Arbre généalogique Van Eeuwen / Schroder » Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal (645-714)

Données personnelles Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal 

• Il est né en l'an 645 dans Herstal, belgie.
• Profession: Hofmeier van Austrasie, Neustrie.
• Il est décédé en l'an 714 dans Jupille a.d.Maas, il avait 69 ans.
• Il est enterré dans Jupille, belgie.
• Un enfant de et

Famille de Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal

(1) Il est marié avec Alpaida (Alpais) Chalpais Plectrudis van Bruyeres.

Ils se sont mariés.

Enfant(s):

1. Karel Martel van Herstal  689-741 

(2) Il est marié avec ??.

Ils se sont mariés

Enfant(s):

1. ??  

(3) Il est marié avec Alphais de Buyeres.

Ils se sont mariés

Notes par Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal

Notes
Pepijn van Herstal, geb. ca. 645, gest. Jupile sur Meuse, 16 december 714, de naam "van Herstal" is afkomstig van een van zijn landgoederen, zijn leven werd beheerst door de voortdurende strijd, eerst om de macht later de vergroting van het frankische rijk.
Hij trad pas op de voorgrond in 680 toen hij bij de dood van de koning van Austrasie met hertog Martin van Champagne (in tegenstelling tot eerdere theorien, noch zijn broer noch zijn neef) een overheersende positie verwierf. Austrasie, sinds enige jaren onder het juk van Neustrie kwam in opstand maar Ebroin, de hofmeier van Austrasie, is hen te sterk. Pepijn en Martin vluchtten verschillende kanten op, Martin verschanste zich in Laon en werd het eerste aangevallen, Ebroin wist hem over te halen zich met zijn leger aan zijn zijde te scharen maar vermoordde allen zodra de stad zich opende, kort daarop werd Ebroin vermoord door een edelman Ermenfried die direct naar het hof van Pepijn vluchtte aldus voedsel gevende aan het gerucht dat Pepijn de aanstichter van de moord was. Ebroin's opvolger Warraton sloot vrede met Pepijn, deze vrede was echter van korte duur, Gislemar, zoon van Warraton, verdreef zijn vader en voerde opnieuw oorlog, Pepijn werd verslagen bij Namen maar toen Gislemar meteen daarna overleed, keerde Warraton terug als hofmeier en het werd opnieuw vrede, bij Warraton's overlijden in 686 nam zijn schoonzoon Berchaire zijn positie in en op aandringen van de weduwe van Warraton, Ansflede, viel hij Pepijn opnieuw aan, ditmaal wist Pepijn echter een eclatante overwinning te behalen, Tertry 687, hetgeen hem de macht over Austrasie geeft, Berchaire leefde weliswaar nog enkele jaren (tenminste tot october 688, en pas bij zijn dood nam Pepijn positie als hofmeier van koning Thierry III van Austrasie in en plaatste een van zijn getrouwen, Norbert, op zijn positie in Neustrie, in 700 vervangen door Grimoald, zoon van Pepijn, terwijl een tweede zoon Drogo, Bourgondie ging regeren met de titel hertog van Champagne. Pepijn was nu op het toppunt van zijn macht, weliswaar regeerde de merovingische koning maar Pepijn besliste, er waren echter regelmatig problemen aan zijn grenzen en de rest van zijn leven vocht hij met wisselend succes tegen de saksen, friezen en alemanen.
Het prive leven van Pepijn werd bepaald door familiedrama's, getrouwd sinds 691 met Plectrude uit een van de machtigste families van Austrasie (vgl. 50), bij wie hij de zoons Drogo en Grimoald had, had hij een tweede echtgenote Alpaide met als zoons Karel en Childebrant, tussen beide vrouwen, elk met hun eigen aanhang, bestond een enorme haat hetgeen culmineerde rond 705 met de moord op de prelaat van Luik, St. Lambert, aanhanger van Plectrude, kort daarop stierf Drogo en in april 714 werd Grimoald gedood op de graftombe van St. Lambert; tegen het einde van zijn leven stond Pepijn geheel onder de invloed van Plectrude en benoemde als zijn opvolger een bastaardzoon van Grimoald, mede uit wraak op de moord van Grimoald, dit ten koste van de zoons van Alpaide en vier zoons van Drogo, die waarschijnlijk niet onschuldig waren aan deze moord. Deze fragile opvolging had desastreuze gevolgen kunnen hebben voor de opbouw van het rijk, ware het niet dat Karel, zoon van Alpais, kort na Pepijn's dood wist te ontsnappen.

De naam Van Herstal is afkomstig van één van zijn landgoederen. Zijn leven werd beheerst door voortdurende strijd; eerst om de macht, later om vergroting van het Frankische rijk. Hij was hofmeier en, na de dood van de Austrasische koning Dagobert II in 679, de machtigste persoon in het oostelijk rijk, waar hij als hertog gezag uitoefende. Hij raakte in oorlog met Neustrië, versloeg in 687 te Tertry koning en hofmeier, en herstelde de eenheid van het Frankische Rijk onder één Merovingische koning, maar behield in feite de macht voor zich zelf. Hij verbleef in het oosten en vertrouwde de hoge politieke en kerkelijke functies in het westen aan zijn partijgenoten uit de Austrasische aristocratie toe. Aldus vestigde hij de hegemonie van de hoofdzakelijk Germaanse gebieden over de rest van het Frankische Rijk. Hij kon niet beletten dat de hertogen van Beieren en Aquitanië zich in feite als onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland. In 689 versloeg hij de Friese koning Radboud bij Dorestad en onderwierp het gebied tot aan de Rijn, waardoor de weg geopend werd voor de kerstening van het nog heidense noorden door de Angelsaksische prediker Willibrord. Deze kreeg het fort Utrecht door Pippijn als missiecentrum toegewezen. Het zendingswerk was geen succes en Willibrord zocht na 697 veiliger streken op. Pippijn verleende, samen met zijn echtgenote, medewerking aan het stichten van de abdijen van Echternach en St.Hubert. Pippijn II was gehuwd met Plectrusis en had een bijvrouw, Chalpais, overleden in 705 te Orp-le-Grand, Frankrijk dochter van de hoogwaardigheidsbekleder Childebrand, vermeld in 673. Zijn zoon bij haar, Karel, had geen erfrecht. Zelfs na het overlijden van zijn beide zoons bij Plectrudis kon Pippijn niet besluiten het gezag aan Karel over te dragen. Testamentair bepaalde hij dat een nog onmondige kleinzoon onder regentschap van Plectrudis hofmeier van het gehele rijk diende te worden. De Frankische aristocratie weigerde echter deze beschikking te erkennen, omdat zij te duidelijk onder invloed van Plectrudis tot stand was gekomen. Toen trad de tot dan toe geminachte Karel op de voorgrond en verwierf, strijdend onder de moeilijkste omstandigheden en met wisselende kansen, de positie van zijn vader. Men noemde hem Karel Martel, de Strijdhamer.

Pippijn II later bijgenaamd de Middelste of van Herstal (gest. Jupille a.d. Maas, 16 dec. 714),
Frankisch hofmeier, was een zoon van Ansegisel envan Begga en kleinzoon van Arnulf en van Pippijn
I. Bij de dood van de Austrasische koning Dagobert II (679) werd hij de machtigste
persoonlijkheid in het oostelijk rijk, waar hij als hertog gezag uitoefende. Hij raakte in oorlog
met Neustri, versloeg in 687 te Tertry koning en hofmeier, herstelde de eenheid van het
Frankische Rijk onder een enkele Merovingische koning, maar bewaarde in feite de macht voor zich.
Hij verbleef in het oosten en vertrouwde de hogere politieke en kerkelijke functies in het westen
aan zijn partijgangers uit de Austrasische aristocratie toe. Aldus vestigde hij de hegemonie van
de oostelijke, hoofdzakelijk Germaansegebieden over de andere gedeelten van het Frankische Rijk.
Hij kon niet beletten dat de hertogen van Beieren en van Aquitanië zich in feite als
onafhankelijke vorsten gedroegen. In het noorden ondernam hij de verovering van Friesland en
slaagde erin dit gewest tot aan de Rijn te onderwerpen. Utrecht werd bezet en van daaruit
ondernam de Angelsaksische missionaris Willibrord onder bescherming van Pippijn de bekering van
de Friezen tot het christendom. Samen met zijn vrouw, Plectrudis, verleende Pippijn zijn
medewerking tot het stichten van de abdijen Echternach en Saint-Hubert. Na zijn dood onderging
het Frankische Rijk een zware crisis. Het werdgered door Karel Martel, een onwettige zoon van
Pippijn en diens bijzit Alpas. CD ROM Encarta encyclopedie Winkler Prins editie 1998,

Pepijn II van Herstal, ook bekend onder de naam Pepijn de Jonge of Pepijn de Middelste (Herstal, 635 of 640 - Jupille-sur-Meuse, 16 december 714) was een Pepinidische hofmeier. Hij was de zoon van de Frankische hofmeier Ansegisus en van (de heilige) Begga, een dochter van de Austrasische hofmeier Pepijn van Landen.

Als hofmeier van Austrasië, Neustrië en Bourgondië (Bourgondië van 680 tot 714) kreeg hij het Frankische rijk steeds meer in zijn macht. De Merovingische koning Theuderik III trachtte hem uit zijn post te ontslaan, maar werd verslagen bij Tertry in 687. Pepijn werd hierna de feitelijke leider van Austrasië. Hij hield de andere Frankische koninkrijken onder controle. Zijn nazaten bleven hofmeiers, en zijn kleinzoon, Pepijn de Korte werd koning in 751.

Rond 670 trouwde Pepijn met Plectrudis om haar landen in het gebied rond de Moezel. De twee kregen drie kinderen. Deze kinderen waren zijn wettige kinderen en probeerden Karel Martel, de zoon van Pepijn bij zijn maîtresse Alpaida, te beletten zijn vader als hofmeier op te volgen. Martel had echter de bevolking van Austrasië achter zich.

Karel Martel wordt de eerste van de Karolingen genoemd en de kinderen van Plectrudis de laatste van de Pepiniden.

Pepijn van Herstal stierf op 16 december 714. Hij werd opgevolgd als hofmeier door Karel Martel.

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Pepijn II de Jonge Pippijn II II van Herstal

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants