hun moed in 't voorwaarts streven
Tot hen 't daglicht tegenlacht.

Ketens.
In de eerste helft van de 20ste eeuw ontstond in Nederland een keten van plaatselijke socialistische zanggroepen, zoveel stemmen des Volks.

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Otto Willem de Nobel?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Otto Willem de Nobel

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants