Arbre généalogique Bas » Wladimir I Svjatoslawitsch "de Grote" van Kiev (958-1015)

Données personnelles Wladimir I Svjatoslawitsch "de Grote" van Kiev 

• Il est né en l'an 958.
• (geboorte) .Source 1

  Vladimir had meerdere vrouwen en concubines. Hieronder een overzicht van bekende partners een hun kinderen:
  
  huwelijk ca. 977 met Rogneda van Polotsk (ca. 956 - ca. 999). Zij was in een eerder huwelijk met een Zweedse edelman getrouwd geweest. In 989 gescheiden en ingetreden in een klooster. Haar kinderen:
  Izyaslav van Polotsk (ovl. 1001), prins van Polotsk
  Jaroslav de Wijze Alhoewel er tegenwoordig ook wel wordt geopperd dat hij de zoon van Anna van Byzantium was. De monnik Nestor die een aanhanger was van de theorie dat de vorsten van Kiev van Noordse (Zweedse) afkomst waren, leek zoveel mogelijk de relaties tussen Kiev en Byzantium te willen bagataliseren. Hij zou daarom in zijn kroniek Jaroslav 10 jaar ouder gemaakt hebben dan hij was zodat hij kon worden gezien als een zoon van Rogneda, die van Zweedse afkomst was. Door hem 10 jaar ouder te maken, kon en passant ook worden verklaard waarom een jongere zoon de troon besteeg. Recent onderzoek van de overblijfselen van Jaroslav hebben bewezen dat hij inderdaad rond 988-990 geboren is en niet rond 978. Overigens spreekt Nestor zichzelf regelmatig tegen over de leeftijd van Jaroslav. Enkele malen duidt hij het geboortejaar van Jaroslav zelf op 988. Jaroslav kan dus net voor of net na de scheiding van Rogneda geboren zijn. Een aanwijzing voor zijn Byzantijnse afkomst kan zijn dat de zonen van Jaroslav allemaal Slavische namen hebben en zijn dochters allemaal Griekse namen die in het Byzantijnse keizershuis voorkomen zoals Anna, Anastasia, Elisabeth en mogelijk Agatha. Anna zou dan mogelijk naar haar grootmoeder vernoemd zijn. Harde bewijzen zijn er echter niet, dus deze mogelijkheid blijft speculatief. Jaroslav zou ook de zoon van een bijvrouw kunnen zijn.
  Mstislav de Dappere (978 - ca. 1035), 988 prins van Tmutarakan (bij de huidige stad Temryuk), versloeg in 1024 Jaroslav in een strijd om de macht maar sloot vrede met hem en ze verdeelden samen de Russische gebieden. Vader van de jong overleden Eustachius. Na zijn dood door een jachtongeluk vervielen zijn gebieden aan Jaroslav. Begraven in de kerk van de Verlosser.
  Vsevolod (ovl. 1015), prins van Vladimir (stad), in 990 van Wolynië en van Perejaslaw (ten zuiden van Kiev)
  mogelijk Predslava (ovl. na 1018), waarschuwde in 1015 Jaroslav tegen Svjatopolk. In 1017 dong Boleslaw I van Polen naar haar hand maar werd afgewezen. Boleslaw en Svjatopolk veroverden en Kiev. Toen zij moesten terugtrekken voerde Boleslaw Predslava en nog een zuster met zich mee. Predslava zou met Boleslav III van Bohemen zijn getrouwd.
  een tweede dochter die ook door Boleslaw zou zijn meegevoerd
  huwelijk 988 met Anna, een Byzantijnse prinses, (963 - 1008/1011), begraven in de paleiskerk te Kiev. Geen kinderen bekend.
  huwelijk na 1011 met Adelia, dochter van Koenraad I van Zwaben, (ovl. na 14 augustus 1018). Geen kinderen bekend.
  bijvrouw: de weduwe van Jaropolk, een Griekse vrouw
  Svjatopolk I van Kiev
  bijvrouw: Olava, een Boheemse vrouw
  Vysheslav (ovl. 1010), prins van Novgorod
  kinderen van onbekende bijvrouwen:
  Sviatoslav (vermoord na 15 juli 1015), prins van de Drevlianen, vermoord in opdracht van Svjatopolk toen hij naar Hongarije probeerde te vluchten
  Boris (vermoord 24 juli 1015), prins van Rostov aan de Don en later van Novgorod, leidde een oorlog tegen de Petsjenegen. Boris werd in zijn kamp vermoord in opdracht van Svjatopolk. In 1072 herbegraven in Vishgorod, heilig verklaard. Zie ook: Boris en Gleb
  Gleb (vermoord 5 september 1015), prins van Moerom. Door een list werd hij uit zijn stad gelokt en vermoord in opdracht van Svjatopolk. In 1072 herbegraven in Vishgorod, heilig verklaard. Zie ook: Boris en Gleb
  Pozvizd
  Sudislav (ovl. Kiev, 1062/1063), prins van Pskov. Ca. 1035 gevangengezet door Jaroslav en na diens dood in 1054 vrijgelaten. Sudsilav trad in een klooster en werd begraven in de kerk van Sint Joris te Kiev.
  Stanislav (ovl. voor 1015), prins van Smolensk
  dochter, getrouwd met Bernard I van Brandenburg
  Premislava, getrouwd met de Hongaarse hertog László
  Dobrognewa van Kiev

• (Geschiedenis) .Source 1

  ladimir van Kiev (Oudrussisch: ?????????? ????????????) of Vladimir de Heilige, de Grote of de Apostelgelijke (Kiev of Boedoetin, 956 - Berestove, 15 juli 1015) was grootvorst van Kiev en geheel Rusland. Hij was een kleinzoon van de H. Olga en werd na zijn dood vereerd als de bekeerder van Rusland. De naam "Vladimir" is het gevolg van volksetymologie: in het Russisch betekent hij “heerser van de wereld”, maar in werkelijkheid is de naam de Slavische versie van het Oudnoorse “Valdemar”, wat "beroemd door macht" betekent.
  
  Hij was de jongste zoon van de heerser van Kiev, Svjatoslav (zoon van Olga) en zijn minnares Maloesja. Over Maloesja doen verschillende overleveringen de ronde: volgens een was ze een prinses van de Drevljanen, gevangengenomen en tot slavin gemaakt door Olga nadat ze de moord op haar echtgenoot Igor gewroken had. Omdat Olga de verhouding tussen Svjatoslav en Maloesja, afkeurde, zou zij Maloesja hebben laten bevallen in het land van de Drevljanen (ongeveer het huidige Galicië). Volgens andere overleveringen was ze de hof-waarzegster van Svjatoslav, of het hoofd van de huishouding van Olga of Svjatoslav.
  
  Voor zijn dood in 972 verdeelt Svjatoslav zijn rijk onder zijn twee wettelijke zonen: Jaropolk krijgt het hertogdom Kiev, Galicië gaat naar Oleg. Nog tot de 18e eeuw zouden Rusland en zijn voorlopers, het Kievse Rijk en Moskovië, het zonder vaste opvolgingsregels moeten doen. Het resultaat was dat bijna elke troonopvolging tot een burgeroorlog leidde. Als Novgorod tegen de verdeling in opstand dreigt te komen (in 970) weigeren beide zoons daarheen te gaan om de mogelijke opstand te bezweren.
  
  Svjatoslav zendt dan Vladimir (begeleid door zijn oom, Dobrynja) naar Novgorod en draagt het bestuur over die stad aan Vladimir over. Van 972 tot 977 woedt in het Kievse Rijk een burgeroorlog tussen Jaropolk en Oleg. Na de nederlaag van Oleg vlucht Vladimir naar de Varjagen in Scandinavië, waar hij troepen ronselt om Novgorod en tenslotte heel Rusland terug te veroveren. Vladimir valt het Kievse Rijk binnen in 980. Op weg naar Kiev vraagt Vladimir in Polotsk de hand van Rogneda (Oudnoors: Ragnhild) dochter van Rogvolod (ON: Ragnvald), prins van Polotsk, en verloofde van Jaropolk. Rogneda vindt zichzelf te edel om met de zoon van een slavin te trouwen, maar Vladimir beantwoordt haar weigering met de verovering van de vesting van Polotsk en het doden van Rogvolod. Hij dwingt Rogneda daarna tot een huwelijk. Polotsk was een belangrijke vesting op weg naar Kiev en nadat hij ook Smolensk veroverd heeft, verzekert Vladimir tamelijk gemakkelijk zijn intrede in Kiev (980).
  
  Jaropolks raadgever, de bojaar Bloed, zet hem ertoe aan om eerst naar Rodnja te vluchten, en daarna om zich over te geven. Jaropolk vertrouwt Bloeds en Vladimirs genadevoorstellen, maar wordt op weg naar het hoofdkwartier van Vladimir door twee Varjagen gedood. Jaropolks postume zoon, Svjatopolk (volgens sommigen eerder de zoon van Vladimir na de verkrachting van Jaropolks weduwe) wordt uitgehuwelijkt aan een Poolse prinses om hem buiten de erfopvolging van Kiev te houden. Deze manoeuvre mislukt als de Poolse schoonvader van Svjatopolk oorlog gaat voeren met Vladimir. Svjatopolk wordt door Vladimir gevangengezet.
  
  Volgens vele historici was Vladimir de kandidaat van de heidenen, die bang waren dat Jaropolk Christen zou worden (of al was). Na de machtsverovering laat Vladimir in elk geval een aantal heidense standbeelden en heiligdommen optrekken in Kiev, hij had ook veel vrouwen en concubines. Het heidendom leefde ook heel sterk onder het volk: nog in 983 (onder Vladimir dus) wordt in Kiev een Christelijke Varingiër terechtgesteld samen met de zoon die hij niet aan Peroen wou offeren (de proto-martelaren Theodoor en Ivan).Van 980 tot 987 gaat Vladimir op veroveringstocht: hij verslaat de Vjatitsjen, de Radimitsjen en de Baltische Jatvingers. Hij strijdt met de Polen over handelsrechten en het statuut van Svjatopolk, onderwerpt Chazarië en verovert delen van het grondgebied van de Wolga-Bulgaren waar hij vestingen en steden bouwt. Zoals Peter de Grote en Catharina de Grote later laat hij andere volkeren zich in ruil voor trouw aan de heerser van Kiev in Rus’ vestigen: de Turkse stammen de Torki en de Berendei.
  
  Nadat Vladimir in 987 Chersonesos op de Krim (niet te verwarren met het huidige Cherson – Chersonesos zou Korsun zijn) veroverd heeft, geraakt hij verwikkeld in de hofintriges van Constantinopel. Hij zendt 6000 soldaten naar Constantinopel als hulp voor Basilius II tegen Bardas Fokas. Hij vraagt tezelfdertijd de hand van Basilius' zuster, Anna.
  
  Hoewel het christendom zich al sedert de negende eeuw verspreid had in het Kievse rijk, en zowel de Duitse keizer Otto de Grote als de Byzantijnse keizers missionarissen gestuurd hadden, waren de heersers van Kiev steeds heiden gebleven. Volgens de overlevering had Vladimir gezanten uitgezonden naar Rome, Constantinopel, de joodse Chazaren en het islamitische Wolga-Bulgarije om het beste geloof vast te stellen. In elk geval besloot Vladimir, die zelf 7 vrouwen en honderden concubines had, dat het moment gekomen was om zich te bekeren tot de monotheïstische godsdienst die volgens hem Rusland het meeste voordeel zou verschaffen: de Byzantijnse ritus van het christendom, die de lokale kerken meer autonomie bood dan Rome (inzake taal van de liturgie) terwijl de vorst meer controle uitoefende over de lokale kerk dan volgens de in het westen geldende regels.
  
  In 988 laat Vladimir zich dopen in Chersonesos. Volgens de overlevering krijgt hij daarbij het gezicht terug, dat hij door een oogziekte tijdelijk verloren had. Vanaf de Krim komt hij met zijn nieuwe bruid naar Kiev terug. Deze vorm van bekering sprak veel meer tot de verbeelding van de Kievse bevolking dan een bekering door een gewone priester in Kiev.
  
  Nadat hij de leden van zijn familie bekeerd heeft, en zijn vele vrouwen verstoten heeft, laat Vladimir het houten afgodsbeeld van Peroen neerhalen, door paarden meeslepen en geselen voor het in de Dnjepr geworpen wordt. Hij beveelt ook alle inwoners van Kiev zich te laten dopen tijdens een massale doopplechtigheid. Iedereen werd opgeroepen naar de Dnjepr te komen, waarna de priesters vanaf de oever de doopgebeden voorlazen, waarbij hele groepen inwoners onder dezelfde naam aangeroepen werden. Waarschijnlijk spraken de priesters dezelfde taal als hun dopelingen en waren ze Bulgaren.Het gebrek aan weerstand en het gemak waarmee de inwoners van Kiev zich lieten dopen, laten veronderstellen dat velen toen al in het geheim christen waren. Het christendom had in het Kievse rijk al voor de Heilige Olga wortel geschoten. In 867 had patriarch Photius al geclaimd dat de Russen tot het Christendom waren overgegaan. Kiev werd door Constantinopel zelfs vernoemd in een lijst van Orthodoxe bisdommen. Het is dan ook niet te verwonderen dat Griekse bronnen uit de 10e eeuw de massale “doop van Rusland” zelfs niet vermelden, en de latere Nestorkroniek enkel door Arabische bronnen (oa Yahya van Antiochië) bevestigd wordt.
  
  Vladimir beleeft de bekering echter ook persoonlijk. Hij probeert een christelijk leven te leiden, bouwt kerken (de eerste stenen kerk van het Kievse rijk, de kerk van de tienden en een kerk op de heuvel waar vroeger de heidense afgoden aanbeden werden), scholen en ziekenhuizen.
  
  Vladimir zendt zijn oom, Dobrynja, naar Novgorod om de stad tot het christendom te bekeren. Toch slaagt Vladimir er niet in om nog tijdens zijn leven alle Oost-Slaven te bekeren: aan de oevers van de Oka, in de buurt van Rostov, leefden er heidenen tot in de 12e eeuw.
  
  Naar het einde van zijn leven verdeelde Vladimir het rijk van Kiev onder zijn twaalf zonen: een beslissing die volgens velen de eerste stap is geweest tot de versplintering van Rusland in kleine vorstendommetjes. Vladimir stierf op 15 juli 1015 in Berestovo op weg naar Novgorod om zijn zoon Jaroslav te straffen die zich te onafhankelijk had opgesteld. Na zijn dood maakte Vladimirs “zoon” Svjatopolk zich tijdelijk meester van de troon van Kiev. Hij laat zijn “broers” Boris en Gleb vermoorden, die later zoals Olga en Vladimir heilig verklaard worden. De onrust in het Kievse rijk houdt aan tot Jaroslav de Wijze zich meester maakt van de troon. In de tussentijd hebben de vijanden van Rusland de kaarten grondig dooreengeschud: Chazarië is onder de voet gelopen door de nomadische Petsjenegen (1016), en Byzantium heeft zich meester gemaakt van het westelijke Bulgarije (1018).
  Nalatenschap
  
  Na zijn dood werd Vladimir, zoals Anna, begraven in de kerk van de Tienden. Delen van zijn lichaam werden aan verschillende door hem gestichte instellingen geschonken om als relikwieën vereerd te worden.
  
  Eén van de grootste kathedralen in Kiev, de universiteit aldaar en het Orthodoxe Theologisch Seminarie in Crestwood, New York zijn naar hem genoemd. Catharina de Grote startte een Orde van Sint-Vladimir (afgeschaft in 1917, maar hernomen door de Russisch-Orthodoxe kerk in 1959). Zowel de Orthodoxe kerk als de Rooms-katholieke vieren de heilige Vladimir op 15 juli. Vladimir werd pas in de 13e eeuw heilig verklaard (met de eerste kerk die zijn naam draagt in Novgorod in 1311-2). (volgens sommigen een gevolg van een gebrek aan mirakels). Vladimir is genoemd als de patroon van de bekeerlingen, de moordenaars, de ouders van grote gezinnen en van Rusland. Hij kreeg ook de titel “Gelijke van de Apostelen” (wellicht niet toevallig – zo lieten de meeste Griekse heersers van Byzantium zich ook noemen).
  
  Aan Vladimir zijn in de Orthodoxe kerk het Troparion t.4 (“Gij waart een koopman die kostbare parels zocht …”) en het Kondakion t.8 (“Gij zijt voor ons als de apostel Paulos geweest …”) gewijd.
  
  Hij bleef in vele sagen en legendes met heidense invloed bekend als Krasno Solnyshko, d.i. de Mooie Zon. Met Vladimir eindigt de Varingische periode in de Oost-Slavische geschiedenis en begint de christelijke periode.

• (Levens event) .Source 2

  Vladimir Sviatoslavich the Great (Old East Slavic: ?????????? ???????????? Old Norse as Valdamarr Sveinaldsson, Russian: ?????´???, Vladimir, Ukrainian: ?????????, Volodymyr,;[2] c. 958 – 15 July 1015, Berestovo) was a grand prince of Kiev, ruler of Kievan Rus' in (980–1015).[3][4]
  
  Vladimir's father was the prince Sviatoslav of the Rurik dynasty.[5] After the death of his father in 972, Vladimir, who was then prince of Novgorod, was forced to flee to Scandinavia in 976 after his brother Yaropolk had murdered his other brother Oleg and conquered Rus. In Sweden with the help from his relative Ladejarl Håkon Sigurdsson, ruler of Norway, assembled a Varangian army and reconquered Novgorod from Yaropolk.[6] By 980 Vladimir had consolidated the Kievan realm from modern day Ukraine to the Baltic Sea and had solidified the frontiers against incursions of Bulgarian, Baltic, and Eastern nomads. Originally a Slavic pagan, Vladimir converted to Christianity in 988,[7][8][9] and Christianized the Kievan Rus'.[
  
  Way to the throne
  
  Vladimir, born in 958, was the natural son and youngest son of Sviatoslav I of Kiev by his housekeeper Malusha. Malusha is described in the Norse sagas as a prophetess who lived to the age of 100 and was brought from her cave to the palace to predict the future. Malusha's brother Dobrynya was Vladimir's tutor and most trusted advisor. Hagiographic tradition of dubious authenticity also connects his childhood with the name of his grandmother, Olga Prekrasa, who was Christian and governed the capital during Sviatoslav's frequent military campaigns.
  
  Transferring his capital to Pereyaslavets in 969, Sviatoslav designated Vladimir ruler of Novgorod the Great but gave Kiev to his legitimate son Yaropolk. After Sviatoslav's death (972), a fratricidal war erupted (976) between Yaropolk and his younger brother Oleg, ruler of the Drevlians. In 977 Vladimir fled to his kinsman Haakon Sigurdsson, ruler of Norway, collecting as many of the Norse warriors as he could to assist him to recover Novgorod, and on his return the next year marched against Yaropolk.
  
  On his way to Kiev he sent ambassadors to Rogvolod (Norse: Ragnvald), prince of Polotsk, to sue for the hand of his daughter Rogneda (Norse: Ragnhild). The high-born princess refused to affiance herself to the son of a bondswoman, but Vladimir attacked Polotsk, slew Rogvolod, and took Ragnhild by force. Polotsk was a key fortress on the way to Kiev, and the capture of Polotsk and Smolensk facilitated the taking of Kiev (978), where he slew Yaropolk by treachery, and was proclaimed knyaz of all Kievan Rus.[11]
  Years of pagan rule
  Saint Vladimir of Kiev
  
  Icon of Saint Vladimir, Novgorod, 16th century
  Prince of Novgorod
  Grand Prince of Kiev
  Born c. 958
  Died 1015
  Honored in Roman Catholicism
  Eastern Orthodoxy
  Lutheranism
  Anglicanism
  Feast July 15
  Attributes crown, cross, throne
  
  Vladimir continued to expand his territories beyond his father's extensive domain. In 981, he conquered the Cherven cities (known later as Galicia) shifting his borders toward Poland; in 983, he subdued the Yatvingians, whose territories lay between Lithuania and Poland; in 985, he led a fleet along the central rivers of Kievan Rus' to conquer the Bulgars of the Kama, planting numerous fortresses and colonies on his way.
  
  Though Christianity grow in the region under Olga's rule, Vladimir had remained a thoroughgoing pagan, taking eight hundred concubines (besides numerous wives) and erecting pagan statues and shrines to gods. He may have attempted to reform Slavic paganism by establishing the thunder-god, Perun, as a supreme deity. "Although Christianity in Kiev existed before Vladimir’s time, he had remained a pagan, accumulated about seven wives, established temples, and, it is said, taken part in idolatrous rites involving human sacrifice."[10]
  
  “In 983, after another of his military successes, Prince Vladimir and his army thought it necessary to sacrifice human lives to the gods. A lot was cast and it fell on a youth, Ioann by name, the son of a Christian, Fyodor. His father stood firmly against his son being sacrificed to the idols. More than that, he tried to show the pagans the futility of their faith: ‘Your gods are just plain wood: it is here now but it may rot into oblivion tomorrow; your gods neither eat, nor drink, nor talk and are made by human hand from wood; whereas there is only one God — He is worshiped by Greeks and He created heaven and earth; and your gods? They have created nothing, for they have been created themselves; never will I give my son to the devils!’”
  
  An open abuse of the deities, to which most people in Rus' bowed in reverence in those times, triggered widespread indignation. A mob killed the Christian Fyodor and his son Ioann (later, after the overall christening of Kievan Rus, people came to regard these two as the first Christian martyrs in Rus and the Orthodox Church set a day to commemorate them, July 25).
  
  Immediately after the murder of Fyodor and Ioann, early medieval Rus saw persecutions against Christians, many of whom escaped or concealed their belief.
  
  However, Prince Vladimir mused over the incident long after, and not least for political considerations. According to the early Slavic chronicle called Tale of Bygone Years, which describes life in Kyivan Rus' up to the year 1110, he sent his envoys throughout the civilized world to judge at first hand the major religions of the time—Islam, Roman Catholicism, Judaism, and Byzantine Orthodoxy. They were most impressed with their visit to Constantinople, saying, "We knew not whether we were in Heaven or on Earth… We only know that God dwells there among the people, and their service is fairer than the ceremonies of other nations."
  Christianization of the Kievan Rus'
  Main article: Christianization of Kievan Rus'
  The Baptism of Saint Prince Vladimir, by Viktor Vasnetsov (1890)
  
  The Primary Chronicle reports that in the year 987, as the result of a consultation with his boyars, Vladimir the Great sent envoys to study the religions of the various neighboring nations whose representatives had been urging him to embrace their respective faiths. The result is amusingly described by the chronicler Nestor. Of the Muslim Bulgarians of the Volga the envoys reported there is no gladness among them; only sorrow and a great stench. He also said that the Bulgars' religion of Islam was undesirable due to its taboo against alcoholic beverages and pork;[12] Vladimir said on that occasion: "Drinking is the joy of all Rus'. We cannot exist without that pleasure."[13] Ukrainian and Russian sources also describe Vladimir consulting with Jewish envoys (who may or may not have been Khazars), and questioning them about their religion but ultimately rejecting it, saying that their loss of Jerusalem was evidence of their having been abandoned by God. Roman Catholic missionaries came too and so did Orthodox.[citation needed]. Ultimately Vladimir settled on Orthodox Christianity. In the churches of the Germans his emissaries saw no beauty; but at Constantinople, where the full festival ritual of the Byzantine Church was set in motion to impress them, they found their ideal: "We no longer knew whether we were in heaven or on earth," they reported, describing a majestic Divine Liturgy in Hagia Sophia, "nor such beauty, and we know not how to tell of it." If Vladimir was impressed by this account of his envoys, he was yet more so by political gains of the Byzantine alliance.[citation needed]
  Vladimir the Great on the Millennium of Russia monument in Novgorod
  
  In 988, having taken the town of Chersonesos in Crimea, he boldly negotiated for the hand of the emperor Basil II's sister, Anna. Never before had a Byzantine imperial princess, and one "born-in-the-purple" at that, married a barbarian, as matrimonial offers of French kings and German emperors had been peremptorily rejected. In short, to marry the 27-year-old princess off to a pagan Slav seemed impossible. Vladimir, however, was baptized at Cherson, taking the Christian name of Basil out of compliment to his imperial brother-in-law; the sacrament was followed by his wedding with Anna. Returning to Kiev in triumph, he destroyed pagan monuments and established many churches, starting with the splendid Church of the Tithes (989) and monasteries on Mt. Athos.
  
  Arab sources, both Muslim and Christian, present a different story of Vladimir's conversion. Yahya of Antioch, al-Rudhrawari, al-Makin, Al-Dimashqi, and ibn al-Athir[14] all give essentially the same account. In 987, Bardas Sclerus and Bardas Phocas revolted against the Byzantine emperor Basil II. Both rebels briefly joined forces, but then Bardas Phocas proclaimed himself emperor on 14 September 987. Basil II turned to the Kievan Rus' for assistance, even though they were considered enemies at that time. Vladimir agreed, in exchange for a marital tie; he also agreed to accept Christianity as his religion and Christianize his people. When the wedding arrangements were settled, Vladimir dispatched 6,000 troops to the Byzantine Empire and they helped to put down the revolt.[15]
  Christian reign
  Modern statue of Vladimir in London with an ahistoric inscription "Ruler of Ukraine"
  
  He then formed a great council out of his boyars, and set his twelve sons over his subject principalities.
  
  It is mentioned in the Primary Chronicle that Vladimir founded the city of Belgorod in 991.
  
  In 992 he went on a campaign against the Croats, most likely the White Croats (an East Slavic group unrelated to the Croats of Dalmatia) that lived on the border of modern Ukraine. This campaign was cut short by the attacks of the Pechenegs on and around Kiev.
  
  In his later years he lived in a relative peace with his other neighbors: Boleslav I of Poland, Stephen I of Hungary, Andrikh the Czech (questionable character mentioned in A Tale of the Bygone Years).
  
  After Anna's death, he married again, likely to a granddaughter of Otto the Great.
  
  In 1014 his son Yaroslav the Wise stopped paying tribute. Vladimir decided to chastise the insolence of his son, and began gathering troops against Yaroslav. However, Vladimir fell ill, most likely of old age and died at Berestovo, near Kiev.
  
  The various parts of his dismembered body were distributed among his numerous sacred foundations and were venerated as relics.
  Family
  Vladimir and Rogneda (1770).
  Gold coin of Vladimir
  Main article: Family life and children of Vladimir I
  
  The fate of all Vladimir's daughters, whose number is around nine, is uncertain.
  
  Olava or Allogia (Varangian or Czech), speculative she might have been mother of Vysheslav while others claim that it is a confusion with Helena Lekapena[citation needed]
  Vysheslav (~977-~1010), Prince of Novgorod (988–1010)
  a widow of Yaropolk I, a Greek nun
  Sviatopolk the Accursed (~979), possibly the surviving son of Yaropolk
  Rogneda (the daughter of Rogvolod), later upon divorce she entered a convent taking the Christian name of Anastasia
  Izyaslav of Polotsk(~979, Kiev), Prince of Polotsk (989–1001)
  Yaroslav the Wise (no earlier than 983), Prince of Rostov (987–1010), Prince of Novgorod (1010–1034), Grand Prince of Kiev (1016–1018, 1019–1054). Possibly he was a son of Anna rather than Rogneda. Another interesting fact that he was younger than Sviatopolk according to the words of Boris in the Tale of Bygone Years and not as it was officially known. Also the fact of him being the Prince of Rostov is highly doubtful although not discarded.
  Vsevolod (~984–1013), possibly the Swedish Prince Wissawald of Volyn (~1000)
  Mstislav, other Mstislav that possibly died as an infant if he was ever born
  Mstislav of Chernigov (~983), Prince of Tmutarakan (990–1036), Prince of Chernigov (1024–1036), other sources claim him to be son of other mothers (Adela, Malfrida, or some other Bulgarian wife)
  Predslava, a concubine of Boleslaw I Chrobry according to Gesta principum Polonorum
  Premislava, (? – 1015), some source state that she was a wife of the Duke Laszlo (Vladislav) "the Bald" of Arpadians
  Mstislava, in 1018 was taken by Boleslaw I Chrobry among the other daughters
  Bulgarian Adela, some sources claim that Adela is not necessarily Bulgarian as Boris and Gleb were born from some other wife
  Boris (~986), Prince of Rostov (~1010–1015), remarkable is the fact that Rostov Principality as well as the Principality of Murom used to border the territory of Volga Bolgars
  Gleb (~987), Prince of Murom (1013–1015), as Boris, Gleb is being also claimed the son of Anna Porphyrogenita
  Stanislav (~985–1015), Prince of Smolensk (988–1015), possible of another wife and a fate of whom is not certain
  Sudislav (?-1063), Prince of Pskov (1014–1036), possible of another wife, but he is mentioned in Nikon's Chronicles. He spent 35 years in prison and later before dying turned into a monk.
  Malfrida
  Sviatoslav (~982–1015), Prince of Drevlians (990–1015)
  Anna Porphyrogenita
  Theofana, a wife of Novgorod posadnik Ostromir, a grandson of semi-legendary Dobrynya (highly doubtful is the fact of her being Anna's offspring)
  a granddaughter of Otto the Great (possibly Rechlinda Otona [Regelindis])
  Maria Dobroniega of Kiev (~1012), the Duchess of Poland (1040–1087), married around 1040 to Casimir I the Restorer, Duke of Poland
  Agatha, a theoretical daughter according to Jette
  other possible family
  an out-of-marriage daughter (?-1044), a wife of the Nordmark Margrave Bernard
  Pozvizd (prior to 988-?), a son of Vladimir according to Hustyn Chronicles. He, possibly, was the Prince Khrisokhir mentioned by Niketas Choniates.
  
  Vladimir I. Engraving of 1889
  Significance and legacy
  
  One of the largest Kievan cathedrals is dedicated to him. The University of Kiev was named after the man who Christianized Kievan Rus. There is the Russian Order of St. Vladimir and Saint Vladimir's Orthodox Theological Seminary in the United States. The Roman Catholic and Eastern Orthodox churches celebrate the feast day of St. Vladimir on 15 July.
  
  His memory was also kept alive by innumerable Ukrainian and Russian folk ballads and legends, which refer to him as Krasno Solnyshko, that is, the Fair Sun. With him the Varangian period of Eastern Slavic history ceases and the Christian period begins.

• Il est décédé le 15 juillet 1015 dans Berestova (nu: wijk in Kiev), il avait 57 ans.
• Il est enterré dans Church of the Tithes, kiev.
• Un enfant de Svjatoslav I Igorjewitsch van Kiev et Maluscha Drevljana
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 13 décembre 2012.

Famille de Wladimir I Svjatoslawitsch "de Grote" van Kiev

(1) Il est marié avec Anna Porphyrogeneta van Byzantium.

Ils se sont mariésSource 1

Enfant(s):

1. Jaroslav I "de Wijze' van Kiev  978-1054 

(2) Il a/avait une relation avec NN.

La relation a commencéSource 1

Enfant(s):

1. Svjatopolk I van Kiev  

(3) Il a/avait une relation avec Olava.

La relation a commencéSource 1

Enfant(s):

1. Vysheslav van Novgorod  

(4) Il est marié avec Rogneda van Polotzk.

Ils se sont mariés en l'an 977, il avait 19 ans.Source 3

Enfant(s):

1. Predslava van Kiev  ????-> 1018
2. Vsevolod van Kiev  
3. Izyaslav van Polotzk  ????-1001
4. Mstislav "de Dappere" van Kiev  978-1035
5. Premislava of Mstislava van Kiev  980-1015 

Les époux ont divorcé en 989.Source 1

(5) Il est marié avec Adelia van Zwaben.

Ils se sont mariés apres 1011.Source 1

Enfant(s):

1. Maria Dobroniega van Kiev  1012-1087 

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Wladimir I Svjatoslawitsch "de Grote" van Kiev?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Wladimir I Svjatoslawitsch "de Grote" van Kiev

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants