Arbre généalogique Suijkerbuijk - Oudenbosch » Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem (1092-1143)

Données personnelles Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem 

• Il est né en l'an 1092.

  Attention: Avait moins de 16 ans (13) lors de la naissance (??-??-1105) de l'enfant (Sybille van Anjou).

  Datum: Zie Bron

• Il a été baptisé en l'an 1092.
• Religion: Rooms Katholiek.
• Résidant apres 10 novembre 1143: -, Jerusalem,ISR.

  Heilig Grafkerk
  Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
  
  De Heilig Grafkerk of de Verrijzeniskerk (Latijn: Sanctum Sepulchrum, Grieks: Naos tis Anastaseos, Arabisch: Kani-sat al-Qiya-ma, Armeens: Surp Harutyun) is een christelijke kerk in de ommuurde oude stad in Jeruzalem. Deze wordt ook wel de Kerk van de wederopstanding genoemd. Volgens de overlevering is ze gebouwd op de plek waar Christus zowel gekruisigd als begraven zou zijn; het Heilig Graf. Het is sinds de 4e eeuw een belangrijk pelgrimsoord. Op deze plaats hebben meerdere kerken gestaan die tijdens oorlogen en branden vernietigd werden. Het huidige gebouw stamt uit 1149 en is in vroeg-gotische stijl gebouwd.
  Inhoud
  [verbergen]
  
  * 1 Beschrijving
  * 2 Scepsis
  * 3 Geschiedenis
  * 4 Navolging
  * 5 Beheer
  * 6 Zie ook
  o 6.1 Referenties
  
  Beschrijving
  
  Midden in de kerk bevindt zich het Heilige graf, een graftombe, op de plaats waarvan men vermoedt dat Jezus er begraven lag. Op deze tombe is het 14e onderdeel van de Kruisweg uitgebeeld. Vlak voor de ingang zou het lichaam gebalsemd zijn. Deze plaats wordt aangegeven met een grote marmeren steen. In het middenschip is een plaats te vinden waarvan destijds werd aangenomen dat het het middelpunt van de (platte) Aarde was. In de Adamskapel zou vroeger de schedel van Adam gelegen hebben. Onder de kerk bevindt zich de plaats waar destijds het kruis gestaan zou hebben.
  
  In de kerk bevinden zich altaren en kapellen die door verschillende christelijke geloofsgemeenschappen worden beheerd.
  
  Alleen de protestanten zijn hier niet vertegenwoordigd.
  Scepsis
  
  In 19e eeuw ontstonden twijfels over de vraag of de kerk zich werkelijk op de plaats van de kruisiging bevond. Deze kruisiging zou volgens het Nieuwe Testament buiten de stadsmuren van Jeruzalem zijn voltrokken en de kerk bevond zich binnen de muren. Dit was voor de Britse generaal Gordon een reden om een nieuwe plaats aan te wijzen. Dit werd het zogenaamde Tuingraf. Later zou echter blijken dat de locatie van de Heilige Grafkerk zich ten tijde van het leven van Jezus buiten de muren bevond. Jeruzalem is een paar jaar na de dood van Christus uitgebreid waardoor de kruisigingsplaats binnen de muren kwam te liggen.
  Geschiedenis
  
  In de eerste eeuw werd Jeruzalem zwaar beschadigd tijdens de Bar Kochba-opstand, waarbij de Romeinen hardhandig optraden. Keizer Hadrianus liet alle Joden verdrijven en liet de stad opnieuw opbouwen. Op de plek waar nu de Grafkerk staat werd in zijn opdracht een tempel ter ere van de godin Venus gebouwd.
  
  Toen in de vierde eeuw Constantijn de Grote het christendom als geloof aannam, werd dit gebouw vervangen door een nieuw gebouw. Daarnaast werden in het Heilige Land nog twee kerken gebouwd. Deze werden gebouwd in opdracht van Macarius, destijds de bisschop van Jeruzalem. Voordat de bouw van start ging werd de bouwplaats echter uitgegraven en grondig onderzocht. Hierbij zouden een aantal relikwieën gevonden zijn, waaronder de Relikwieën van het Heilige Kruis.
  
  Onder Constantijn de Grote werd boven het graf de eerste koepelkerk gebouwd (326 - '35).
  
  In het jaar 335 werd de kerk ingewijd. Het gebouw werd bij de inval van de Perzen in de 7e eeuw zwaar beschadigd. De kerk werd later gerestaureerd.
  
  Op bevel van de Fatimidische kalief Al-Hakim werd de Heilig Grafkerk in 1009 met de grond gelijk gemaakt. Al-Hakim, die geloofde een incarnatie van God te zijn en zeer puriteins was in zijn geloofsopvattingen, kon het niet verdragen dat zo'n belangrijke christelijke kerk in zijn rijk stond. Hij gaf opdracht om de "Kerk van de mestvaalt" zoals de moslims de kerk spottend noemden, te plunderen. (De Kerk van de Mestvaalt of Kanisat al-Qumana is een woordspeling op Kanisat al-Qiyama, de Arabische naam van de kerk.) Nadat zijn mannen eerst de kerk van al zijn schatten geplunderd hadden, werd de kerk tot op de kale rotsbodem steen voor steen afgebroken. Zelfs de fundamenten werden weggehaald. Ook het graf van Jezus werd vernietigd. Wat nog restte werd in brand gestoken.
  
  Al-Hakim was waanzinnig geworden en haalde zich de woede van de moslims, omdat hij zich had laten uitroepen tot een incarnatie van God, waarna hij werd afgezet in 1021. Zijn opvolger kalief al-Zahir kreeg het gezag over Jeruzalem pas acht jaar later, in 1029, in handen. Hij beloofde de christenen dat zij een nieuwe Heilig-Grafkerk mochten bouwen.
  
  In 1042 begon de Byzantijnse keizer Constantijn IX Monomachos met de wederopbouw van de Heilig Grafkerk. In 1048 werd de kerk voltooid.
  
  In 1149, tijdens de kruistochten, werd de huidige kerk gebouwd.
  
  De kerk werd in 1880 door een zware brand geteisterd, doch in de 19e eeuw opnieuw opgebouwd.
  Navolging
  
  In de middeleeuwen en in de 16e eeuw is het H. Graf vele malen gekopieerd voor plaatsing in kerken en kapellen. Ook werden kerken in de vorm van de Grafkerk te Jeruzalem gebouwd. Zij werd herhaaldelijk in de schilder- en prentkunst afgebeeld.
  
  In vele middeleeuwse kerken noemt men een sarcofaag met een beeld van het lichaam van Christus, tezamen met een beeldengroep van enige mannen en vrouwen, engelen bij de graflegging aanwezig, Heilig Graf. Maar ook gedurende de Stille Week in de r.k. kerken een rustaltaar voor het H. Sacrament.
  Beheer
  Het heilige graf
  
  Om het beheer van de kerk is eeuwenlang letterlijk gevochten. Niet alleen tussen moslims en christenen maar ook tussen verschillende christelijke groeperingen onderling. Zo werd het beheer dan ook steeds op andere families en kloosterordes overgedragen. Vaak na zeer gewelddadige incidenten.
  
  De Grafkerk is sinds 1852 in handen van zes christelijke confessies. De hoofdbeheerders zijn de Grieks-orthodoxe Kerk, de Rooms-katholieke Kerk (de orde der Franciscanen) en de Armeens-apostolische Kerk voor de binnenkant van het gebouw. In de 19e eeuw kwamen de Syrisch-orthodoxe Kerk van Antiochië, de Koptisch-orthodoxe Kerk en de Ethiopisch-orthodoxe Kerk daarbij. Zij kregen slechts enkele kleinere schrijnen en taken toebedeeld.
  
  De Ottomaanse autoriteiten in Jeruzalem stelden in 1852 een strak schema op dat moest bepalen welk christelijk genootschap op welke plaats en wanneer plechtigheden mocht vieren. De relaties tussen de diverse kerken waren zo slecht dat de sleutels van het heiligdom werden toevertrouwd aan twee Palestijnse moslimfamilies. Dat is tot op de dag van vandaag het geval.[3]
  
  Ook worden een aantal delen (waaronder de hoofdingang) gezamenlijk beheerd. Aangezien de zes confessies het moeilijk eens worden, en elke partij een veto kan uitspreken, wordt er nooit iets verbouwd. Dit heeft op een aantal plaatsen tot ernstig achterstallig onderhoud geleid. De moeilijkheid van de huidige situatie blijkt o.a. uit een ladder die al meer dan 150 jaar op een balkon boven de ingang staat en die onder geen beding verplaatst mag worden. Een marmeren muur die op instorten staat is in 1947 door de Britten gestut maar nooit meer gerestaureerd. De Ethiopiërs wonen met een kleine groep monniken boven op het dak van de kerk. Dit Deir al-Sultan-Klooster wordt echter door de Kopten opgeëist en heeft sinds 2004 met instortingsgevaar te maken. De procedures rondom de opeising verhinderen een renovatie.
  
  Ook nu zijn er nog regelmatig incidenten. In 2002 verplaatste een koptische monnik een stoel en dit was de aanleiding voor een vechtpartij tussen verschillende groepen monniken waarbij elf van hen in het ziekenhuis terecht kwamen

• Il est décédé le 10 novembre 1143 dans Acre, Israël, il avait 51 ans.

  Datum: Zie Bron
  Plaats: Om het leven gekomen tijdens een jachtpartij
  Begraafdatum: Na 13 nov 1143 (Zie Bron)
  Begraafplaats: Heilig Grafkerk

• Il est enterré novembre 1143 dans Jerusalem, Israël.
• Un enfant de Fulco IV (de Norse) van Anjou et Bertrada van Montfort
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 13 mars 2011.

Famille de Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem

Il est marié (Rooms Katholiek) avec Ermengarde van Maine.

Ils se sont mariés environ 1105.

Geloof: Rooms Katholiek

Enfant(s):

1. Sybille van Anjou  1105-1165 
2. Mathildis van Anjou  ± 1107-1119
3. Godfried V Plantagenet; Graaf van Anjou; Maine en Tours  1113-1151 
4. Eli II van Anjou  1115-1151

Les époux ont divorcé en 1126.

Notes par Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Fulco_V_van_Anjou
***********************************
Fulco V de Jonge ook wel Fulco I van Jeruzalem (?, 1092 - Jeruzalem, 10 november 1143) was een zoon van graaf Fulco IV van Anjou en Bertrada van Montfort. Hij was graaf van Anjou van 1109 tot 1129 en koning van Jeruzalem van 1131 tot 1143, via zijn tweede huwelijk, met Melisende van Edessa. Hij trad daarom af als graaf van Anjou. Voorheen was hij gehuwd met Ermengarde van Maine (1096-1126), bij wie hij de volgende kinderen kreeg:
* Sybille van Anjou (1105-1167), die huwde met hertog Willem III van Normandië
* Godfried V van Anjou
* Eli II van Maine.
Uit het huwelijk met Melisende kreeg hij twee zonen, die later allebei koning van Jeruzalem zouden worden:
* Boudewijn III
* Almarik I.
Graaf van Anjou
Fulco werd geboren tussen 1089 en 1092, als de zoon van graaf Fulco IV van Anjou en Bertha van Montfort. In 1092 verliet Bertha haar man en trouwde verrassend met koning Filips I van Frankrijk.
Fulco werd tot graaf benoemd in 1109 op de vrij jonge leeftijd van twintig jaar nadat zijn vader was overleden. In het zelfde jaar trouwde hij met Ermengarde van Maine, wat hem de controle gaf over de graafschap van Maine.
Hij was oorspronkelijk een tegenstander van koning Hendrik I van Engeland en een vazal en volger van koning Lodewijk VI van Frankrijk, maar in 1127 sloot hij een verbond met Hendrik, omdat deze een huwelijk wilde arrangeren tussen zijn dochter Matilda en Fulco's zoon Godfried. Fulco ging op kruisvaart in 1120 en werd een bondgenoot van de Tempelier ridders. Na zijn terugkomst in Frankrijk begon hij de tempeliers financieel bij te staan.
Kruisvaarder en koning
Rond 1127 was Fulco zich aan het voorbereiden om opnieuw terug te keren naar huis (Frankrijk). Voor vertrek ontving hij echter een uitnodiging van koning Boudewijn II van Jeruzalem. Boudewijn had geen mannelijke troonopvolgers, maar had zijn dochter Melisende aangewezen als troonopvolgster. Boudewijn II wilde echter zijn dochter uithuwelijken aan een sterke bondgenoot die haar rijk kon waarborgen van vooral militaire kennis en rijke invloeden in Europa. Fulco bezat die vaardigheden en was ook nog eens een weduwnaar. Zijn militaire kennis was erg bruikbaar voor een koninklijke staat die altijd wel in oorlog verkeerde.
Fulco wilde wel toestemmen, maar wel onder zijn voorwaarden, hij wilde gelijkwaardige koning zijn met Melisende en geen consort. Boudewijn II stemde uiteindelijk toe. Fulco stond zijn zetel van graaf van Anjou af aan zijn zoon Godfried en vertrok voorgoed naar Jeruzalem, waar hij op 2 juni 1129 trouwde met Melisende van Jeruzalem.
Het jaar erop kreeg het echtpaar hun eerste zoon, de latere Boudewijn III van Jeruzalem. In 1131 werden Fulco en Melisende gezamenlijk heersers over het koninkrijk Jeruzalem, nadat Boudewijn II overleden was. Al vanaf het begin deed Fulco er alles aan om alleen te heersen, en probeerde Melisende uit te sluiten. Hij droeg er aan bij om mensen uit Anjou in de adelstand te verheffen. Andere kruisvaardersstaten waren bang dat Fulco zijn soevereiniteit zou laten gelden, zoals Boudewijn II ook gedaan had in het verleden. Fulco was minder machtig dan zijn schoonvader, en de staten sloegen zijn gezag in de wind. De zus van Melisende, Alice van Antiochië kort daarvoor verbannen uit het vorstendom Antiochië, nam de controle aldaar weer in handen na de dood van haar vader. Ze sloot een verbond met Pons van Tripoli en Jocelin II van Edessa om te voorkomen dat Fulco noordwaarts marcheerde met een leger in 1132. Er volgde een korte veldslag tussen Fulco en Pons voordat de vrede gesloten werd en Alice opnieuw verbannen werd.
Ook in Jeruzalem werd er twijfelachtig gekeken op Fulco's leiderschap, hij vertegenwoordigde immers de tweede generatie van christenen in Jeruzalem die er opgroeide na de voltooiing van de Eerste kruistocht. Deze nazaten zagen in de neef van Melisende, Hugo van Le Puiset, graaf van Jaffa een betere regent die populair was onder de bevolking. Hij was erg loyaal aan de koningin. Fulco zag in hem zijn grootste rivaal, en het wierp geen vruchten af toen Hugo's eigen stiefzoon hem beschuldigde van verraad in 1134. Vervolgens beschuldigde Fulco hem van overspel met zijn vrouw Melisende. Hugo protesteerde en trok zich terug in zijn onderkomen in Jaffa, hij sloot zelfs een verbond met de moslims in Ascalon. Hij wist een leger te verslaan die Fulco op hem af had gestuurd, maar de situatie was niet houdbaar. Melisende vroeg de patriarch van Jeruzalem om te bemiddelen in het conflict, Fulco ging in op dit verzoek en sloot vrede met Hugo. Hugo werd wel voor drie jaar verbannen uit het koninkrijk.
Vervolgens werd er een poging ondernomen om Hugo te laten vermoorden. Fulco of zijn achterban werd hiervoor verantwoordelijk gehouden, maar feitelijk bewijs is nooit geleverd. Dit schandaal was het enige dat nog nodig was voor de achterban van de koningin om het bestuur over te nemen, wat leidde tot een paleiscoup. Het resultaat was dat Melisende weer de feitelijke macht verkreeg over het bestuur van haar rijk vanaf 1136 en daarna. Hetzelfde jaar legden de twee hun geschillen bij en resulteerde het zelfs in de geboorte van een tweede zoon Amalrik.
[bewerken] Grens beveiliging
Jeruzalems noordelijke grens baarde grote zorgen. Fulco was tot regent van het vorstendom Antiochië benoemd door Boudewijn II. Als regent had hij het huwelijk tussen de tiener Constance I van Antiochië en Raymond van Poitiers gearrangeerd. Constance was een dochter van Bohemund II van Antiochië en Alice van Antiochië. De grootste zorg was echter de snelle opmars van de zengide-dynastie uit Mosoel, die een bedreiging vormde voor de christenstaten.
In 1137 werd Fulco verslagen tijdens de slag bij Barin maar sloot al snel een verbond met Mu'in ad-Din Unur, de vizier van Damascus, die ook dreiging kende van de Zengiden. Fulco veroverde het fort van Banias wat de noordelijke grens verzekerde aan het meer van Tiberias.
Fulco versterkte ook het koninkrijk aan de zuidelijke grens. Zijn persoonlijke bode Paganus bouwde het kasteel Kerak langs een route die leidde naar de Rode zee. Fulco had de leiding over de bouw van Blanch garde, Ibelin en andere (burcht) versterkingen, gebouwd in het zuidwesten van het rijk om de burcht van de Fatimiden van Egypte in de gaten te houden en hun sterkte in te perken. Ascalon was voor hun de basis om overvallen uit te voeren op het koninkrijk en Fulco wilde deze acties zoveel mogelijk neutraliseren.
In 1137 en 1142 arriveerde de Byzantijnse keizer Johannes II Komnenos in Syrië in een poging om Byzantijnse controle over de kruisvaardersstaten te verkrijgen. Echter werd Johannes aankomst verhinderd door Fulco, omdat deze nooit een uitnodiging had gekregen om de keizer te ontmoeten in Jeruzalem.
jachtpartij en val van Fulco.
[bewerken] Dood
In 1143 toen de koning en koningin op vakantie waren in Akko, kwam Fulco om het leven tijdens een jachtpartij. Zijn paard struikelde waarop Fulco viel en zijn hoofd verdrukt werd door het lijf van het paard. Hij werd teruggebracht naar Akko waar hij bewusteloos bleef en na drie dagen dood verklaard werd. Hij werd begraven in de Heilige grafkerk te Jeruzalem. Omdat hun huwelijk met een conflict startte, toonde Melisende zowel in privé als publiekelijk haar verdriet. Fulco werd overleefd door zijn zoons Godfried V van Anjou, van zijn eerste vrouw, en Boudewijn III en Amalrik I.
Willem van Tyrus beschreef Fulco als volgt; een aanwezige man.. trouw en aangenaam en vriendelijk.. een ervaren krijgsheer vol met geduld en wijsheid rond militaire zaken, zijn grootste problemen waren meestal dat hij geen gezichten en namen kon onthouden.

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Fulco V van Anjou; Maine en Tours Koning van Jerusalem

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants