Families Klein, Ree, de Breed en de Vries van Terschelling » Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen (1165-1197)

Persoonlijke gegevens Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen 

• Hij is geboren november 1165 in Nijmegen, Nederland.
• Beroep: Keizer van het Heilige Romeinse Rijk , Duitse Koning, Koning van Sicilie.
• Hij is overleden op 28 september 1197 in Messina, Italië, hij was toen 31 jaar oud.
• Hij is begraven in Palermo, Sicilie, Italië.
• Een kind van Frederik III. (Keizer Barbarossa) van Hohenstaufen-Zwaben en Beatrix I. van Bourgondië

Gezin van Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen

Hij is getrouwd met Constance van Sicilië.

Zij zijn getrouwd in het jaar 1184, hij was toen 18 jaar oud.

Kind(eren):

1. Frederik II. van het Heilige Roomse Rijk  1194-1250 

Notities over Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen

Henry VI (November 1165 – 28 September 1197) was King of Germany from 1190 to 1197, Holy Roman Emperor from 1191 to 1197 and King of Sicily from 1194 to 1197.

 

Born in Nijmegen, Henry was the son of the emperor Frederick I, Holy Roman Emperor and Beatrix of Burgundy, and was crowned King of the Romans at Bamberg in June 1169, at the age of four. After having taken the reins of the Empire from his father, who had gone on the Crusade, in 1189-1190 he suppressed a revolt by Henry the Lion, former duke of Saxony and Bavaria and relative of Frederick.

 

Constance of Sicily was betrothed to Henry in 1184, and they were married on 27 January 1186. Constance was the sole legitimate heir of William II of Sicily, and, after the latter's death in November 1189, Henry had the possibility of adding the Sicilian crown to the imperial one, as his father had died crossing the Saleph River in Cilicia, now part of Turkey June 10, 1190.

 

In April 1191, in Rome, Henry and Constance were crowned Emperor and Empress by Pope Celestine III. The crown of Sicily, however, was harder to gain, as the barons of southern Italy had chosen a grandson of Roger II, Tancred, count of Lecce, as their king. Henry began his work besieging Naples, but he had to return to Germany (where Henry the Lion had revolted again) after his army had been heavily hit by an epidemic. Constance, who stayed behind in the palace at Salerno, was betrayed by the Salernitans, handed over to Tancred, and only released on the intervention of Celestine III, who in return recognized Tancred as King of Sicily. Henry had a stroke of fortune when Leopold V, Duke of Austria, gave him his prisoner, king Richard I of England, whom he kept in Trifels Castle. Ignoring his excommunication by Pope Celestine III for imprisoning a former crusader, Henry managed to exact from the English a ransom of 150,000 silver marks, a huge sum for that age, and with this money, he could raise a powerful army to conquer southern Italy.

 

Henry was granted free passage in Northern Italy, signing with the Italian communes a treaty in January 1194. The following April he also reached a settlement with Henry the Lion. In February Tancred died, leaving as heir a young boy, William III. Henry met little resistance and entered Palermo, capital city of the Kingdom of Sicily, on 20 November, and was crowned on 25 December. He is also said to have had the young William blinded and castrated, while many Sicilian nobles were burned alive. Some, however, like the Siculo-Greek Eugene of Palermo, transitioned into the new Hohenstaufen government with ease.

 

At that point, Henry was the most powerful monarch in the Mediterranean and Europe, since the Kingdom of Sicily added to his personal and Imperial revenues an income without parallel in Europe. Henry felt strong enough to send home the Pisan and Genoese ships without giving their governments the promised concessions in Southern Italy, and even received tribute from the Byzantine Empire. In 1194 his son, Frederick, the future emperor and king of Sicily and Jerusalem, was born. Henry secured his position in Italy, naming his friend Conrad of Urslingen as Duke of Spoleto and giving the Marche to Markward of Anweiler.

 

His next aim was to make the imperial crown hereditary. At the Diet of Würzburg, held in April 1196, he managed to convince the majority of the princes to vote for his proposal, but in the following one at Erfurt (October 1196) he did not achieve the same favourable result.

 

In 1197 the tyrannical power of the foreign King in Italy spurred a revolt, especially in southern Sicily, where Arabs were the majority of the population, which his German soldiers suppressed mercilessly. In the same year Henry prepared for a Crusade, but, on 28 September, he died of malaria in Messina.

 

His son Frederick II was to inherit both the Kingdom of Sicily and the Emperor crown.

