Woudwyk Genealogía » Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland, (-1176)

Persönliche Daten Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland, 


Familie von Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,

Sie ist verheiratet mit Dietrich VI Dirk VI Diederik VI Dietrich IV Theoderich VI Theodoric VI van Holland ,Graaf van Holland 1112-1157,Graf von Westfriesland,Graf von Holland-Seeland,Graf van Holland und zu graf von Bentheim 1139.

Sie haben geheiratet am 1125,1135,1136, sie war 20 Jahre alt.


Kind(er):



Notizen bei Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,

Sophia van Rheineck ,


Beroep: Cts de Rheineck.


Sophia van Bentheim ,Countess van Bentheim


Sophie war die Erbin von Bentheim und starb auf einer Pilgerreise im Heiligen Land.
Renn, Heinz: Seite 159 


Sophie era la heredera de Bentheim y murió en una peregrinación a Tierra Santa.
Renn, Heinz: página 159


 


Abdij en het Kasteel van Egmond:
Graven van Holland en Rotterdam,
Westfriese of Hollandse Huis,


1122-1157:
Dirk VI
Sophia van Rheineck,


 


Counts of Bentheim (c. 1050 – 1277)


Otto of Salm (1115–1149) 


Sophia (1149–1176) with... 


Dirk (VI of Holland) (1149–1157)


Otto I (1176–1207) 


Baldwin (1207–1247) 


Otto II (1247–1277)



Zij overleed aldaar en werd daar ook begraven.
Tenminste reeds sinds 1118 bestond in Jeruzalem een speciaal op de 'Duitsers' gericht hospitaal, waarvan betekenis en inkomsten dusdanig toenamen, dat in 1165 de daarbij behorende kapel vergroot kon worden.


Het 1e huwelijk vond vermoedelijk plaats in 1131.    


 


Dirk VI | van Holland (±1114 - Utrecht,05-08-1157)
  ±1125 


Sophia van Rheineck (±1120 - Jeruzalem, 26-09-1176) 


 


Notities bij Dirk VI Graaf van Holland
Graaf van Holland (van 02-03-1121 tot 1157), eerst onder voogdij van zijn moeder. Hij genoot de steun van haar halfbroer keizer Lotharius III van Supplinburg en wist Rijnland in te lijven.
Voor 1125 huwde hij met Sophia van Rheineck die uit het Saksische geslacht Van Nordheim stamde. Uit dit huwelijk werden negen kinderen geboren, Geertruid, Petronilla, Hadewig die non werd, Floris die later zijn vader opvolgde als Floris III, Otto die als Otto IV graaf van Bentheim werd, Boudewijn die bisschop werd, Dirk die eveneens bisschop werd, Sophia die abdis van Rijnsburg werd en Peregrinus die op jonge leeftijd (12 jaar) overleed. Daarnaast is er ook een buitenechtelijk kind van Dirk VI bekend met de naam Robert. Dirk VI aanvaardde de grafelijkheid in 1122 onder de voogdij van zijn moeder. Gravin Petronella nam in 1123 deel aan de opstand van haar halfbroer hertog Lotharius tegen keizer Hendrik V. In 1125 werd deze Lotharius zelf Duits koning. Vermoedelijk is het aan hem te danken, dat Rijnland en Leiden, formeel sinds 1064 Utrechts bezit, bij Holland werden gevoegd. Terwijl zijn moeder een krachtig bestuurder moet zijn geweest toonde Dirk VI aanvankelijk geen ambities. Zijn jongere broer Floris de Zwarte was daarentegen zeer ambitieus. Dit moest wel mis gaan en dat ging het ook. Gravin Petronilla had in de bestuurlijke kwaliteiten van zoon Floris kennelijk meer vertrouwen dan in die van haar zoon Dirk. Omdat deze op dat moment geen ambitie toonde probeerde zij, door zelf het bewind over het graafschap ter hand te nemen, tijd te winnen om Floris in het zadel te helpen. Die opzet leek aanvankelijk te slagen. Uiteindelijk kwam Floris de Zwarte openlijk in opstand tegen zijn broer Dirk VI. Van 1129 tot 1131 wordt Floris ook als graaf van Holland in oorkonden genoemd. In die hoedanigheid wordt hij zelfs door de Roomskoning en de bisschop van Utrecht erkend. In maart 1131 is Dirk VI, na een kennelijke verzoening met zijn broer, echter weer graaf van Holland. Al in augustus van datzelfde jaar koos Floris wederom partij tegen zijn broer Dirk. De tegen Dirk VI in opstand gekomen Westfriezen boden Floris de Zwarte de heerschappij over geheel Westfriesland en ook de Kennemers schaarden zich achter hem. De broedertwist werd in augustus 1132 door tussenkomst van de Roomskoning Lotharius bijgelegd, doch dit betekende niet dat de Westfriezen hun verzet staakten. In 1133 werd Floris de Zwarte nabij Utrecht vermoord. Dirk VI ging in 1138 naar Jeruzalem op pelgrimstocht.
Vermoedelijk was zijn vrouw Sophia daarbij aanwezig, want tijdens de tocht werd namelijk hun zoon Peregrinus (Pelgrim) geboren. Tijdens de terugreis bezocht Dirk VI in 1140 de paus in Rome. Daarbij droeg Dirk het tot nieuwe bloei gekomen klooster Egmond en het door zijn moeder Petronella in 1133 gestichte klooster te Rijnsburg aan de paus op. Met deze daad onttrok Dirk deze kerkelijke goederen aan het gezag van de Utrechtse bisschop. Toen in 1150 de Utrechtse bisschop Hartbert overleed steunde Dirk VI de kandidatuur van Herman van Horn, die hij naar Utrecht voerde. Met de steun van koning Koenraad III werd deze Herman van Horn uiteindelijk ook als bisschop erkend. In 1156 ontstond er een conflict tussen Dirk VI en de abt van Egmond nadat Dirk de dan al meer dan honderd jaar slepende kwestie van de Echternachse kerken had geregeld door inkomsten van de grote kerk in Vlaardingen te schenken aan zijn kapelaan. De abt deed Dirk en diens zoon Floris hierop in de ban. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat Dirk, die kort hierna, op 5 augustus 1157, overleed, niet in de abdij van Egmond maar in Rijnsberg werd begraven. Dirk werd opgevolgd door zijn zoon Floris III. Zijn vrouw Sophia overleefde haar echtgenoot bijna twintig jaar. Tijdens een reis naar het Heilige Land overleed zij in Jeruzalem op 26 september 1176.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


LuTHARDUS, Count of Cleve* (ped. 2), married Bertha,


daughter of Emperor Arnolph, by whom he had


 


RiCFRiDUS, Count of Twenderland, Comes Tubantiae,


founder of the Counts of Bentheim, who hved in the loth 


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 


  http://www.engelfriet.net/Alie/Aad/abdijkasteelegmond.htm


 


 St. Adelbert Abdij van Egmond.


 


 Op 28 augustus 1162 vond in de Abdij van Egmond een bijzondere plechtigheid plaats. Een groot gezelschap was er die dag bijeengekomen om getuige te zijn van de officiële teruggave van de kerk van Vlaardingen door graaf Floris III aan de Abdij van Egmond. Deze kerk, met haar belangrijke inkomsten, was door de vader van de graaf, Dirk VI, kort voor diens dood in 1157, en waarschijnlijk ten onrechte, aan zijn hofkapelaan Thitbold gegeven. Abt Wouter had daarop de graaf in de ban gedaan. Deze kerkelijke straf ging na diens dood over op Dirks zoon en opvolger Floris III, waardoor de nieuwe graaf - die nog steeds ongehuwd was - alle kerkelijke diensten werden onthouden.


 


Toen abt Wouter op 28 november 1161 overleed, leek dan ook het moment aangebroken aan deze nu al ruim vier jaar durende situatie een einde te maken. Het initiatief schijnt van de nieuwe abt van Egmond, Wibold, te zijn uitgegaan.


 


De Egmondse annalen (Annales Egmundenses) vermelden op 1162 het berouw van de graaf en diens ontslag uit de kerkelijke ban. Dan zijn er de officiële oorkonden van de handeling, gedateerd 28 augustus 1162, waarin graaf Floris III, in tegenwoordigheid van zijn broer Robert en vele getuigen, de tekortkoming jegens de abdij erkent, de teruggave van de kerk van Vlaardingen regelt.


 


Na de opheffing van de ban was de weg vrij voor een huwelijk van de graaf. De Abt van Egmond, Wibold ging - op eigen kosten - naar Schotland, om er de hand van Ada, de zuster van de Schotse koning Malcolm IV te vragen en begeleidde haar vervolgens naar Holland. Het huwelijk van Ada en Floris III heeft waarschijnlijk plaats gevonden in of voor 1162.


 


Oude bronnen melden dat de overkomst van Ada uit Schotland zelfs al vóór de opheffing van de ban en de teruggave van de kerk van Vlaardingen heeft plaatsgevonden, mogelijk is Ada van Schotland op het eind van dezelfde dag gehuwd als de teruggave van de kerk en de opheffing van de ban.
-----------------------------------


http://www.engelfriet.net/Alie/Aad/abdijkasteelegmond.htm


 


 Abadía de San Adelbert de Egmond.


 


 El 28 de agosto de 1162, tuvo lugar una ceremonia especial en la Abadía de Egmond. Un gran grupo se reunió allí ese día para presenciar el regreso oficial de la iglesia de Vlaardingen por parte del conde Floris III a la Abadía de Egmond. Esta iglesia, con sus importantes ingresos, había sido entregada a su capellán Thitbold por el padre del conde, Dirk VI, poco antes de su muerte en 1157 y probablemente erróneamente. El abad Wouter tuvo el recuento en su hechizo. Este castigo eclesiástico pasó después de su muerte al hijo y sucesor de Dirk, Floris III, como resultado de lo cual al nuevo conde, que todavía no estaba casado, se le negaron todos los servicios eclesiásticos.


 


Cuando el abad Wouter murió el 28 de noviembre de 1161, parecía que había llegado el momento de poner fin a esta situación de cuatro años. La iniciativa parece provenir del nuevo abad de Egmond, Wibold.


 


Los anales de Egmond (Annales Egmundenses) informan en 1162 el arrepentimiento del conde y su destitución de la prohibición eclesiástica. Luego están los registros oficiales de la medida, de 28 de agosto, 1162, cuando el conde Floris III, en presencia de su hermano Robert, y muchos testigos, reconociendo la deficiencia hacia la abadía, regula el retorno de la iglesia de Vlaardingen.


 


Después de la abolición de la prohibición, el camino era libre para un matrimonio del conde. El Abad de Egmond, Wibold fue, a sus expensas, a Escocia, para pedirle la mano a Ada, la hermana del rey escocés Malcolm IV, y luego la acompañó a Holanda. El matrimonio de Ada y Floris III probablemente tuvo lugar en 1162 o antes.


 


Fuentes antiguas informan que la llegada de Ada desde Escocia incluso antes de la abolición de la prohibición y el regreso de la iglesia de Vlaardingen tuvo lugar, es posible Ada de Escocia al final del mismo día casado como el regreso de la iglesia y el levantamiento del hechizo


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


  Sophie von Rheineck                                Gräfin von Holland
--------------------------
um 1115/20-26.9.1176
               ;     Jerusalem
 
Einzige Tochter des Grafen Otto I. von Rheineck und der Gertrud von Northeim, Tochter von Graf Heinrich dem Fetten
 


Brandenburg Erich: Tafel 12 Seite 24
****************
"Die Nachkommen Karls des Großen"


XII. 73. SOPHIE
----------------------
* ..., + 1176 26. IX.


Gemahl:
----------
vor 1137
Dietrich VI. Graf von Westfriesland (siehe XIII 391)
       + 1157 6. VIII.


Thiele Andreas: Tafel 67
*************
"Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte"
Band I, Teilband 1 Deutsche Kaiser-, Königs-, Herzogs- und Grafenhäuser I
SOPHIE, Erbin von Bentheim
------------------------------------
    + 1176


  oo Dietrich VI. Graf von Holland-Seeland
              + 1157


Thiele, Andreas: Tafel 171
**************
"Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte Band I, Teilband 1"
SOPHIE VON SALM
----------------------------
    + 1176


Erbin von Bentheim


  oo DIETRICH VI., Graf von Holland und Seeland
               + 1157


Sophie war die Erbin von Bentheim und starb auf einer Pilgerreise im Heiligen Land.
Renn, Heinz: Seite 159
***********
"Das erste Luxemburger Grafenhaus"


Otto von Rheineck hinterläßt nur eine Tochter Sophie, die mit Theoderich VI. von Holland vermählt ist. Spätestens 1139 haben beide die Ehe geschlossen, weil ihr Sohn Theoderich 1151 im Alter von 11 Jahren stirbt. Der Graf von Holland scheidet bereits 1157 aus dem Leben, während seine Gemahlin ihn um 19 Jahre überlebt. Sophie stirbt 1176 auf ihrer dritten Pilgerreise nach Palästina, in Jerusalem selbst [86 Annales Egmundani Seite 468: "Anno 1176 obiit Sophia comitissa Hollandensis. Hec relicta omni frequentia cognatae nobilitatis pro Christo exulana, tercio postquam Iherosolimis est profecta, ibidem moritur."]. Von ihren sieben Kindern erwähnte ich Florenz III., Graf von Holland (+ 1190), Otto von Bentheim, der 1173 die Mutter auf einer Reise ins Heilige Land begleiet, und Balduin, den Bischof von Utrecht (1178-1196).
 


 1140
  oo Dietrich VI. Graf von Holland
             -6.8.1157


7 Kinder:


  Dietrich
  1140-   1151


  Florenz III.
        -   1190


  Balduin Bischof von Lüttich (1178-1196)
          -   1196


  Otto I. Graf von Bentheim
         - wohl 1208
 


  Dietrich I. Bischof von Utrecht (1196-1197)
        -   1197
         Pavia
 


Literatur:
-----------
Brandenburg Erich: Die Nachkommen Karls des Großen Verlag Degener & Co Neustadt an der Aisch 1998 Tafel 12 Seite 24 - Renn, Heinz: Das erste Luxemburger Grafenhaus, Bonn 1941 Seite 159 - Partenheimer Lutz: Albrecht der Bär. Gründer der Mark Brandenburg und des Fürstentums Anhalt. Böhlau Verlag Köln Weimar Wien 2001 Seite 277 - Thiele, Andreas: Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte Band I, Teilband 1, R. G. Fischer Verlag Frankfurt/Main 1993 Tafel 67 - Thiele, Andreas: Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte Band I, Teilband 1, R. G. Fischer Verlag Frankfurt/Main 1993 Tafel 171 -


---------------------------------------------------


Sophie von Rheineck Condesa de Holanda
--------------------------
en 1115 / 20-26.9.1176
                    Jerusalén
 
La única hija del Conde Otto I von Rheineck y Gertrud von Northeim, hija del conde Heinrich el Gordo
 


Brandeburgo Erich: tablero 12 página 24
****************
"Los descendientes de Carlomagno"


XII. 73. SOPHIE
----------------------
* ..., + 1176 26. IX.


marido:
----------
antes de 1137
Dietrich VI. Conde de Frisia occidental (véase XIII 391)
       + 1157 6. VIII.


Thiele Andreas: Lámina 67
*************
"Tablas familiares genealógicas narrativas sobre historia europea"
Volumen I, Parte 1 German Imperial, Royal, Ducal and Count Houses I
SOPHIE, heredera de Bentheim
------------------------------------
    + 1176


  oo Dietrich VI. Conde de Holanda-Seeland
              + 1157


Thiele, Andreas: lámina 171
**************
"Tablas familiares genealógicas narrativas sobre la historia europea Volumen I, subvolúmen 1"
SOPHIE DE SALM
----------------------------
    + 1176


Heredera de Bentheim


  oo DIETRICH VI, el conde de Holanda y Zelanda
               + 1157


Sophie era la heredera de Bentheim y murió en una peregrinación en Tierra Santa.
Renn, Heinz: página 159
***********
"La primera casa solariega de Luxemburgo"


Otto von Rheineck deja solo a una hija, Sophie, que con Theodoric VI. casado de Holanda. A más tardar en 1139, ambos cerraron el matrimonio porque su hijo Theoderich muere en 1151 a la edad de 11 años. El conde de Holanda deja la vida en 1157, mientras que su esposa lo sobrevive por 19 años. Sophie murió en 1176 en su tercera peregrinación a Palestina, en la misma Jerusalén [Annales 86 Egmundani Página 468: "Anno 1176 Obiit Sophia Comitissa Hollandensis Hec relicta omni frequentia cognatae Nobilitatis Pro Christo exulana, Tercio postquam Iherosolimis est profecta, ibid moritur .."]. De sus siete hijos he mencionado Florencia III., El conde de Holanda (+ 1190), Otto von Bentheim, el 1173 begleiet la madre en un viaje a la Tierra Santa, y Baldwin, el obispo de Utrecht (1178-1196).
  
 


 1140
  oo Dietrich VI. Conde de Holanda
             -6.8.1157
  
 


7 niños:


  Dietrich
  1140-1151


  Florencia III.
        - 1190


  Balduin Obispo de Lieja (1178-1196)
          - 1196


  Otto I. Graf von Bentheim
         probablemente 1208
 


  Dietrich I. Obispo de Utrecht (1196-1197)
        - 1197
         Pavia
  
  
 


literatura:
-----------
Brandenburgo Erich: Los descendientes de Carlomagno Verlag Degener & Co Neustadt 1998 Tabla 12 Página 24 - raza, Heinz: El primer conde de Luxemburgo Casa, Bonn 1941 Página 159 - Parte Heimer Lutz: Alberto el Oso. Fundador de Mark Brandenburg y el Principado de Anhalt. Böhlau Verlag Köln Weimar Viena 2001 página 277 - Thiele, Andreas: árboles genealógicos genealógicas Narrativa en el volumen de la historia de Europa I, Parte Volumen 1, RG Fischer Verlag Frankfurt / Main, 1993 Tabla 67 - Thiele, Andreas: árboles genealógicos genealógicas Narrativa en el volumen de la historia de Europa I, Parte Volumen 1 , Editorial RG Fischer Frankfurt / Main 1993 junta 171.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 Dirk VI van HOLLAND, overleden op 05-08-1157, begraven te Rijnsburg.
Gehuwd voor 1135 met Sophia van RHEINECK, geboren circa 1115, overleden op 26-09-1176 te Jeruzalem, begraven te Jeruzalem, dochter van Otto van RHEINECK en Gertrud van NORTHEIM.
Uit dit huwelijk:
1. Floris III van HOLLAND, geboren circa 1135.
2. Otto IV, overleden 1208.
Gehuwd voor 1172 met Alveradis van ARNSBERG, erfgename van Malsen, overleden na 1205, dochter van Godfried I van KUYC, graaf van Arnsberg door huw. en Ida van WERL-ARNSBERG.
3. Dirk 'Pelgrim'.
4. Boudewijn, overleden 1196.
5. Dirk, overleden 1197.
6. Geertruid.
7. Petronilla.
8. Sophia.
9. Hadewig, non, overleden 1167.
Kinderen:
10. Robert.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Graaf Dirk VI van Holland (1121-1157)


overleden 05-08-1157, begraven te Rijnsburg
Dirk VI was de zoon van Floris II en Petronella van Saksen.
Voor 1125 huwde hij met Sophia van Rheineck die uit het Saksische geslacht Van Nordheim stamde. Uit dit huwelijk werden negen kinderen geboren, Geertruid, Petronilla, Hadewig die non werd, Floris die later zijn vader opvolgde als Floris III, Otto die als Otto IV graaf van Bentheim werd, Boudewijn die bisschop werd, Dirk die eveneens bisschop werd, Sophia die abdis van Rijnsburg werd en Peregrinus die op jonge leeftijd (12 jaar) overleed.
Daarnaast is er ook een buitenechtelijk kind van Dirk VI bekend met de naam Robert.


Dirk VI aanvaardde de grafelijkheid in 1122 onder de voogdij van zijn moeder.
Gravin Petronella nam in 1123 deel aan de opstand van haar halfbroer hertog Lotharius tegen keizer Hendrik V. In 1125 werd deze Lotharius zelf Duits koning. Vermoedelijk is het aan hem te danken, dat Rijnland en Leiden, formeel sinds 1064 Utrechts bezit, bij Holland werden gevoegd.
Terwijl zijn moeder een krachtig bestuurder moet zijn geweest toonde Dirk VI aanvankelijk geen ambities. Zijn jongere broer Floris de Zwarte was daarentegen zeer ambitieus. Dit moest wel mis gaan en dat ging het ook. Gravin Petronilla had in de bestuurlijke kwaliteiten van zoon Floris kennelijk meer vertrouwen dan in die van haar zoon Dirk. Omdat deze op dat moment geen ambitie toonde probeerde zij, door zelf het bewind over het graafschap ter hand te nemen, tijd te winnen om Floris in het zadel te helpen. Die opzet leek aanvankelijk te slagen.
Uiteindelijk kwam Floris de Zwarte openlijk in opstand tegen zijn broer Dirk VI. Van 1129 tot 1131 wordt Floris ook als graaf van Holland in oorkonden genoemd. In die hoedanigheid wordt hij zelfs door de Roomskoning en de bisschop van Utrecht erkend.
In maart 1131 is Dirk VI, na een kennelijke verzoening met zijn broer, echter weer graaf van Holland. Al in augustus van datzelfde jaar koos Floris wederom partij tegen zijn broer Dirk. De tegen Dirk VI in opstand gekomen Westfriezen boden Floris de Zwarte de heerschappij over geheel Westfriesland en ook de Kennemers schaarden zich achter hem. De broedertwist werd in augustus 1132 door tussenkomst van de Roomskoning Lotharius bijgelegd, doch dit betekende niet dat de Westfriezen hun verzet staakten.
In 1133 werd Floris de Zwarte nabij Utrecht vermoord.
Dirk VI ging in 1138 naar Jeruzalem op pelgrimstocht. Vermoedelijk was zijn vrouw Sophia daarbij aanwezig, want tijdens de tocht werd namelijk hun zoon Peregrinus (Pelgrim) geboren. Tijdens de terugreis bezocht Dirk VI in 1140 de paus in Rome. Daarbij droeg Dirk het tot nieuwe bloei gekomen klooster Egmond en het door zijn moeder Petronella in 1133 gestichte klooster te Rijnsburg aan de paus op.
Met deze daad onttrok Dirk deze kerkelijke groederen aan het gezag van de Utrechtse bisschop.
Toen in 1150 de Utrechtse bisschop Hartbert overleed steunde Dirk VI de kandidatuur van Herman van Horn, die hij naar Utrecht voerde. Met de steun van koning Koenraad III werd deze Herman van Horn uiteindelijk ook als bisschop erkend. In 1156 ontstond er een conflict tussen Dirk VI en de abt van Egmond nadat Dirk de dan al meer dan honderd jaar slepende kwestie van de Echternachse kerken had geregeld door inkomsten van de grote kerk in Vlaardingen te schenken aan zijn kapelaan. De abt deed Dirk en diens zoon Floris hierop in de ban. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat Dirk, die kort hierna, op 5 augustus 1157, overleed, niet in de abdij van Egmond maar in Rijnsberg werd begraven.


Dirk werd opgevolgd door zijn zoon Floris III.
Zijn vrouw Sophia overleefde haar echtgenoot bijna twintig jaar. Tijdens een reis naar het Heilige Land overleed zij in Jeruzalem op 26 september 1176. 


-----------------------------------------------------------


Conde Dirk VI de Holanda (1121-1157)


murió el 05-08-1157, enterrado en Rijnsburg
Dirk VI era el hijo de Floris II y Petronella van Saksen.
Antes de 1125 se casó con Sophia van Rheineck, que era de la familia sajona Van Nordheim. De este matrimonio nacieron nueve hijos Geertruid- Petronila, quien Hadewig Floris se hizo monja que más tarde sucedió a su padre como Floris III, sirviendo como Otto Otto IV conde de Bentheim era, Baldwin fue Dirk obispo que también fue obispo Sophia Abadesa van Rijnsburg y Peregrinus que murió a una edad temprana (12 años).
Además, un hijo extramarital de Dirk VI también se conoce con el nombre de Robert.


Dirk VI aceptó el entierro en 1122 bajo la tutela de su madre.
La condesa Petronella tomó parte en la rebelión de su medio hermano Duke Lothair en 1123 contra el emperador Enrique V. En 1125, este Lotario se convirtió en rey alemán. Presumiblemente es gracias a él que Rijnland y Leiden, propiedad formal de Utrecht desde 1064, se agregaron a Holanda.
Mientras que su madre debe haber sido un director poderoso, Dirk VI inicialmente no mostró ambiciones. Su hermano menor, Floris de Zwarte, por otro lado, era muy ambicioso. Esto tuvo que salir mal y eso fue todo. La condesa Petronila evidentemente tenía más confianza en las cualidades administrativas de su hijo Floris que en la de su hijo Dirk. Debido a que no mostró ninguna ambición en ese momento, intentó, tomando el control del condado, ganar Floria en la silla de montar. Esa intención inicialmente pareció tener éxito.
Finalmente, Floris de Zwarte se rebeló abiertamente contra su hermano Dirk VI. De 1129 a 1131 Floris también se menciona como un conde de Holanda en cartas. En esta capacidad, incluso es reconocido por el Rey Romano y el Obispo de Utrecht.
En marzo de 1131 Dirk VI, después de una aparente reconciliación con su hermano, sin embargo, es nuevamente el conde de Holanda. Ya en agosto del mismo año, Floris una vez más tomó un partido contra su hermano Dirk. Los frisones occidentales se rebelaron contra Dirk VI y le ofrecieron el dominio de Floris de Zwarte sobre Westfriesland y los Kennemer también lo persiguieron. La cruzada fraternal se resolvió en agosto de 1132 por la intervención del rey romano Lotario, pero esto no significa que los frisios occidentales cesaron su resistencia.
En 1133, Floris de Zwarte, cerca de Utrecht, fue asesinado.
Dirk VI fue a Jerusalén en 1138 en peregrinación. Es de suponer que su esposa Sophia estuvo presente, porque durante el viaje nació su hijo Peregrinus (Pelgrim). Durante el viaje de regreso Dirk VI visitó al Papa en Roma en 1140. Además, Dirk fue responsable del florecimiento del monasterio Egmond y del monasterio fundado en 1133 por su madre Petronella en Rijnsburg para el Papa.
Con este acto, Dirk escapó de estos grupos eclesiásticos a la autoridad del obispo de Utrecht.
Cuando el obispo de Utrecht Hartbert murió en 1150, Dirk VI apoyó la candidatura de Herman van Horn, a quien condujo a Utrecht. Con el apoyo del Rey Koenraad III, este Herman van Horn también fue reconocido como obispo. En 1156 hubo un conflicto entre Dirk VI y el abad de Egmond Dirk después de que el entonces ya tenía más de cien años tema de iglesias Echternach controlados mediante la donación de los ingresos procedentes de la gran iglesia en Vlaardingen a su capellán de pie. El abad negó a Dirk y su hijo Floris. Esta es probablemente también la razón por la que Dirk, que murió poco después, el 5 de agosto de 1157, no fue enterrado en la abadía de Egmond, sino en Rijnsberg.


Dirk fue sucedido por su hijo Floris III.
Su esposa Sophia sobrevivió a su esposo durante casi veinte años. Durante un viaje a Tierra Santa, ella murió en Jerusalén el 26 de septiembre de 1176.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Sophia Gravin van Bentheim SALM,VAN RHEINECK
Geboren circa 1105 - Rheineck, Pruissen, Duitsland
Overleden op 26 september 1176 - Jeruzalem, leeftijd bij overlijden: mogelijkerwijze 71 jaar oud
Begraven - Jeruzalem, Israel ( Kapel V.h. Hospitaal V.d. Duitse Ridders)
 
Ouders
Otto I van Salm RHEINECK ca 1080-
Gertrude (Gravin van Bentheim) NORTHEIM,VAN ca 1091-
 
Relaties en kinderen
Gehuwd circa 1125 met Dirk VI (Graaf) HOLLAND,VAN 1114-1157 en hun kinderen
M Dirk HOLLAND,VAN ca 1138-1151
M Floris III (De Zwarte) (Graaf) HOLLAND,VAN ca 1140-1190
M Otto I Graaf BENTHEIM,VAN 1140-1210
M Boudewijn HOLLAND,VAN
M Dirk HOLLAND,VAN †1197
V Sophia HOLLAND,VAN ca 1135-
V Hadewig HOLLAND,VAN
V Geertruid HOLLAND,VAN
V Petronilla HOLLAND,VAN
 
Bronnen
Overlijden: Overleden tijdens bedevaat.


----------------------------------------------------------------------------


Graaf van Holland.


Dirk VI graaf van Holland.


bioportnummer38573500
geborenca. 1114
begraven
begraven in de abdij van Rijnsburg
gestorven5 augustus 1157
nabij stad Utrecht
alternatieve namen
Dirk VI graaf van Holland
Dirk van Holland
Adel en vorstenhuizen
Politiek en bestuur
reden van roemOndernam in 1138 met zijn echtgenote, Sophia van Reineck, een pelgrimstocht naar Jeruzalem. Op de terugtocht, bezocht hij paus Innocentius II ( ? - 1143) en droeg de abdijen van Egmond en Rijnsburg aan de paus op, waarmee hij deze abdijen onttrok aan het gezag van het aartsbisdom Utrecht. Dirk VI verving de oorspronkelijk houten burcht van Leiden in het huidge stenen exemplaar
vader Floris II graaf van Holland (ca. 1085-1122)
moederPetronilla van Saksen (heette voor haar huwelijk in ca. 1108: Geertruid van Saksen) (ca. 1082 - 1141/44), dochter van Diederik II hertog van Opper-Lotharingen
getrouwd metSophia van Reineck ( ? - 1176) (dochter van Otto I van Salm (ca. 1085-1148), graaf van Rheineck, en Geertruid van Northeim) in ca. 1125
kinderen Dirk (ca. 1138 - 1151), Floris III (ca. 1140 - 1190, graaf van Holland), Otto (ca. 1140 - 1208/09, graaf van Bentheim), Boudewijn ( ? - 1196, bisschop van Utrecht van 1178-1196), Dirk ( ? - 1197, bisschop van Utrecht in 1197), Sophia ( ? - na 1202, abdis van Rijnsburg), Hadewig ( ? - 1167, non te Rijnsburg), Geertruid en Petronilla. Dirk VI had ook een buitenechtelijk kind, Robert ( ? - voor 1190)
beroep/functieGraaf van Holland (regeerperiode: 1122-1157; van 1122-1131 onder voogdijschap van zijn moeder)
opmerkingenIn 1131 werd graaf Dirk VI van Holland, door keizer Lotharius III (ca. 1075-1137) van het Duitse Rijk, verzoend met zijn broer Floris 'de Zwarte' (ca. 1115-1133), die van 1129-1131 het graafschap Holland voor zich opeiste.


(Biografisch portaal van Nederland).
 -------------------------
Conde de Holanda.


Dirk VI conde de Holanda.


número de bioport 38573500
bornca 1114
enterrado
enterrado en la abadía de Rijnsburg
muerto el 5 de agosto de 1157
cerca de la ciudad de Utrecht
nombres alternativos
Dirk VI conde de Holanda
Dirk van Holland
Nobleza y casas reales.
Política y administración
motivo de la fama En 1138, una peregrinación a Jerusalén con su esposa, Sophia van Reineck. En el viaje de regreso, visitó al Papa Inocencio II (? - 1143) y dedicó las abadías de Egmond y Rijnsburg al papa, eliminando así estas abadías de la autoridad de la Arquidiócesis de Utrecht. Dirk VI reemplazó el castillo de madera original de Leiden en la versión de piedra actual
padre Floris II conde de Holanda (ca. 1085-1122)
Madre Petronilla van Saksen (fue nombrada antes de su matrimonio en ca. 1108: Geertruid van Saksen) (ca. 1082 - 1141/44), hija del duque Diederik II de la Alta Lorena.
casado con Sophia van Reineck (? - 1176) (hija de Otto I van Salm (ca. 1085-1148), conde van Rheineck y Geertruid van Northeim) en ca. 1125
niños Dirk (c. 1138 - 1151), Floris III (c. 1140 - 1190, conde de Holanda), Otto (c. 1140 - 1208/09, conde de Bentheim), Boudewijn (? - 1196, obispo de Utrecht de 1178 -1196), Dirk (? - 1197, obispo de Utrecht en 1197), Sophia (? - después de 1202, abadesa de Rijnsburg), Hadewig (? - 1167, monja en Rijnsburg), Geertruid y Petronilla. Dirk VI también tuvo un hijo ilegítimo, Robert (? - antes de 1190)
Profesión / funciónGraaf van Holland (reinado: 1122-1157; de 1122-1131 bajo la tutela de su madre)
observaciones En 1131, el Conde Dirk VI de Holanda, del emperador Lotharius III (ca. 1075-1137) del Imperio alemán, se reconcilió con su hermano Floris 'el Negro' (ca. 1115-1133), que desde 1129-1131 se convirtió en el condado de Holanda. reclamado por sí mismo.


(Portal biográfico de los Países Bajos).


-------------------------------------------------------------------------------------------


 Sophia Of Bentheim Countess,
She had a relationship with Dirk VI Of Holland,


Children:


Robrecht I Of Burgundy  1138-1190
Floris III Of Holland  1141-1190
Balduin Of Holland  1145-1196
Otto I Bentheim  1145-1207
Hedwig Of Holland  1151-1167
Geertruid Of Holland  1155-?
Petronella Of Holland  1157-?


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Graf von Rheineck, Vogt von Rolandswerth, Graf von Bentheim und Titular-Pfalzgraf bei Rhein; durch die Frau (= Schwester von Kaiserin Richenza) eng mit Kaiser LOTHAR befreundet; besitzt großen Einfluß am Niederrhein


um 1115
  oo Gertrud von Northeim, Tochter und Erbin des Markgrafen Heinrich von Friesland
         ;     + vor 1165


Witwe des Pfalzgrafen Siegfried von Lothringen


Otto I. wurde nach seiner Burg Rheineck unterhalb Andernachs genannt und war auch Vogt von Rolandswerth und Graf von Bentheim. Mit Kaiser HEINRICH V. lebte er in gespanntem Verhältnis, denn dieser zog 1121 gegen die von dem RHEINECKER erbaute Burg Treis an der Mosel. Während der Regierung seines Schwagers LOTHAR III. VON SUPPLINBURG erfreute er sich ausgezeichneter Beziehungen zum Hofe. Otto führte sogar neben seinem Stiefsohn den Pfalzgrafentitel. Während der Fehde mit dem Erzbischof von Trier scheiterte sein Versuch, sich der Burg Arras bei Bertrich an der Mosel zu bemächtigen. Den Kürzeren zog er auch in einer Fehde mit Pfalzgraf Hermann von Stahleck. Dieser nahm sogar Ottos gleichnamigen Sohn gefangen und erdrosselte ihn 1149 auf seinem Schloß Schönburg bei Oberwesel.
Hildebrand Ruth: Seite 64
**************
"Herzog Lothar von Sachsen"


Otto von Salm-Rheineck entstammte einem Zweig des luxemburgischen Geschlechts, der im Gegensatz zur damals kaisertreuen Hauptlinie antikaiserlich eingestellt war; die SALMER waren die "schwarzen Schafe" der Familie. Otto hatte den Gegen-König HERMANN VON SALM zum Vater, der bezeichnenderweise eine FORMBACHERIN heiratete, also eine Dame aus einem der papsttreuesten Geschlechter. LOTHARS Mutter war - wie wir wissen - eine FORMBACHERIN. Wenn also Gertrud diesen Otto von Rheineck zum Wahrer ihres pfalzgräflichen Erbes wählte, so konnte sie auf sein Engagement bauen, das traditionell antikaiserlich war und zugleich eng mit dem Erzbistum verbunden, auch mit ihm konkurrierend. Daher kann es uns nicht wundern, daß seit etwa 1121, seit der Heirat Ottos mit Gertrud, im Moselgebiet eine antikaiserliche Fronde entstand. Otto von Rheineck hatte sogar aus der kaisertreuen luxemburgischen Sippschaft einen Verbündeten gewonnen, den Grafen Wilhelm, verheiratet mit Liutgard, einer Tochter Kunos von Beichlingen und der Kunigunde. Damit war Wilhelm durch seine Frau nun auch Angehöriger des orlamündischen Clans und Verwandter LOTHARS. Otto und Wilhelm haben bis zum Tode HEINRICHS V. gemeinsame Aktionen gegen Gottfried von Calw unternommen. Wir können die Vorgänge im einzelnen nicht mehr genau rekonstruieren; fest steht aber, dass 1125 Kaiser HEINRICH die gewaltsame Bereicherungen Gottfrieds von Calw verurteilte, die dieser schon acht Jahre lang betrieben habe - Otto von Salm ist Zeuge -, fest steht auch, dass 1122 Graf Wilhelm kriegerischer Übergriffe wegen von Erzbischof Bruno in Bann getan wurde.
Otto von Rheineck trat sofort nach seiner Heirat als Konkurrent Gottfrieds von Calw mit eigenen Aktionen auf den Plan. 1122 war Berthold, Graf von Trechirgaus und Gründer des Stiftes Ravengiersburg ohne Erben gestorben. Dessen Besitz scheint Otto beansprucht und bei der "villa Treis" in diesem Zusammenhang gegen den Kaiser eine Burg erbaut zu haben. In einem besonderen Feldzug eroberte sie der Kaiser 1121. Bei Karden/Treis begann eine wichtige Verbindungsstraße zwischen Mosel und Rhein nach dem kaiserlichen Boppard. Selbst unter der Regierung seines eigenen Verwandten LOTHAR ließ der Rheinecker, während er mit dem Kaiser in Italien weilte, durch Helfershelfer die erzbischöfliche Burg Arras berennen. Er versuchte also mit Hartnäckigkeit, sich an Mittel - und Untermosel, wo der alte pfalzgräfliche Besitz besonders dicht war, wieder eine feste Position zu schaffen.


Gerstner Ruth: Seite 69-71 


 ************
"Die Geschichte der lothringischen und rheinischen Pfalzgraf von ihren Anfängen bis zur Ausbildung des Kurterritoriums Pfalz"


1136 beteiligte er sich am Romzuge LOTHARS. Auch sein Stiefvater Otto von Rheineck machte dieses Unternehmen mit. Damals muss Otto den Pfalzgrafentitel erhalten haben, denn unter diesem erscheint er in drei königlichen Urkunden von 1136 und 1137, während 1135 und im August 1136 noch von Otto de Rinegge die Rede ist. Man kann diesen Titel des Rheineckers wohl nicht durch die Ehe mit der Witwe des Pfalzgrafen Siegfried erklären, diese Verbindung muss lange vorher geschlossen worden sein. Bloß angeeignet scheint Otto sich den Titel auch nicht zu haben, denn mehrere Schriftsteller nennen ihn ebenfalls Palatinus. Es scheint, dass der Titel ihm von LOTHAR zuerkannt wurde, da Otto ja mit seinem Stiefsohn um die Pfalzgrafschaft gekämpft hatte und möglicherweise auch die Güter mit Wilhelm verwaltete. Als nach dem Tode des BALLENSTÄDTERS der König an Hermann von Stahleck das Pfalzgrafenamt übertrug erscheint Otto deshalb wieder ganz selbstverständlich als comes, sogar neben seiner Gattin, wenn diese als palatina comitissa bezeichnet wird. Ob Otto wirklich als Pfalzgraf anzusehen ist, bleibt fraglich: Die Ansprüche späterer Amtsnachfolger auf Rheineck und Treis lassen darauf schließen, dass er die Funktion eines comes palatinus wirklich ausübte. Auch nennt die Urkunde des Erzbischofs Arnold von Köln aus dem Jahre 1146 (4. Februar) Otto von Rheineck "prefatorum principum (es sind dies Heinrich von Laach; Siegfried und Wilhelm) successor. In diesem Falle handelt es sich aber nur um die Vogtei von Laach.
Nach dem Tode des RHEINECKERS zerstörte KONRAD III. seine Burg bei Niederbreisig, und die Pfalzgrafen als Amtsnachfolger glaubten, ein Recht darauf zu haben. So erscheint es wahrscheinlich, dass Otto mit Wilhelm gemeinsam alle Rechte des Pfalzgrafen ausübte und deshalb wohl auch für die Vermehrung des pfalzgräflichen Besitzes sorgte. Es ist möglich, dass der Auftrag, den der RHEINECKER von Italien aus den Brüdern Guarner erteilte, nämlich sich mit List der dem Erzbischof von Trier gehörenden Burg Arras an der Mosel zu bemächtigen, der Vergrößerung des pfalzgräflichen Besitzes zugute kommen sollte. Der Erfolg dieses Anschlages blieb Otto versagt, denn Adalbero eroberte bei seiner Rückkehr aus Italien die Burg wieder. Auch der Anspruch auf den Besitz der Kirchen von Albich, Weinheim und Gauksheim sollte wohl eine Abrundung der pfalzgräflichen Güter bedeuten.
Allem Anschein nach führte also Otto keinen leeren Titel, sondern war gemeinsam mit Wilhelm Herr der Pfalz und erscheint oft in den königlichen Urkunden. So inhaltslos wurde der Pfalzgrafentitel nie, daß der RHEINECKER ihn sich hätte zulegen können lediglich auf Grund der Ehe mit der Witwe Siegfrieds. Immer blieb die Bezeichnung comes palatinus in Verbindung mit einem Anspruch auf das Territorium der Pfalz. Wenn später einmal der jüngere Otto von Rheineck in den Ann. Egmund., "Palatinus item comes Otto de Rinekke, filius Ottonis et Gertrudis comitisse, frater comitisse Sophie Holtlandensis" genannt wird, so mag das ein Beweis sein, dass er seine Ansprüche auf die Pfalzgrafschaft noch nicht aufgegeben hatte, und tatsächlich musste sich Hermann von Stahleck gegen ihn zur Wehr setzen.
Schon seit dem Regierungsantritt KONRADS trug Otto von Rheineck den Pfalzgrafentitel nicht mehr, anscheinend war ihm der neue König von Anfang an nicht gnädig gestimmt und dachte nicht daran, ihn in das Amt einzusetzen. KONRAD zog das Pfalzgut daher ein und handelte wie HEINRICH V. und LOTHAR: Er sicherte sich das Rheinland durch Besetzung der Pfalzgrafschaft mit einem verlässlichen Parteigänger. Er übertrug seinem dritten Bruder Heinrich Jasomirgott von Österreich die Pfalz.


Partenheimer Lutz: Seite 79,216,245
****************
****************
"Albrecht der Bär. Gründer der Mark Brandenburg und des Fürstentums Anhalt."


Kurz nach dem Ende des Wormser Reichstages starb am 13. Februar 1140 Pfalzgraf Wilhelm bei Rhein ohne Nachkommen. Zwar hatte KONRAD III. dem von Kaiser LOTHAR als Wilhelms Nachfolger vorgesehenen Grafen Otto von Rheineck, dem zweiten Gemahl von Wilhelms Mutter, 1138 den Pfalzgrafentitel entzogen, aber als Herzog von Sachsen kam Albrecht der Bär sicher kaum als Nachfolger in der lothringischen Pfalzgrafschaft in Frage. Außerdem gedachte sie der STAUFER wie im Falle Bayerns seinen Verwandten aus dem Hause der BABENBERGER zuzuwenden. Auf dem Reichstag zu Frankfurt Ende April/Anfang Mai 1140 übergab König KONRAD seinem Halbbruder Heinrich Jasomirgott die Rheinpfalzgrafschaft.
[Dieser Zustand erneuerte sich nach dem wahrscheinlich 1133 erfolgten Tode Gottfrieds von Calw, weil LOTHAR ihm 1134 in Gestalt Ottos von Rheienck (Burg über dem linken Rheinufer, nordwestlich von Andernach) einen Nachfolger gab. So sollte der Übergang der Pfalz nach dem Tod des söhnelosen Wilhelm auf die RHEINECKER gesichert werden. Otto war Wilhelms Stiefvater, da er nach dem Tode Pfalzgraf Siegfrieds I. (1113) dessen Witwe Gertrud, Richenzas Schwester, geehelicht hatte, die 1154 noch lebte. KONRAD III. entzog dem RHEINECKER jedoch 1138 die Pfalzgrafenwürde, um das Amt nach Wilhelms Ableben (1140) erst an den BABENBERGER Heinrich Jasomirgott und 1142 oder 143 an Graf Hermann von Stahleck zu verleihen. Otto von Rheineck starb 1150, sein gleichnamiger Sohn hatte den Kampf um die Pfalz gegen den STAHLECKER eröffnet, fiel dabei 1148 in dessen Hände und wurde im gleich oder im nächsten Jahr auf der Schönburg bei Oberwesel erdrosselt.]
[Der kinderlose Wilhelm plante wohl, den zweiten Mann seiner Mutter, den Grafen Otto von Rheineck, zum Erben einzusetzen. Deswegen konnte Adalbero von LOTHAR III., der Wilhelms Vorhaben billigte, nicht die gewünschte Reichsabtei St. Maximin erlangen. Odilo Engels nimmt deshalb an, daß der Trierer KONRADS Wahl aus Furcht vor Wilhelm betrieb. W. Petke: Kanzlei; Seite 185f., 387f., meint hingegen, daß der Kaiser den RHEINECKER, zu dem er vielleicht verwandtschaftliche Beziehungen hatte und der Richenzas Schwager war, Anfang Januar 1134 neben Wilhelm von Orlamünde-Ballenstedt als Pfalzgrafen eingesetzt habe.]


Renn, Heinz: Seite 158-159
***********
"Das erste Luxemburger Grafenhaus"


Eine Urkunde von 1125 gibt Otto die Bezeichnung "de Salmana". Im allgemeinen wird er nach Rheineck, einer Burg oberhalb Andernachs, genannt. Später tritt er mit dem Pfalzgrafentitel auf. Daß es sich stets um den Sohn des Gegen-Königs handelt, beweisen die Annales von Disibodenberg eindeutig: "Ipsius (Herimanni regis) filius erat Otto palatinus comes de Rinecke" [76 SS. XVII, Seite 8. Otto von Rheineck behauptet auch die Vogtei über die Abtei Maria-Laach; siehe oben Seite 134.].
Otto von Rheineck ist vermählt mit Gertrud, der Witwe des Pfalzgrafen Sigfrid, der als zweiter Nachfolger Heinrichs von Laach diese Würde in Lotharingien innehat (1099-1113). Seine Gemahlin ist ist wie Richenza, die junge Gemahlin Kaiser LOTHARS, eine Tochter Heinrichs des Fetten von Nordheim und der Gertrud von Braunschweig.
Während der Sohn des Gegen-Königs mit HEINRICH V. in gespanntem Verhältnis zu stehen scheint, sodaß dieser gegen die von dem RHEINECKER erbaute Burg Treis an der Mosel 1121 zu Felde zieht, erfreut sich Otto unter der Regentschaft seines Schwagers LOTHAR VON SUPPLINBURG (1125-1137) ausgezeichneter Beziehungen zum Hofe. In zahlreichen Urkunden finden wir ihn in der Umgebung des Kaisers. Von 1134-1137 führt Otto sogar neben seinem Stiefsohn Wilhelm den Titel "comes palatinus" und urkundet als erster aller Pfalzgrafen mit dem Zusatz "de rheno".
Um die Zeit, als das erste regierende Luxemburger Grafenhaus ausstirbt (1136), lebt Otto von Rheineck auf Kriegsfuß mit Erzbischof Albero von Trier. Sein Versuch, sich durch Helfershelfer der Burg Arras bei Bertrich an der Mosel zu bemächtigen, scheitert allerdings. Den kürzeren zieht er auch in einer Fehde mit Pfalzgraf Hermann von Stahleck (1142-1156). Dieser nimmt sogar Ottos gleichnamigen Sohn, einen Grafen von Bentheim (an der mittleren Ems) gefangen und erdrosselt ihn 1049 auf seinem Schloß Schönburg bei Oberwesel. Im folgenden Jahr stirbt auch der Vater, Otto von Rheineck.
Otto von Rheineck hinterläßt nur eine Tochter Sophie, die mit Theoderich VI. von Holland vermählt ist.


Schaab Meinrad: Seite 30,31,34
**************


 "Geschichte der Kurpfalz"


Dabei stellte sich Gottfried von Calw die Witwe Siegfrieds von Ballenstedt, Gertrud von Nordheim, entgegen. Sie hatte, vielleicht um ihre Güter besser zu sichern, in zweiter Ehe den Edelherrn Otto von Salm geheiratet, der sich fortan nach der Burg Rheineck bei Breisig, ebenfalls Pfalzgrafenerbe, nannte. Der Kaiser selbst griff in diese Kämpfe ein, erlitt aber durch die mit den Kölnern verbündeten Anhänger der Ballenstedt-Rheinecker bei Andernach eine Niederlage. Gottfried konnte jedoch im wesentlichen die pfalzgräfliche Position an der Mosel behaupten. Dort sah sich Otto von Rheineck zum Nachgeben gezwungen, nachdem der Kaiser 1121 seine Burg Treis an der Mosel gebrochen hatte.
Sein Stiefvater Otto von Rheineck führte ab 1135 ebenfalls, aber nie in einer Urkunde mit Wilhelm zusammen den Pfalzgrafentitel. 1134 wird Otto von Rheineck erstmals in einer nicht kanzleigefertigten Urkunde für Lüttich als Pfalzgraf bezeichnet. In den folgenden Jahren hat das anscheinend auch die kaiserliche Kanzlei bisweilen selbst so gehandhabt, wenn Wilhelm abwesend war, und immer nur in Urkunden für den niederlothringischen Raum westlich Aachen. Auf dem zweiten Italienzug 1136/37 begleiteten LOTHAR der bayrische Pfalzgraf Otto von Wittelsbach und Otto von Rheineck, während Wilhelm offensichtlich in den rheinischen Landen geblieben ist. Daher erscheint nur Otto von Rheineck regelmäßig als Pfalzgraf in den Zeugenreihen. Man könnte sagen, sowohl um das Gefolge des Kaisers aufzuwerten als auch um Otto mit der Vertretung seines Stiefsohnes auszuzeichnen.
So setzte KONRAD III. nach Wilhelms söhnelosen Tod 1140 seinen eigenen Halbbruder, den BABENBERGER Heinrich Jasomirgott, zum rheinischen Pfalzgrafen ein. Gertrud von Nordheim wurde mit bescheidenem Witwengut ausgestattet. Das Orlamünder Erbe in Thüringen kam an Albrecht den Bären.
Es war nur zu natürlich, daß diese Pfalzgrafenmacht in scharfe Konkurrenz zu ihren großen Nachbarn geriet. An der Mosel mußte sich die nämliche Konstellation gegenüber Trier ergeben, wie sie früher am Eifelnordrand gegenüber Köln bestanden hatte. Anlaß zum Streit wurde die Burg Treis. Otto I. von Rheineck hatte sie, obwohl sie ihm schon von König KONRAD III. abgenommen worden war, dem Erzbischof Albero von Trier abgetreten.
Am Mittelrhein wurde der Konflikt mit den RHEINECKERN mit gewaltsamer Härte gelöst. Otto II. von Rheineck, der nochmals einen Aufstand gewagt hatte und nach der Eroberung der Burg Schöneck bei Oberwesel in Hermanns Hände gefallen war, fand den Tod durch Erdrosseln. Sein Vater Otto I. starb 1150. Erst Hermanns Nachfolger konnte sich dessen Burgen Rheineck und Cochem durch Eroberung sichern.
 
 
 
 


 1115
  oo 2. Gertrud von Northeim, Tochter des Grafen Heinrich der Fette
           ; um 1090-  um 1151/vor 1165


     1. oo Siegfried Graf von Ballenstedt
                    -9.3.1113
 
 
 
 


Kinder:


  Otto II.
         -   1149 ermordet
        Schloß Schönburg


  Sophie Erbin von Bentheim
         -   1176


 1140
  oo Dietrich VI. Graf von Holland
             -6.8.1157


  Beatrix
        -


   oo Wulbrand I. von Hallermund Markgraf von Friesland
               -   1167
 
 
 


Literatur:
-----------
Bernhardi, Wilhelm: Jahrbücher der Deutschen Geschichte Konrad III., Verlag von Duncker & Humbolt Leipzig 1883 Seite 748 - Brandenburg Erich: Die Nachkommen Karls des Großen Verlag Degener & Co Neustadt an der Aisch 1998 Tafel 12 Seite 24,137 - Gerstner, Ruth: Die Geschichte der lothringischen und rheinischen Pfalzgrafschaft von ihren Anfängen bis zur Ausbildung des Kurterritoriums Pfalz, Ludwig Röhrscheid Verlag Bonn 1941 (Rheinisches Archiv 40) Seite 69-71 - Heinzelmann, Josef: Der Name Sophia als genealogisches Indiz und Problem, II. Teil: Sophia von Salm und von Spanheim, sowie die Vererbung des rheinischen Pfalzgrafenamts, in: Archiv für Familiengeschichtsforschung, 6, Seite 285-305 - Hildebrand Ruth: Herzog Lothar von Sachsen. Verlag August Lax Hildesheim 1986 Seite 64 - Partenheimer Lutz: Albrecht der Bär. Gründer der Mark Brandenburg und des Fürstentums Anhalt. Böhlau Verlag Köln Weimar Wien 2001 Seite 79,94,110,216,231,245,247,268 - Renn, Heinz: Das erste Luxemburger Grafenhaus, Bonn 1941 Seite 158-159 - Schaab Meinrad: Geschichte der Kurpfalz. Verlag W. Kohlhammer 1988 Seite 30,34 - Thiele, Andreas: Erzählende genealogische Stammtafeln zur europäischen Geschichte Band I, Teilband 1, R. G. Fischer Verlag Frankfurt/Main 1993 Tafel 67 - 


--------------------------------------------------


Otto I. Conde de Rheineck
-------- Palatine at the Rhine (1125-1137)
alrededor de 1080-1150
 
Hijo del contra-rey HERMANN VON SALM y la Sophia de Formbach
 


Brandeburgo Erich: tablero 12 página 24
****************
"Los descendientes de Carlomagno"


XI. 57. OTTO I., conde de Rheineck
----------------------
* aproximadamente 1080, + 1150


esposa:
------------
alrededor de 1115/20
Gertrud, hija del conde Heinrich von Northeim (ver XIII 110)
      + después de 1154 viuda del Conde Palatino Siegfried


Notas: página 137
************
XI. 57. Otto I., Schaudel a.a.O.
Se casó después de 1113 y antes de 1129, después de la edad del niño, probablemente mucho antes de 1120.
Acerca de Gertrud, vea de Wyss, Hess. Urkdb. 1, 3, 414f.
Schaudel, de 53 años, menciona a otra hermana, Mathilde, supuestamente condesa de Homburg y fundadora del Monasterio de Salival. No he encontrado ningún documento fuente que pueda probar su clasificación en este momento.


Thiele Andreas: Lámina 67
*************
"Tablas familiares genealógicas narrativas sobre historia europea"
Volumen I, Parte 1 German Imperial, Royal, Ducal and Count Houses I
OTTO I.
-----------
    + 1150


El conde von Rheineck, Vogt de Rolandswerth, conde de Bentheim y palatino titular en el Rin; a través de la esposa (= hermana de la emperatriz Richenza) amigas del emperador LOTHAR; tiene gran influencia en el Bajo Rin


alrededor de 1115
  oo Gertrude de Northeim, hija y heredera del Margrave Heinrich von Friesland
              + antes de 1165


Viuda del Conde Palatino Sigfrido de Lorena


Otto I fue nombrado después de su castillo Rheineck debajo de Andernachs y también era Vogt de Rolandswerth y el Conde de Bentheim. Con el emperador HEINRICH V. vivió en una relación tensa, porque esto se movió en 1121 contra el construido por el castillo RHEINECKER Treis en el Mosela. Durante el reinado de su cuñado LOTHAR III. Desde SUPPLINBURG disfrutó de excelentes relaciones con la corte. Otto incluso condujo el Pfalzgrafentitel al lado de su hijastro. Durante la disputa con el arzobispo de Trier falló su intento de apoderarse del castillo de Arras en Bertrich en el Mosela. El corto también se movió en una pelea con el conde Palatine Hermann von Stahleck. Incluso capturó al hijo de Otto del mismo nombre y lo estranguló en 1149 en su castillo de Schönburg, cerca de Oberwesel.
Hildebrand Ruth: página 64
**************
"Duke Lothar de Sajonia"


Otto von Salm-Rheineck provenía de una rama de la raza luxemburguesa que, a diferencia de la línea imperial, tenía una actitud antiimperial; el SALMER era la "oveja negra" de la familia. Otto tenía lo contrario Rey Hermann von SALM al Padre que, significativamente, se casó con una FORMBACHERIN, por lo que una señora de uno de los sexos más fieles del Papa. La madre de LOTHAR era, como sabemos, un FORMBACHERIN. Por lo tanto, si estas Gertrud Otto von Rheineck eligió Fiel a su patrimonio palatina, se podría construir en su compromiso, que era la tradición anti-imperial y, al mismo tiempo estrechamente vinculada al Arzobispado, compitiendo con él. Por lo tanto, no podemos sorprendernos de que desde aproximadamente 1121, desde el matrimonio de Otto con Gertrud, en el área de Mosel surgió una Fronda imperial antigua. Otto von Rheineck había ganado un aliado incluso desde el clan real leal Luxemburgo, conde Wilhelm, casada con Liutgard, una subsidiaria de Beichlingen Kuno y Cunegunda. Así, Wilhelm fue por su esposa ahora también un miembro del clan Orlamündischen y parientes LOTHARS. Otto y Wilhelm emprendieron acciones comunes contra Gottfried von Calw hasta la muerte de HEINRICHS V. No podemos reconstruir exactamente los procesos en detalle; se establece, sin embargo, que en 1125 el emperador Enrique el enriquecimiento de la fuerza Godofredo de Calw condenado, éste ya había funcionado durante ocho años - Otto von Salm es testigo - se ha establecido también que en 1122 el conde Guillermo ha hecho ataques militares a causa de monseñor Bruno en Bann ,
Otto von Rheineck dio un paso inmediatamente después de su matrimonio como competidor de Gottfried von Calw con sus propias acciones en la escena. En 1122, Berthold, conde de Trechirgaus y fundador de Ravengiersburg Abbey, murió sin herederos. Su posesión parece que Otto afirmó y en la "villa Treis" en este contexto contra el emperador por haber construido un castillo. En una campaña especial, el emperador la conquistó en 1121. En Karden / Treis comenzó una importante carretera de conexión entre el Mosela y el Rin después del Boppard imperial. Incluso bajo el gobierno de sus propios parientes LOTHAR dejar que el Rheineckerstrasse, mientras estaba con el emperador en Italia, berennen por cómplices, Arras del castillo del arzobispo. Por lo tanto, trató tenazmente de recuperar una posición firme en la parte media e inferior de Mosel, donde la antigua propiedad de palatinado era particularmente densa.


Gerstner Ruth: páginas 69-71
************
************
"La historia de Lorena y Renania Palatinado desde sus inicios hasta la formación del distrito balneario Palatinado"


En 1136 participó en el Romzuge LOTHARS. Su padrastro Otto von Rheineck también se unió a esta compañía. En ese momento, Otto debe haber recibido el título Palatine, porque bajo que aparece en tres documentos reales de 1136 y 1137, mientras que en 1135 y en agosto de 1136 por Otto aún de Rinegge es hablar. Uno no puede explicar este título de los Rheineckers por el matrimonio con la viuda del Pfalzgrafen Siegfried, esta conexión debe haber sido cerrada mucho antes. Solo el apropiado Otto no parece tener el título, porque varios escritores lo llaman también Palatinus. Parece que el título le fue otorgado por LOTHAR, ya que Otto había luchado con su hijastro para el condado de Palatine y posiblemente también administró los bienes con Wilhelm. Cuando, después de la muerte del rey habitante de la BOLA de Hermann von Stahleck transferido a la oficina de Palatine Otto aparece, por tanto, de nuevo bastante naturalmente como viene, incluso al lado de su esposa cuando esto se llama el palatina Comitissa. Ya sea Otto está realmente a ser considerado como Pfalzgraf, sigue siendo cuestionable: los reclamos de sucesor después de Rheineck y Treis sugieren que realmente ejerce la función de palatina viene. También se llama la carta del arzobispo de Colonia Arnold a partir del año 1146 (4 de febrero) Otto von Rheineck "prefatorum principum (que son el Enrique de Laach; Siegfried y Wilhelm) sucesor Pero en este caso es sólo la Bailía de. laach.
Después de la muerte de RHEINECKER KONRAD III destruida. su castillo cerca de Niederbreisig, y los Condes Palatinos como sucesores creían que tenían derecho a ello. Por lo tanto, parece probable que Otto junto con Wilhelm ejerció todos los derechos del Conde Palatino y, por lo tanto, probablemente también proporcionó la propagación de la posesión del Palatinado. Es posible que el trabajo que el RHEIN ECKER de Italia los hermanos Guarner concede, es decir, de tomar con el oficio del Arzobispo de Trier del castillo de Arras en el Mosela, en el aumento de las posesiones Palatine deberían beneficiarse. El éxito de este ataque Otto falló, porque Adalbero conquistó al regresar de Italia, el castillo de nuevo. El reclamo de la posesión de las iglesias de Albich, Weinheim y Gauksheim también debería significar un redondeo de los tesoros palatinos.
Parece que Otto no llevaba un título vacío, pero estaba junto con Wilhelm Herr von Pfalz y a menudo aparece en los documentos reales. Tan vacío del conde palatino del título que el ECKER RHEIN que podría haber fijado solamente nunca ha sido, sobre la base del matrimonio a la viuda de Siegfried. El término viene palatinus siempre se asoció con un reclamo al territorio del Palatinado. Si más tarde, el joven Otto von Rheineck en el Ann. Egmund. "Elemento Palatinus viene Otto de Rinekke, filius ottonis et Gertrudis comitisse, Frater comitisse Sophie Holtlandensis" se llama, por lo que puede ser una prueba de que no había renunciado a sus pretensiones al Condado Palatino, y de hecho Hermann von necesaria Stahleck defiende contra él.
Desde la adhesión de Conrad Otto von Rheineck ya no lleva el título Pfalzgraf, al parecer, el nuevo rey que no estaba aplacado desde el principio y no tenía intención de usarlo en la oficina. Por lo tanto, KONRAD trasladó la Pfalzgut y actuó como Henry V y Lothar: Se aseguró la región del Rin por la ocupación del Condado Palatino con unos partidarios fiables. Él transfirió el Pfalz a su tercer hermano Heinrich Jasomirgott de Austria.


Partenheimer Lutz: página 79,216,245
****************


****************
"Albrecht el Oso, fundador de Mark Brandenburg y el Principado de Anhalt".


Poco después del final del Worms Reichstag el 13 de febrero de 1140, el Conde Palatino Wilhelm murió en el Rin sin descendencia. Aunque KONRAD III. el emperador destinado LOTHAR como sucesor de William, el conde Otto von Rheineck, el segundo marido de la madre de William, 1138 revocó el título Palatine, sino como Duque de Sajonia llegó Albrecht el Oso de forma segura apenas tener éxito en el condado de Lotharingian en cuestión. Además, pensó en STAUFER como en el caso de Baviera para buscar a sus parientes de la casa de BABENBERGER. En la Dieta de Frankfurt a finales de abril / principios de mayo de 1140 el rey KONRAD entregado a su medio hermano Henry Jasomirgott el condado Rheinpfalz.
[Esta condición se renovó después del completó probablemente en 1133 la muerte de Godofredo de Calw porque LOTHAR le dio en 1134 en forma de Otto de Rheienck (castillo situado sobre la orilla izquierda del Rin, al noroeste de Andernach) un sucesor. Por lo tanto, debe asegurarse la transición del Palatinado después de la muerte del suicida Wilhelm en el RHEINECKER. Otto era el padrastro de William I. porque después de la muerte Pfalzgraf Siegfried (1113) fue su viuda, Gertrudis, geehelicht hermana Richenzas, que todavía estaba vivo 1154a KONRAD III. privado a la RHEIN ECKER Sin embargo, en 1138 la dignidad Palatino para dar el cargo después de la muerte de William (en 1140) sólo a la Babenberger Henry Jasomirgott y 1142 o 143 al conde Hermann von Stahleck. Otto von Rheineck murió en 1150, su hijo de la misma tuvo que luchar por el Palatinado en contra de la ECKER acero abierta, cayó aquí en 1148 en sus manos y fue estrangulada en el mismo o el próximo año en el Schönburg cerca de Oberwesel.]
[El Wilhelm sin hijos planeó usar al segundo marido de su madre, el Conde Otto von Rheineck, como su heredero. Por lo tanto, Adalbero de LOTHAR III, que aprobó el plan de William, no pudo obtener la deseada abadía imperial de San Maximino. Odilo Engels por lo tanto asume que el Trier estaba operando la elección de KONRAD por miedo a William. W. Petke: bufete de abogados; Sin embargo, 185 septies lado., 387f., dice que el emperador tenía el RHEIN ECKER a la que puede haber tenido lazos familiares y la Richenzas era Schwager, comenzando en enero de 1134 junto a Guillermo de Orlamünde-Ballenstedt utiliza como Palatino.]


Renn, Heinz: página 158-159
***********
"La primera casa solariega de Luxemburgo"


Una escritura de 1125 le da a Otto el nombre "de Salmana". En general, lleva el nombre de Rheineck, un castillo sobre Andernach. Más tarde aparece con el Pfalzgrafentitel. Que siempre está tratando con el hijo de la lucha contra el rey, los Annales demostrar de Disibodenberg claro: "ipsius (Heri Manni regis) filius erat Otto palatinus viene de Rinecke" [76 SS XVII, página 8. Otto von Rheineck también reclama la Bailía. sobre la abadía Maria-Laach; ver arriba página 134.].
Otto von Rheineck está casado con Gertrud, viuda del Palatino Sigfrid, que ejerce en este dignidad como segundo sucesor de Heinrichs Laach en Lotharingien (1099-1113). Su esposa es tan Richenza, la joven esposa del emperador Lotario, una hija de Henry la grasa de Nordheim y Gertrud de Brunswick.
Mientras que el hijo parece ser contraproducente rey Henry V en relación a tensión de, por lo tira contra el construido por el RHEIN ECKER Burg Treis an der Mosel 1121 a campo, que Otto disfruta bajo el reinado de su hermano LOTHAR DE Supplinburg (1125- 1137) excelentes relaciones con el tribunal. En numerosos documentos lo encontramos en los alrededores del emperador. De 1134-1137 Otto lleva incluso al lado de su hijastro Wilhelm titulado "viene palatinus" y urkundet en primer lugar Palatino con el sufijo "de Rheno".
En todo el tiempo en que la primera Luxemburgo reinante Count Casa muere (1136), Otto von Rheineck vive en desacuerdo con el arzobispo de Tréveris Albero. Sin embargo, su intento de apoderarse de la ayuda del castillo de Arras en Bertrich en el Mosela falla. Mientras más corto también se enfrenta con el Conde Palatino Hermann von Stahleck (1142-1156). Esto toma incluso el hijo de Otto del mismo nombre, uno cuenta de Bentheim (en el medio Ems) capturado y lo estranguló en 1049 en su castillo Schönburg Oberwesel cerca. El año siguiente, el padre, Otto von Rheineck muere.
Otto von Rheineck deja solo a una hija, Sophie, que con Theodoric VI. casado de Holanda.


Schaab Meinrad: página 30,31,34
**************


"Historia del Palatinado"


Gottfried von Calw se opuso a la viuda de Siegfried von Ballenstedt, Gertrud von Nordheim. Ella tenía, tal vez para asegurar mejor sus bienes, el noble Otto von Salm se casó con su segunda esposa, que a partir de entonces hasta el Castillo de Rheineck en Breisig también patrimonio Pfalzgraf, llamó a sí mismo. El emperador mismo intervino en estas batallas, pero sufrió la derrota de los aliados con los seguidores de Colonia de Ballenstedt-Rheinecker en Andernach. Gottfried, sin embargo, fue esencialmente capaz de mantener la posición de Palatinado en el Mosela. Allí, Otto von Rheineck se vio obligado a ceder después de que el emperador rompiera su castillo de Treis en Mosel en 1121.
Su padrastro Otto von Rheineck dirigió desde 1135 también, pero nunca en un documento con Wilhelm juntos, el Pfalzgrafentitel. En 1134, Otto von Rheineck fue nombrado por primera vez Pfalzgraf en un documento para Lieja que no estaba certificado como abogado. En los años que siguieron, parecía que la cancillería imperial a veces lo hacía incluso cuando Wilhelm estaba ausente, y siempre solo en documentos para la región de la Baja Lorena, al oeste de Aquisgrán. En la segunda italiana 1136-1137 LOTHAR acompañó al conde palatino bávaro Otto de Wittelsbach, y Otto von Rheineck mientras Wilhelm es, obviamente, se mantuvo en las tierras del Rin. Por lo tanto, solo Otto von Rheineck aparece regularmente como Conde Palatino en la serie de testigos. Se podría decir, tanto para mejorar el séquito del emperador como para honrar a Otto representando a su hijastro.
Entonces KONRAD III. por William muerte yernos menos en 1140 su medio hermano, el Babenberger Henry Jasomirgott, Renania del Palatino uno. Gertrud von Nordheim estaba equipada con una modesta viudez. La herencia Orlamünder en Turingia llegó a Albrecht el oso.
Era demasiado natural que este poder del Conde Palatino estuviera en feroz competencia con sus grandes vecinos. En el Mosela, la misma constelación tuvo que rendirse a Trier, ya que había existido anteriormente en el Eifelnordrand frente a Colonia. La ocasión para la disputa fue el castillo de Treis. Otto I. von Rheineck lo tenía, aunque ella ya lo había recibido del Rey KONRAD III. fue asignado al arzobispo Albero von Trier.
En el Medio Rin, el conflicto con RHEINECKERN se resolvió con severidad violenta. Otto II. De Rheineck, que una vez se había atrevido una rebelión y después de la conquista del castillo Schöneck Oberwesel manos habían caído en Hermann, fue muerto por estrangulamiento. Su padre Otto I murió en 1150. Sólo el sucesor de Hermann pudo asegurar sus castillos Rheineck y Cochem por medio de la conquista.
  
  
  
 


 1115
  2. Gertrud de Northeim, hija del conde Henry el Gordo
            en 1090-1151 / antes de 1165


     1. oo Siegfried Graf von Ballenstedt
               ;     -9.3.1113
  
  
  
 


hijos:


  Otto II
         - Asesinado en 1149
        Schloß Schönburg


  Sophie heredera de Bentheim
         - 1176


 1140
  oo Dietrich VI. Conde de Holanda
             -6.8.1157


  Beatriz
        -


   oo Wulbrand I. von Hallermund Margrave de Frisia
               ;- 1167
  
  
 


literatura:
-----------
Bernhardi, Wilhelm: anuarios de la historia alemana Konrad III, editor de Duncker y Humbolt Leipzig 1883 Página 748 - Brandenburg Erich Los descendientes de Carlomagno Verlag Degener & Co Neustadt 1998 Tabla 12 páginas 24.137 - Gerstner, Ruth:. La historia el condado de Lorraine y Renania Palatinado desde sus comienzos hasta la formación de Kurterritoriums Palatinado, Ludwig Röhrscheid Verlag Bonn 1941 (archivo renana 40) 69-71 - Heinzelmann, Josef el nombre de Sofía como prueba genealógica y problema, parte II:. Sophia von Salm y Spanheim así como la herencia del conde palatino del Rin Oficina, en: Archivos de investigación de historia familiar, 6, página 285-305 - Hildebrand Ruth: Duke Lothar de Sajonia. Editorial August Lax Hildesheim 1986 Página 64 - Partenheimer Lutz: Albrecht the Bear. Fundador de Mark Brandenburg y el Principado de Anhalt. Böhlau Verlag Köln Weimar Viena 2001 Page 79,94,110,216,231,245,247,268 - raza, Heinz: El primer conde de Luxemburgo Casa, Bonn 1941 Página 158-159 - Schaab Meinrad: Historia del Palatinado. Verlag W. Kohlhammer 1988 Página 30.34 - Thiele, Andreas: árboles genealógicos genealógicas Narrativa en el volumen de la historia de Europa I, Parte Volumen 1, R. G. Fischer Verlag Frankfurt / Main, 1993 Tabla 67 -


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 De eerste graven van Bentheim.
Kruistochten en de slag bij Ane.
De eerste vermelding van een kasteel in Bentheim is uit 1116, waarbij melding gemaakt wordt van de verwoesting van het kasteel door de Saksische hertog Lothar van Süpplingenburg.
De eerste met naam genoemde bewoners van het kasteel Bentheim zijn Otto van Rhieneck en zijn vrouw Gertrud von Northeim. Of er toen al een graafschap bestond, is onduidelijk. Zijn enige zoon werd in 1149 vermoord, zodat zijn bezit overging naar zijn dochter Sophia, die trouwde met graaf Dietrich IV van Holland. De graafschap Bentheim bleef in het bezit van deze Hollandse graven tot
1454.
De eerste echte ‘graaf van Bentheim’ is de zoon van Dietrich, graaf Otto I van Bentheim. (ca. 1140 – 1209). Hij nam als
ridder deel aan de derde kruistocht van 1189/1190, onder leiding van de Engelse koning Richard Leeuwenhart. In die kruistocht vochten de kruisvaarders tegen de legendarische Salladin, die een paar jaar
daarvoor Jeruzalem had veroverd (een gebeurtenis die in de film ‘Kingdom of Heaven’ uitgebeeld wordt).
De opvolger van Otto was diens tweede zoon Balduin . Door tijdgenoten wordt hij als volgt beschreven: “Dese Baldewijn was een vrome, liealich ende godfruchtich man” . Ook Balduin nam deel aan een kruistocht, en wel aan de vijfde. Deze kruistocht, waarin veel Hollandse en Friese ridders deelnamen, eindigde in een jammerlijke mislukking. Na de verovering van Damiate, een strategische stad in het huidige Egypte in 1219, stelde de overwonnen sultan voor om Damiate te ruilen voor Jeruzalem.
De meeste kruisridders waren ingenomen met dit voorstel, maar de pauselijke afgezant Pelagius weigerde. Niet door onderhandelingen maar door strijd moest Jeruzalem worden ingenomen. Toen Willem
I van Holland dit hoorde ontstak hij in woede en stuurde zijn vloot terug naar huis.


Enkele jaren later, in 1227, nam Balduin deel aan de legendarische ‘Slag bij Ane’ (Ane is een dorp in de buurt van Hardenberg) . Hij was één van de ridders in het machtige ridderleger van de bisschop Otto
van Utrecht, uitgerust met zware harnassen en een grote hoeveelheid blijden, kruisbogen en ander oorlogstuig. Die uitrusting kostte meer dan alle andere oorlogen van de bisschop bij elkaar.
Het leger van de tegenstander Rudolf van Coevorden bestond daarentegen merendeels uit lichtbewapend Drents landvolk. Zelfs vrouwen vochten mee. De Drenten die wisten dat zij met hun
grotendeels ongeoefende legertje een slag in open veld tegen zo’n zwaar uitgerust leger nooit zouden kunnen winnen, lokten welbewust een gewapend treen uit in een moerassig gebied. De paarden van
het bisschoppelijke leger zakten in de zompige grond weg en de ridders met hun zware harnassen konden zich hier niet op eigen kracht uit redden. Op dat moment vielen de Drenten aan. Met pijlen,
speren, messen en knotsen maakten ze korte metten met de vijand. Vrijwel het gehele bisschoppelijke leger werd hierbij
genadeloos afgemaakt.
Balduin van Bentheim was één van de weinigen die de slag overleefde en gevangen genomen werd. Nadien leefde hij nog vele jaren en stichtte onder andere nog het klooster in Wietmarschen.
In Ane is een monument opgericht ter nagedachtenis aan de slag, bestaande uit een aantal grote zwerfkeien met een inschri in het Drents: “Slag bi’j Aone, 28 juli 1227, zie vocht’n ok veur oenze vri’jheid”.


-----------------------


Las primeras tumbas de Bentheim.
Cruzadas y la batalla de Ane.
La primera mención de un castillo en Bentheim es de 1116, mencionando la destrucción del castillo por el duque sajón Lothar de Süpplingenburg.
Los primeros residentes nombrados del castillo de Bentheim son Otto van Rhieneck y su esposa Gertrud von Northeim. Si un condado ya existía en ese momento no está claro. Su único hijo fue asesinado en 1149, por lo que su propiedad pasó a su hija Sofía, quien se casó con el conde Dietrich IV de Holanda. El condado de Bentheim permaneció en posesión de estas tumbas holandesas hasta 1454.
El primer verdadero "Conde de Bentheim" es el hijo de Dietrich, el Conde Otto I de Bentheim. (ca. 1140 - 1209). Tomó como Caballero participó en la tercera cruzada de 1189/1190, dirigida por el rey inglés Ricardo Corazón de León. En esa cruzada, los cruzados lucharon contra el legendario Salladin, que pasó unos años.
previamente había conquistado Jerusalén (un evento que se retrata en la película "Kingdom of Heaven").
El sucesor de Otto fue su segundo hijo Balduin. Los contemporáneos lo describen de la siguiente manera: "Dese Baldewijn era un hombre devoto, mentiroso y godfruchtich". Balduin también participó en una cruzada en el quinto. Esta cruzada, en la que participaron muchos caballeros holandeses y frisones, terminó en un fracaso miserable. Después de la conquista de Damiate, una ciudad estratégica en el actual Egipto en 1219, el sultán conquistado propuso cambiar Damiate por Jerusalén.
La mayoría de los cruzados dieron la bienvenida a esta propuesta, pero el enviado papal Pelagio se negó. Jerusalén no debía ser tomada por negociación sino por lucha. Entonces Willem Van Holland escuchó que estaba enojado y envió su flota de regreso a casa.


Unos años más tarde, en 1227, Balduin participó en la legendaria "Batalla de Ane" (Ane es un pueblo cerca de Hardenberg). Fue uno de los caballeros del poderoso ejército de caballeros del obispo Otto.
van Utrecht, equipado con armadura pesada y una gran cantidad de glads, ballestas y otros equipos de guerra. Ese equipo cuesta más que todas las guerras de otros obispos juntas.
El ejército del oponente Rudolf van Coevorden, por otro lado, consistía principalmente en gente del campo Drenthe con armas ligeras. Incluso las mujeres lucharon. Los Drents que sabían que estaban con ellos.
un ejército en gran medida sin entrenamiento nunca podría ganar una batalla en campo abierto contra un ejército tan fuertemente equipado, provocó deliberadamente un ataque armado en un área pantanosa. Los caballos de el ejército episcopal se hundió en el terreno pantanoso y los caballeros con su pesada armadura no pudieron salir solos. En ese momento el Drenten atacó. Con flechas lanzas, cuchillos y palos hicieron poco trabajo del enemigo. Casi todo el ejército episcopal se involucró sin piedad terminado.
Balduin van Bentheim fue uno de los pocos que sobrevivió a la batalla y fue capturado. Después vivió durante muchos años y, entre otras cosas, fundó el monasterio en Wietmarschen.
Se ha erigido un monumento en Ane para conmemorar la batalla, que consiste en una serie de grandes rocas con una inscripción en los Drents: "Batalla de Aone, 28 de julio de 1227, ver" NUESTRO POR NUESTRA LIBERTAD ".


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


HET LEVEN VAN ONZE VOOROUDERS
DOOR
MR. N. DE ROEVER
 
Onder de deelnemers aan den eersten kruistocht vinden wij bekende Nederlandsche namen. Hun aangewezen aanvoerder was de hertog van Lotharingen, Godfried van Bouillon, een neef van den Bultenaar, die even als deze trouw aan zijn keizer verbond met vurigen godsdienstzin.
In Gelderland leidden de Lijndens later hun oorsprong of van een dezer eerste kruisvaarders ; uit Holland treffen wij er Brederode en Arkel aan ; uit Zeeland Borselen. De Friesche kroniek weet de namen te noemen van Forteman, Ludingaman, Galama en Botnia ; en een Utrechtsch edelman, Wiger, onderscheidde zich zoowel door zijn dapperheid als door zijn vroomheid.
Nadat Jerusalem in handen der Christenen gevallen was, en Godfried er het koninkrijk had georganiseerd, naar westerschen trant met graven en baronnen, bleven de Nederlanders niet achter om het verworvene te helpen behouden. Want ook voor de Mohammedanen was Jerusalem een heilige stad; voortdurend bedreigden zij van alle zijden het nieuw gestichte rijk om de gehate „Franken" te verdrijven. Godfried van Bouillon was reeds in 1100 op veertigjarigen leeftijd gestorven ; onder de vorsten, die aan den tocht deelgenomen hadden, waren de meesten naar hun eigen landen teruggekeerd ; eerst langzamerhand zou in de drie geestelijke ridderorden, van den Tempel, van St. Jan, waarbij later nog de Duitsche orde kwam, een garde ontstaan, die de kern werd der gewapende Christenmacht in het oosten. Het was alleen aan de verdeeldheid der Mohammedanen zelven te danken, dat het rijk van Jerusalem zich een eeuw lang staande hield. En nog was dit alleen mogelijk door den voortdurenden toevoer van zij het dan slechts tijdelijke strijders.
Zoo deed in 1139 graaf Dirk VI een tocht naar het Heilige Land ; zijn gemalin Sofia trouwens herhaalde den tocht nog tweemaal, vergezeld door Hollandsche ridders, onder welke wij haar zoon Otto en IJsbrand van Haarlem genoemd vinden ; op haar derden tocht, in 1176, stierf zij te Jerusalem, en werd er volgens haar wensch begraven.


---------------------------


LA VIDA DE NUESTROS ANCESTORES
POR
MR. N. EL ROEVER
 
Entre los participantes en la primera cruzada encontramos conocidos
Nombres holandeses. Su comandante designado era el duque de Lorena, Godfried de Bouillon, un primo de Bultenaar, quien, como este, se relacionó fielmente con su emperador con un fuerte sentido de la religión.
En Gelderland, los Lijndens más tarde se originaron a partir de uno de estos primeros cruzados; de Holanda encontramos a Brederode y Arkel; de Zelanda Borselen. La crónica frisona sabe
nombra los nombres de Forteman, Ludingaman, Galama y Botnia; y un noble de Utrecht, Wiger, también se distinguió
por su valentía y por su piedad.
Después de que Jerusalé;n había caído en manos de los cristianos, y Godfried había organizado el reino allí, se parecía a Occidente.
tumbas y barones, los holandeses no se quedaron atrás para ayudar a retener lo adquirido. Porque también para los mahometanos
Jerusalén era una ciudad santa; continuamente amenazaban al imperio recién descubierto por todos lados para expulsar a los odiados "francos". Godfried van Bouillon ya había muerto a la edad de cuarenta años en 1100, y la mayoría de ellos habían regresado a sus propios países entre los príncipes que habían participado en el viaje. solo gradualmente las tres órdenes espirituales de caballeros, del Templo, de San Juan, más tarde por la orden alemana, crearían una guardia, que se convirtió en el núcleo del poder cristiano armado en el este. agradecer que el reino de Jerusalén se mantuviera firme durante un siglo, y esto solo fue posible a través del suministro constante de guerreros temporales.
Así, en 1139, el conde Dirk VI hizo un viaje a Tierra Santa; son
La consorte Sofía, por cierto, repitió el viaje dos veces más, acompañada por los caballeros holandeses, entre quienes su hijo Otto y IJsbrand van Haarlem mencionado; En su tercer viaje, en 1176, murió en Jerusalén, y fue enterrada según sus deseos.


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Sophia van Rheineck (ca. 1120 - Jeruzalem, 26 september 1176) was getrouwd met graaf Dirk VI van Holland. Ze was de dochter van Otto van Rheineck graaf van Bentheim en Geertruid van Northeim.
Sophia liet nieuwe abdijkerken bouwen in Egmond en Rijnsburg. In 1138 ging ze samen met haar man op pelgrimstocht naar Jeruzalem en bezocht op de terugweg de paus in Rome. Als weduwe bezocht ze Santiago de Compostella. Daarna bezocht ze nog tweemaal Jeruzalem (1173) en (1176). Tijdens dat laatste bezoek overleed ze in het Mariahospitaal van de Duitse Orde in Jeruzalem. Ze werd in Jeruzalem begraven.
Kinderen
Dirk en Sophia kregen de volgende kinderen:
Dirk (ca. 1138 - 1151), begraven te Egmond
Floris III, graaf van Holland
Otto, graaf van Bentheim
Boudewijn, bisschop van Utrecht
Dirk, bisschop van Utrecht
Sophia (ovl. na 1202), abdis van Rijnsburg
Hadewig (ovl. Rijnsburg, 28 augustus 1167) non te Rijnsburg
Geertruid (ovl. op 13 augustus)
Petronilla (ovl. 5 december)


-------------


Sophia van Rheineck (c. 1120 - Jerusalén, 26 de septiembre de 1176) estaba casada con el conde Dirk VI de Holanda. Era hija de Otto van Rheineck, conde de Bentheim y Geertruid de Northeim.
Sophia hizo construir nuevas iglesias abaciales en Egmond y Rijnsburg. En 1138 hizo una peregrinación a Jerusalén con su marido y de regreso visitó al Papa en Roma. Como viuda visitó Santiago de Compostella. Luego visitó Jerusalén dos veces más (1173) y (1176). Durante esa última visita murió en el Hospital Mariano de la Orden Teutónica en Jerusalén. Fue enterrada en Jerusalén.
Niños
Dirk y Sophia tuvieron los siguientes hijos:
Dirk (c. 1138-1151), enterrado en Egmond
Floris III, conde de Holanda
Otto, conde de Bentheim
Balduino, obispo de Utrecht
Dirk, obispo de Utrecht
Sophia (muerta después de 1202), abadesa de Rijnsburg
Hadewig (murió Rijnsburg, 28 de agosto de 1167) monja en Rijnsburg
Geertruid (murió el 13 de agosto)
Petronilla (murió el 5 de diciembre)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 Otto I. von Bentheim-Holland
* vor 1166 -
† 1208 oder danach Veddeler 1970 S. 52. - Europ. Stammtaf. NF VIII, 81
aus Ehe: Holland Rheineck 1160 
1. Ehe mit: Alveradis von Arnsberg 1200 Nach Ossenbühl 1963 Sp. 474 ist die Arnsberger Ehe die zweite. Möller 1879 S. 144 und 146, bezeichnet die Cappenberger Ehe als zweite.
2. Ehe mit: NN von Cappenberg
Rechte:
nach 1165 kommt (nach dem Tod seiner Mutter ?) in den Besitz von Bentheim Veddeler 1970 S. 42
1171 erstmals bezeichnet als Graf von ;Bentheim Veddeler 1970 S. 45
- Burggraf von Utrecht Veddeler 1970 S. 46
- Herr von Gorkum Möller 1879 S. 153
- verkauft an Arkel Gorkum
- Drost der Drente Veddeler 1970 S. 46
1187/94 Burggraf von Coevorden Europ. Stammtaf. NF VIII, 81. - Veddeler 1970 S. 46
HIS-Data 2531: Otto I. von Bentheim-Holland


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 Bentheim, Munster
Condado de Bentheim


Condado de Bentheim
 


Como se menciona en la sección 'Oversticht' , la parte norte de Twente se dividió de su pagi original más grande en 828, esto incluía Bentheim, su castillo se mencionó por primera vez en 1116. Los condes también tenían propiedades importantes a lo largo de los ríos en los Países Bajos y vemos relaciones familiares (a través del matrimonio) con los  Condes de Holanda , los  Señores de Arkel , los  Señores de Cuyk  y los  Señores de Heeswijk .


En 1120 Otto II von Bentheim y Rheineck se casaron con Getrude von Northeim (condado de Harz). La condesa Gertrude dona en 1152 un terreno al conde Hugo van Buren para construir un monasterio en  Wietmarschen . Más tarde, la familia Budde estableció su granja cuando el Monasterio recuperó más tierras en el páramo de Bourtanger para tierras de cultivo. Nordhorn, donde, alrededor de 1770, también se estableció Budde, también formaba parte del condado.


La hija de Otto, Sophie von Rheineck, heredera del país, se casó con  Dirk VI Conde de Holanda . Murió en 1157.


En 1144 Otto III, probablemente debido a un problema de vasallaje, arrasó Twente. El obispo Heribert de Utrecht reunió sus fuerzas y los dos ejércitos se encontraron en una fortificación del obispo, Walstad (Hunenborg), a 15 km al norte de Ootmarsum, donde el conde fue capturado por el obispo y llevado a Utrecht.


Dos años antes, el obispo Heribert había donado los ingresos de la iglesia de Weerslo a Hugo van Buren y su primo Hugo van Goor para establecer aquí una abadía de Benedict (Stift Weerselo). En 1154, el obispo Herman van Hoorn ordenó a Hildebrand como Abt de ambos monasterios en Wietmarschen y Weerselo.


Stift Weerselo


Después de que los caballeros ladrones de Saterslo asaltaran el monasterio, el obispo concedió, en 1162, los ingresos de la iglesia de Ootmarsum al monasterio de Weerselo. Debido al caos en curso, había planes para trasladar el monasterio a Ootmarsum, pero esto nunca sucedió. Visité este hermoso lugar en 2007.


Como se mencionó anteriormente, los condes de Bentheim se involucraron en una serie de campañas militares entre el obispo de Utrecht y el conde de Coevorden, el hecho de que recibieran a Coevorden dos veces en feudo indica la importancia de su participación en estas campañas.


Bentheim tenía un excelente producto de exportación, 'arenisca' y se ha sugerido que ya en 1050 se utilizó arenisca de Bentheimer para construir iglesias 1 . Los registros indican que en 1160 se transportaron areniscas sobre el río Vechte. Fue la "empresa" más grande de Alemania durante la Edad Media. Los ingresos de este comercio permitieron a los condes construir un condado fuerte encajado entre los poderosos obispados de Utrecht y Münster.


Los obispos a menudo desafiaban al conde. En 1374 y 1381, el príncipe obispo de Münster avanzó hasta el castillo de Bentheim.


Walraven van Bentheim, hijo del Conde Otto II, se casa con Agnes van Megen, hija del Conde Dirk van Megen. A través de este matrimonio, Heeswijk y Dinther pasaron a la familia van Bentheim.


El hijo menor de Otto, Egbert I, se convierte en el nuevo conde de Bentheim y su hijo, Johan II de Bentheim, fundó en 1290 el castillo de Dinkelrode cerca de Neuenhaus. El sitio estaba estratégicamente ubicado en la importante ruta comercial Münster-Amsterdam cruzó el río Vechte.


En 1312, el castillo de Uelsen, que hasta ese momento formaba parte de Twente, pasó a manos del conde de Bentheim.


A Johann le siguió Simón I y, a su vez, Otto III.


Para proteger su comercio de arenisca, Nordhorn recibió sus privilegios de ciudad (Wigbold Rights) del Conde Bernd I (hijo de Otto III) en 1379, en ese momento el lugar probablemente ya tiene su castillo en el 'Burginsel', más derechos fueron más confirmado o emitido en ese año.


Si bien comenzó como otro caballero ladrón, Everwijn van Guterwick, en 1421, reclamó con éxito el título de duque de Bentheim. Era nieto de Hadwig, hermana de Bernardo I de Bentheim. En 1516, su sucesor Everwijn II compra el castillo Singraven cerca de Denekamp. Su hermano Bernard II se casó con  Anna van Egmond , se convirtió en el Stadtholder de Frisia.


Denenkamp - Singraven


Después de que esta rama de la familia se extinguió en 1530, los condados de Bentheim y Steinfurt se unieron bajo Arnold II de Bentheim-Steinfurt. También se convirtió en 1544 para convertir el condado al luteranismo. También se convirtieron las iglesias de Uelsen, Veldhausen y Neuhenhaus.


La Guerra de los Treinta Años en el condado coincidió con disputas de herencia y una administración extranjera del Príncipe-Obispo de Münster provocó una crisis financiera. Hacia 1626 fue ocupada y saqueada varias veces por tropas errantes de soldados no remunerados.


 


Los años siguientes vieron malas cosechas, en 1636 hubo miles de víctimas de la peste y otra epidemia volvió a ocurrir en 1664.


Durante la Guerra de los Treinta Años, los pueblos y ciudades del condado fueron destruidos después de múltiples incursiones de las tropas españolas, luchando nuevamente contra la República Holandesa que estaba librando su propia guerra de independencia al mismo tiempo. Dos tercios de sus ciudadanos y agricultores huyeron a los Países Bajos o murieron a causa de la peste después de la guerra.


Finalmente en 1752 el Conde Friedrich Carl Philipp prometió el condado al Electorado de Hannover, poniendo así fin a la independencia del Condado. El caos de la guerra había devastado el condado y el castillo de Bentheim quedó parcialmente destruido. La importancia militar del castillo perdió cada vez más sentido y durante un tiempo actuó como tribunal administrativo y cárcel local.


Príncipe-Obispado de Münster
Príncipe-obispado de Münster
Príncipe-obispado de Münster
Como vimos en el capítulo  Misioneros y monasterios,  el misionero frisón Liudger se convirtió, en 804, en el primer obispo de Münster.


El territorio de la diócesis de Münster limitaba al oeste, sur y noroeste con las diócesis de Colonia y Utrecht, al este y noreste con Osnabrück.


El siglo XII estuvo marcado por un considerable crecimiento del poder secular de los obispos. En 1220, durante el episcopado de Dietrich III de Isenberg-Altena (1218–26), el emperador Federico II reconoció formalmente la posición del obispo como príncipe del imperio. Hermann II fue el último obispo nombrado directamente por el emperador.


La adhesión más importante fue en 1252, cuando la sede compró el condado de Vechta y el distrito de Meppen. El área entre estos nuevos distritos se adquirió posteriormente; en 1403 se agregaron los distritos de Cloppenburg y Oyte.


A principios del 14 º  siglo Munster tenía convirtió en uno de los más poderosos príncipes-obispados en Europa Occidental. En realidad, era totalmente independiente, tanto desde un punto de vista secular como clerical. Los príncipes obispos fueron nombrados por un pequeño grupo de aristócratas locales. Se enriquecieron, a menudo a través de altos impuestos a la población local y guerras en curso. Los monjes y clérigos también pudieron enriquecerse a través del lucrativo comercio y privilegios de artesanía. Dentro del Príncipe-Obispado, todos los miembros del clero estaban exentos de impuestos.


A menudo, el obispo era un señor secular que ni siquiera era ordenado y tampoco residía necesariamente en la ciudad.


Con el fin de mantener a Roma de su lado, se enviaban a Roma grandes sumas de dinero cada vez que se elegía un nuevo obispo. Por supuesto, fue la población local la que tuvo que gastar ese dinero a través del sistema tributario.


Como era de esperar, durante todos esos años la propia ciudad de Münster luchó por independizarse del obispo.


Las condiciones fueron peores durante lo que se conoce como la disputa diocesana de Münster (1450-1457). La conducta arbitraria del obispo Enrique II de Moers (1424-1450) había despertado un sentimiento muy amargo en la ciudad. Después de su muerte, la mayoría del capítulo catedralicio de la ciudad eligió a Walram de Moers, hermano de Enrique y también arzobispo de Colonia, mientras que la ciudad y una minoría del capítulo exigieron la elección de Eric de Hoya, hermano del conde Juan de Hoya. Aunque la elección de Walram fue confirmada por el Papa, estalló una guerra abierta por la posesión de la sede y Walram no pudo tomar posesión de la ciudad de Münster. En 1457, después de su muerte, se hizo un pacto por el cual Eric de Hoya recibió un ingreso vitalicio, y se confirmaron los privilegios de la ciudad, mientras que ambas partes reconocieron al nuevo obispo designado por el Papa, Juan II,


Obviamente, este fue un terreno fértil para el levantamiento local, que finalmente sucedió como parte de la Guerra Campesina.


Bajo el indolente y completamente mundano Federico III (1522-1532), hermano del arzobispo de Colonia, Hermann de Wied, el luteranismo se extendió rápidamente después de 1524, especialmente en la ciudad. El siguiente obispo, Franz de Waldeck (1532-1553), apenas se opuso a la innovación, quien desde el principio planeó ayudar a la Reforma en sus tres diócesis de Münster, Minden y Osnabrück, para formar a partir de estas tres un principado secular para sí mismo. En efecto, se vio obligado, en aras de su autoridad en peligro, a proceder contra los anabautistas en la ciudad de Münster; pero hizo poco por la restauración de la fe.


 


Münster la nueva Jerusalén


El nuevo culto de los  anabautistas se  sentó en algún lugar entre el luteranismo y el catolicismo, con los profetas prediciendo un Nuevo Milenio y Münster como la nueva Jerusalén. En febrero de 1534, el oportunista líder anabautista de Leyden Jan Bockelszoon se posicionó rápidamente como el líder absoluto y exigió la riqueza de sus seguidores y también estableció una sociedad de sexo libre a su alrededor. Pudo tomar el control y gobernar la ciudad a través del terror.


El dinero confiscado se utilizó para formar un ejército de mercenarios, principalmente de los Países Bajos. Esto también alimentó el movimiento anabautista en lugares como Utrecht. Amsterdam y Groningen.


En 1534, los fanáticos consiguieron que 300 personas de Frisia Occidental vendieran todas sus posesiones y se embarcaran en decenas de barcos para cruzar el Zuiderzee y luego caminar desde aquí hasta Münster. Muchas de estas personas habían sido víctimas de una grave inundación en 1530, que arrasó con 72 pueblos de la región, al mismo tiempo que Holanda estaba en guerra con Dinamarca y el hambre era generalizada, circunstancias ideales para que los fanáticos hicieran su trabajo. Esta campaña terminó en un desastre total cuando se encontraron con soldados en Genemuiden (al norte de Kampen) que detuvieron la "procesión de los hijos de Israel". Si bien la mayoría fueron liberados, un gran número se ahogó, fue procesado y varios fueron asesinados. La situación en Münster había creado pánico en Holanda, ya que había rumores de que estos 'herejes' también querían convertir Amsterdam en un 'New Münster'.


Finalmente, en 1535, el obispo, con la ayuda del duque de Gelre, pudo evitar que el movimiento ampliara su control. También impuso un bloqueo que mató de hambre a una gran parte de la población. En junio de ese año el obispo recuperó el control nuevamente y puso fin a la ocupación de la ciudad por los anabautistas. Los líderes fueron torturados y suspendidos en jaulas de hierro desde la torre de la iglesia, donde todavía se pueden ver estas jaulas. Jan Bockelszoon es también conocido en los Países Bajos como “Jantje van Leiden” (Zich se reunió con Janje van Leiden afmaken).


El obispo John William de Cleves (1574-1585), heredó el ducado de Cleves en 1575, se casó y abandonó la administración de la diócesis. Una larga batalla diplomática en cuanto a su sucesor surgió entre los poderes católico y protestante, durante la cual la diócesis fue administrada por Cleves.


La parte occidental del distrito de Frisia, que originalmente estaba bajo la jurisdicción eclesiástica de Münster, fue transferida en 1569 a los obispados recién fundados de Groningen y Deventer. Con el rival de la Reforma, el dominio eclesiástico sobre estas regiones desapareció.


'Berendken van Goalen' en Ootmarsum


Christoph Bernhard de Galeno (1650-1678) fue igualmente eficiente como obispo y como gobernante secular; Obligó a la refractaria ciudad de Münster, después de un largo asedio, a reconocer sus derechos soberanos, logró liberar su territorio de las tropas extranjeras, ganó partes de la Arquidiócesis de Bremen y de la Diócesis de Verden en una guerra con Suecia, restauró la disciplina de la iglesia , y estableció un sistema escolar para su territorio.


Atacó a la República Holandesa tanto en la Tercera Guerra Anglo-Holandesa como en la Guerra Franco-Holandesa.


La razón por la que lo incluyo en este resumen es que mi abuelo Theo Budde lo mencionó en uno de los poemas que escribió en dialecto veinte. Según cuenta la historia, el obispo durante una de sus campañas aparentemente descansó en la casa donde más tarde vivió mi abuelo en Ootmarsum.


 


La historia del noroeste de Europa (TOC)


H.Wissink, Verslagen en Mededelingen Archief Overijssel, 1971 
 
 
https://paulbuddehistory.com/europe/holland/ 


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------  


 Net over de Nederlandse grens ligt Bad Bentheim met haar belangrijkste toeristische trekpleister, Kasteel Bentheim, dat in 1116 door de graven van Bentheim werd gebouwd.
.
De Hervorming werd in Bentheim in zijn Lutherse vorm in 1544 ingevoerd, maar in 1588 werd dat afgelost door de Calvinistische kerkorde. De graven hadden zich inmiddels met de Republiek der Verenigde Nederlanden verbonden.
In 1650 ondernam de beroemde kunstschilder Jacob van Ruisdael met zijn vriend Nicolaes Berchem een reis naar Bentheim. Van zijn hand zijn 15 schilderijen met Kasteel Bentheim. Ook Berchem maakte een aantal schilderijen. In 2005 verwierf het Mauritshuis in Den Haag een van Van Ruisdaels gezichten op Bentheim.
In 1688 besloten de graven onder dreiging van het expanderende bisdom Munster terug te keren naar de Rooms-Katholieke Kerk, maar lieten de burgerij vrij in hun godsdienstige oriëntatie en erkenden zij het Nederlands als ambtelijke en onderwijstaal.
In 1701 sloten zij een verdrag met de Republiek der Nederlanden die daarbij de beschermheer van de Bentheimer kerk werd.
In 1752 erkenden de graven de koning van Hannover als hun leenheer. Het Hoogduits kreeg steeds meer plaats en in 1824 werd het Nederlands officieel afgeschaft.
Ten gevolge van armoede en oorlogen zochten vele inwoners van Bentheim sinds de 17de eeuw hun heil in de rijkere Republiek der Nederlanden. De familienaam 'van Benthem' verwijst naar die afkomst, evenals de naam 'van Steinvoorde' verwijst naar Burgsteinfurt.
Rond 1711 werden geneeskrachtige zwavelbronnen ontdekt, waardoor de plaats nu een erkend heilbad is en zij zich Bad Bentheim mochten noemen
Met Bentheimer Gold bedoelde men de Bentheimer zandsteen. Nabij Bentheim bevindt zich de Franzosenschlucht. In deze groeve wordt deze steen gewonnen..
De handel hierin (15e t/m 18e eeuw) vond vooral plaats naar het Münsterland, Oost-Friesland en over de Vecht naar Nederland. O.a het Koninklijk Paleis op de Dam is in deze steen gebouwd. Maar ook de sokkel van de Empire State Building in New York.
Vandaag de dag komen er velen  toeristen de Burcht en de groeve bezoeken en slenteren daarna heerlijk door het stadje.     
 
walked_in ,Bad Bentheim ,CASTILLOS DEL MUNDO / CastleBook


-------------
Al otro lado de la frontera holandesa se encuentra Bad Bentheim con su principal atracción turística, el castillo de Bentheim, que fue construido en 1116 por los condes de Bentheim.
.
La Reforma se introdujo en Bentheim en su forma luterana en 1544, pero fue reemplazada en 1588 por la orden de la iglesia calvinista. Mientras tanto, los condes se habían aliado con la República de los Países Bajos Unidos.
En 1650, el famoso pintor Jacob van Ruisdael emprendió un viaje a Bentheim con su amigo Nicolaes Berchem. Sus 15 pinturas que representan el castillo de Bentheim. Berchem también realizó una serie de pinturas. En 2005, el Mauritshuis de La Haya adquirió una de las vistas de Van Ruisdael sobre Bentheim.
En 1688, bajo la amenaza de la expansión de la diócesis de Munster, los condes decidieron regresar a la Iglesia Católica Romana, pero liberaron a la burguesí;a en su orientación religiosa y reconocieron al holandés como el idioma oficial y de enseñanza.
En 1701 celebraron un tratado con la República de los Países Bajos, que de ese modo se convirtió en la patrona de la Iglesia Bentheim.
En 1752 los condes reconocieron al rey de Hannover como su señor feudal. Al alto alemán se le dio cada vez más lugar y en 1824 se abolió oficialmente el holandés.
Como resultado de la pobreza y las guerras, muchos residentes de Bentheim buscaron refugio en la más rica República de los Países Bajos desde el siglo XVII. El apellido 'van Benthem' se refiere a ese origen, al igual que el nombre 'van Steinvoorde' se refiere a Burgsteinfurt.
Alrededor de 1711 se descubrieron manantiales de azufre medicinal, por lo que el lugar ahora es un baño curativo reconocido y se les permitió llamarse a sí mismos Bad Bentheim
Bentheimer Gold se refería a la piedra arenisca de Bentheimer. El Franzosenschlucht se encuentra cerca de Bentheim. Esta piedra se extrae en esta cantera.
El comercio en este (siglos XV al XVIII) tuvo lugar principalmente hacia Münsterland, East Friesland y a través del Vecht hacia los Países Bajos. El Palacio Real de la Plaza Dam está construido con esta piedra. Pero también la base del Empire State Building en Nueva York.
Hoy en día muchos turistas vienen a visitar el Castillo y la cantera para luego pasear por el pueblo.
 
walk_in, Bad Bentheim, CASTILLOS DEL MUNDO / CastleBook


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 Ons vaderland: Historisch romantische schetsen uit de ..., Volúmenes 7-8


Escrito por Gerrit Engelberts Gerrits


 


Zonder zich aan de woedende blikken des priesters te
storen , zette het manneken zich weer in den zetel, en
vervolgde :
» Hoewel ik de eer heb smid der Hunebende te zijn ,
ben ik echter niet van hun stam , maar een Saks, eene
hoedanigheid welke ik deel met mijn waardigen vriend,
den priester Adalbert, die zeer goed weet dat mijn oude vader in het vlek Bentheim , aan den weg naar het slot
voerende, een schenkhuis had, waar eene gebroken bier
kruik uithing, en de beste gerstedrank en krachtigste
mede uit den omtrek verkocht werden . Priester Adalbert
»
1 ) Zie Lokes Wette mit den Zweryhen , in Karl SIMROKS Mythische Erzählungen der Skalda, c 35. MINCKWITZ, Mythologie aller Völker , op Brok; ect.
131
. )
-
weet dat heel goed , want er staan in onze familie nog
drie gouden Adgils op den kerfstok van gedronken bier,
vóór hij gedoopt werd en onder de Christenmonniken
opgenomen . ” 1 )
„ Ik heb hier niets tegen in te brengen ," antwoordde
Adalbert lagchende, » maar ik was de afkomst van onzen smid glad vergeten ."
» Toen mijn vader een knaap was en er aan de schenk hoeve nog geen gebroken kruik uithing want dat was
eigentlijk een ongeluksteeken, zooals je straks zult komen
te hooren – was hij bij den toenmaligen waard knecht ,
hielp het bier brouwen , en deed al 't huiswerk dat in een ordelijke schenkhoeve zoo voor de hand komt.
» Onder de bezigheden van mijn vader, werkzamer ge .
dachtenisse, behoorde ook ' t meelmaken . De oude Sjoerd,
zoo heette de waard , had een voortreffelijken maalsteen ,
die door twee paarden in beweging gebragt werd . Heel Bentheim liet bij hem malen , en daar de man eerlijk en
vriendelijk was, twee eigenschappen onbetaalbaar voor
een waard en molenaar, bleef hij met elk goede vrienden ,
en kreeg het van dag tot dag drukker.
, Mijn vader werkte als een ploegos. Nu in den mo
len op het meel passende en de paarden aandrijvende,
dan weer in den bierkelder om Sjoerd aan den brouw ketel te helpen of bier af te tappen : zoo ging het van vroeg tot laat zonder ophouden . De meeste menschen ,
die overmatig vlijtig zijn , hebben toch met hunne onver
moeidheid eenig oogmerk, en zoo ging het ook met mijn vader . Sjoerd was een zeventiger en had niemand in de
wereld dan eene lieve kleine deerne, een dochtertje daar
heel Bentheim schik in had, en dat huis en goed erven moest. Mijn vader was slim genoeg om de kleine Vlaska nooit zuur aan te kijken, vooral omdat zij het hem niet deed
1 ) Volgens Beds werd het latere graafschap Bentheim en het oude slot aldaar reeds door Karel Martel aan Willebrord gegeven ; zeker is
het dat het reeds in de elfde eeuw als een vrij goed door het Sticht van Utrecht werd in leen geschonken , en de eerste leenman dien men daar vindt aangeteekend , Otto de Rhinegge, was broeder van Sophia , de echtgenoot van onzen graaf Dirk VI, regerende van 1112-1157.


 


https://books.googleusercontent.com/books/content?req=AKW5QaeKD4IP6ZkaNlx6zj50j7Pc4IVMiwv-u3Dv-RduXW7JY-NV8E5v1QSLmN0uekgkCDELTA1diVF_6cFKrzYaasvf3h1qf97LrWGQ5ET5Cxq-6t3W_C0y48cEMIKSRigz5qm5g28LQNKqih4CJS7Ld39fiMrBsS-j8nrtSjO8ke8K54KKL1Yss4dk0fBHp7RPsqw-S1SZWJ43zbJPnNOQmZug05n02k4CMF4w31hHRhdSx1F4J6r8Mz6YxnDlv4swlG5YLXzZ 


 


 Nuestra Patria: Apuntes Históricamente Románticos desde el..., Volúmenes 7-8
Escrito por Gerrit Engelberts Gerrits


 


Sin ceder a las miradas enfadadas del cura
molestar, el hombre volvió a sentarse en la silla, y
continuó:
» Aunque tengo el honor de ser un herrero de Hunebende,
pero yo no soy de su tribu, sino un sajón, uno
cualidad que comparto con mi digno amigo,
el sacerdote Adalberto, que sabe muy bien que mi anciano padre está en el pueblo de Bentheim, camino del castillo
llevando, tenía una casa de servicio, donde una cerveza rota
jarra colgada, y la mejor bebida de cebada y la más potente
también se vendían desde la periferia. Sacerdote Adalberto

1 ) Véase Lokes Wette mit den Zweryhen , en Karl SIMROKS Mythische Erzählungen der Skalda, c 35. MINCKWITZ, Mythologie aller Völker , sobre Brok; etc.
131
† †

eso lo sabemos muy bien, porque en nuestra familia todavía hay
tres Adgils dorados en la cuenta de la cerveza borracha,
antes de ser bautizado y entre los monjes cristianos
Hospitalizado. ” 1 )
"No tengo nada que decir en contra de esto", respondió.
Adalbert se rió, "pero había olvidado por completo el origen de nuestro herrero".
» Cuando mi padre era un niño y todavía no habí;a un cántaro roto colgando de la granja vertiendo, porque eso era
en realidad un golpe de mala suerte, ya que vendrás pronto
oír - estaba él con el entonces sirviente del posadero,
ayudó a preparar la cerveza e hizo toda la tarea que sería tan obvia en una granja ordenada.
» Entre las ocupaciones de mi padre, más activo.
Denkisse, también pertenecía a la industria harinera. El viejo Sjoerd,
así se llamaba el mesonero, tenía una excelente piedra de moler,
que fue puesto en movimiento por dos caballos. Todo Bentheim lo hizo moler, y allí el hombre era honesto y
era amable, dos cualidades invaluables para
mesonero y molinero, siguió siendo un buen amigo de ambos,
y se hizo más ocupado día a día.
Mi padre trabajaba como buey de arado. Ahora en el mo
ajustando a la harina y conduciendo los caballos,
luego otra vez en la bodega de cerveza para ayudar a Sjoerd con la tetera o para sacar cerveza: así pasó de temprano a tarde sin cesar. la mayoría de la gente,
que son muy laboriosos, pero tienen con sus iniquidades
sólo me canso de la mente, y así fue con mi padre. Sjoerd tenía más de setenta años y no tenía a nadie en el
mundo que una dulce moza, una hija allí
a todo Bentheim le gustó y tuvo que heredar esa casa y la propiedad. Mi padre fue lo suficientemente inteligente como para nunca mirar mal a la pequeña Vlaska, especialmente porque ella no se lo hizo a él.
1 ) Según Beds , el posterior condado de Bentheim y el antiguo castillo ya fueron entregados a Willebrord por Charles Martel ; seguro es
que ya estaba en el siglo XI como una propiedad gratuita donada por la Sticht de Utrecht, y el primer feudal que se encuentra registrado allí, Otto de Rhegg, era hermano de Sophia, esposo de nuestro conde Dirk VI, reinando desde 1112-1157 .


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Harlingen, el surgimiento y florecimiento de las antiguas ciudades de Frisia I
De: Leeuwarder Courant, 8 de mayo de 1915


Los datos de las fuentes se copian cuidadosamente, pero los errores de lectura y escritura son inevitables. La información que no está en la fuente pero que yo he complementado sobre la base de otras fuentes u otros datos de la misma fuente, se marca con un *. Los datos que yo he adaptado o interpretado se proporcionan, en la medida de lo posible, con una explicación aclaratoria entre [corchetes]. En la adopción de nombres propios se ha mantenido la grafía original. A veces, sin embargo, se puede prever que un error ortográfico o de ortografía evidente en la fuente causará un problema a la hora de buscar un nombre propio o al realizar un índice alfabético. En tal caso, se usa la ortografía correcta o más común de un nombre propio, con una explicación entre [ ] añadida. Al adoptar nombres de lugares, Los nombres de calles y profesiones que terminan en índices alfabéticos se han mantenido en ortografía moderna en la medida de lo posible, para simplificar la búsqueda. Por ejemplo, una fuente puede contener Doccum, mientras que este sitio web puede contener Dokkum. Así es como un vidriero se convierte en vidriero. Esa ortografía no es importante para el propósito de este sitio web (divulgación de fuentes, no transcripción de fuentes).


 


El auge y florecimiento de las antiguas ciudades de Frisia.


LVIII


Harlingen I


Almenum


El origen de la antigua Herlynga, anteriormente también llamada Herlingum y Harliga, es de hecho "dy olde Buyrte fan Almenum". Aquí también un montículo, que ha sido construido, ampliado y fortalecido a lo largo de los siglos, dio la apariencia de una ciudad, que en 1234 recibió los llamados "Derechos y Privilegios" de Potestaat y Landraad der Friesche Gouwen. El antiquísimo Almenum era ya un montículo habitado en tiempos de los reyes frisones, sobre el cual en el siglo VIII de nuestra era, según las crónicas más antiguas, se construyó en el año 777 una iglesia de Gustavo Forteman, dedicada al Arcángel San Miguel. . Este lugar de culto, compuesto de madera y techo de paja, habría sido modelado en el más antiguo "Stabekirken" noruego y, aunque primitivamente amueblado, Se dice que muchas de las primeras iglesias cristianas se construyeron en estos países bajos junto al mar de acuerdo con este estilo de construcción. Se dice que el hijo de Gustavo mencionado anteriormente, Magnus Forteman, un comandante de guerra de Frisia bajo Carlomagno y más tarde su estatúder, o más bien gobernador, entregó el "Vaandel der Frisians" consagrado por el Papa Adriano en la iglesia de Alinenum para su custodia. Los escritores monásticos Hamconius, Suffridus Petri y Sibrandus Leo han informado extensamente sobre esto bajo custodia. Alvinus habla de un estandarte de seda roja, que tenía un poder milagroso. Bajo este estandarte, Magnus Forteman, el primer conde de Bentbeim, derrotó a los Sarastines en Italia, libró a Roma de esa chusma y rescató al Papa del mayor peligro. El estandarte de St.
"Quin etiam Angelica dux hic devotus in Sede, Condidit Almeni, quae nunc Harlingia, Signum; Signum Frisiacae quondam venerabile genti". En estas palabras Alvinas canta sobre el estandarte y los frisones. Según la naturaleza de aquellos tiempos, la fama del Estandarte se adornó con leyendas. Según la tradición, este Signum, "Dy olden Fane", se suponía que había sido llevado adelante en la batalla de los frisones contra los daneses, pero luego desapareció sin dejar rastro, cuando los paganos inundaron nuestro país nuevamente y los cristianos fueron violados. Para que el estandarte sagrado no cayera en manos de los infieles, el Arcángel lo cuidó y lo llevó a regiones más altas. Emmius, Schotanus y Winsemius se enfurecieron contra esta actuación, "Como una superstición demoledora". "
En el siglo X o XII, en o cerca del sitio de la antigua iglesia de madera, se habrá erigido un nuevo edificio en el alto montículo de Almenum y hecho de piedra de paloma o toba, de la cual el lado norte de la torre es todavía dos tercios de la altura de la mampostería muestra un fragmento, aunque también muy dañado. Los frisos de arco de medio punto, las piedras de apoyo, las columnas y las cornisas muestran formas constructivas románicas. Dado que el estilo románico, también llamado de arco de medio punto, fue suplantado en nuestro país por el gótico en la primera mitad del siglo XIII, más precisamente hacia el año 1220, es evidente que la construcción de la iglesia de Harlinger se inició en el siglo I o XII. . . El uso de la toba apunta a una gran antigüedad, ya que en el siglo XIII casi ya no se importaba en Frisia. Los ladrilleros conservaron la forma antigua, porque los llamados los viejos frisones han imitado el formato toba, como los suministrados por Deventer y Kampen. Las iglesias construidas con toba en nuestro país son, por lo tanto, mucho más antiguas que las construidas con pesados ladrillos. Solo las parroquias ricas podían permitirse el lujo de construir una iglesia en Andernachschen Groosteen y, sin duda, la de Almenum, entonces todavía independiente como pueblo con su propia iglesia, era muy acomodada.
Después de estar en pie durante seis siglos, la iglesia en ruinas fue derribada en 1771 y la torre se actualizó en gran medida agregando un manto de piedra amarilla o un revestimiento en los lados erosionados. El 25 de mayo de 1772, Hans Willem, barón van Plettenberg, alcalde de la ciudad, colocó la primera piedra de la nueva iglesia cruciforme en nombre del príncipe Willem den Vijfden. Y el día de Año Nuevo de 1775, el reverendo Piekenbrock pronunció el discurso inaugural en respuesta a Joh. X, verso 22.
La forma básica de la iglesia, de 31 por 31 metros internamente, se desvía por completo de la construcción alargada habitual y muestra una extraña fachada en la parte trasera o en el lado este con sus ocho pesadas ventanas de guillotina para iluminar la sacristía, la sala de calderas y el órgano. desván.
La iglesia tiene tres entradas de piedra de Bentheimer, trabajadas según la ordenanza dórica, al igual que las pilastras y las cornisas circundantes. El púlpito se ha colocado debajo del órgano de sonido, fabricado por Hinz von Groningen, lo que no favorece la buena acústica y provoca una resonancia molesta. Aquí tampoco faltan "sillas de honor" y el sacristán de la iglesia estaba previamente obligado a proporcionar a los miembros del Consejo y los del Almirantazgo, así como a los miembros del consistorio estufas calientes gratuitamente, si los señores pueden expresar su deseo por esto.
Christoffel van Sternzee, Drost van Harlingen durante los últimos años del reinado de Carlos V, está enterrado en la iglesia junto a su esposa Kunera van Ropta. La tumba de Tjerk Hiddes, el héroe naval, no se encuentra después de la renovación de la iglesia.
Esto puede despertar tanto más asombro, cuanto que este teniente almirante de la escuadra de Frisia, gran 28 navíos, caído en la segunda guerra inglesa el 4 de agosto de 1666, era fama y orgullo de nuestro pueblo, mientras que el hijo de Tjerk Hiddes, nacido tras la heroica muerte de su padre, fue encomendado al cuidado y cuidado del Almirantazgo. Este hijo, Tjerk de Vries, fue entrenado para el servicio naval holandés. Tenía solo 23 años y murió en su barco "de Brack" mientras navegaba de Inglaterra a Harlingen.
En cuanto a nuestro héroe naval Tjerk Hiddes ("Kierkidès" lo llamaban los franceses), su mayor elogio fue el homenaje que le rindió el almirante de Ruyter cuando, tras la muerte del almirante Evertsen, de Ruyter llamó a su amigo Tjerk Hiddes el mejor y más valiente , comandante experimentado recomendado. Si Michiel de Ruyter dio tal testimonio, ciertamente se podía contar con él, ya que el almirante holandés no tenía la costumbre de elogiar a alguien inmerecidamente o poner una pluma en su sombrero.
El "immensi tremor Oceani", es decir, el terror de los mares inmensos, como se llamaba a de Ruyter, sobrevivió a su amigo Tjerk Hiddes durante casi diez años. Él también dio su vida por la patria y fue asesinado el 29 de abril de 1876 cerca de Siracusa.
Nuestro héroe naval frisón solía llevar su propio nombre y el de su padre. Los holandeses lo llamaron "Den Vries" y se ha quedado con este. Durante su capitanía se le llamó simplemente capitán Tjerk o Tjerkbaas.
Cuando el Almirantazgo de Harlinger le dio el nombramiento de Vicealmirante, junto con el personal que lo acompañaba, más la falda de encaje dorado y el sombrero de plumas, se le dio la oportunidad en la casa de un miembro de ese consejo de vestirse y ponerse su nuevo traje para hacer su aparición "con los Señores". Después de "ponerse así en el pontificio", Tjerk dijo: "¿Qué soe ús Trijn wol fan my sizze, as se my sa seach?" Esto caracteriza al sencillo muchacho Sexbierumer, que habiendo ascendido al más alto rango, prefería hablar frisón a las personas que sabían que conocían y hablaban su lengua materna. Los Harlinger no lo han olvidado, a pesar de que su tumba ha desaparecido del edificio de la iglesia y, por una negligencia imperdonable, no se ha registrado dónde fue enterrado.
Los holandeses no son tan generosos con la erección de estatuas y bustos, de lo contrario, Tjerk Hiddes merecía un monumento, por ejemplo, en el hermoso parque cerca de la estación.
Uno puede atestiguar al almirante Tjerk como J. de Recht hizo a Menno van Coehoorn: "He aquí un héroe, probado en llamas de relámpagos de guerra; Quien habló por las Tierras Vrijheid desde bocas de metal".


Almenum es, por supuesto, siglos más antiguo que Harlingen, ya que el montículo de Almenum ya se construyó antes de que se construyeran los diques marinos alrededor de la provincia.
Cuando el arzobispo Bonifacio viajó de Utrecht a Friesland, en el mes de mayo del año 754, inició su viaje por Holanda y viajó de allí a Almenum, después de lo cual pasó por Westergo por el Boorndiep o el Middelzee a Oostergo a Dockum en H Sscramentsdag para llevar a sus seguidores (frisios paganos convertidos) a la comunión de la iglesia.
El 6 de junio cayó allí el valiente como sacrificio de venganza de los idólatras, como he dicho largamente en mi descripción de Dockum. En su viaje por Frisia, se dice que el arzobispo fundó algunas congregaciones. No se puede determinar con certeza dónde sucedió esto. Incluso los registros más antiguos de la Arquidiócesis de Utrecht no lo mencionan, pero se sospecha que los asentamientos más importantes en los montículos del país, situados en su viaje misionero, en la medida en que estaban habitados por cristianos frisones, fueron el predicador de la Fe. visitó y entre ellos pertenecía en primer lugar a Almenum.
Además del estandarte ya mencionado, la iglesia allí poseía un manuscrito de Karel den Groeten, entregado a su general Forteman, como recompensa por la ayuda de los frisones en el socorro de Roma. Los señores de Frisia declararon que Karel era libre y de noble cuna, libre de cargas, pero solo endeudado con el emperador y los propietarios libres con las personas libres, siempre que soplara el viento y el mundo subsistiera.


En los siglos IX y X, Almenum a menudo sufrió mucho por las incursiones de los toscos normandos (en su mayoría daneses), que recorrían Frisia en sus marchas. Invadiendo a todos los filibusteros desde el otro lado del mar hacia el norte, fueron llamados entonces normandos, aunque la mayoría provenía de Dinamarca.
Uno de los príncipes daneses, llamado Gothrik, logró establecerse aquí en el año 810, cuando invadió aquí con 200 carabelas o barcos Wikinger. Después de derrotar al ejército enviado contra él, en su mayoría campesinos, impuso a los frisones un tributo anual de 200 libras de plata. Calculado según la moneda inglesa, esto ascendía a 2400 florines, que era un impuesto enorme en esos días. Este tributo se recaudó durante dos años cuando el estatúder del emperador, que luchó contra los turcos, regresó aquí para ahuyentar a los daneses.
Se cuenta la leyenda de Gothrik que obligó a los frisones a hacer puertas delanteras bajas en el lado sur de sus viviendas, que, al entrar en su casa, ¡debían agacharse para rendir tributo al gobernante del norte! También habrían usado collares de ramitas como señal de sumisión. Según una tradición muy antigua, según Kempius, la casa de peaje del tesorero noruego estaba ubicada en Almenum, quien se sentaba allí para cobrar el impuesto impuesto en nombre del rey Gothrik.


La derivación del nombre de Almenum apuntaría a la propiedad comunal de la tierra, como los pueblos de Overijssel, donde, por ejemplo, los aldeanos tienen derecho a los pastos para el ganado. Tales Tierras se llaman Commonland en Inglaterra y Almenningurheim en Islandia, por lo que Algemeen heme. La terminación um es una abreviación de heme, hem o hiem, como se sabe.
En el siglo VIII, Frisia fue devastada por mareas altas y tormentas, que rápidamente disminuyeron la tierra que se extendía ante el reflujo y el flujo. Fue en el año 793 que, según Ocko Scarlensis, por orden de Carlomagno, se levantaron y ampliaron los montículos ya conocidos en ese momento; entre ellos también se mencionaron los montículos en Almenum, Midlum o Middelhem, Tsjommehem o Tzum, Hitteshem o Hitzem y Dronningripa o Dronrijp. Dronning-ripa significa en danés antiguo "Konniginneweg", por lo que este nombre es de origen extranjero ya que hay más nombres y palabras en el idioma frisón de origen noruego o danés.
Cerca del antiguo Almenum, ya hacia el año 900 varios Stinsen se levantaban en alturas, montículos o montículos, rodeados de muros de tierra, para defenderse de los piratas, a menudo invasores, que han puesto especialmente difícil a nuestro país durante más de tres siglos. El asentamiento más antiguo cerca de Almenum es Hajo Canga o Cammingha Stins. Gratingahuis se elevó hacia el este y el nombre del vecindario que lo rodeaba se corrompió más tarde a Grettingaburen. Al oeste estaban los stins de Harns y Harliga, cuyos dueños clamaban por prioridad, de modo que una familia no podía soportar a la otra. Ruurd Jans Harliga era particularmente aficionado a Sasker Harns y cuando con la Pascua del año 1064 Sasker quiso preceder a Ruurd con la ofrenda de regalos para los pobres y la iglesia, Ruurd estaba tan indignado por esto, que mató a Sasker en el cementerio de Almenun. Esto creó una enemistad de sangre que no pudo ser satisfecha o expiada en un siglo.
Esto resultó en luchas y asesinatos sostenidos entre los Gratinga, los Gerbranda y la familia van Harns. En 1133, el odio llegó a tal punto que Douwe van Harns apuñaló al hijo de Sikke, Gratinga, con una horca, porque ese niño conducía a un país que pertenecía a Douwe, pero sobre el que había un paso libre o un paso a nivel hasta el patio de Gratinga.
Esta fechoría sublevó a todo Barradeel y dividió al país en dos partidos beligerantes.
Los Gratinga'a luego emprendieron una campaña contra Douwe y sitiaron sus Stins, que lograron capturar. Después de una breve deliberación, el grupo victorioso decidió matar al asesino y su familia y arrasar los Stin en Dijkshorne hasta los cimientos. Así sucedió, tras lo cual se concluyó con una fiesta el desalojo radical de la familia Van Harns.
Quince años después, dos abades firmaron una especie de tratado entre las querellas, siendo "un pacto de satisfacción", pero esto fue sólo por las apariencias. El resentimiento arraigado que persistía entre las partes no se disipó.


meppel
P. JANZÉN.
 
https://www.kleinekerkstraat.nl/frames.php?p=a036 


 


 


Harlingen, opkomst en bloei der oude Friesche Steden I
Uit: Leeuwarder Courant, 8 mei 1915


Gegevens uit bronnen worden zorgvuldig overgenomen, maar lees- en typfouten zijn onvermijdelijk. Gegevens die niet in de bron staan maar door mij zijn aangevuld op basis van andere bronnen of andere gegevens uit dezelfde bron, zijn voorzien van een *. Gegevens die door mij aangepast of geïnterpreteerd zijn, zijn zoveel mogelijk voorzien van een verduidelijkende toelichting tussen [blokhaken]. Bij het overnemen van eigennamen is de originele spelling gehandhaafd. Soms is echter te voorzien dat een kennelijke schrijf- of spelfout in de bron een probleem zal geven bij het zoeken naar een eigennaam of bij het maken van een alfabetische index. In zo'n geval is de juiste of meest voorkomende spelling van een eigennaam aangehouden, met toevoeging van een toelichting tussen [ ]. Bij het overnemen van plaatsnamen, straatnamen en beroepen die in alfabetische indexen terecht komen is voor zover mogelijk de moderne spelling aangehouden, om het zoeken te vereenvoudigen. Mogelijk staat in een bron bijvoorbeeld Doccum, terwijl op deze website Dokkum staat. Zo wordt een glaesemaecker een glasmaker. Die spelling is voor het doel van deze website (het ontsluiten van bronnen, niet het transcriberen van bronnen) niet belangrijk.


 


Opkomst en bloei der oude Friesche Steden.


LVIII


Harlingen I


Almenum


De oorsprong van het oude Herlynga, vroeger ook Herlingum en Harliga geschreten, is feitelijk "dy olde Buyrte fan Almenum". Ook hier gaf een terp, die in den loop der eeuwen bebouwd, uitgebreid en versterkt is, het aanzien aan een stad, die in 1234 hare zoogenaamde "Rechten en Privilegiën" kreeg van Potestaat en Landraad der Friesche Gouwen. Het zeer oude Almenum was reeds ten tijde der Friesche koningen een bewoonde terp, waarop in de achtste eeuw onzer jaartelling, naar luid der oudste kronieken, in 777 door Gustavus Forteman eene kerk is gebouwd, gewijd aan den Aartsengel St. Michael. Dit bedehuis, van hout samengesteld en met riet gedekt, zou het model hebben gehad van de oudste Noorsche "Stabekirken" en hoe primitief ook ingericht, zouden naar dezen bouwtrant tal van eerste christenkerken zijn opgetrokken in deze lage landen aan zee. De zoon van Gustavus voornoemd, Magnus Forteman, een Friesch krijgsoverste onder Karel den Grooten en later diens stadhouder, of liever landvoogd, zou uit Rome het door paus Hadrianus gewijde "Vaandel der Friezen" in de kerk te Alinenum ter bewaring hebben gegeven. De kloosterschrijvers Hamconius, Suffridus Petri en Sibrandus Leo hebben deze in bewaringgeving breedvoerig medegedeeld. Alvinus spreekt van een rood zijden vaandel, dat een wonderbare kracht had. Onder deze banier heeft Magnus Forteman, de eerste graaf van Bentbeim, de Sarazijnen in Italië verslagen, Rome van dat gespuis verlost en den paus uit het grootste gevaar gered. Tot een vroom, gewijd aandenken werd de Standaard van St. Michael den bewonderenswaardigen Friezen geschonken en op de toen meest veilige plaats geborgen.
"Quin etiam Angelica dux hic devotus in Sede, Condidit Almeni, quae nunc Harlingia, Signum; Signum Frisiacae quondam venerabile genti." In deze woorden bezingt Alvinas het vaandel en de Friezen. Naar den aard dier tijden werd de roem van den Standaard met legenden versierd. Volgens overlevering zou dit Signum, "Dy olden Fane", vóóruit gedragen zijn in den strijd der Friezen tegen de Denen, maar is later spoorloos verdwenen, toen de heidenen ons land weder overstroomden en den Christenen geweld werd aangedaan. Opdat het gewijde vaandel niet in handen der ongeloovigen zou vallen, heeft de Aartsengel zich er over ontfermd en het meegenomen naar hooger Regionen. Tegen deze voorstelling, "als rieckende neer Superstitie", gingen Emmius, Schotanus en Winsemius hevig te keer. "Sy versmeten de dwalinghe dienaengaende niet alleenlijck, maar loochenden gansch en al het bestaen van ghesegd Vaandel".
Op de hooge terp van Almenum zal in de 10e of 12e eeuw, op of nabij de plaats der oude houten kerk, een nieuw gebouw opgetrokken zijn en gemaakt van duif- of tufsteen, waarvan de noordzijde van den toren voor tweederde deel der gemetselde hoogte nog een, zij het ook deerlijk geschonden, fragment vertoont. De halfronde boogfriezen, draagsteenen, zuiltjes en deklijsten geven Romaansche bouwvormen te zien. Daar de Romaansche, ook wel genoemd rondboogstijl, in de eerste helft der 13e eeuw, juister omstreeks het jaar 1220, in ons land door de Gothiek werd verdrongen, ligt het voor de hand, dat de Harlinger kerkbouw in de 1le of 12e eeuw is aangevangen. Het toepassen van tufsteen wijst op hoogen ouderdom, want in de 13e eeuw werd die in Friesland bijna niet meer ingevoerd. Den ouden vorm behielden de steenbakkers wel, want de z.g. oude Friezen hebben het tufsteenformaat, zooals die uit Deventer en Kampen werden aangevoerd, nagebootst. De van tufsteen gebouwde kerken in ons land zijn dus veel ouder dan die welke in zware baksteenen zijn opgetrokkrloven om een kerk in Andernachschen groefsteen te bouwen en ongetwijfeld was die van Almenum, toen nog op zich zelf staand als dorp met eigen kerk, zeer bemiddeld.
Na zes eeuwen te hebben gestaan is de bouwvallige kerk in 1771 afgebroken en de toren voor het grootste deel bijgewerkt, door tegen de verweerde zijden een mantel of beklamping van gelen steen als bekleeding aan te zetten. Op den 25n Mei 1772 is de eerste steen aan de nieuwe kruiskerk gelegd door Hans Willem, baron van Plettenberg, burgemeester der stad, in naam van Prins Willem den Vijfden. En op Nieuwjaarsdag 1775 hield ds. Piekenbrock de inwijdingsrede naar aanleiding van Joh. X vers 22.
De grondvorm der kerk, 31 bij 31 meter binnenwerks, wijkt geheel af van den gewonen langwerpigen bouw en vertoont aan de achter- of oostzijde een zonderlingen gevel met zijn acht zware schuifraamkozijnen ter verlichting van de consistorie, stookkamer en orgelzolder.
De kerk heeft drie ingangen van Bentheimer steen, naar de Dorische ordonnantie bewerkt, gelijk de pilasters en de binnen rondgaande kroonlijsten. Onder het klankvolle orgel, gemaakt door Hinz von Groningen, is de preekstoel aangebracht, wat niet bevorderlijk is voor een goede acoustiek en een hinderlijke resonnance doet ontstaan. "Gestoelten der eere" ontbreken ook hier niet en aan den koster der kerk was vroeger de verplichting opgelegd, om de leden van den Raad en die van de Admiraliteit, alsmede de Kerkeraadsleden gratis te voorzien van warme stoven, wanneer de heeren hun wensch daartoe kanbaar maakten.
Christoffel van Sternzee, Drost van Harlingen tijdens de laatste regeeringsjaren van Karel V, ligt in de kerk begraven nevens zijne vrouw Kunera van Ropta. Het graf van Tjerk Hiddes, den zeeheld, is na de verbouwing der kerk onvindbaar.
Dit mag des te meer de bevreemding opwekken, omdat dese luitenant-admiraal van het Friesche eskader, groot 28 schepen, in den tweeden Engelschen oorlog den 4n Augustus 1666 sneuvelend, de roem en de trots van ons volk was, terwijl Tjerk Hiddes' zoontje, na zijns vaders heldendood geboren, aan de hoede en zorg der Admiraliteit was aanbevolen. Deze zoon, Tjerk de Vries, werd opgeleid voor 's lands zeedienst. Hij werd slechts 23 jaer oud en stierf op zijn schip "de Brack" toen hij van Engeland naar Harlingen voer.
Wat onzen zeeheld Tjerk Hiddes ("Kierkidès" noemden de Franschen hem) betreft, diens grootste lof was wel de hulde, die admiraal de Ruyter hem heeft toegebracht, toen na het sneuvelen van admiraal Evertsen, de Ruyter zijn vriend Tjerk Hiddes als den besten en meest kloeken, ervaren bevelhebber aanbeval. Als Michiel de Ruyter zulk een getuigenis gaf, kon men er stellig op aan, want de Hollandsche admiraal was niet gewoon iemand onverdiend te prijzen of een pluim op den hoed te steken.
De "immensi tremor Oceani", d.i. de schrik der onmetelijke zeeën, gelijk de Ruyter werd genoemd, everleefde zijn vriend Tjerk Hiddes nog bijna tien jaar. Ook hij gaf zijn leven voor het vaderland en sneuvelde 29 April 1876 bij Syracuse.
Onze Friesche zeeheld droeg gewoonlijk zijn eigen voornaam en die zijns vaders. "Den Vries" noemden hem de Hollanders en deze van heeft hij behouden. Tijdens zijn kapiteinschap werd hij eenvoudig schipper Tjerk of Tjerkbaas genoemd.
Toen de Harlinger Admiraliteit hem de aanstelling van Vice-Admiraal gaf, tegelijk met den daarbij behoorendende staf, behevens den met goudgalon bestikten rok en pluimhoed, werd hem ten huize van een lid van dien Raad gelegenheid gegeven zich aan te kleeden om in zijn nieuw costuum zijn opwachting te maken "bij de Heeren". Na zich aldus "in het pontificaal" te hebben gestoken, zei Tjerk: "Wat soe ús Trijn nou wol fan my sizze, as se my sa seach?" Dit teekent den eenvoudigen Seksbierumer jongen, die, tot den hoogsten rang opgeklommen, bij voorkeur Friesch sprak tot lieden waarvan bij wist, dat ze zijn moedertaal kenden en spraken. De Harlingers hebben hem niet vergeten, ook al is zijn graf bij den kerkbouw verdwenen en door onvergeeflijke nalatigheid later niet vastgeeteld waar hij begraven lag. Indien hij een praalgraf had, zou men dit zeker wel hebben overgebracht, zoodat men vermoedt, dat hij onder een eenvoudigen steen rust en waarschijnlijk nu buiten de kerk, daar de oude meer dan 20 meter langer was dan de in 1776 gebouwde kruiskerk.
De Nederlanders zijn niet zoo scheutig met het oprichten van stand- en borstbeelden, anders verdiende Tjerk Hiddes wel een monument b.v. in het mooie plantsoen bij het station.
Van Admiraal Tjerk mag men getuigen gelijk J. de Recht het deed ten opzichte van Menno van Coehoorn: "Ziet hier een held, beproefd in oorlogsblixemvlammen; Die voor 's Lands Vrijheid sprak uit monden van metaal."


Almenum is, zooals van zelf spreekt, eeuwen ouder dan Harlingen, daar de terp van Almenum reeds aangelegd is vóór dat er zeedijken om de provincie lagen.
Toen aartsbisschop Bonifacius van Utrecht naar Friesland reisde, in de Meimaand van het jaar 754, begon hij zijn tocht door Holland en reisde van daar naar Almenum, waarna hij door Westergo trok over het Boorndiep of de Middelzee naar Oostergo om te Dockum op H. Sscramentsdag zijne volgelingen (bekeerde heidensche Friezen) in de gemeenschap der kerk op te nemen.
Den 6n Juni viel de moedige man daar als offer van de wraak der afgodendienaars, gelijk ik breedvoerig in mijne beschrijving van Dockum heb medegedeeld. Op zijn tocht door Friesland zou de aartsbisschop eenige gemeenten hebben gesticht. Waar dit geschied is, valt niet met zekerheid aan te wijzen. Zelfs de oudste bescheiden van het aartsbisdom te Utrecht gewagen er niet van, maar wel wordt vermoed, dat de meest belangrijke nederzettingen op de terpen in het land, gelegen op zijn zendingstocht, voor zooverre zij door Christen-Friezen werden bewoond, door den geloofsprediker zijn bezocht en daaronder behoorde in de eerste plaats Almenum.
Behalve het reeds genoemde vaandel bezat de kerk daar een handschrift van Karel den Groeten, afgegeven aan zijn veldheer Forteman, ter belooning van de hulp der Friezen bij het ontzet van Rome. De Friesche heeren verklaarde Karel voor te zijn vrij en edelgeboren, onbezwaard, doch alleen den keizer schatplichtig, en de eigenerfden voor vrije lieden, zoolang de wind zou waaien en de wereld zou staan.


In de 9e en 10e eeuw heeft Almenum dikwijls zeer te lijden gehad van de invallen der ruwe Noormannen (meest Denen), die op hun marodeurstochten Friesland afstroopten. Alle vrijbuiters van over de zee ten noorden hier invallend, noemde men toen Noormannen, ofschoon de meesten uit Denemarken kwamen.
Een van de Deensche vorsten, met name Gothrik, wist hier in het jaar 810 vasten voet te krijgen, toen hij hier met 200 karvelen of Wikinger schepen binnenviel. Na het op hem afgezonden leger, meest uit boeren bestaande, te hebben verslagen, legde hij den Friezen een jaarlijksche schatting van 200 pond zilver op. Naar Engelsche muntwaarde berekend bedroeg dit 2400 gulden, wat in die dagen een enorme belasting was. Gedurende twee jaren is deze schatting ingevorderd, toen 's keizers stadhouder, die tegen de Turken vocht, hier terugkwam om de Denen te verjagen.
Van Gothrik wordt de legende verteld, dat hij de Friezen dwong om lage voordeuren aan de zuidzijde hunner woningen te maken, opdat zij, hun huis ingaande, zich moesten bukken, om daardoor hulde te brengen aan den heerscher in het Noorden! Ook zouden ze halsbanden van twijghout hebben gedragen ten teeken van onderworpenheid. Volgens een zeer oude overlevering stond volgens Kempius te Almenum het tolhuis van den Noorschen schatmeester, die daar zitting hield om namens koning Gothrik de opgelegde belasting te innen.


De naamafleiding van Almenum zou wijzen op gemeenschappelijk grondbezit, gelijk de Overijselsche meenten, waar bv. dorpsbewoners het recht op veeweiden hebben. Dergelijke Landerijen worden in Engeland Commonland genoemd en in IJsland Almenningurheim, dus Algemeen heem. De uitgang um is een verkorting van heem, hem of hiem, gelijk bekend is.
In de achtste eeuw werd Friesland geteisterd door hooge watervloeden en stormen, die het voor eb en vloed liggende land snel deden afnemen. Het was in het jaar 793, dat, volgens Ocko Scarlensis, op bevel van Karel den Grooten, de toen reeds bekende terpen werden verhoogd en vergroot; daaronder werden ook genoemd de terpen te Almenum, Midlum of Middelhem, Tsjommehem of Tzum, Hitteshem of Hitzem en Dronningripa of Dronrijp genoemd. Dronning-ripa beteekent in het oud-Deensch "Konniginneweg" en dus is deze naam van vreemden oorsprong gelijk er meer namen en woorden in de Friesche taal zijn van Noorsche of Deensche afkomst.
Nabij het oude Almenum stonden reeds omstreeks het jaar 900 verscheidene Stinsen op hoogten, terpen of wierden, omgeven door aarden wallen, ter verdediging van de vaak invallende zeeschuimers, die het onzen landzaat ruim drie eeuwen bijzonder lastig hebben gemaakt. Als oudste nederzetting bij Almenum wordt Hajo Canga of Cammingha Stins genoemd. Oostwaarts verrees Gratingahuis en de naam der buurt daar omheen is later verbasterd tot Grettingaburen. Westwaarts stonden Harns en Harliga stins, welker eigenaren om den voorrang dongen, tengevolge waarvan de eene familie de andere niet kon uitstaan. Ruurd Jans Harliga was in het bizonder gebeten op Sasker Harns en toen met het Paaschfeest van het jaar 1064 Sasker aan Ruurd wilde vóórgaan met het offeren van gaven voor armen en kerk, ontstak Ruurd deswege zoo in gramschap, dat hij Sasker op het kerkhof te Almenun doodde. Hierdoor ontstond een bloedwraak, die in geen eeuw kon worden bevredigd of verzoend.
Aanhoudende vecht- en moordpartijen tusschen de Gratinga's, de Gerbranda's en de familie van Harns waren hiervan het gevolg. In 1133 liep die haat zoo hoog, dat Douwe van Harns den zoon van Sikke Gratinga met een hooivork doorstak, omdat die jongen naar een land reed, dat aan Douwe toebehoorde, maar waarover een vrije reed of overweg was naar Gratinga's erf.
Deze wandaad bracht heel Barradeel in opstand en verdeelde het land in twee oorlogvoerende partijen.
De Gratinga'a ondernamen toen een veldtocht tegen Douwe en belegerden diens Stins, die ze wisten te veroveren. Na kort beraad besloot de zegevierende partij den moordenaar en diens gezin om het leven te brengen en de Stins te Dijkshorne met den grond gelijk te maken. Alzoo geschiedde, waarna de radicale opruiming der familie van Harns met een feestje werd besloten.
Vijftien jaar later brachten twee abten tusschen de ruziezoekers een soort van verdrag tot stand, zijnde "een verbond van bevrediging", doch dit was maar voor den schijn. De ingekankerde wrok, die steeds tusschen de partijen bestaan bleef, werd niet weggenomen.


Meppel.
P. JANZEN.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


DIRK ([1114]-5 de agosto de 1157, bur Egmond)         . Los Annales Egmundani nombran " filios pusillos Theodericum, Florentium, Simonem " como los tres hijos de " Florentius crassus comes filius Theoderici " y su esposa Petronilla [390] . La Chronologia Johannes de Beke nombra a " Theodricum, Florencium, Simonem ac Hadewigim virginem " como los hijos del conde Floris y su esposa [391] . Sucedió a su padre en 1121 como DIRK VI conde de Holanda , bajo la regencia de su madre durante su minoría de edad. El Egmondsch Necrologium de Beke registra que " Lotharius imperator avunculus Theoderici "comitatus de Ostergon et Westergon " de la iglesia de Utrecht y se los concedió al condado de Holanda en [1126] [392] . Los Annales Egmundani registran que " Theodericus comes Hollandensis " hizo una peregrinación a Jerusalén en 1138 [393] ". Thedricus Hollandensium comes…cum conjuge mea Sophia comitissa et filio nostro Florentio "intercambió propiedades con Epternach por carta fechada en 1156 [394] . Los Annales Egmundani registran la muerte " 1157 Non Aug " de " Theodericus comes filius Florentii crassi comitis " [395] .Chronologia Johannes de Beke registra la muerte " 1157 Non Aug " del conde Dirk VI y su entierro en Egmond [396] .  m (antes de 1137) SOPHIE von Rheineck heredera de Bentheim, hija de OTTO von Salm Pfalzgraf bei Rhein Graf von Rheineck und Bentheim y su esposa Gertrud von Northeim (-Jerusalén 26 Sep 1176, bur Jerusalén, en la iglesia más tarde llamada iglesia de los Caballeros Teutónicos ). La Chronologia Johannes de Beke registra el matrimonio del conde Dirk VI y " Sophiam filiam Ottonis de Rinegh comitis palatini " [397] . Los Annales Egmundani nombran " palatinus…viene Otto de Rineke " como hermano de "comitissæ Sophiæ Hollandensis " [398] . " Thedricus Hollandensium comes…cum conjuge mea Sophia comitissa et filio nostro Florentio " intercambió propiedades con Epternach por carta fechada en 1156 [399] . Los Annales Egmundani registran la visita a Jerusalén en 1173 de " Sophia comitissa Hollandensis et filio suo Ottone " y su muerte en 1176 [400] . La Chronologia Johannes de Beke registra que " Sophia comitissa " visitó Jerusalén después de la muerte de su marido y murió allí " VI Kal Oct " y fue enterrada "ad hospitale Teutonicorum en Iherusalem "[401] . El EgmondschNecrologiumde Bekeregistra el entierro "VI Kal Oct" de "Sophia...mater Florencii comitis" en Jerusalén [402] . El conde Dirk VI y su esposa tuvieron nueve hijos:


a)          DIRK ([1138/39]-1151). La Chronologia Johannes de Beke nombra (en orden) " Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam " como los hijos del conde Dirk VI y su esposa [403] . Los Annales Egmundani registran la muerte en 1151 de " Theodericus…filius Theoderici comitis et Sophiæ cognomento Peregrinus ", especificando que tenía 12 años [404] . El Necrologium Egmondsch de Beke aclara que " Peregrinus preses " era "senior filius "pero murió a los 12 años y fue enterrado en Egmond [405] .


b) FLORIS ([1140]-Antioquía 1 agosto 1190, bur Antioquía San Pedro)         . La Chronologia Johannes de Beke nombra (en orden) " Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam " como los hijos del conde Dirk VI y su esposa [406] . Los Annales Egmundani nombran " Florentius filius eius [=Theodericus comes filius Florentii crassi comitis] " al registrar que sucedió a su padre [407] . Sucedió a su padre en 1157 como FLORIS III Conde de Holanda .


c) OTTO ([1140/45]-[1208/13 de febrero de 1209])         . La Chronologia Johannes de Beke nombra (en orden) " Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam " como los hijos del conde Dirk VI y su esposa [408] . Los Annales Egmundani denominan " Ottonem fratrem Florentii Hollandensis comitis " [409] . Graf van Bentheim. La Chronologia Johannes de Beke registra que " Otto de Hollandia filius sororis sue " heredó el " comitatum de Benthem " después de "Otto palatinus comes de Rinegh castellanus in Benthem sororius Theodrici comitis Hollandie " fue asesinado por " Hermanno comite de Stalik " [410] . " Frater episcopi Balduini Otto comes de Benthem " hizo la guerra en Drenthen contra " Covordiæ præfectos ", fechada en 1196 [411 ] . " Theodericus…comes et A. uxor mea Hollandiæ comitissa…et avunculus noster Otto comes de Benethem et soror eius Sophia abbatissa " donaciones confirmadas a Rijnsburg por " beatæ memoriæ Sophia quondam Hollandiæ comitissa ", para las almas de " præmemoratæ Sophiæ comitissæ et mariti eius Theoderici comitis ",por caarta fechada en 1202 [412] . 


-        GRAVEN van BENTHEIM . 


 


https://fmg.ac/Projects/MedLands/HOLLAND.htm#_Toc482446630 


 


 DIRK ([1114]-5 Aug 1157, bur Egmond).  The Annales Egmundani name "filios pusillos Theodericum, Florentium, Simonem" as the three sons of "Florentius crassus comes filius Theoderici" and his wife Petronilla[390].  The Chronologia Johannes de Beke names "Theodricum, Florencium, Simonem ac Hadewigim virginem" as the children of Count Floris & his wife[391].  He succeeded his father in 1121 as DIRK VI Count of Holland, under the regency of his mother during his minority.  Beke's Egmondsch Necrologium records that "Lotharius imperator avunculus Theoderici" took "comitatus de Ostergon et Westergon" from the church of Utrecht and granted them to the county of Holland in [1126][392].  The Annales Egmundani record that "Theodericus comes Hollandensis" made a pilgrimage to Jerusalem in 1138[393].  "Thedricus Hollandensium comes…cum conjuge mea Sophia comitissa et filio nostro Florentio" exchanged property with Epternach by charter dated 1156[394].  The Annales Egmundani record the death "1157 Non Aug" of "Theodericus comes filius Florentii crassi comitis"[395].  The Chronologia Johannes de Beke records the death "1157 Non Aug" of Count Dirk VI and his burial at Egmond[396].  m (before 1137) SOPHIE von Rheineck heiress of Bentheim, daughter of OTTO von Salm Pfalzgraf bei Rhein Graf von Rheineck und Bentheim & his wife Gertrud von Northeim (-Jerusalem 26 Sep 1176, bur Jerusalem, in church later called church of the Teutonic Knights).  The Chronologia Johannes de Beke records the marriage of Count Dirk VI and "Sophiam filiam Ottonis de Rinegh comitis palatini"[397].  The Annales Egmundani name "palatinus…comes Otto de Rineke" as brother of "comitissæ Sophiæ Hollandensis"[398].  "Thedricus Hollandensium comes…cum conjuge mea Sophia comitissa et filio nostro Florentio" exchanged property with Epternach by charter dated 1156[399]. ; The Annales Egmundani record the visit to Jerusalem in 1173 of "Sophia comitissa Hollandensis et filio suo Ottone" and her death in 1176[400].  The Chronologia Johannes de Beke records that "Sophia comitissa" visited Jerusalem after her husband died and died there "VI Kal Oct" and was buried "ad hospitale Teutonicorum in Iherusalem"[401].  Beke's Egmondsch Necrologium records the burial "VI Kal Oct" of "Sophia…mater Florencii comitis" at Jerusalem[402].  Count Dirk VI & his wife had nine children:


a)         DIRK ([1138/39]-1151).  The Chronologia Johannes de Beke names (in order) "Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam" as the children of Count Dirk VI & his wife[403].  The Annales Egmundani record the death in 1151 of "Theodericus…filius Theoderici comitis et Sophiæ cognomento Peregrinus", specifying that he was 12 years old[404].  Beke's Egmondsch Necrologium clarifies that "Peregrinus preses" was "senior filius" but died aged 12 and was buried at Egmond[405].


b)         FLORIS ([1140]-Antioch 1 Aug 1190, bur Antioch St Peter).  The Chronologia Johannes de Beke names (in order) "Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam" as the children of Count Dirk VI & his wife[406].  The Annales Egmundani name "Florentius filius eius [=Theodericus comes filius Florentii crassi comitis]" when recording that he succeeded his father[407].  He succeeded his father in 1157 as FLORIS III Count of Holland.


c)         OTTO ([1140/45]-[1208/13 Feb 1209]).  The Chronologia Johannes de Beke names (in order) "Florencium succedentem Hollandie principem, Ottonem de Benthem comitem, Balduinem pontificum, Theodricum antistitem, Peregrinum presidem, Sophiam abbatissam, Hadewigim sanctimonialem et Petronellam…domicellam" as the children of Count Dirk VI & his wife[408].  The Annales Egmundani name "Ottonem fratrem Florentii Hollandensis comitis"[409].  Graf van Bentheim.  The Chronologia Johannes de Beke records that "Otto de Hollandia filius sororis sue" inherited "comitatum de Benthem" after "Otto palatinus comes de Rinegh castellanus in Benthem sororius Theodrici comitis Hollandie" was murdered by "Hermanno comite de Stalik"[410].  "Frater episcopi Balduini Otto comes de Benthem" made war at Drenthen against "Covordiæ præfectos", dated to 1196[411].  "Theodericus…comes et A. uxor mea Hollandiæ comitissa…et avunculus noster Otto comes de Benethem et soror eius Sophia abbatissa" confirmed donations to Rijnsburg by "beatæ memoriæ Sophia quondam Hollandiæ comitissa", for the souls of "præmemoratæ Sophiæ comitissæ et mariti eius Theoderici comitis", by charter dated 1202[412].


-        GRAVEN van BENTHEIM.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Castillo de Bentheim
Imagen ilustrativa del artículo Château de Bentheim
Castillo de Bentheim
con Pulverturm (torre de pólvora)
Periodo o estilo Castillo fortificado
Inicio de la construcción xi °  siglo
Dueño original Otto II de Northeim
Sitio web http://www.burg-bentheim.de/
Información del contacto 52 ° 18 ′ 09 ″ norte, 7 ° 09 ′ 23 ″ este
País Bandera de alemania Alemania
Tierra Bandera de Baja Sajonia.svg Baja sajonia
Ciudad Bad Bentheim
Geolocalización en el mapa: Alemania
(Ver situación en el mapa: Alemania)Castillo de Bentheim
Geolocalización en el mapa: Baja Sajonia
(Ver ubicación en el mapa: Baja Sajonia)Castillo de Bentheim
El Castillo de Bentheim es un castillo fundado a principios de la Edad Media . Se menciona por primera vez en el xi °  siglo en los registros de la abadía de Werden (1050). Está ubicado en una colina que domina el municipio de Bad Bentheim .


Historia
El castillo de Bentheim era la capital del condado de Bentheim .


El primer propietario conocido del castillo es Otto II de Northeim , duque de Baviera . En 1116, el castillo fue completamente destruida durante la guerra entre Lotario III y Henry V . El Annalista Saxo describe cómo Lotario "asedia Binithem, una hermosa ciudad fortificada, quemada después de ser conquistada". La palabra "fuerte" (firmam) sugiere que el castillo jugó un papel vital en las defensas de la ciudad, pero se supone que era una estructura de madera, y aún no un castillo de piedra. El castillo será reconstruido poco después por Otto von Salm , cuñado del ganador de la guerra, Lothaire III.


En 1146 estalló una guerra entre Otto von Salm y el señor de Utrecht , el obispo Herbert de Béron. Otto será derrotado cerca de Ootmarsum . Por esta derrota, el castillo cayó en manos del Señor de Utrecht. El hijo de Otto intentará retomar el castillo pero perdió el enfrentamiento y fue capturado por Hermann von Stahleck en 1148. Pasó un año entero en prisión antes de ser estrangulado. La hija de Otto, Sophie von Salm-Rheineck , heredará el castillo. Se casará con el conde Thierry VI de Holanda . Su hijo Otto (hemano de Florent III) , heredará el condado a la muerte de Sophie (en 1165) y así se convierte en el primero de los condes de Bentheim-Holland (o el conde de Bentheim), que permaneció unido hasta 1421. Este año- allí el El castillo pasó a manos de Eberwin IV von Götterswick, primo del último conde de Holanda.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


2. SOPHIE von Rheineck (-26 de septiembre de 1176, bur Jerusalén, en la iglesia más tarde llamada iglesia de los Caballeros Teutónicos)       ;  . La Chronologia Johannes de Beke registra el matrimonio del Conde Dirk VI y " Sophiam filiam Ottonis de Rinegh comitis palatini " [1403] . Los Annales Egmundani nombran " palatinus...viene Otto de Rineke " como hermano de " comitissæ Sophiæ Hollandensis " [1404] . Heredera de Bentheim. Los Annales Egmundani registran la visita a Jerusalén en 1173 de " Sophia comitissa Hollandensis et filio suo Ottone " y su muerte en 1176 [1405] . La Chronologia Johannes de Beke registra que " Sophia comitissa"visitó Jerusalén después de la muerte de su marido y murió allí" VI Kal Oct "y fue enterrada" ad hospitale Teutonicorum en Iherusalem " [1406] . El Egmondsch Necrologium de Beke registra el entierro " VI Kal Oct " de " Sophia …ma ter Florencii comitis " en Jerusalén [1407] m  ( antes de 1137) DIRK VI Conde de Holanda , hijo de FLORIS II "el Gordo" Conde de Holanda y su esposa Gertrudis [Petronella] de Lorena ([1114]-Jerusalén 5 de agosto de 1157, bur Egmond)


http://fmg.ac/Projects/MedLands/FRANCONIA.htm#OttoSalmRheineckdied1150 


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


—, bisschop van Utrecht. Zie: Bernold. Bentheim, Otto graaf van. Zie: Otto. . Benzelmus van Harsolthe. 311. Benzo. 344.
 
- (Gertruidis, Gertrudis), gravin van Bentheim, gemalin van graaf Otto van Bentheim. 363*, 369.
 
——, graaf van Bentheim, echtgenoot van Gertruida. 363. —, graaf van Bentheim, graaf van Umneth, broeder van graaf Floris III van Holland. 418, 423, 466(?), 467.
 
Huius rei testes sunt: Ludolphus Magdeburgensis ecclesie archiepiscopus, Hartwicus Bremensis archiepiscopus, Hermannus lafltgrayjusJThuringie, Otto comes de Bentheim, comes Lambertus de Erfordia, Guiehardus hurgravius. de Magdeburg, comes Albertus de Wernningerode, Rubertus de Clürne, Cuno de Mincemberc, Marquardus d»pifcr, Drushardus de Kesteneburc, Heinricus camerarius de Groiz, Heinricus pincerna. de Lutra, Gerardus de Grimberc, Arnoldus de Wisemal et alii quamplures.
 
 
OORKONDENBOEK VAN UTRECHT.
Drukkerij van KEMINK & ZOON over den Dom te Utrecht.


OORKONDENBOEK
VAN HET
STICHT UTRECHT
TOT 1301
UITGEGEVEN DOOR
Dr. Mr. S. MULLER Pz. en Dr. A. C. BOÜMAN.
DEEL I.
UTRECHT, A. OOSTHOEK. 1920.
 


 --


 


LIBRO DE CERTIFICADOS DE UTRECHT.
Imprenta de KEMINK & ZOON sobre la Catedral de Utrecht.


LIBRO DE CERTIFICADO
DESDE EL
STICHT UTRECHT
HASTA 1301
PUBLICADO POR
Dr. Señor. S.MULLER Pz. y la dra. AC BOÜMAN.
PARTE I.
UTRECHT, A. OOSTHOEK. 1920.


 


 


—, obispo de Utrecht. Ver: Bernoldo. Bentheim, Otón Conde de. Ver: Otón. . Benzelmus van Harsolthe. 311. Benzo. 344.
 
- (Gertruidis, Gertrudis), condesa de Bentheim, esposa del conde Otón de Bentheim. 363*, 369.
 
——, Conde de Bentheim, marido de Gertruida. 363. —, Conde de Bentheim, Conde de Umneth, hermano del Conde Floris III de Holanda. 418, 423, 466(?), 467.
 
Los testigos de este asunto son: Ludolphus, arzobispo de la iglesia de Magdeburgo, Hartwicus, arzobispo de Bremen, Hermannus Lafltgrayjus J. Thuringie, Otto, conde de Bentheim, conde Lambertus de Erfordia, Guiehardus de Hurgrave. de Magdeburgo, el conde Alberto de Wernningerode, Roberto de Clürne, Cuno de Mincemberc, Marquardus d»pifcr, Drushardus de Kesteneburc, Enrique el chambelán de Groiz, Enrique el mayordomo. de Lutra, Gerardus de Grimberc, Arnoldus de Wisemal y varios otros.


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


 

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!


Zeitbalken Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,

  Diese Funktionalität ist Browsern mit aktivierten Javascript vorbehalten.
Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole: grootouders Großeltern   ouders Eltern   broers-zussen Geschwister   kinderen Kinder

Vorfahren (und Nachkommen) von Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,

Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,
-1176



Mit der Schnellsuche können Sie nach Name, Vorname gefolgt von Nachname suchen. Sie geben ein paar Buchstaben (mindestens 3) ein und schon erscheint eine Liste mit Personennamen in dieser Publikation. Je mehr Buchstaben Sie eingeben, desto genauer sind die Resultate. Klicken Sie auf den Namen einer Person, um zur Seite dieser Person zu gelangen.

  • Kleine oder grosse Zeichen sind egal.
  • Wenn Sie sich bezüglich des Vornamens oder der genauen Schreibweise nicht sicher sind, können Sie ein Sternchen (*) verwenden. Beispiel: „*ornelis de b*r“ findet sowohl „cornelis de boer“ als auch „kornelis de buur“.
  • Es ist nicht möglich, nichtalphabetische Zeichen einzugeben, also auch keine diakritischen Zeichen wie ö und é.



Visualisieren Sie eine andere Beziehung

Die angezeigten Daten haben keine Quellen.



Gleicher Geburts-/Todestag

Quelle: Wikipedia


Über den Familiennamen Van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland,


Die Woudwyk Genealogía-Veröffentlichung wurde von erstellt.nimm Kontakt auf
Geben Sie beim Kopieren von Daten aus diesem Stammbaum bitte die Herkunft an:
Martin Woudwyk, "Woudwyk Genealogía", Datenbank, Genealogie Online (https://www.genealogieonline.nl/woudwyk-genealogia/I6285.php : abgerufen 26. Mai 2024), "Sophie Sophia comitisse Sophie Holtlandensis Sophia Comitissa Hollandensis van Salm-Rheineck de Rhinegge Rinekke van Luxembourg van Bentheim ,erfgename van Bentheim,Gravin van Salm,Erbin von Bentheim,Gravin van Bentheim van Nordheim,Gräfin von Holland, (-1176)".