Henderina Elizabeth Clasin (Ina) is in het familiegraf te Driehuis Westerveld bijgezet.
Zij is getrouwd met Jacobus Willem Arend Langenberg.
Zij zijn getrouwd op 1 mei 1946 te Batavia, zij was toen 28 jaar oud.Bron 2
Henderina Elizabeth Clasina (Ina) Ort ging vanuit Semarang in april 1946 naar haar verloofde Wim in Batavia, die aldaar was gestationeerd : eerst in de functie van Hoofd RAPWI (Repatriation Agency Prisoners of War Indonesia) en later, tot eind 1949, als Hoofd Veiligheid Oost Java. Zij is op 1 mei 1946 te Batavia getrouwd met Jacobus Willem Arend Langenberg van beroep marineofficier. Uit het huwelijk kwamen drie zoons voort.
Kind(eren):
Ina Ort ging in haar jeugd vaak naar Soestduinen, waar haar Opa Arnoldus Johannes Ort en Oma Neeltje Clasina Ort-den Hartog woonden.( In dat huis woonde later onder meer de tekenaar/schrijver Rien Poortvliet). Deze bezoeken vonden in de zomervakanties plaats wanneer Ina vrij kreeg van de meisjeskostscholen waarin zij na de dood van haar vader Cees Ort sinds haar zesde levensjaar tot twee jaar voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was ondergebracht. Gedurende deze twee laatste jaren van het interbellum woonde zij - weer verenigd met haar moeder Nini - in Zuid Frankrijk. Zij vond dit haar gelukkigste tijd. Doch na de eerste Duitse agressie eind 30ér jaren besloten moeder en dochter naar het ogenschijnlijk veilige Nederlands Indië te reizen, maar daar duurde de vrijheid niet lang. Na een korte periode van dienstplicht - Nini als ambulance chauffeur bij het leger en Ina als verpleegster bij de luchtafweer - kwamen zij gezamenlijk in Japanse krijgsgevangenschap terecht. Tot ver na de Japanse capitulatie, in sommige gevallen tot in 1947, dienden deze kampen later ook om de voormalige krijgsgevangenen, in afwachting van hun repatriatie, tegen moordzuchtige "pemuda's" te beschermen. Het was tijdens het ontzet van haar kamp Banjubiru dat Ina haar toekomstige echtgenoot ontmoette, die de leiding had van het gewapende konvooi dat de vroegere geïnterneerden temidden van veel geschiet, door brandende kampongs heen, naar het minder geïsoleerde en veiligere Semarang bracht waar zij hun evacuatie naar Nederland moesten afwachten.
Al waren de eerste dertig jaar van Ina's leven niet gemakkelijk, teruggekomen in Nederland kwam Ina in steeds grotere welstand tot ontplooiing als moeder van drie zonen en als gastvrouw van vele interessante mensen. Haar echtgenoot was wegens de gevolgen van Japanse martelingen afgekeurd als marineofficier en had de militaire dienst verlaten om verdere carrièrekansen in het bedrijfsleven te zoeken. Na een succesvolle periode als verkoopdirecteur bij de Koninklijke Maatschappij de Schelde werd hij benoemd als directeur bij de muziekdivisie van Philips en zo kon Ina bloeien als gastvrouw voor een trits artiesten van wereldformaat die op wekelijkse basis de eerste echtelijke eigen woning in Hilversum bezochten. In die periode wijdde ze ook veel tijd en inspanning aan het ondersteunen van de verbreding van de Aziatische wijsbegeerte, met name de Vedanta (Yoga). Ook nadat haar man Wim in het zadel van zijn laatste functie als President van Rijn Schelde Verolme op 57 jarige leeftijd aan een hartaanval was overleden, zette zij haar werk als ambassadrice van het religieuze gedachtegoed uit India en Tibet met verve voort. Zij bracht een grote verzameling boekwerken over Oosterse filosofie, religie en kunst bijeen; organiseerde bijeenkomsten daarover; en verschafte als gecertificeerd Yoga lerares tot ver in haar zeventiger jaren veel soelaas aan anderen. In haar tachtiger jaren liet haar gezondheid veel te wensen over en onderging zij meerdere operaties ter verwijdering van kwaadaardige tumors, die in haar laatste dagen toen operaties niet meer konden, vreselijke pijnen opleverden. Zij had een sterk hart en overleed uiteindelijk op een koude winterochtend aan longontsteking, juist op het moment dat twee verpleegsters en haar oudste zoon zich over haar heen bogen om te zien hoe zij onder zware morfinesedatie de nacht was doorgekomen. Ina had een lang en bewogen leven achter de rug, maar klaagde nooit en is altijd dapper en opgewekt gebleven; dit omdat, zoals ze vlak voor het einde zei, "....mijn vader dat zo gewild zou hebben."
Henderina Elizabeth Clasina (Ina) Ort | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
1946 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jacobus Willem Arend Langenberg |