 

Henry was fluent in Latin and, according to Alberic of Troisfontaines, was "distinguished by gifts of knowledge, wreathed in flowers of eloquence, and learned in canon and Roman law". He was a patron of poets and poetry, and he almost certainly composed the song "Kaiser Heinrich", now among the Weingarten Song Manuscripts.

 

According to his rank and with Imperial Eagle, regalia, and a scroll, he is the first and foremost to be portrayed in the famous Codex Manesse, a fourteenth century manuscript showing 140 reputed poets (see Minnesänger), and at least three poems are attributed to a young and romantically minded Henry VI. In one of those he describes a romance which makes him forget all his earthly power, and neither riches nor royal dignity can outweigh his yearning for that lady (ê ich mich ir verzige, ich verzige mich ê der krône – before I give her up, I’d rather give up the crown)

Hendrik VI (Nijmegen, november 1165 – Messina, 28 september 1197), uit het Huis Hohenstaufen, was sinds 1169 Duits koning, vanaf 1191 ook keizer van het Heilige Roomse Rijk, en bovendien vanaf 1194 ook koning van Sicilië, dit tot aan zijn dood.

 

Hij was de tweede zoon van Frederik I (Barbarossa). In 1184 trouwde hij met Constanza, een dochter van Rogier II, koning van Sicilië(-1154), en vermoedelijke erfgename van dit koninkrijk. Nadat zijn vader in 1189 vertrokken was op kruistocht, werd Hendrik tijdens diens afwezigheid belast met het feitelijke bestuur van het Duitse Rijk. Na de dood van zijn vader 1190 werd hij ook officieel zijn opvolger, en werd hij op 14 april 1191 ook als Hendrik VI tot keizer gekroond. Het overlijden van koning Willem II (1166–1189) van Sicilië stelde hem in de gelegenheid het erfrecht van zijn vrouw Constanza te realiseren. Tancred van Lecce, een natuurlijke zoon van Willems broer Rogier, betwistte echter de opvolging en genoot daarbij de sympathie van het Siciliaanse volk. Toen Tancred in 1194 was overleden, kon Hendrik VI uiteindelijk zijn intocht in Palermo houden en er tot koning van Sicilië gekroond worden.

 

Maar voor het zover was, had hij eerst af te rekenen met ernstige moeilijkheden binnen het Duitse Rijk. Daar had de hertog van Beieren en Saksen, Hendrik XII (bijgenaamd de Leeuw, uit het Huis der Welfen), samen met zijn zoon een opstand ontketend, daarbij gesteund door de paus en de Engelse koning Richard Leeuwenhart. Hendrik VI had daarbij het geluk aan zijn kant: koning Richard werd bij zijn terugkeer van de Derde Kruistocht gevangen genomen door de Oostenrijkse hertog Leopold V (21 december 1192). Deze leverde zijn koninklijke gevangene pas aan de keizer uit op (2 februari 1194) nadat deze zich ertoe verplicht had af te zien van zijn steun aan Hendrik de Leeuw, terwijl hij eveneens Hendrik VI als zijn wettige leenheer moest erkennen. Mede daardoor had Hendrik VI het verzet tegen zijn persoon in het Duitse Rijk gebroken.

 

Toen ook Hendrik de Leeuw in 1195 overleed, kreeg Hendrik VI de gelegenheid om in zijn Italiaanse gebiedsdelen de regelingen door te voeren die daar zijn macht moesten versterken. Hij stelde van hem persoonlijk afhankelijke rijksambtenaren (ministerialen) aan, die in zijn naam het gezag uitoefenden. Op die manier lag de weg nu open voor de realisatie van zijn verdere ambities: de verovering van het "Heilige Land", het erfelijk maken van de Duitse kroon ten voordele van zijn nageslacht, en beheersing van het in ontbinding verkerende Byzantijnse Rijk. Te midden van de voorbereidingen daartoe overleed hij in 1197. Hendrik VI werd begraven in de kathedraal van Palermo. Hij liet een vierjarig zoontje achter, dat hem, niet zonder moeilijkheden, in 1220 officieel als keizer zou opvolgen onder de naam Frederik II.

 

Hendrik VI ging de geschiedenis in als één van de machtigste middeleeuwse heersers. Hij slaagde er in de koninklijke macht in het Duitse Rijk na een crisisperiode weer in aanzien te herstellen. In het koninkrijk Sicilië heerste hij als absoluut vorst, en versterkte dáár het centralistische bestuurssysteem, waarmee zijn voorgangers een begin hadden gemaakt. Op naam van Hendrik VI zijn ook een aantal hoofse minneliederen bewaard gebleven.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Hendrik VI. (Keizer) van Hohenstaufen

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen