Familienstammbaum Wim en Annelies de Leede » Alie van Vliet (1911-2007)

Persönliche Daten Alie van Vliet 

• Sie ist geboren am 22. November 1911 in Kampen.
• Sie ist verstorben am 30. Juni 2007 in Balk, sie war 95 Jahre alt.
• Ein Kind von Bertus van Vliet und Augustina Wilhelmina Maria Karreman

Familie von Alie van Vliet

Sie ist verheiratet mit Bouke Ages Fluitman.

Sie haben geheiratet

Notizen bei Alie van Vliet

Ik lees dit ‘in memoriam’ voor in naam van Bert.

 

Toen de huisarts ruim 95 jaar geleden, na de geboorte op bezoek kwam, was hij erg bezorgd en waren zijn verwachtingen over de levenskansen van de baby niet erg hoog. Mijn moeder vertelde graag de woorden die hij daarbij gebruikte: ‘de gordijntjes zullen wel gauw gesloten worden’.

 

Alie kreeg het in de eerste jaren zwaar te verduren en bleef een ziekelijk kind.

 

Toen ze 9 was kreeg ze hele hoge koorts. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, waar ze in een ijsbed werd gelegd. Ook kreeg ze een bloedtransfusie toegediend van een donor die naast haar op de grond lag. De toestand was erg zorgelijk. De familie werd erbij geroepen en de pastoor kwam om haar te bedienen.

Maar de koorts zakte en Alie kwam er opnieuw bovenop.

 

Het gezin volgde vader van Vliet voortdurend als hij weer eens als militair werd overgeplaatst. Mijn moeder is geboren in Kampen en kwam via Utrecht Amersfoort en Dieren in Zeist terecht.

In Zeist leerde ze haar man kennen. Bouke was sinds 1941 onderwijzer in Maarssen en daar gingen ze na hun huwelijk in 1942 ook wonen. Ze kregen al snel 2 kinderen, Age en Ineke. De derde werd in Friesland geboren.

In 1946 kreeg Bouke de kans om in Balk hoofd van de katholieke St Ludgerus- school te worden en zijn vrouw ging natuurlijk mee.

 

Ze kon moeilijk wennen. Ze had moeite met Friesland en de Friese taal.

Toch kregen ze talrijke vrienden, waar ze tientallen jaren mee omgingen; tot ze een voor een wegvielen.

Rond 1958 moest ze Bouke 18 maanden missen; hij was met tbc opgenomen in het sanatorium in Bilthoven. Om de twee weken bezocht ze hem en werden de kinderen 2 dagen uitbesteed. Het was een zware tijd.

In die periode kwam ze zelf ook in het ziekenhuis terecht en dat zou nog vele malen gebeuren. Ze vertelde vorige week nog dat ze er 15 keer in gelegen had en dat ze het Antonius-ziekenhuis in Sneek van binnen en van buiten kende. Dit zou beslist de laatste keer worden, bezwoer ze me.

 

In de 70-er jaren begon mijn vader last te krijgen van zijn hart. Ze was erg bezorgd en verzorgde hem waar nodig. Ze vertelde dat ze ook heel afhankelijk was van Bouke.

Als hij 's avonds een vergadering had, deed ze de deuren op slot en liet niemand binnen. Ze durfde niet eens de kamer uit te gaan.

Bouke overleed in 1983 plotseling op de verjaardag van zijn jongste broer, temidden van zijn familie.

Mijn moeder bleef achter. Wij vreesden het ergste.

 

Een jaar lang had ze het heel moeilijk . Zoals de huisarts zei: ‘ze had die tijd nodig om opnieuw geboren te worden.’

Van een verzorgende meegaande vrouw werd ze energiek en zelfstandig. Met een positieve blik bekeek ze de wereld.

 

Wat wel heel belangrijk was, was dat ze de aanwezigheid van haar man voelde. Zij putte daar kracht uit. Hij was haar beschermer.

Ze was vol over het volgende verhaal:

In de week voorafgaand aan het 95-ste verjaardag verscheen er ‘s morgens een duif op haar vensterbank. Hij bleef een poosje zitten en vloog toen weg. Dit herhaalde zich een aantal dagen, zelfde tijd, zelfde plaats. Op de ochtend van haar verjaardag zat hij er weer. Op een bepaald moment draaide hij zich om en tikte enkele keren met z’n snavel tegen het raam, als of hij contact wilde maken.. Daarna vloog hij weg en is niet meer terug gekomen. Voor mijn moeder een ervaring die haar erg heeft geraakt.

 

Het laatste jaar kreeg ze het steeds moeilijker. Haar hart liet haar steeds meer in de steek en beperkte haar in haar doen en laten. Ook haar gezichtsvermogen ging steeds verder achteruit.

 

Ze dacht er niet over haar huis te verlaten en haar intrek te nemen in een bejaarden of verzorgingstehuis.

Dat kon ook omdat ze veel steun van uit haar omgeving kreeg. Ze bofte dat ze de laatste bijna 30 jaar hulp heeft gehad van Greta. Greta begon als hulp in de huishouding en eindigde als bijna-dochter. Zij stond altijd voor mijn moeder klaar. Daar was ze oprecht blij mee.

Ook aan haar vriendin Cis heeft ze veel te danken gehad. Ze hielden elkaar in het “oogje”. Al kon mijn moeder de laatste jaren nauwelijks iets terug doen.

Gelukkig was er de ook liefdevolle hulp van de thuiszorg. Zij hebben haar in de afgelopen periode van 2 jaar heel veel steun, zorg en liefde gegeven.

 

Mijn moeder wilde van geen wijken weten hoe slecht ze het lichamelijk ook kreeg.

Ze was bijna tot de het eind in staat om de regie van haar eigen leven in eigen hand te houden. Het was een bijzondere vrouw.

Ze keek tevreden terug op haar leven en gaf meermalen aan dat ze een mooi leven had gehad.

Pas in de laatste weken, toen haar lichaam echt niet meer wilde, wilde ze opnieuw bediend worden en verlangde ze naar het eind.

 

Moeder, je bent nu waar je wilde zijn. De gordijntjes zijn nu eindelijk dicht!!

 

Mijn moeder is in Kampen geboren. Daar diende haar vader als militair. Hij heeft het gebracht tot adjudant of zo. Ze heeft het ook vaak gehad over sergeant majoor. Militaire rangen zeggen me niets. Het moet een onder officiersfunctie zijn geweest. Want hij was geen officier. In ieder geval had hij een mooi uniform dat indruk heeft gemaakt op mijn moeder. Later bleek dat hij fourier (bevoorrader) is geweest en dus min of meer een bureaubaantje heeft gehad. .

Mijn moeder was heel ziekelijk; toen ze nog een baby was had de dokter tegen haar moeder gezegd dat “de gordijntjes van de wieg wel snel dicht zouden gaan”. Als baby is ze al bediend door pastoor Streppel. Ze kwam er wel bovenop, maar haar gezondheid bleef kwakkelen

Toen ze op de lagere school zat, was haar gezondheid wederom maar minnetjes. Als ongeveer 9 jarige moest ze, ze weet zelf niet meer waarvoor, verplicht rusten op een soort bed in de tuin achter haar huis. Ze ging er dan regelmatig vandoor, omdat ze zich niet ziek voelde en ook met de andere kinderen wilde spelen. Haar vader zocht haar dan weer op en dan was het met het spelen gedaan. Na enige tijd kreeg ze echter hoge koorts en ze moest met spoed worden opgenomen in het Elisabeth-ziekenhuis in Amersfoort. Ze werd er met een koetsje naar toe gebracht. Ze kreeg een bloedtransfusie. Die kon ze zich nog goed herinneren. De man die haar bloed gaf lag op een brancard naast haar en ze kreeg rechtstreeks van hem het bloed toegediend.

Ze werd ook enkele malen vanwege de hoge koorts in een kletsnat laken gewikkeld en daarna in een nat bed gelegd om de koorts te laten zakken. Het bleek niet te helpen en ze werd bediend. Ook dit kwam ze te boven. Elke dag kwam kwam sergant-majoor van Vliet, voordat hij naar zijn werk ging, even langs. Ze hoorde hem aankomen omdat zijn sabel dat hij droeg steeds tegen de treden van de trap tikte.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Alie van Vliet?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Alie van Vliet

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder