Arbre généalogique Bas » Fulco V "de Jonge" van Anjou (1091-1143)

Données personnelles Fulco V "de Jonge" van Anjou 

• Il est né en l'an 1091 dans Angers, Anjou, Frankrijk.
• (Geschiedenis) .Source 1

  Fulco V de Jonge ook wel Fulco I van Jeruzalem (ca. 1091 - Jeruzalem, 12 november 1143) was een zoon van graaf Fulco IV van Anjou en Bertrada van Montfort. Hij was graaf van Anjou van 1109 tot 1129 en koning van Jeruzalem van 1131 tot 1143, via zijn tweede huwelijk, met Melisende van Edessa. Hij trad daarom af als graaf van Anjou.
  
  Fulco werd opgevoed aan het hof van koning Filips I van Frankrijk, de tweede echtgenoot van zijn moeder. In 1106 sneuvelde zijn halfbroer Godfried tijdens een opstand tegen hun vader. Fulco werd daardoor de erfgenaam van Anjou. In 1109 overleed zijn vader en werd Fulco graaf van Anjou. In het zelfde jaar trouwde hij met Ermengarde van Maine (die eerst met Godfried was verloofd), wat hem de controle gaf over het naburige graafschap Maine. Fulco was een vreedzaam en bemind landsheer die zich erop richtte om zijn gezag binnen zijn graafschappen te versterken. Hij onderwierp over de jaren stelselmatig zijn opstandige vazallen en perkte de macht van de steden in. Fulco was een tegenstander van Hendrik I van Engeland, de hertog van Normandië, en steunde koning Lodewijk VI van Frankrijk. Fulco gaf actieve steun aan de opstanden van Willem Clito tegen Hendrik. In reactie daarop viel Hendrik in 1112 Maine binnen maar Fulco kon deze aanval afslaan. Fulco steunde Lodewijk tegen Theobald IV van Blois. In 1119 liet Fulco zijn dochter trouwen met William Adelin, de erfgenaam van Hendrik. Een echt bondgenootschap tussen Hendrik en Fulco kwam niet tot stand omdat William snel overleed.
  
  In 1120 bezocht Fulco het Heilige Land. Hij ontwikkelde daar een sterke band met de Tempeliers. Na zijn terugkomst in Frankrijk werd Fulco een belangrijke begunstiger van deze orde. In 1123 trouwde hij zijn dochter Sybille met Willem Clito maar dat huwelijk werd snel door de paus ongeldig verklaard. In 1127 kon hij zijn zoon Godfried laten trouwen met Mathilde van Engeland, dochter van Hendrik en weduwe van Hendrik V (keizer). Hierdoor werd Fulco een bondgenoot van Hendrik.
  
  Boudewijn II van Jeruzalem had geen mannelijke troonopvolgers en had zijn dochter Melisende aangewezen als erfgename. Boudewijn wilde haar laten trouwen met een ervaren bestuurder en legeraanvooerder, met goede contacten in Europa. Fulco bezat die kwaliteiten en was ook nog eens een weduwnaar. Hij wilde wel toestemmen, maar wel onder zijn voorwaarden: hij wilde gelijkwaardig koning zijn met Melisende en eiste Akko en Tyrus als zijn persoonlijk bezit. Boudewijn stemde daarin toe. Fulco stond zijn zetel van graaf van Anjou af aan zijn zoon Godfried en vertrok voorgoed naar Jeruzalem, waar hij op 2 juni 1129 trouwde met Melisende. Datzelfde jaar nam hij deel aan een expeditie naar Damascus die door zware regenval was gedwongen om zonder strijd terug te keren.
  
  In 1131 moest hij optreden tegen zijn schoonzuster Alice van Antiochië, die weduwe was geworden van Bohemund II van Antiochië. Zij wilde uit eigen naam het vorstendom besturen en niet als regentes voor haar dochter. Ze sloot een verbond met Pons van Tripoli en Jocelin II van Edessa en zocht zelfs steun bij Zengi, de moslim krijgsheer in Aleppo. In 1132 trook Fulco naar het noorden. Na korte gevechten met de troepen van Pons, onderwierp hij Antiochië. Alice werd verbannen en Fulco werd regent van Antiochië.
  
  In Jeruzalem was inmiddels een openlijke partijstrijd ontstaan tussen Fulco en Melisende. Beiden zagen zichzelf als de eigenlijke "koning" en probeerde de eigen positie te versterken ten koste van de ander. Fulco benoemde zijn vertrouwelingen uit Anjou op belangrijke posities. De eerste generatie kruivaarders en hun kinderen kozen daarom partij voor Melisende. Een van de prominenten uit het kamp van Melisende was Hugo van Le Puiset. Fulco beschuldigde hem in 1134 van verraad en overspel met Melisende. Hugo verschanste zich daarop in Jaffa (stad) en wist met hulp van de emir van Ashkelon een leger van Fulco te verslaan. Na bemiddeling door de patriarch van Jeruzalem verzoenden Hugo en Fulco zich. Maar toen in 1136 Hugo het doelwit was van een mislukte moordaanslag, werd Fulco daarvoor verantwoordelijk gehouden. Die bleef echter volhouden niet de opdracht tot de aanslag te hebben gegeven. De opninie aan het hof was nu echt tegen Fulco en de partij van Melisende greep de macht. Fulco en Melisende verzoenden zich politiek en persoonlijk met elkaar, en kregen als gevolg daarvan enige tijd later ook een tweede zoon.
  
  Jeruzalems noordelijke grens baarde grote zorgen. Fulco was tot regent van het vorstendom Antiochië benoemd door Boudewijn II. Als regent had hij het huwelijk tussen Constance I van Antiochië en Raymond van Poitiers gearrangeerd. Constance was een dochter van Bohemund II van Antiochië en diens vrouw Alice. De grootste zorg was echter de snelle opmars van de Zengi-dynastie uit Mosoel, die een bedreiging vormde voor de christenstaten.
  
  In 1137 werd Fulco verslagen tijdens de slag bij Barin, maar hij sloot al snel een verbond met Mu'in ad-Din Unur, de vizier van Damascus, die ook dreiging ondervond van de Zengiden. Fulco veroverde het fort van Banias, waardoor de noordelijke grens aan het meer van Tiberias veilig was.
  
  Fulco versterkte ook het koninkrijk aan de zuidelijke grens. Zijn persoonlijke bode Paganus bouwde het kasteel Kerak langs een route die leidde naar de Rode Zee. Fulco had de leiding over de bouw van Blanche-Garde, Ibelin en andere (burcht)versterkingen, gebouwd in het zuidwesten van het rijk om de Fatimiden van Egypte in de gaten te houden en hun macht in te perken. Zij gebruikten Ascalon om overvallen uit te voeren op het koninkrijk.
  
  In 1137 en 1142 arriveerde de Byzantijnse keizer Johannes II Komnenos in Syrië in een poging om Byzantijnse controle over de kruisvaardersstaten te verkrijgen. Johannes' aankomst werd echter verhinderd door Fulco, omdat deze nooit een uitnodiging had gekregen om de keizer te ontmoeten in Jeruzalem.
  
  In 1143 toen de koning en koningin op vakantie waren in Akko, kwam Fulco om het leven tijdens een jachtpartij. Zijn paard struikelde waarop Fulco viel en zijn hoofd verdrukt werd door het lijf van het paard. Hij werd teruggebracht naar Akko waar hij bewusteloos bleef en na drie dagen dood verklaard werd. Hij werd begraven in de Heilige grafkerk te Jeruzalem. Omdat hun huwelijk met een conflict startte, toonde Melisende zowel in privé als publiekelijk haar verdriet. Fulco werd overleefd door zijn zoons Godfried V van Anjou, van zijn eerste vrouw, en Boudewijn III en Amalrik I.
  
  De geschiedschrijver Willem van Tyrus beschreef Fulco als volgt: 'een man die roodblond was als Koning David, trouw, zachtaardig en vriendelijk, een ervaren krijgsheer met veel geduld en wijsheid in militaire zaken'.
  
  Fulco was een briljant bestuurder. Zijn bestuurlijke hervormingen in Anjou, op het gebied van administratie en financiële huishouding, werden het voorbeeld voor alle feodale heren in West-Europa. Hij was een goede leider en militair maar stond erom bekend dat hij geen gezichten of namen kon onthouden. Hij was echter niet de sterke koning die de kruisvaarders nodig hadden om de kruisvaardersstaten politiek en militair structureel te versterken. Het jaar na zijn dood hadden de kruisvaarders hun eerste tegenslag en viel Edessa.

• (Levens event) .Source 2

  Fulk (in French: Foulque or Foulques; 1089/1092 place Unknown – 13 November 1143 Acre), also known as Fulk the Younger, was Count of Anjou (as Fulk V) from 1109 to 1129, and King of Jerusalem from 1131 to his death. He was also the paternal grandfather of Henry II of England.
  Contents
  Count of Anjou
  
  Fulk was born at an unknown place, between 1089 and 1092, the son of Count Fulk IV of Anjou and Bertrade de Montfort. In 1092, Bertrade deserted her husband and bigamously married King Philip I of France.
  
  He became count of Anjou upon his father's death in 1109. In the next year, he married Erembourg of Maine, cementing Angevin control over the County of Maine.
  
  He was originally an opponent of King Henry I of England and a supporter of King Louis VI of France, but in 1118 or 1119 he had allied with Henry when Henry arranged for his son and heir William Adelin to marry Fulk's daughter Matilda. Fulk went on crusade in 1119 or 1120, and became attached to the Knights Templar. (Orderic Vitalis) He returned, late in 1121, after which he began to subsidize the Templars, maintaining two knights in the Holy Land for a year. Much later, Henry arranged for his daughter Matilda to marry Fulk's son Geoffrey of Anjou, which she did in 1127 or 1128.
  Crusader and King
  
  By 1127 Fulk was preparing to return to Anjou when he received an embassy from King Baldwin II of Jerusalem. Baldwin II had no male heirs but had already designated his daughter Melisende to succeed him. Baldwin II wanted to safeguard his daughter's inheritance by marrying her to a powerful lord. Fulk was a wealthy crusader and experienced military commander, and a widower. His experience in the field would prove invaluable in a frontier state always in the grip of war.
  
  However, Fulk held out for better terms than mere consort of the Queen; he wanted to be king alongside Melisende. Baldwin II, reflecting on Fulk's fortune and military exploits, acquiesced. Fulk abdicated his county seat of Anjou to his son Geoffrey and left for Jerusalem, where he married Melisende on 2 June 1129. Later Baldwin II bolstered Melisende's position in the kingdom by making her sole guardian of her son by Fulk, Baldwin III, born in 1130.
  
  Fulk and Melisende became joint rulers of Jerusalem in 1131 with Baldwin II's death. From the start Fulk assumed sole control of the government, excluding Melisende altogether. He favored fellow countrymen from Anjou to the native nobility. The other crusader states to the north feared that Fulk would attempt to impose the suzerainty of Jerusalem over them, as Baldwin II had done; but as Fulk was far less powerful than his deceased father-in-law, the northern states rejected his authority. Melisende's sister Alice of Antioch, exiled from the Principality by Baldwin II, took control of Antioch once more after the death of her father. She allied with Pons of Tripoli and Joscelin II of Edessa to prevent Fulk from marching north in 1132; Fulk and Pons fought a brief battle before peace was made and Alice was exiled again.
  
  In Jerusalem as well, Fulk was resented by the second generation of Jerusalem Christians who had grown up there since the First Crusade. These "natives" focused on Melisende's cousin, the popular Hugh II of Le Puiset, count of Jaffa, who was devotedly loyal to the Queen. Fulk saw Hugh as a rival, and it did not help matters when Hugh's own stepson accused him of disloyalty. In 1134, in order to expose Hugh, Fulk accused him of infidelity with Melisende. Hugh rebelled in protest. Hugh secured himself to Jaffa, and allied himself with the Muslims of Ascalon. He was able to defeat the army set against him by Fulk, but this situation could not hold. The Patriarch interceded in the conflict, perhaps at the behest of Melisende. Fulk agreed to peace and Hugh was exiled from the kingdom for three years, a lenient sentence.
  
  However, an assassination attempt was made against Hugh. Fulk, or his supporters, were commonly believed responsible, though direct proof never surfaced. The scandal was all that was needed for the queen's party to take over the government in what amounted to a palace coup. Author and historian Bernard Hamilton wrote that the Fulk's supporters "went in terror of their lives" in the palace. Contemporary author and historian William of Tyre wrote of Fulk "he never attempted to take the initiative, even in trivial matters, without (Melisende's) consent". The result was that Melisende held direct and unquestioned control over the government from 1136 onwards. Sometime before 1136 Fulk reconciled with his wife, and a second son, Amalric was born.
  Securing the borders
  
  Jerusalem's northern border was of great concern. Fulk had been appointed regent of the Principality of Antioch by Baldwin II. As regent he had Raymund of Poitou marry the infant Constance of Antioch, daughter of Bohemund II and Alice of Antioch, and niece to Melisende. However, the greatest concern during Fulk's reign was the rise of Atabeg Zengi of Mosul.
  
  In 1137 Fulk was defeated in battle near Baarin but allied with Mu'in ad-Din Unur, the vizier of Damascus. Damascus was also threatened by Zengi. Fulk captured the fort of Banias, to the north of Lake Tiberias and thus secured the northern frontier.
  
  Fulk also strengthened the kingdom's southern border. His butler Paganus built the fortress of Kerak to the south of the Dead Sea, and to help give the kingdom access to the Red Sea, Fulk had Blanche Garde, Ibelin, and other forts built in the south-west to overpower the Egyptian fortress at Ascalon. This city was a base from which the Egyptian Fatimids launched frequent raids on the Kingdom of Jerusalem and Fulk sought to neutralise this threat.
  
  In 1137 and 1142, Byzantine emperor John II Comnenus arrived in Syria attempting to impose Byzantine control over the crusader states. John's intention of making a pilgrimage, accompanied by his impressive army, to Jerusalem alarmed Fulk, who wrote to John pointing out that his kingdom was poor and could not support the passage of a large army. This lukewarm response dissuaded John from carrying through his intention, and he postponed his pilgrimage. John died before he could make good his proposed journey to Jerusalem.[1]
  Death
  
  In 1143, while the king and queen were on holiday in Acre, Fulk was killed in a hunting accident. His horse stumbled, fell, and Fulk's skull was crushed by the saddle, "and his brains gushed forth from both ears and nostrils", as William of Tyre describes. He was carried back to Acre, where he lay unconscious for three days before he died. He was buried in the Church of the Holy Sepulchre in Jerusalem. Though their marriage started in conflict, Melisende mourned for him privately as well as publicly. Fulk was survived by his son Geoffrey of Anjou by his first wife, and Baldwin III and Amalric I by Melisende.
  Depictions
  
  According to William, Fulk was "a ruddy man, like David... faithful and gentle, affable and kind... an experienced warrior full of patience and wisdom in military affairs." His chief fault was an inability to remember names and faces.
  
  William of Tyre described Fulk as a capable soldier and able politician, but observed that Fulk did not adequately attend to the defense of the crusader states to the north. Ibn al-Qalanisi (who calls him al-Kund Anjur, an Arabic rendering of "Count of Anjou") says that "he was not sound in his judgment nor was he successful in his administration." The Zengids continued their march on the crusader states, culminating in the fall of the County of Edessa in 1144, which led to the Second Crusade (see Siege of Edessa).

• Il est décédé le 12 novembre 1143 dans Akko, Israel, il avait 52 ans.Source 3

  Oorzaak: tijdens een jachtpartij struikelde zijn paard waarop Fulco viel en zijn hoofd verdrukt werd door het lijf van het paard. Hij werd teruggebracht naar Akko waar hij bewusteloos bleef en na drie dagen dood verklaard werd

• Il est enterré dans Jerusalem, Israel.
• Un enfant de Fulco IV "le Rechin(= de Norse)" van Anjou et Bertrade van Montfort
• Cette information a été mise à jour pour la dernière fois le 14 novembre 2012.

Famille de Fulco V "de Jonge" van Anjou

(1) Il est marié avec Ermengarde Eremburga.

Ils se sont mariés en l'an 1109, il avait 18 ans.Source 4

Enfant(s):

1. Eli II van Maine  ????-1151 
2. Matilda van Anjou  1110-1154
3. Godfried V "Plantagenet" van Anjou  1113-1151 
4. Sibylle van Anjou  1116-1165 

(2) Il est marié avec Melissende van Edessa.

Ils se sont mariés en l'an 1131, il avait 40 ans.Source 1

Enfant(s):

1. Amalrik I van Jeruzalem   
2. Boudewijn III van Jeruzalem  

Avez-vous des renseignements supplémentaires, des corrections ou des questions concernant Fulco V "de Jonge" van Anjou?
L'auteur de cette publication aimerait avoir de vos nouvelles!

Barre chronologique Fulco V "de Jonge" van Anjou

Cliquez sur le nom pour plus d'information. Symboles utilisés:  grand-parents    parents    frères/soeurs    enfants