order: 0px; margin: 18px 0px 14px; padding: 0px; font-size: 12px; box-sizing: border-box; color: #105a83; font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;">rofileBorderBottom">Notitiesg: border-box; line-height: 18px;">ign: inherit;">Karel de Kale, de heilige Romeinse keizer, als Karel II en koning van West-Francië, was de jongste zoon van keizer Lodewijk de vrome door zijn tweede vrouw Judith. Hij werd geboren toen zijn oudere broers al volwassen waren en hun eigen regna, of subkingdoms, door hun vader waren toegewezen. De pogingen van Lodewijk de Vrome om Karel een subkind toe te wijzen, eerst Alemannia en vervolgens het land tussen de Maas en de Pyreneeën in 832, na de opkomst van Pepijn I van Aquitanië, waren niet succesvol. De talrijke verzoeningen met de opstandige Lotharius en Pepijn, evenals hun broer Lodewijk de Duitser, koning van Beieren, maakten Karel's aandeel in Aquitaine en Italië slechts tijdelijk, maar zijn vader gaf niet op en maakte Karel de erfgenaam van het hele land dat was ooit Gallië en zou uiteindelijk Frankrijk zijn. Op een dieet bij Crémieux in 837, Louis de Vrome verzocht de edelen Karel te eren als zijn erfgenaam. Dit leidde tot de definitieve opstand van zijn zonen tegen hem en Pepijn van Aquitaine stierf in 838, waarna Charles dat koninkrijk ontving, eindelijk eens en voor altijd. Pepijn's zoon Pepijn II zou een eeuwige doorn in zijn zij zijn. De dood van de keizer in 840 leidde tot het uitbreken van de oorlog tussen zijn zonen. Charles verbond zich met zijn broer Louis de Duitser om de pretenties van de nieuwe keizer Lotharius te weerstaan en de twee bondgenoten versloeg Lotharius in de Slag bij Fontenay-en-Puisaye op 25 juni 841. In 842 bevestigden de twee broers hun bondgenootschap door de gevierde eden van Straatsburg. De oorlog werd beëindigd door het Verdrag van Verdun in augustus 843. De nederzetting gaf Karel de Kale het koninkrijk van de West Franks, die hij bestuurde en die praktisch overeenkwam met wat nu Frankrijk is, tot aan de Maas, de Saône en de Rhône, met toevoeging van de Spaanse Mars tot aan de Ebro. Louis ontving het oostelijke deel van het Karolingische rijk, dat bekend staat als de Oost-Francië en later Duitsland. Lotharius behield de keizerlijke titel en de ijzeren kroon van Lombardije. Hij ontving ook de centrale regio's uit Vlaanderen door het Rijnland en Bourgondië als koning van Midden-Francië. De eerste jaren van de regering van Charles, tot de dood van Lotharius I in 855, waren betrekkelijk vredig. Gedurende deze jaren gingen de drie broers door met het systeem van "confraternale regering", herhaaldelijk met elkaar, in Koblenz (848), Meerssen (851) en Attigny (854). In 858, Louis de Duitser, uitgenodigd door ontevreden edelen die graag Charles willen verdrijven, het West Frankische koninkrijk binnengevallen. Charles was zo impopulair dat hij niet in staat was een leger op te roepen en vluchtte naar Bourgondië. Hij werd alleen gered door de steun van de bisschoppen, die weigerden om de koning van Louis te kronen, en door de trouw van de Welfs, die familie was van zijn moeder, Judith. In 860 probeerde hij op zijn beurt het koninkrijk van zijn neef, Karel van de Provence, te veroveren, maar hij werd afgeslagen. Na de dood van zijn neef Lotharius II in 869 probeerde Charles de macht van Lotharius te grijpen, maar door het Verdrag van Mersen (870) werd hij gedwongen om hen te delen met Lodewijk de Duitser. Naast deze familiegeschillen moest Charles strijden tegen herhaalde opstanden in Aquitaine en tegen de Bretons. Onder leiding van hun leiders Nomenoë en Erispoë, die de koning versloeg in Ballon (845) en Juvardeil (851), waren de Bretoenen succesvol in het verkrijgen van een de facto onafhankelijkheid. Charles vocht ook tegen de Vikingen, die het land van het noorden verwoestten, de valleien van de Seine en de Loire, en zelfs tot aan de grenzen van Aquitaine. Meerdere keren was Charles gedwongen om hun toevluchtsoord te kopen tegen een zware prijs. Charles leidde verschillende expedities tegen de indringers en, door het Edict van Pistres van 864, maakte het leger mobieler door te voorzien in een cavalerie-element, de voorloper van de Franse ridderlijkheid die zo beroemd was in de komende 600 jaar. In hetzelfde bevel liet hij versterkte bruggen aanleggen bij alle rivieren om de invallen van Viking te blokkeren. Twee van deze bruggen in Parijs hebben de stad gered tijdens de belegering van 885-886. Karel de Kale, gesteund door paus Johannes VIII, reisde naar Italië, ontving de koninklijke kroon in Pavia en de keizerlijke insignes in Rome op 29 december. Louis de Duitse, ook een kandidaat voor de opvolging van Lodewijk II, wreekte zich door binnenvallende en verwoestende rijken van Charles, en Charles moest haastig terugkeren naar Francia. Na de dood van Louis de Duitser (28 augustus 876) probeerde Charles op zijn beurt het koninkrijk van Louis in te nemen, maar op 8 oktober 876 werd hij doorslaggevend verslagen in Andernach. In de tussentijd drong Johannes VIII, bedreigd door de Saracenen, Charles aan om zijn verdediging te verdedigen in Italië. Charles stak opnieuw de Alpen over, maar deze expeditie werd met weinig enthousiasme ontvangen door de edelen, en zelfs door zijn regent in Lombardije, Boso, en zij weigerden zich bij zijn leger aan te sluiten. Tegelijkertijd ging Carloman, de zoon van Louis de Duitser, Noord-Italië binnen. Charles, ziek en in grote nood, begon op zijn weg terug naar Gallië, maar stierf toen hij de pas van Mont Cenis passeerde in Brides-les-Bains, op 6 oktober 877. Volgens de Annalen van St-Bertin werd Charles haastig begraven in de abdij van Nantua, Bourgondië, omdat de dragers niet in staat waren de stank van zijn rottend lichaam te weerstaan. Hij zou zijn begraven in de Basilique Saint-Denis en daar later zijn overgebracht. Er werd opgetekend dat daar een herdenkingsmessing was die gesmolten was tijdens de revolutie. Charles werd opgevolgd door zijn zoon, Louis. Charles was een prins van onderwijs en brieven, een vriend van de kerk, en zich bewust van de steun die hij kon vinden in het episcopaat tegen zijn weerbarstige edelen, want hij koos zijn raadsleden uit de hogere geestelijkheid, zoals in het geval van Guenelon van Sens , die hem verraadde, en van Hincmar van Reims. Charles huwde 1) Ermentrude in 842. Zij stierf in 869. In 870 huwde Charles met 2) Richilde die afstamde van een adellijke familie van Lotharingen.ox-sizing: border-box;">https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/50/Carlo_calvo.jpg/220px-Carlo_calvo.jpg" alt="Carlo calvo.jpg" width="141" height="188" /> https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b1/Apparition_Charles_le_chauve.jpg/170px-Apparition_Charles_le_chauve.jpg" alt="" width="109" height="203" /> https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/95/Charles_Marville%2C_H%C3%B4tel_Carnavalet%2C_statue_of_Charlemagne%2C_ca._1853%E2%80%9370.jpg/170px-Charles_Marville%2C_H%C3%B4tel_Carnavalet%2C_statue_of_Charlemagne%2C_ca._1853%E2%80%9370.jpg" alt="" width="140" height="204" /> https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f9/Karel2Holy.jpg/170px-Karel2Holy.jpg" alt="" width="157" height="188" /> https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Denier_de_Charles_II_le_Chauve.jpg/220px-Denier_de_Charles_II_le_Chauve.jpg" alt="" /> 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif;">
Lors de la copie des données de cet arbre généalogique, veuillez inclure une référence à l'origine: Ron Roddenhof-Dijkslag, "Généalogie Ron Roddenhof", base de données, Généalogie Online (https://www.genealogieonline.nl/genealogie-ron-roddenhof/I501943.php : consultée 9 juin 2024), "Charles II 'Le Chauve' de Francia (823-877)".
Avertissement de copiage
Des publications généalogiques sont protégé par le droit d'auteur. Bien que les données soient souvent puisées dans des archives publiques, la recherche, l'interprétation, la collection et la sélection de ces données produit un travail unique. Les œuvres protégées par le droit d'auteur ne peuvent pas être simplement copiées ou republiées.
Respectez les règles suivantes
Demander la permission de copier des données ou au moins informer l'auteur, il est probable que l'auteur donne la permission; souvent, le contact entraîne également un échange plus important de données..
N'utilisez ces données que lorsque vous les avez vérifiées, de préférence à la source (les archives).
Mentionnez la personne dont vous avez repris les données aussi sa source d'origine.
grand-parents
parents
frères/soeurs
enfants
Voir tous